Morgunblaðið - 09.05.1984, Blaðsíða 43

_________________________MORGUNBLAÐID, MIÐVIKUDAGUR 9. MAÍ 1984
Borghildur Strange
Minningarorö
Fædd 6. desember 1921.
Dáin 1. maí 1984.
Það kom okkur vinum Borghild-
ar Strange eða Boggu, eins og við
kölluðum hana, ekki á óvart þegar
okkur barst frétt um lát hennar 1.
maí. Bogga var „farin heim“ eins
og við skátar köllum það. Hún
hafði í 3 ár barist hetjulegri bar-
áttu við banvænan sjúkdóm þar
sem hún sýndi af sér slíkt æðru-
leysi og dugnað, að einstætt er.
Þessi ár voru henni mikils virði og
öllum ástvinum hennar sem fengu
tíma til að átta sig á lífinu og til-
gangi þess. Alltaf var sami lífs-
viljinn og aldrei bilbug að finna
hjá Boggu. Hún var eins g stóra
stælta tréð, sem bognar ei, en
brestur í stóra storminum, að lok-
um.
Það eru tæp 50 ár frá því að
nokkrir ungir skátaforingjar
mynduðu Næturgalaflokkinn hér í
Reykjavik. Þegar þeir hættu for-
ingjastörfum héldu þeir áfram að
hittast og njóta vináttunnar frá
skátadögunum. Svo þegar þeir
kvonguðust gengu eiginkonurnar í
flokkinn og hefur hann starfað
fram á þennan dag. Við áttum öll
skemmtilegar endurminningar frá
skátastarfinu og höfðum heillast
af skátahugsjóninni í æsku og
viðhorf því oft eins. Á hverju ári
er farin „Septembertúr", sem tek-
ur 2—3 daga og í áratugi höfum
við farið saman í Þjóðleikhúsið á
4. sýningu hvers nýs leikrits, en
síðan heim hver til annars til
skiptis, í kaffisopa, með fjörlegum
umræðum um leikinn og annað,
sem efst er á baugi. Þetta hefur
orðið okkur mikils virði og sannari
vináttu en innan okkar hóps þekki
ég ekki.
Það er nú svo að maður eignast
á ævinni marga vini og er sífellt
að eignast fleiri og metur vináttu
þeirra mikils, en aldrei er hugur-
inn jafn opinn fyrir áhrifum og á
unglingsárunum. Þeir góðu vinir,
sem maður eignast þá, hafa sér-
stak gildi þá og ávallt síðar. Mað-
ur gagnrýnir þá ekki, en tekur þá
eins og þeir eru, því að þeir eru
hluti af manni sjálfum. Þannig
var vinátta okkar Næturgalanna
áður og er enn. En nú er í vinahóp-
inn komið skarð. Bogga vinkona
okkar er farin heim á undan okkur
hinum og þáttaskil, sem snerta
okkur öll.
Hugur okkar leitar til Eiríks
vinar okkar, sem nú sér á bak
ástvini sínum, en þau giftust 10.
maí 1947, og tileinkuðu líf sitt
hvort öðru upp frá því. Börnin
urðu þrjú: Olafur, giftur Ingu
Long, Oddý Hanna, gift Ásgeiri
Heiðar, og Gunnar, giftur Jakob-
ínu Eddu Sigurðardóttur. Barna-
börnin eru 4 og urðu sem auga-
steinar ömmu og afa síðustu árin,
bæði í heimsóknum að Barðavogi
38, á ferðum um landið að sumri
og skíðum á vetrum, en ekki síst
Þann 12. apríl lést hér í Reykja-
vík Ása Sigurðardóttir, háöldruð
merkiskona, sem mig langar að
minnast með nokkrum síðbúnum
orðum. Ætt hennar ætla ég ekki
að rekja, það hefur þegar verið
gert. Mig langar aðeins til að
þakka henni fyrir þær ánægju-
stundir, sem ég fékk að njóta með
henni. Eftir langa og harða bar-
áttu við veikindi var hvíldin henni
kærkomin, þó við sem eftir lifum
söknum hennar mikið. Oft dáðist
ég að þessari gömlu konu, lífsgleði
hennar og æðruleysi i veikindum
hennar. Hún „laumaði lítilræði"
að börnunum, eins og hún orðaði
það, fylgdist með öllum afmælum,
og á jólunum komu gjafir frá
henni til allra barnabarna og
austur í sumarbústaðinn við
Gíslvatn, en hann byggðu Bogga
og Eiki fyrir nokkrum árum og
hafa búið til lítinn sælureit þar.
Þá leitar hugurinn líka til æsku-
heimilis Boggu hjá Hansínu og
Viktori Strange við Njálsgötuna,
þar sem hún ólst upp í stórum
systkinahópi á góðu heimili við ör-
yggi og hamingju, þar sem hús-
móðirin var alltaf til staðar til
hjálpar og stuðnings. Nú á Hans-
ína að baki að sjá tveimur dætrum
sínum á stuttum tíma, því Gyða
dó í Kaupmannahöfn í febrúar
síðastliðinn. Missir Hansínu er því
mikill.
Við í Næturgalaflokknum send-
um Eiríki og öllum ástvinum inni-
legar samúðarkveðjur og biðjum
Guð að styðja þau og styrkja í
sorg þeirra og að hinar mörgu
góðu minningar frá farsælu lífi
muni létta öllum þessar stundir.
„Sofnar drótt
nálgast nótt.
Sveipast kvölroða himinn og sær.
Allt er hljótt
hvíldu rótt
Guð er nær.“
Páll Gíslason
„Ef við lítum yfir farinn veg og finnum
gamla slóð,
færast löngu liðnar stundir okkar nær.“
Har.Ól.
í dag verður kvödd frá Foss-
vogskirkju Borghildur Strange
sem lést 1. maí sl.
Foreldrar Borghildar voru
sæmdarhjónin Hansína Þorvalds-
dóttir Strange og Victor Strange
verkstjóri hjá Hamri hf. um ára-
tuga skeið. Victor var danskur
maður, sem settist að á íslandi
1918. Hann reyndist báðum þjóð-
unum góður sonur.
Victor lést fyrir all mörgum ár-
um, en Hansína lifir í hárri elli,
komin á níræðisaldur. Hún hefur
orðið fyrir þeirri miklu sorg að sjá
á bak tveimur dætrum sínum með
aðeins þriggja mánaða millibili.
Gyða, sú systirin sem fyrr
kvaddi þennan heim, 5. febrúar sl.,
fluttist ung til Danmerkur og bjó í
Kaupmannahöfn um 30 ára skeið,
gift dönskum manni, sem látinn er
fyrir nokkrum árum. Hún lætur
eftir sig tvö börn sem nú eru upp-
komin.
Hansína og Victor eignuðust
átta börn og var Borghildur næst
elst, fædd 6. desember 1921. Öll
börnin gerðust skátar á unga aldri
og sum þeirra hafa starfað óslitið
fram á þennan dag.
Ég minnist fyrstu heimsókna
minna á æskuheimili Borghildar
við Njálsgötu. Húsmóðirin fínleg,
blíð og brosmild sem vildi öllum
gott gera, húsbóndinn stór og
langömmubarna hennar. Það var
hennar yndi að gleðja aðra, ekki
síst börnin, og þau voru orðin æði
mörg, í hennar stóru fjölskyldu.
Allir afkomendur hennar muna
ömmu sína, sem göfuga og gjaf-
milda konu, sem öllum þótti vænt
um. Eldri drengurinn minn sagði,
er hann heyrði að langamma hans
væri dáin: „Ég vona að guð passi'
ömmu vel, hún var svo góð.“ Hún
miðlaði okkur yngra fólkinu af
þekkingu sinni og reynslu. Hún
var með eindæmum gestrisin og
naut þess að vera gestgjafi.
Eg, Jens og drengirnir okkar,
Arnar og Ólafur, kveðjum ömmu
þeirra og biðjum henni guðsbless-
unar.
sterklegur og taldi það ekki .eftir
sér eftir langa og stranga vinnu-
daga að skutla skátastúlkunum
upp að Hafravatni eða austur að
Úlfljótsvatni þegar verið að var að
undirbúa skátamót eða sumar-
dvalir kvenskáta. Aldrei var hugs-
að um tíma eða peninga. Margar
minningar um einstök gæði og
hjálpsemi þessara hjóna geymast
í hugum okkar. Kvenskátafélag
Reykjavíkur gerði þau að heiðurs-
félögum sem lítinn þakklætisvott
fyrir þann skerf sem þau létu fé-
laginu í té.
Borghildur var um margra ára
skeið skátaforingi og síðar sat hún
í stjórn Kvenskátafélags Reykja-
víkur. Sömuleiðis var hún ein
þeirra sem undirbjó og stjórnaði
sumardvöl kvenskáta á frumbýl-
ingsárunum að Úlfljótsvatni, þeg-
ar tjöldin voru aðal húsnæðið. Þá
var líf og fjör og orðið stress hafði
aldrei heyrst. Það var þá sem
okkur fannst við „líta inn í lands-
ins eigin sál“.
„Hefur þú komið austur að Úlfljótsvatni
er sólin roðar tind?
Áin niðar, lækur hjalar blítt við
fagra skógartind.
Hefur þú komið upp að vörðunni
og litið yfir láð?
Léttur blærinn strýkur vanga
allt er Ijósgeislum stráð.“
Þetta allt upplifðum við að
Úlfljótsvatni, þótt við hefðum
aldrei getað komið þessari reynslu
í þann yndislega búning sem
Hrefnu Tynes var svo tamt.
Á þessum árum, þegar skáta-
störfin voru tómstundastörf
okkar, skemmtun og lifsfylling,
fann ég hve gott var að starfa með
Borghildi. Hún var ákveðin, sinnti
sínum skátastörfum heils hugar,
var ósérhlífin og það sem hún tók
að sér stóð eins og stafur á bók.
Það var langt frá þvi að hennar
skoðanir fyndu ávallt sama farveg
og okkar hinna, en hún var ódeig
við að setja þær fram og fylgja
þeim eftir. Borghildur var hrein-
lynd, hún hafði sterka réttlætis-
Birting
afmœlis- og
minningar-
greina
ATHYGLI skal vakin á því, að
afmælis og minningargreinar
verða að berast blaðinu með góð-
um fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði, að berast í síðasta lagi
fyrir hádegi á mánudag og hlið-
stætt með greinar aðra daga. í
minningargreinum skal hinn
látni ekki ávarpaður. I>ess skal
einnig getið, af marggefnu til-
efni, að frumort Ijóð um hinn
látna eru ekki birt á minningar-
orðasíöum Morgunblaðsins.
Handrit þurfa að vera vélrituð og
með góðu línubili.
„Far þú í friöi
friður guðs þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með guði
guð þér nú fylgi
hans dýrðar hnoss þú hljóta skalt.“
Guðrún Ragnars.
kennd og lifði og starfaði í anda
sinna lífsviðhorfa.
í skátahreyfingunni kynntust
þau Borghildur og eiginmaður
hennar, Eiríkur Jónasson, raf-
virkjameistari. Heimili þeirra bar
vott um samkennd og farsæld.
Þau eignuðust þrjú börn: Ólaf,
Oddnýju og Gunnar. Öll eru þau
gift og hafa stofnað sín heimili.
Um árabil mótaðist líf Borghildar
af húsmóður- og uppeldisstörfum,
enda bera afkomendur þeirra
hjóna þess vitni, að vel hafi verið
um þau hugsað.
Eftir að skátafélögin tvö í
43^
Reykjavík hættu að starfa aðskil-
in og sameiginleg félög drengja og
stúlkna voru stofnuð víðs vegar
um bæinn stofnuðu eldri kven-
skátar, sem starfað höfðu að
skátamálum á yngri árum, félag
sem ber nafnið „Félag eldri kven-
skáta“, stundum nefnt „Hrukkur".
Markmiðið var að hlúa að skáta-
heimilum í borginni. Basarar voru
haldnir, saumað og bakað og nú
síðast var álitleg fjárhæð lögð í
Skátahúsið, sem er að rísa við
Snorrabraut. En það sem var best,
gömlu tryggðaböndin voru knýtt
fastar. Á þessum vettvangi var
Borghildur mjög virk í mörg ár.
En skjótt skipast veður í lofti.
Fyrir nokkrum árum kervndi
Borghildur þess meins sem að lok-
um varð henni að aldurtila.
Lífslöngun hennar var mikil og
hún barðist hetjulega. Oft virtist
hún ætla að hafa betur. Vonin um
að fá að sjá barnabörnin sín vaxa
og dafna gerði hana sterka, en
sterkust var hún í mótlætinu því
hún vissi lengi hvert stefndi.
Borghildur átti góða að. Eigin-
maðurinn gerði allt sem í hans
valdi stóð til þess að létta undir
með henni, sömuleiðis börnin
hennar, móðir og systkini.
Við þökkum Borghildi fyrir
langt og gott samstarf, hjá sum-
um okkar spannar það um hálfrar
aldar skeið. Við sendum Eiríki,
börnum, móður og systkinum inni-
legar samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Borghildar
Strange.
F.h. Félags eldri kvenskála,
Áslaug Friðriksdóttir
SVAR
4? MITT eftir Billy Graham
Heitstrenging
llm áramótin síðustu gerði ég mörg heit — en ég hef komist
mð raun um, að ég hef ekki haldið neitt þeirra. Hvers vegna er
ekki meiri dugur í mér?
Þér eruð að uppgötva það, sem ótal margir hafa
komist að raun um: Við viljum taka okkur á og
breyta lífi okkar, en okkur skortir andlegt og sið-
ferðilegt þrek til þess.
Er nokkuð við þessu að gera? Já, ég er sannfærður
um, að svo sé. Við viljum oft gera betur, en tekst
ekki — en Guði tekst það! Hér er nefnilega um
andlegt vandamál að ræða. Biblían segir, að við sé-
um öll, andlega talað, veik vegna syndarinnar. Mað-
ur getur verið bæklaður vegna afleiðinga sjúkdóms,
og á sama hátt erum við „bækluð“ vegna afleiðinga
„sjúkdóms" þess, sem heitir synd. Jafnvel þegar við
viljum gera vel, finnum við, að við megnum það ekki.
Þetta stafar af því, að við höfum gert uppreisn
gegn Guði. Við látum Guð ekki sitja í fyrirrrúmi,
heldur ráðum ferðinni sjálf, og við höfum gert það
sem okkur lystir í stað þess, sem hann ætlaðist til af
okkur. Þess vegna er brýnasta þörf okkar fyrirgefn-
ing og nýtt líf.
Og hér sjáum við ástæðuna til þess að Kristur
kom. Jesús Kristur kom, svo að unnt væri að fyrir-
gefa okkur. Vegna dauða síns á krossinum hefur
hann gefið okkur kost á að öðlast hreinsun syndanna
og sátt við Guð. Hafið þér nokkurn tíma veitt Jesú
Kristi viðtöku sem drottni yðar og frelsara? Það er
fyrsta skrefið, sem þér þurfið að stíga. Þér getið
boðið honum að koma inn í líf yðar með einfaldri
bæn og játningu og trú.
Þegar við komum til Krists, tekur heilagur andi
sér bústað í okkur. Hann hjálpar okkur að lifa eins
og okkur ber og að gangast undir vald Guðs á hverj-
um degi. Páll postuli þekkti líka þessa baráttu. Hann
sagði: „Að vilja veitist mér auðvelt, en að fram-
kvæma hið góða ekki“ (Róm. 7,18). En hann komst
að raun um, að Kristur gaf honum styrk, þegar hann
sneri sér til hans: „Allt megna ég fyrir kraft hans,
sem mig styrkan gjörir" (Fií. 4,13).
Þetta getur líka orðið yðar reynsla.
Asa Sigurðar-
dóttir - Minning