Morgunblaðið - 20.12.1983, Blaðsíða 5

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 20. DESEMBER 1983
53
Að verða eld-
inum að bráð
Hljóm-
plotur
Sigurður Sverrisson
Ýmsir li.stamenn
Milli tveeeia elda
Fálkinn
Til þessa hafa Steinar hf. ver-
ið naer einráðir á safnplötu-
markaðnum og tekist þar bæri-
lega upp í flestum tilvikum,
stundum mjög vel eins og t.d.
með Rás 3. Reyndar gaf Fálkinn
út safnplötuna Við suðumark í
fyrra og Skífan hefur nýverið
sent frá sér safnplötuna Án
vörugjalds. Við suðumark var
með því markinu brennd, að á
henni voru reyndar mörg fín lög,
en flest voru þau orðin allt of
gömul í hinum hverfula heimi
poppsins loksins þegar platan
kom út.
Fálkinn sendir nú frá sér
safnplötuna Milli tveggja elda.
Þrátt fyrir vinsældir titillagsins
hans Gunnars Þórðarsonar má í
raun segja að hún missi marks
eins og Við suðumark í fyrra —
en á aílt annan máta. Lykillinn
að velgengni safnplötu felst í því
að hafa lögin sem allra ferskust
en þau verða um leið að vera
vinsæl. Sé síðari þátturinn ekki i
lagi þarf vart að gera þvi skóna
að salan verði mikil. Þetta er
einmitt það, sem ég held að felli
þessa safnplötu.
Minnugir reynslunnar í fyrra
hafa þeir Fálka-menn tekið sig
hressilega saman i andlitinu.
Lögin eru nú hvert öðru fersk-
ara, en sum hreinlega einum of
fersk. Þau hafa nefnilega ekki
náð að festa sig í sessi. Að mínu
mati eru ekki nema þrjú virki-
lega góð lög á þessari plötu, Un-
ion Of The Snake/Duran Duran,
Big Apple/Kajagoogoo og Sudd-
enly Last Summer/Motels. Sé
lögunum skipt i fjóra gæða-
flokka hafna 10 af þeim 11, sem
eftir eru, í 2. og 3. gæðaflokki.
Eitt fer meira að segja í 4. flokk.
Með þessa reynslu í pokahorn-
inu hef ég þá trú að næsta
safnplata Fálkans, sú þriðja,
hitti í mark. Þessi verður eldin-
um einfaldlega að bráð.
Yfirbragðið
rólegt en
snotur vinnubrögð
C.TV.
Casablanca
Geimsteinn
C.TV. er að hálfu sprottin upp
úr keflvísku sveitinni Box, sem
ég hafði í aðra röndina alltaf
gaman af. Það eru þeir Baldur
Þór Guðmundsson og Sigurður
Sævarsson, sem hafa fært sig
um set og við hafa bæst Jóhann
Sævarsson (bróðir Sigurðar) og
Baldur Baldursson. Saman
mynda þessir fjórir sveitina
C.TV.
Á Casablanca kveður nokkuð
við annan tón en á þeim tveimur
plötum, sem Box gaf út. Þetta er
kannski ekki órökrétt þróun, en
mér finnst breytingin hafa orðið
umtalsverð. Yfirbragðið er allt
mun rólegra og mér finnst eins
og verið sé að teygja lopann í
flestum lögunum. Færi betur á
að hafa þau fleiri og þá um leið
eilítið styttri.
Á þessari frumraun C.TV. er
að finna átta lög, sem flest hver
hafa margt til síns ágætis. Best
finnast mér þó vera þau sem eru
hröðust, þ.e. Casablanca og
Teenage. Sigurður syngur nokk-
uð laglega en í rólegu lögunum á
hann stundum erfitt með að
halda laglínunni á lægri nótun-
um. Söngurinn mun öruggari
eftir því sem hraðinn er aukinn.
Raddblænum svipar stundum til
Bowie og Ferry.
Hljóðfæraleikurinn er upp til
hópa vel af hendi leystur. Sér-
staklega finnst mér mikið koma
til lipurs píanóleiks Baldurs, svo
og saxófóntilþrifa lánsmannsins
Einars Braga — sérstaklega í
laginu Out of Hand. Textarnir
eru sumir hverjir góðir, eins og
t.d. Out of Hand, þar sem sagt er
frá lífi poppstjörnunnar, sem er
orðið eins og stjórnlaust rekald.
Þó finnst mér galli að syngja
þetta allt á ensku.
Casablanca getur á engan hátt
talist likleg til þess að seljast
mikið út á það eitt að vera
„hit“-plata. Aðeins titillagið
gæti flokkast undir slíkt, en hin
eru öll fremur róleg. Þ6 er ég
ekki með þessu að segja, að
Casablanca sé ekki plata sem
ekki á það skilið að henni sé veitt
athygli. Ég tel einmitt að hún
verðskuldi að falla ekki í
gleymskunnar dá.
Eitt í lokin: Ég minnist þess
þó ekki að hafa heyrt C.TV. í
útvarpi, ekki einu sinni á Rás 2.
Ruslahaugur
Soutnside Johnny And The Jukes
Thrash It Up
Polar/ Skífan
Það er ár og dagur síðan ég
hef heyrt jafn andlausa plötu og
Trash It Up með Southside
Johnny And The Jukes, sem eitt
sinn skörtuðu orðinu Ashbury á
undan lokaorði núverandi nafns.
í þá daga var a.m.k. eitthvað
varið í sum laganna, krafturinn
altént meiri.
Þrátt fyrir ákaflega „prófessj-
ónell" vinnubrögð á þessari plötu
eru lagasmíðar Billy Rush svo
slappar upp til hópa, að þær
renna viðstöðulaust inn um ann-
að og enn hraðar út um hitt.
Dugar skammt til pottþéttur
hljóðfæraleikur — platan fellur
með lögunum.
Trash It Up (gæti útlagst
ruslahaugur á islensku í grófri
þýðingu) reynist við nánari
hlustun vera eitt þessara fjöl-
mörgu fórnarlamba „yfir-pród-
úseringar". Útkoman verður
safn laga, sem eru hvert svo öðru
lík að úr verður einn allsherjar
miðlungsgrautur.
Southside Johnny heitir sá er
syngur öll lögin á þessari plötu
við lög áðurnefnds Billy Rush.
Það er í raun lítið út á sönginn
sem slíkan að setja, allt ber að
sama brunni meðalmennskunn-
ar. Síðari hlið plötunnar er
skömminni skárri en sú fyrri, en
Trash It Up er ekki plata sem ég
get mælt með við nokkurn mann
með góðri samvisku.
Hagsýnn velur það besta
HUS6A6NAB0LLIN
Bildshöfða 20, 110 Reykjavík, sími 91—81199 og 91410
Bara
til aö benda þér á
aö ef þig vantar hægindastól
— er úrvaliö mest
— verðiö best
hM
okkur