Morgunblaðið - 19.04.1983, Síða 37

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 19. APRÍL 1983
37
áhuga og veitti okkur mikla hjálp,
þótt sjúkur væri orðinn.
Jóhannes átti mikið og fjöl-
breytilegt bókasafn um íþrótta-
mál. Á því mátti sjá hve gífur-
legan áhuga Jóhannes hafði á
íþróttamálum og öllu varðandi
uppbyggingu, þjálfun og heilbrigði
líkamans.
Oft ræddi hann við okkur um
hugmyndir sínar varðandi nýj-
ungar í fræðslu á sviði íþrótta og
líkamsþjálfunar og vildi virkja
sem flesta aðila sem vinna að lík-
amsþjálfun til samstarfs.
Á heimili Jóhannesar og Mar-
grétar var ætíð gott að koma. Þau
hjón voru afar samhent og þar
ríkti ávallt hlýja og gestrisni svo
af bar.
Jóhannes stóð sem hetja
frammi fyrir þeim vágesti sem
leggur svo margan manninn að
velli, þótt hann yrði að lokum að
lúta í lægra haldi.
Það er mikill missir að Jóhann-
esi Sæmundssyni. Miklu hefur
hann áorkað en ótrúlega miklu
langaði hann að koma í verk en
entist ekki aldur til.
Ég votta eiginkonu Jóhannesar,
Margréti Thorlacius, frænku
minni, sonum þeirra svo og öðrum
vandamönnum innilega samúð
mína og bið Guð að styrkja þau í
sorg þeirra.
Blessuð sé minning hans.
Bogi Jónsson
Jóhannes Sæmundsson, íþrótta-
kennari, ólst upp fyrstu árin á
Patreksfirði, en fluttist síðan með
fjölskyldu sinni til Hafnarfjarðar,
þar sem hann átti heima öll sín
unglingsár. Menntun sína hlaut
hann víða, bæði í Svíþjóð og í
menntaskólanum í Gordonstoun
við Dublin. Háskólanámi í íþrótta-
fræðum lauk hann svo í San José í
Kaliforníu. Hann kom heim árið
1965 að námi loknu og hóf kennslu
við Menntaskólann í Reykjavík
haustið 1967.
Kona hans var Margrét Thor-
lacius og áttu þau þrjá syni,
Guðni, fæddur 26. júní 1968, Pat-
rekur, fæddur 7. júlí 1972, og Jó-
hannes, fæddur 19. desember 1979.
Foreldrar hans voru Sæmundur
Jóhannesson, starfsmaður Áburð-
arverksmiðju ríkisins, og Sigur-
veig Guðmundsdóttir, kennari.
Jóhannes kom til starfa í
Menntaskólanum í Reykjavík árið
1967. Hann hafði þá lokið prófi í
íþróttafræðum, og það kom brátt í
ljós, að áhugi hans á faginu var
gífurlegur. Hann breytti leikfimi-
kennslu í íþróttakennslu og lagði
mikla áherslu á að efla þrek nem-
enda og kenna þeim undirstöðu-
atriðin í mörgum greinum íþrótta,
sem þeir mættu síðar nota til að
viðhalda heilsu sinni og hreysti.
Hann átti ákaflega gott meðað
umgangast nemendur og ávann
sér mikla hylli þeirra. Segir það
sína sögu, því að lengst af var
hann einnig félagsmálafulltrúi, en
í slíku starfi hljóta alltaf að koma
upp vandamál. Þau leysti hann
eins farsællega og best varð á kos-
ið.
Ekki er síður ástæða til að geta
glaðværðar hans og kátínu á
kennarastofunni. Hann var
skemmtilega stríðinn, án þess að
broddurinn færi of djúpt eða sæti
eftir, og þó að stríðnir menn þoli
oft manna verst stríðni, þá var því
ekki svo farið um Jóhannes, hann
gat tekið stríðni eins vel og hann
útdeildi henni.
Eftir vanheilsu svo til allt þetta
skólaár er Jóhannes Sæmundsson
nú allur, langt um aldur fram,
gjörvulegur maður í blóma lífsins
höggvinn af hinum slynga sláttu-
manni. Eftir stöndum við agndofa
og skiljum ekki.
Menntaskólanum í Reykjavík
var það mikið lán að fá Jóhannes
til starfa og mikið tjón að missa
hann. Við höfum öll, kennarar og
nemendur, misst góðan vin og
stofnunin mikilhæfan starfsmann.
Margréti, eiginkonu hans, son-
unum þremur, Guðna, Patreki og
Jóhannesi, og öldnum foreldrum
sendi ég fyrir hönd okkar hjóna og
skólans í heild innilegustu samúð-
arkveðjur og bið þeim Guðs bless-
unar.
Guóni Guðmundsson
íþróttakennsla pilta hófst við
Reykjavíkurskóla árið 1957. Á
þeim tæpu 130 árum, sem síðan
eru liðin, hafa aðeins sjö kennarar
fengizt við þessa kennslu. Má af
því ráða, að þeir hafa allir átt sér
nokkuð langan feril í þessu starfi
og sumir mjög langan. Þeir hafa
enzt vel. Nú hafa hins vegar þau
hörmulegu tíðindi orðið, að fallinn
er frá íþróttakennari skólans, Jó-
hannes Sæmundsson, maður enn á
bezta aldri.
Jóhannes Sæmundsson kom að
Menntaskólanum árið 1967. Hann
var þá nýlega kominn frá námi og
hafði, að ég hygg, ekki áður komið
inn fyrir dyr þessarar gömlu
stofnunar. Jóhannes hafði um
þessar mundir sótzt eftir öðru
starfi, sem hann fékk ekki, og var
ráðning hans við Menntaskólann
eins konar næstbezti kostur og í
raun tilviljun. Þegar Jóhannes
kom að skólanum, var íþróttahús
hans orðið 70 ára gamalt og
starfsaðstaða íþróttakennara því
með lakasta móti og er svo enn.
Það var því hvorki vegna gamalla
tengsla né góðrar starfsaðstöðu,
sem Jóhannes Sæmundsson ílent-
ist sem kennari við Menntaskól-
ann í Reykjavík. Þar kom annað
til og að minni hyggju einkum sá
félagsskapur, sem hann fékk við
nemendur, samkennara og stjórn-
endur stofnunarinnar. Það var
áreiðanlega léttur andi kennara-
stofunnar, sem hélt í hann þegar
ný tækifæri buðust.
Jóhannes Sæmundsson hafði
hlotið menntun sína i Bandaríkj-
unum og þaðan flutti hann ýmsar
nýjungar í íþróttakennslu sinni og
þjálfun. Hann hafði mikinn áhuga
á ýmsum sálfræðilegum hliðum
íþróttaiðkana og lagði ríka
áherzlu á það, að gott sálrænt
ástand keppenda væri ekki síður
mikilvægt til árangurs en líkam-
legt. Meðal nýjunga, sem hann
kom á í Menntaskólanum, var
svonefnt leiðbeinendanám í
íþróttum, sem hann byrjaði með
árið 1974. Var það nám bæði bók-
legt og verklegt. Um svipað leyti
tók hann til við að breyta íþrótta-
kennslu skólans á þann veg, að
láta nemendur hlaupa úti við og
einkum kringum Reykjavíkur-
tjörn. Þetta þótti bæjarbúum
skrítin nýjung í fyrstu, en nú telst
ekki lengur til tíðinda, þó að ungl-
ingar sjáist hlaupa í íþróttabún-
ingum við Tjörnina. Tilgangur Jó-
hannesar með þessari nýbreytni
var að fá menntaskólanema til
þess að gera íþróttaiðkanir og þá
einkum hlaup eða trimm að dag-
legri lifsvenju. Hann vildi færa
leikfimikennsluna frá kerfisbund-
inni skyldu innanhúss til endur-
nærandi átaka utan dyra. Þriðja
nýjung Jóhannesar við Mennta-
skólann var að fá til skólans þrek-
þjálfunarætki, sem þá voru ekki á
hverju strái í bænum. Voru tæki
þessi um tíma notuð til þjálfunar
fyrir ýmis landslið okkar og skól-
inn varð því um hríð miðstöð
íþróttaiðkana, þrátt fyrir gömul
húsakynni.
Lengi vel þekkti ég Jóhannes
Sæmundsson eingöngu af þeirri
samveru, sem við áttum á kenn-
arastofu og fólust auðvitað eink-
um í samræðum um hin ólíkustu
efni: íþróttir, stjórnmál, trúmál og
margt fleira. En um þær mundir,
sem eldri synir hans, Guðni og
Patrekur, voru nokkuð vaxnir úr
grasi, tókum við upp þá venju að
hittast öðru hverju í íþróttahúsi
MR. Ég tók þá mín börn með og
allur hópurinn fór í fótbolta,
handbolta eða eitthvað annað. Við
þessa samfundi kynntist ég nýrri
hlið á Jóhannesi, þeirri sem sneri
SJÁ NÆSTU SÍÐU
þurfa aldrei
Gefðu þeim bara venjulegan pappír og frumrit að
fara eftir og á örskotsstundu færðu í hendur svo
fullkomin afrit að örðugt reynist að greina þau frá
fyrirmyndinni.
Þó U-BIX muni e.t.v. ekki slá í gegn í skemmtana-
iðnaðinum er leitun að vandaðri og hæfileikaríkari
eftirhermum. Æfingalaust líkja þær eftir öllu sem
kemur fyrir sjónir þeirra og malandi af ánægju
vinna þær frá morgni til kvölds án þess að fara
nokkru sinni fram á launahækkun.
Er nokkur furða þó þessar dömur séu oftast
æviráðnar?
Láttu útlitið ekki blekkja þig. Þær líta út eins og
venjulegar Ijósritunarvélar, en þegar þú kveikir á
þeim kemur annað í Ijós.

U-BIX eftirhermurnar
- hressileg nýjung

%
SKRIFSTOFUVÉLAR H.F.

Hverfisgötu 33 — Simi 20560 — Pósthólf 377