Morgunblaðið - 06.09.1983, Qupperneq 36

44
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 6. SEPTEMBER 1983

bot^u^um heim<íx-y5uo v/ið t/iljum.
bo.ro. rerknc*. þc^ ú-fc kuúð t/ið Ko-Fum.
£pc\rab mikið."
Ast er...
1,
... að taka rúllurnar
úr hárinu ef hann
hringir óvænt.
Flýttu þér, maður, flýttu þer. Ég
hef gert einhverja vitleysu!
Með
morgunkaffíriu
Þegar svo allt kemur til alls er það
spurningin um heilsuna sem öllu
máli skiptir, góða mín!
HÖGNI HREKKVÍSI
M PÓ<ER-<?LOTT/''
Með söng undir seglum
Sigfús B. Valdimarsson skrifar:
Velvakandi
Það er upphaf þessa máls að
Smyril Line bauð okkur hjónunum
ferð tii Bergen með hinu glæsilega
skipi sínu „Norröna". Er það i
annað skiptið sem Færeyingar
bjóða okkur slíka ferð vegna þess
sjómannastarfs, sem við höfum
drifið um áratugaskeið. Þetta
opnaði okkur möguleika til að láta
þann draum rætast að heimsækja
okkur af trúboðsskipum ná-
grannaþjóða okkar, og kynnast af
eigin raun því mikla starfi sem
þar er unnið.
Fyrst lá leið okkar frá Bergen
til Bodö í Norður-Noregi. Þar var
kominn til móts við okkur Olav
Haugen sem er skipstjóri á trú-
boðsskipinu „Nytt Háp“ en heima-
höfn þess er Sör-Arnöy, er um 2ja
tíma ferð þangað frá Bodö. Það fór
sérstök tilfinning um mig þegar ég
sté um borð í þetta skip. Þarna
hafði orð Guðs verið boðað í mörg
ár. Fólk hafði frelsast og eignast
nýtt líf. Fjöldi af ungu skólafólki
hafði verið þarna og notið bless-
unar Guðs og aukið við þekkingu
sína og starfsreynslu. Arnöy var í
innanverðum skerjagarðinum en í
fjarska sér út til Lófóten. Þarna
vorum við nokkra daga hjá elsku-
legum vinum. Einn daginn rennd-
um við færum nokkra stund á
milli eyjanna og fengum sæmi-
legan afla, stærsta fiskinn, 90 sm
langan, fékk 9 ára gamall drengur.
Þar sem 2 önnur trúboðsskip
Fredsbudet og Elieser 4 sem verið
höfðu í Lófóten yfir vertíðina voru
nýfarin suðureftir og annað í
slipp. Þá fórum við ekki þangað en
„ventum okkar kvæði í kross“ og
settum strikið á Strömstad í Sví-
þjóð. Var send bifreið eftir okkur
þaðan til Osló og komum við til
Strömstad kl. 1 að nóttu. Þar lágu
þá hlið við hlið 2 seglskip hvít að
lit með Ijósblárri rönd og hvítum
seglum er á var málað í bláum lit
kross og stafirnir Joh 3:16 og eins
á toppveifu. Eru þetta hinir glæsi-
legustu farkostir. Bæði heita skip-
in Elida og eru mjög lík að útliti
nema hvað nokkur stærðarmunur
er á þeim. Það eldra er No 2 en
minna, hefir nú verið selt til Nor-
egs og heldur þjónustunni áfram
þar. Þegar við stigum um borð í
Elidu 3 kom skipstjórinn, Lennart
Tarren Abrahamsson, á móti
okkur og bauð okkur velkomin og
vísaði okkur síðan til klefa hvar
við skyldum búa svo lengi sem við
yrðum á skipinu. Þarna vorum við
í 5 daga sem verða okkur ógleym-
anlegir. Lífið um borð má heita
ein guðsþjónusta frá kl. 8 að
morgni og fram eftir kvöldi. Rúm
eru fyrir 70 manns, og komast
oftast færri að en vilja. Fasta-
áhöfn er um 12 manns. Svo kemur
fólk og er þarna svo lengi sem það
hefir tíma og ástæður til og tekur
þátt í og nýtur þess sem fram fer.
Biblíufræðsla er um borð, sem
„Tarren“, en svo er skipstjórinn
ávallt nefndur í daglegu tali, leið-
ir, sem og annað er fram fer hvern
dag, þó margir aðrir segi frá trú-
arreynslu sinni.
Þegar legið er við bryggju eru
ávallt haldnar „bryggjusamkom-
ur“. Eru þá allir skipverjar ofan-
þilja og sungið er og vitnað um
Jesúm, og hundruð eða þúsundir
áheyrenda fylla bryggjurnar og
stundum upp á götur. Á eftir er
svo fólki boðið um borð til að
skoða skipið og tala við áhöfnina.
Þá verða oft blessaðar samræður.
Einnig er farið í land og hafðar
samkomur í kirkjum og samkomu-
húsum í samráði við presta og for-
stöðumenn á hverjum stað. Þegar
siglt er milli staða er mikið sungið
og fólk veifar til okkar af gleði
yfir heimsókn þessara fagnaðar-
boðenda. Elida er orðin vel þekkt í
Svíþjóð, því nú er yfir 20 ár síðan
Elida 1 byrjaði að sigla meðfram
ströndum Svíþjóðar og kringum
Veneren. Tvo fyrstu dagana sem
við vorum þarna voru bæði skipin
saman. Var farið til margra staða
og allt til Halden í Noregi. Þangað
inn er löng og fögur sigling, með
sitt landið á hvort borð, og svo
mjótt að kasta má í land, og alls
staðar eru hús og fólk. Þá var mik-
ið sungið og aldrei virtist ein-
söngvarinn Solveig Delhag þreyt-
ast á að syngja t.d. „Þú mikli Guð,
sem manninn elskað hefir“ eða
„Fyrir blóðið frelsið á ég“. Hún
frelsaðist um borð í Elidu fyrir 14
árum, og hefir hún ávallt varið
sumarfríi sínu um borð síðan. Nú
er hún þrítug og er forstöðukona á
elliheimili.
Meðan við vorum þarna var
langmest af ungu fólki á skipinu,
og ég held að oftast hafi verið
sungið: „Hann er mín gæfa og
gleði“. Það er gott fyrir hvern og
einn í æsku að tileinka sér þennan
söng. í vetur kom Kristinn Snæ-
land fram í útvarpinu og sagði frá
kynnum sínum af þessu starfi, og
lét í ljós ósk sína um að fá þetta
skip og áhöfn þess í heimsókn til
íslands ef hægt væri, sem hlyti að
hafa mikla þýðingu fyrir kristnilif
þjóðar vorrar. Þetta er nú í athug-
un hér og hjá vinunum þar úti.
Kristið fólk ætti að sameinast í
bæn fyrir þessu, og greiða fyrir
því svo sem hægt er.
Já, það var dásamlegt að vera
með í „söng undir seglum" um
borð í Elidu.
Sé byggingarnar fyrir mér
MaAur sem befur gefist upp i að
byggja sér einbýlishús, skrifar:
Velvakandi.
Hvað er fólk að þrasa um ein-
hverjar óskiljanlegar tölur um nýt-
ingarhlutfall 1,43 eða 1,87 eða hvort
það sé bjart um miðjan dag við
Skúlagötuna, þegar ungu fólki bráð-
liggur á hentugu húsnæði — og
besti staðurinn í Reykjavík liggur
laus fyrir ónýttur.
Þar gæti verið fínt að búa og ekki
færu peningar úr bæjarsjóði í
snjómokstur á þeim stað.
Bara þar verði ekki klesst niður
einhverjum hallæriskössum, en
maður verður að treysta því að sól-
arferðirnar hafi opnað augu manna
fyrir því að það er líka hægt að hafa
fjölbýlishús falleg útlits.
Ég hef stundum átt leið í út-
varpshúsið við Skúlagötu, og dáðst
að útsýninu þegar ég hef horft þar
út um gluggana, hvort sem það hef-
ur verið að sumri eða vetri. En það
er ókostur við þá byggingu að það er
gengið inn í hana að norðanverðu og
að þurfa að berjast við norðangarr-
ann þegar sú vindátt er. I nýju
Skúlagötuhúsunum verður að taka
mið af veðri og vindum og hafa inn-
ganginn að sunnanverðu, í skjóli, og
bílageymslur gætu verið að norðan-
verðu, undir húsunum.
Já, ég er strax farinn að sjá bygg-
ingarnar fyrir mér, af því að mér
liggur á að fá þar inni, og þetta er
svo góður staður og hefur svo mikla
kosti fram yfir alla aðra sem ég hef
heyrt lengi. Þessu tækifæri má ekki
spilla með pólitísku ofstæki þar sem
Ein að noróan skrifar.
Ágæti Velvakandi!
Þegar ég las greinina um ís-
lensku hestamennina, sem eru að
keppa fyrir okkar hönd í Þýska-
landi, hélt ég að þið hefðuð sett
vitlausa mynd með greininni.
menn hætta að sjá sólina um miðjan
dag eins og segir í þjóðsögunni um
Axlar-Björn eða var það um Svein
skottu?
AHavega, ekki meiri snjómokstur
(í tvöfaldri merkingu).
Myndin sem fylgdi virtist vera af
lyftingaköppum í þyngsta flokki.
Ef myndin er af réttum mönnum;
háir þetta ekki okkar smávaxna
en snjalla hesti að burðast með
þessa jötna í erfiðri keppni?
Jötnar á smávöxnum hestum