Morgunblaðið - 29.12.1983, Blaðsíða 36
36
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 29. DESEMBER 1983
höfurw cxb haldcý.
Litla b^öbkaupsueiíiu. éy jetlft eícki' oÍ> mxía!."
ást er ...
... að þvo henni
um bakið.
TMRog US Pat Off — all rtghts reserved
©I9g3 Los Angeles Times Syndicate
Við viljum borga núna. —
Hann fer í uppþvottinn og ég
tek gólfin.
HÖGNI HREKKVÍSI
Foreldrar miðli börnum sín-
um sem mestri þekkingu
en láti ekki fjálglegt tal um kennslufræði hræða sig
„Þeir, sem eiga fleiri en eitt barn, vita af reynslunni, að þau læra ekki eins.
Það eru engir tveir einstaklingar eins, og hví skyldu þeir þá læra eins eða
þroskast eins?“
Fræðslufús móðir skrifar:
„Góði Velvakandi.
I umræðunni að undanförnu um
{slandssögukennslu í skólum hafa
komið fram viðhorf, sem hljóta að
valda foreldrum áhyggjum. Það
eru þau viðhorf, að til þess að geta
kennt börnum þurfi menntum í
a.m.k. kennslufræðum og þroska-
sálarfræði. Þekkingarinnihaldið
skipti ekki meginmáli heldur
kennsluaðferðin. Flestir foreldrar
eru alls ómenntaðir í kennslu-
fræðum og hlýtur sú spurning því
að vakna í framhaldi af yfirlýsing-
um ýmissa skólamanna í áður-
nefndri umræðu, hvort tilsögn,
sem börn fá á heimilinu, geti verið
skaðleg, þar sem foreldrar beiti
líklega flestir hinni illræmdu
ítroðsluaðferð, sem viðgekkst þeg-
ar þeir voru í skóla? Er ekki betra
að hlífa börnunum við þessum
hörmungum með því að svara
spurningum þeirra eitthvað á
þessa leið: „Því miður elskan mín,
ég kann ekkert í kennslufræði og
get ruglað þig með því að reyna að
svara þér. Þú verður að bíða þang-
að til að þú færð kennslufræði-
menntaðan kennara í skólanum."
Þetta er ekki ánægjulegt fyrir
foreldra, en mig langar til að
benda á ljósan punkt. Kennari í
uppeldisfræðum við Háskóla ís-
lands lýsti því yfir í umræðuþætti
um íslandssögukennslu í útvarp-
inu fyrir skömmu, að það vissi
enginn, ekki einu sinni títtnefndir
kennslufræðingar, hvernig börn
læra. Foreldrar hljóta að fagna
slíkum yfirlýsingum og öðlast
sjálfstraust á ný. Þeir, sem eiga
fleiri en eitt barn vita af reynsl-
unni, að þau læra ekki eins. Það
eru engir tveir einstaklingar eins,
og hví skyldu þeir þá læra eins eða
þroskast eins?
Tilgangur minn með þessu bréfi
er að hvetja foreldra til að miðla
börnum sínum sem mestri þekk-
Velvakandi hvetur lesendur til
aó skrifa þættinum um hvaðeina,
sem hugur þeirra stendur til —
eða hringja milli kl. 11 og 12,
mánudaga til Tdstudaga, ef þeir
koma því ekki við að skrifa.
Meðal efnis, sem vel er þegið,
eru ábendingar og orðaskipti,
fyrirspurnir og frásagnir, auk
pistla og stuttra greina. Bréf
þurfa ekki að vera vélrituð, en
nöfn, nafnnúmer og heimilisföng
verða að fylgja öllu efni til þátt-
arins, þó að höfundar óski nafn-
leyndar.
Sérstaklega þykir ástæða til að
beina því til lesenda blaðsins
utan höfuðborgarsvæðisins, að
þeir láti sinn hlut ekki eftir liggja
hér í dálkunum.
ingu í öllum sviðum og láta ekki
fjáiglegt tal um kennslufræði
hræða sig. í þeirri fræðigrein hafa
engar endanlegar niðurstöður
fengist og virðast ekki í sjónmáli,
sem betur fer, fremur en í fræðun-
um ummeðferð ungbarna, sem bar
á góma í viðtali við Sigrúnu Dav-
íðsdóttur hér í blaðinu fyrir
skömmu. Þar minnti hún á, að
einn daginn væri prédikað að það
væri óhollt að taka barnið upp og
kjassa það, en annan daginn þætti
það sjálfsagt. Hún skoraði á fólk
að láta ekki rugla sig í ríminu
hvað þetta varðar, en yfirvega
málið sjálft og finna sinn eigin
takt. Þetta tel ég að eigi alveg eins
við um fræðslu barna á heimilum.
Það fer ekki hjá því, að nýju
fötin keisarans komi í hugann,
þegar talað er um niðurstöður
fræða, þar sem ekkert er hægt að
fullyrða, því að viðfangsefnið,
maðurinn, verður ekki einangrað í
tilraunaskyni.
Ég vil leggja áherslu á það aö
lokum, að ég er sannfærð um að
kennarar vilja vel og reyna að
gera sitt besta, en margir virðast
treysta hæpnum kenningum betur
en eigin skynsemi."
Tækin höfðu verið
biluð í tvo daga
Jón Guðmundsson, Asparfelli
6, skrifar:
„Heiðraði Velvakandi:
Guðmundur Jóhannsson skrif-
ar pistil í dálka þína fyrir fáum
dögum, og lýsir þar langri bið
sinni á Borgarspítalanum, vegna
fyrirhugaðrar myndatöku. Aðra
sögu hliðstæða, og ekki þægi-
legri, gæti undirritaður sagt:
Fyrir allmörgum árum þurfti
ég að mæta til myndatöku á
Landspítalanum vegna hugsan-
legs magasárs. Lagt var fyrir
mig að koma á Landspítalann kl.
átta að morgni. Þá átti ég heima
á Selfossi, og varð ég að taka
þaðan dýran leigubíl um morg-
uninn, því að fyrsta rútuferð
þaðan var ekki fyrr en kl. níu.
En þegar á spítalann kom varð
ekki af myndatöku: Tækin voru
sögð biluð. Við eftirgrennslan
mína kom í ljós, að það höfðu
þau verið tvo næstu daga á und-
an. Ekki virtist starfsfólki spít-
alans hafa komið til hugar að
láta vita um þessa bilun, og enn
síður hvarflaði að því fólki að
biðjast velvirðingar á mistökun-
um, ellegar bjóðast til að borga
leigubílinn. Hins vegar virtist
fólkið þarna leika á als oddi í
samskiptum sín í milli, og hló
mjög dátt, að einhverjum gam-
ansögum, væntanlega.
Þótt mér gremdist að vonum
þarna á staðnum, lét ég málið
kyrrt liggja, en finnst nú ástæða
til að segja þessa sögu, að gefnu
tilefni.
Virðingarfyllst.“