Morgunblaðið - 22.06.1983, Blaðsíða 26

26
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 22. JÚNÍ 1983
t Ástkær faðir okkar og tengdafaðir, BRYNJÓLFUR GÍSLASON, fyrrverandí veitingamaður, Tryggvagötu 16, Selfoasi, lést í Sjúkrahúsi Suöurlands 21. júnf. Bryndís Brynjólfsdóttir, Hafsteinn Már Matthíasson, Árni Brynjólfsson, Ingibjörg Guömundsdóttir, Guörún Huida Brynjólfsdóttir, Árni Sigursteinsson, Þórunn Mogensen.

t Faðir okkar, MAGNÚS INGIMUNDARSON, húsasmíöameistari, Reynihvammi 24, Kópavogi, lést aö hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíö 20. júní. Ingimundur Magnússon, Kristjón Magnússon, Vala Dóra Magnúsdóttir, Jórunn Magnúsdóttir.

t Systir mín, ANNA J. BLÖNDAL fró Siglufiröi, lést t Landakotsspítala aö kvöldi 19. júní. f Fyrir hönd systkina minna, Bryndís J. Blöndal.

t Móöir okkar, ANNAJOHANNESSEN, Garðastrasti 43, sem lézt 15. júní sl., veröur jarösungin frá Dómkirkjunni í Reykjavík föstudaginn 24. júní nk. kl. 10.30 f.h. Jósefína Haraldsdóttir Norland, Matthías Johannessen, Jóhannes Johannessen.

t Útför mannsins míns og fööur okkar, HJARTAR ÓLAFSSONAR THEODÓRS, húsasmiöameistara, Safamýri 65, fer fram frá Safnaöarheimiii Grensáskirkju miövikudaginn 22. júní kl. 3. Þeim sem vildu minnast hans er bent á líknarstofnanir. Þorbjörg Þóröardóttir og börn.

t Ástkær móöir okkar, tengdamóöir, amma og langamma, STEFANÍA MARTA GUDMUNDSDÓTTIR fró Gelti, Súgandafiröi, verður jarösungin frá Fossvogskirkju fimmtudagínn 23. júní kl. 1.30. : Fyrir hönd systkina og annarra vandamanna, Erna Þorleifsdóttir.

t Eiginmaöur minn, faöir, tengdafaöir, afi og langafi, VALGEIR BJÖRNSSON, fyrrv. hafnarstjóri, Laufósvegi 67, veröur jarösunginn frá Dómkirkjunni föstudaginn 24. júni kl. 13.30. Þeim sem vildu minnast hans er vinsamlega bent á líknarstofnanir. Eva Björnsson, Dagný Valgeirsdóttir, Björg Valgeirsdóttir, Hallvaröur Valgeirsson, Ásta Baldvinsdóttir, Björn Th. Valgeirsson, Stefanía Stefónsdóttír, barnabörn og barnabarnabörn.

t Þökkum auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og jaröarför systur okkar, MARIU KRISTJÁNSDÓTTUR, Dalbraut 27, Reykjavík. Systkinin.
Minning:
Björgvin Bjarnason
útgerðarmaður
Fæddur 14. ágúst 1903.
Dáinn 6. júní 1983.
Hann andaðist í sjúkrahúsi í
Danmörku eftir skurðaðgerð og
átti þá fáum vikum fátt í áttrætt.
Hann verður jarðsunginn frá Há-
teigskirkju í dag, 22. júní.
Björgvin var í hópi aðsópsmestu
athafnamanna síns tíma á sviði
útgerðar og fiskvinnslu og á það
svo sannarlega skilið að framtaki
og áræði hans verði betri skil gerð,
heldur en þessar línur munu ná
til. Björgvin fluttist með foreldr-
um sínum frá Akureyri kornungur
til ísafjarðar þar sem þau Bjarni
Bjarnason, ökumaður, og kona
hans, Auður Jóhannesdóttir, sett-
ust að og reistu sér að þeirra tíðar
vísu mjög myndarlegt aðsetur,
reisulegt hús, fjós og hlöðu, hest-
hús fyrir kerruhestana. Bjarni
hafði síðan stórt tún beint fyrir
ofan bæinn til heyöflunar. Hann
var síðar í fararbroddi með að afla
sér bíla til akstursins og man ég
sérstaklega eftir Charles, næst
elsta syni þeirra, í því sambandi.
Bjarni og Auður eignuðust mörg
myndarleg börn á ísafirði auk
Björgvins, og er Matthías ráð-
herra þeirra yngstur. Einn sonur
þeirra, Þórir, féll frá á besta aldri;
öðlingsmaður mikill. Hann var
harmdauði fjölskyldu sinni og
fjölda Isfirðinga. Undirritaður var
nágranni þessarar fjölskyldu á
unglingsárunum og kynntist
þeirra góðu mannkostum og börn-
um þeirra meira og minna. Björg-
vin lagði leið sína til Danmerkur
ungur að árum, strax að afloknu
skyldunámi og læri þar rafvirkj-
un. Eftir heimkomuna vann hann
að fyrstu rafstöðinni og raflögn-
um á ísafirði. Björgvin vakti strax
á sér athygli fyrir mikla hug-
kvæmni og óvenjulegan áhuga
fyrir alls konar umbótum og
framförum. Hann var stöðugt með
hugann fullan af hugmyndum sem
brjóta þurfti til mergjar og hrinda
í framkvæmd.
Um árabil rak hann beinamjöls-
verksmiðju á Stakkanesi. Hann
fékkst við brotajárnsviðskipti,
keypti strönduð skip á útnesjum
og víðar sem til féll. Þurfti mikið
áræði og kjark til slíks og á ýmsu
gekk með ábatann. Ég vissi til að
hann hafði beitt miklu hugviti,
sennilega fyrstur manna, við upp-
fyndingu á beitingavél, eins ýmsar
umbætur við saltfiskverkun og er
þó fátt eitt talið.
Það áraði illa og margt strand-
aði á fjárhagsvanda og tregðu. Á
þriðja og fjórða áratugnum dundu
á útgerðinni áföll og erfiðleikar
sem léku marga grátt. Það fór lítið
fyrir því á Isafirði á þeim árum að
pólitískir andstæðingar hældu
hverjir öðrum. Guðmundur Haga-
lín getur þess þó í einni af síðustu
bókum sínum að á árinu 1934 hafi
það ekki verið heiglum hent að
efna til stórútgerðar en það hafi
þó sjálfstæðismenn á ísafirði gert
með stofnun hf. Hugins og látið
smíða þrjá sextíu rúmlesta eik-
arbáta í Danmörku. Óhætt er að
fullyrða að það hefði ekki gerst án
þess að Björgvin Bjarnason beitti
sínum framúrskarandi dugnaði og
áræði. Ástandið var þá þannig að
aflaleysi var við Djúp og yfirleitt
allt land, meira en núlifandi menn
hafa þekkt, árin 1934—’35. I bók
Bolungarvíkur Einars segir að
annað þessara ára hafi háseta-
hlutur hjá besta aflamanninum
numið 50 krónum frá nýári til
páska og var þó fast sótt.
Það birtir upp öll él fyrr en var-
ir ef bjartsýni og áhugi er með í
ferðinni og útgerð Huganna gekk
vel. Það rættist úr þorskaflanum
ágætlega næstu árin og síldveið-
arnar gengu mjög vel. Ég verð svo
að stikla á stóru. Næsta stórátakið
hjá Björgvini var þegar leið á
fjórða áratuginn og hann samdi
við Marselíus Bernhardsson um
smíði á 90 tonna eikarbáti á Isa-
firði. Tókst sú framkvæmd með
ágætum og þessi glæsilegi bátur
komst í gagnið á góðum tíma í
byrjun stríðsins. Var honum gefið
nafnið Richard, í höfuðið á syni
Björgvins. Á stríðsárunum keypti
hann svo færeyska skútu, 250
rúmlesta, sem Ásgeir Pétursson,
útgerðarmaður á Siglufirði, hafði
nýverið keypt, og byrjaði að nota
hana til Englandsferða með ísfisk.
Hún hét Tvei systkin og Ásgeir
skírði hana Gróttu, eftir happa-
sælum báti sem hann hafði lengi
átt. Björgvin samdi svo við Bárð
Tómasson og Marselíus um að
breyta henni í nýtískulegt vélskip,
og þó að skipið væri gamalt tókst
sú framkvæmd ágætlega. Þeim
samdi vel, Björgvin og Marselíusi.
Báðir voru miklir áhugamenn á
þessu sviði. Marselíus hafði líka á
að skipa mörgum úrvals skipa-
smiðum og verkmönnum. Grótta
gamla var um næstu árin stærsti
og best útbúni bátur á ísafirði,
eiganda sínum og áhöfn hans til
hags og í það heilatekið öllum ís-
firðingum. Á stríðsárunum hafði
það gerast að eigendaskipti urðu á
hlutum í Huga-félaginu. Björgvin
eignaðist þá meirihluta í hf. Hug-
inn, hafði lengi að því stefnt, en
ekki ráðið við fyrr en stríðsgróð-
inn sagði til sín. Hann eignaðist
þá Huginn 1 og 2. Huginn 3 eign-
uðust þeir Indriði skipstjóri og
Arngrímur Bjarnason. Björgvin
átti þá fjóra af stærstu bátunum á
ísafirði, rak stóra síldarsöltun-
arstöð á Hólmavík og varð að
minnsta kosti eitt árið hæsti síld-
arsaltandi yfir landið. Auk þess
hafði hann alltaf fleiri járn i eldi.
Stóð þá hagur Björgvins með
blóma. Útgerðin hér á þessu kalda
landi okkar hefur yfirleitt átt í
vök að verjast. Ýmsir núlifandi
menn hafa lifað margar umbylt-
ingar og sveiflur og því meiri sem
skipin hafa verið stærri og um-
svifin meiri. Þetta er svo alkunn-
ugt að óþarft er að orðlengja.
Björgvin hafði öðlast harðan skóla
og neyðst til að haga seglum eftir
vindi. Næstu árin varð rekstur
þessara báta mjög erfiður. Fisk-
flutningar til Englands lögðust af
og margra ára síldarleysi varð
þungt í skauti. Björgvin hafði
reynt ýmis úrræði, svo sem útgerð
á Grænlandi, en þetta ástand varð
til þess að hann losaði sig við út-
gerðina að mestu. Hann sneri sér
síðan að rækjuvinnslu og útgerð
þar að lútandi. Hann keypti Lang-
eyrina í Álftafirði, sem var gömul
hvalveiðistöð og síðar fiskverkun-
ar- og frystihús. Þar kom hann sér
upp stórri rækjuverksmiðju og
rak með miklum krafti í mörg ár.
Jafnframt setti hann upp skrif-
stofu hér í Reykjavík til að annast
rækjuútflutninginn. Einnig kom
hann sér upp skrifstofu í London
og hafði þar umboðsmann. Er sú
starfsemi rekin ennþá af syni
Björgvins.
Björgvin var giftur Elínu Sam-
úelsdóttur, ættaðri úr Gilsfirði og
Strandasýslu. Þau eignuðust einn
LEGSTEINAR
MOSAIK H.F.
Hamarshöfða 4 — Sími 81960
son, Richard. Hann hefir mörg
undanfarin ár verið búsettur í
Kópavogi og er bæjarfulltrúi fyrir
Sjálfstæðisflokkinn þar. Það hefir
alla tíð verið mjög kært með þeim
feðgum og hann hefir löngum ver-
ið önnur hönd föður síns við at-
vinnureksturinn.
Þuríður, dóttir Elínar frá fyrra
hjónabandi, var lengst af á heimili
þeirra Björgvins. Hún hefir lengi
unnið á skrifstofu þeirra feðga.
Eftir fráfall móður sinnar, árið
1971, annaðist hún svo um Björg-
vin og heimili hans. Gekk svo til
um mörg ár. Þegar svo að því kom
að hallaði undan fæti með heilsu
Björgvins, naut hann alúðar og
umhyggju Þuríðar, fjölskyldu
sinnar og venslafólks.
Þessi starfsglaði og óvílsami
áhugamaður hefir nú leyst land-
festar. Það er ómetanlegt að hafa
átt þess kost að kynnast honum og
að hafa átt við hann all náið sam-
starf um margra ára skeið. Hann
hafði svo mikinn metnað og um-
hyggju fyrir skipum sínum og
áhöfnum.
Það stormaði stundum um
Björgvin, ekki siður en okkur, sem
á sjónum vorum. Hann vildi hafa
það svo. Svoleiðis var hann.
I Guðs friði.
Ragnar Jóhannsson.
Mig langar að skrifa á blað
nokkur skilnaðar- og kveðjuorð.
Nú er leiðin öll. Hún var honum og
hans erfið. En hvað er erfiði??
Fyrir hann og þá sem næst honum
hafa staðið aðeins ögrun til að
leggja meira á sig, leggja enn
harðar að sér. Þrátt fyrir mjög
þung veikindi í yfir tvo áratugi
var hugur Björgvins sívakandi,
virkur svo furðu sætti oft á tíðum.
Nú síðast freistaði hann þess að
fara í uppskurð til útlanda til að
ná betri heilsu. Fyrst leit vel út
með batavon, en honum sem yfir
okkur vakir fannst nú nóg að gert.
Leiðin var öll. Nú hafa sársauka-
tárin þurkast út, en vonandi
glampa fagnaðartár í luktum aug-
um hans, er hann nú mætir á ný
lífsförunaut sínum, henni Ellu,
ásamt móður sinni og föður,
bræðrum og frænd- og vinafólki
öllu.
Ég þakka að lokum samfylgd-
ina, þakka innilega umhyggju
hans fyrir börnum okkar og
tengdabörnum svo og barnabörn-
unum, en sérstaklega sl. vetur
hafa þau sennilega verið eins og
litlir hlýir sólskinsblettir fyrir
hann í sárum veikindum, þegar
við hin sem eldri erum finnum svo
til vanmáttar okkar og hikum við
að reyna að hugga og sefa. Nú er
vonandi allur sársaukinn horfinn
og hann gleðst eins og barn og við
sem eftir erum biðjum honum
blessunar guðs.
Það er oft sárt að kveðja, en við
verðum líka að muna að vera
þakklát fyrir allt sem við upplif-
um og allt, sem okkur er gefið, því
lífið er gjöf. Nú hefur Björgvin
lokið sinni veru hér með okkur, en
hvað tekur við? Vonandi hlýir
vindar — góður byr og á þeim
óförnu vegum vil ég viðja al-
sjáandi guð að leiða hann frá sárs-
auka þessa lifs til ljóssins eilífa.
„Ilöndin, aem þig hingad leiddi,
himin.s til þig aftur ber.
Drottinn el.skar, Drottinn vakir
daga’ og nætur yfir þér.
(SiK. Kr. P.)
Veri Björgvin kært kvaddur.
Nína