Morgunblaðið - 31.01.1984, Page 30

38
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 31. JANÚAR 1984
+
Systir okkar,
BERGÞÓRA HÓLM SIGURÐGARÐSDÓTTIR,
Vesturvallagötu 5,
andaölst í Borgarspítalanum 17. janúar.
Jaröarförin hefur fariö fram í kyrrþey aö ósk hinnar látnu.
Systkínin og fjölskyldur þeirra.
Sonur okkar og bróöir,
MARKÚS SKÆRINGSSON,
lést af slysförum laugardaginn 28. janúar.
Hjördís B. Siguröardóttir.
Úlfar Skæringsson.
Siguröur Einarsson.
+
Maöurinn minn og faöir,
BJÖRN BJARNASON,
fyrrverandi formaöur löju,
Bergstaöastræti 48A,
lést í Vífilsstaöaspítala 19. janúar sl.
Jaröarförin hefur fariö fram í kyrrþey aö ósk hins látna.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Sigfúsarsjóö.
Guöný Sigurðardóttir,
Þórir Bförnsson.
+
Útför
AXELS KONRÁDSSONAR
frá Bæ í Skagafirði,
fer fram frá Fossvogskirkju miövikudaginn 1. febrúar nk. kl. 15.00.
Bílferö veröur frá Borgarnesi kl. 12.00 á miövikudag.
Vandamenn.
+
Eiginmaöur minn, faöir, tengdafaöir og afi,
GUDMUNDUR RÓSMUNDSSON,
Kleppsvegi 8,
sem andaöist 25. janúar, verður jarösunginn frá Fossvogskirkju,
fimmtudaginn 2. febrúar kl. 13.30.
Blóm og kransar eru vinsamlegast afbeönir, en þeim sem vildu
minnast hans er bent á líknarstofnanlr.
Sígríöur Guöjónsdóttir,
Karólína Guömundsdóttir, Frímann Gunnlaugsson,
Guömundur H. Frímannsson, Elísabet Hjörleifsdóttir,
Gunnlaugur Frímannsson, Guölaug Halla ísaksdóttir,
Sigríóur Frímannsdóttir,
Katrín Regína Frímannsdóttir, Haraldur Bjarnason,
Karl Frfmannsson
og barnabarnabörn.
+
30. janúar lést
BRYNJÓLFUR H. ÞORSTEINSSON,
Laugarnesvegi 72.
Árni Brynjólfsson,
Ólöf Guöný Geirsdóttir.
+
Innilegar þakkir fyrir samúö og vinsemd viö andlát og útför fööur
míns, tengdafööur og afa,
SIGURÐAR ÓLAFSSONAR,
Hofi, Grindavík.
Margrét Siguróardóttir, Óskar Ágústsson,
Guóbjörg Óskarsdóttir og Sigurrós Óskarsdóttir.
Lokað
í dag frá kl. 1—6 vegna jaröarfarar HREIÐARS
PÉTURS LEIFSSONAR.
Gullhöllin,
Laugavegi 72.
Björn Bjarna-
son - Minning
Fæddur 30. janúar 1899.
Dáinn 19. janúar 1984.
Leiðir okkar Björns Bjarnason-
ar lágu um langt skeið saman á
tvennum vettvangi. Fyrst á því
sviði sem varð aðalstarf okkar
beggja, en það var framleiðsla
sápu og annarrar hreinlætisvöru.
Hinn vettvangurinn var samskipti
iaunþega og vinnuveitenda í verk-
smiðjuiðnaði. Þar höfðum við hvor
um sig valist til forustu. Björn
sem formaður Iðju, félags verk-
smiðjufólks, og ég sem stjórnar-
maður og síðar formaður í Félagi
íslenskra iðnrekenda.
Björn Bjarnason var elstur
sápugerðarmanna hér á landi.
Eftir að hafa stundað sjómennsku
framan af starfsæfi sinni hóf
hann árið 1928 störf hjá Hreini
hf., sem þá var eina starfandi
sápuverksmiðjan á íslandi. Þar
lærði hann sápugerð sem síðan
varð æfistarf hans meðan heilsa
hans leyfði.
þakkarskuld við hann fyrir þann
skerf sem hann lagði til eflingar
þess fyrirtækis.
Þegar ég hóf afskipti af félags-
málum iðnrekenda var Björn
formaður Iðju. Minnist ég þess
sérstaklega hve mikla virðingu
fyrirrennarar mínir, þeir Kristján
Jóh. Kristjánsson og Sveinn B.
Valfells ásamt framkvæmdastjór-
um Félags íslenskra iðnrekenda,
þeim Páli S. Pálssyni og Pétri
Sæmundssen, báru fyrir Birni sem
viðsemjanda. Hann var fastur
fyrir en svo heilsteyptur og
hreinskiptinn að treysta mátti
hverju hans orði. Hann stóð alltaf
við gerða samninga og það jafnt
þó þeir væru ekki skriflegir. Síðar
eftir að hann gekkst fyrir sáttum
innan Iðju og gerðist helsti ráð-
gjafi félagsins í samningamálum
var það mest hans verk að gagn-
kvæmt traust ríkti milli Iðju og
Félags íslenskra iðnrekenda.
Þannig gátu þessi samtök unnið
saman að ýmsum hagsmunum
verksmiðjuiðnaðarins.
Með þessum orðum kveð ég góð-
an dreng, samstarfsmann og vin.
Ég votta Guðnýju, ekkju Björns,
og Þóri, syni hans, samúð sam-
starfsfólksins í Frigg og sérstak-
lega mína og konu minnar.
Hann hvíli í friði.
Gunnar J. Friðriksson
Björn starfaði hjá Hreini hf. til
ársins 1934. Vann hann síðan
stuttan tíma í efnagerð en réðst
svo í ársbyrjun 1935 til Mána hf.,
en það var sápuverksmiðja sem
rekin var í tengslum við smjörlík-
isgerðina Smára. Þessum fyrir-
tækjum stjórnuðu þeir Ragnar
Jónsson og Þorvaldur Thoroddsen.
Rekstri Mána hf. var svo hætt
1945 og hann sameinaður rekstri
Sápugerðarinnar Frigg, en þá
hafði ég nýlega tekið við stjórn
þess fyrirtækis. Gerðist Björn þá
starfsmaður hjá Frigg. Þar starf-
aði hann til ársins 1967, en þá varð
hann að hætta sökum veikinda.
Það var mikill styrkur fyrir mig
á þessum fyrstu árum mínum í
starfi að fá til samstarfs mann
sem hafði svo langa reynslu að
baki við framieiðslu á hvers konar
sápum og hreinlætisvörum sem
Björn hafði.
Björn var hamhleypa til vinnu
og ákafinn oft svo mikill að frekar
þurfti að halda aftur af honum en
hvetja. Ekki þurfti að nefna nema
einu sinni við Björn að eitthvert
verk þyrfti að vinna. Björn var
sérlega ósérplæginn og harður við
sjálfan sig og hlífði sér í engu þótt
hann væri oft þjáður. Skapmikill
var hann og átti til að rjúka upp
en jafnaði sig jafn harðan enda
var hann einstaklega einlægur og
sáttfús maður.
Eftir að Björn hætti störfum í
Frigg hélt hann alla tíð tengslum
við sinn gamla vinnustað og mætti
á árshátíðum og öðrum samkom-
um og hafði þá jafnan orð fyrir
starfsfólkinu.
A nær fjörutíu ára starfsferli
við sápugerð á íslandi lagði Björn
drjúgan skerf til þróunar þeirrar
framleiðslu hér á landi. Sápugerð-
in Frigg stendur einnig í mikilli
Sigurleif Þórhalls-
dóttir - Kveðjuorð
Hlutskipti okkar á lífsleiðinni
er að hittast, mæta öðru fólki. Frá
vöggu til grafar mætumst við, en
með árunum fara þessi ómeðvit-
uðu mót eða fundir að verða með-
vituð og við tökum að leggja mat á
allan þennan eilífa straum manna.
Flestum gleymum við, aðra vild-
um við helst aldrei hafa hitt, og
svo eru hinir, sem eru eins og
mílusteinarnir út með þjóðvegun-
um, áningarstaðir sem viðhvorki
getum né viljum fara fram hjá.
Þar er raunar oft um að ræða fólk,
sem litið er framhjá í fyrstu ferð-
inni, en það sakar ekki, úr því er
auðvelt að bæta, því að það gnæfir
þar og stendur þar föstum fótum í
sjálfu sér — rétt eins og mílu-
steinarnir á stöllum sínum.
Sjálfsagt gæti ég skýrt frá bæði
stað og stund, er ég hitti Sigur-
leifu Þórhallsdóttur í fyrsta sinni,
en það gerðist þó án þess ég yrði
þess var, því að ég var með hugann
fullan af svo ótal mörgu. Ekki leið
samt á löngu, áður en mér var
ljóst, að í návist minni var einmitt
ein af þeim fágætu manneskjum,
sem eru slíkrar manngerðar, að
við liggur að maður skammist sín
fyrir að ætla sér þá dul að fara að
lýsa þeim með orðum, jafnvel þótt
tekið sé til fegurstu og jákvæðustu
hugtaka tungunnar.
Hún hafði fyrir löngu náð því
stigi reynslunnar, sem lífið gæðir
þá, sem hafa hugann opinn. Þess-
ari reynslu fylgdu og ákveðnar
lífsskoðanir, sem hún gerði sér
+
Sonur minn, faöir okkar, afi minn og bróöir,
OLE N. OLSEN,
janúar, á heimili okkar, Tangagötu 6,
andaöist laugardaginn 28.
ísafiröi.
Magnúsína Olsen.
Kristbjörg Olsen,
Martha Ruth,
Selma Olsen,
Inga Ruth Olaen.
+
Sonur minn og bróöir okkar,
HÖRÐUR STEFÁNSSON,
er látinn.
Jónína Brynjólfsdóttir,
Bryndis Stefónsdóttir,
Gair Stefónsson,
Stafón örn Stefónsson.
ekkert far um að dylja. Hún gat
vel fundið að því, ef henni fannst
sem framkoma manns væri óvið-
eigandi, en þá vissi maður jafn-
framt, að hún hafði sagt hug sinn,
af því að tilefni hafði verið til
þess. Og ábendingunum var tekið
með glöðu geði, því að þær voru
sannarlega þess virði, að tekið
væri tillit til þeirra. Hún hafði
þann fagra eiginleika að geta sagt
hug sinn allan, en aldrei hnjóða í
nokkurn mann, þótt hún gæti ver-
ið hvassyrt, því að henni þótti
vænt um fólk og var það vel ljóst
að enginn er öðrum líkur, margir
undarlegir og fæstir alhamingju-
samir. Við nána viðkynningu kom
líka í ljós, að undir yfirborðinu,
sem gat virst hrjúft, ríkti hlýja,
glaðværð og einlægni, og svo var
hún vönd að ráði sínu, að hún gat
ekki skilið að annað væri til
(þannig gat hún orðið vitni að því,
að fólk tæki bók ófrjálsri hendi án
þess að hafast að, en hún gat alls
ekki fengið sig til að koma því í
vanda með því að koma upp um
það).
Sá sem vann vináttu hennar
varð l(ka þess aðnjótandi, sem við
kunnum betur og betur að meta
með aldrinum, hinnar fölskva-
lausu tryggðar sem jafnframt ein-
kenndist af einstökum heiðar-
leika.
Því finnst mér nú, þegar hún er
látin langt um aldur fram, sem
einn af mínum nánustu hafi verið
kallaður burt.
En þessi tryggð, sem var aðal
hennar, verður líka til þess, að all-
ir hinir mörgu vinir hennar minn-
ast hennar með sömu tryggð og
með þeim sára sting í hjarta, sem
ætíð gerir vart við sig, þegar upp í
hugann kemur minning slíkrar
manneskju, sem horfin er sjónum
okkar.
Erik Senderholm