Morgunblaðið - 06.06.1984, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ, MIDVIKUDAGUR 6. JÚNl 1984
45
Kveöjuorö:
Aðalsteinn Ásgeirs-
son héraðslœknir
Fæddur 6. ágúsl 1949.
Dáinn 19. maí 1984.
Ég get ekki látið hjá líða að
minnast vinar okkar Aðalsteins
Ásgeirssonar, sem kvaddi snögg-
lega á sólbjörtum degi. Var þá sem
ský drægi fyrir sólu um stund, en
er hugur róaðist birti aftur, birti
vegna þakklætis að hafa fengið að
kynnast svo góðum dreng, og hafa
fengið að njóta starfskrafta hans.
Við vorum alltaf örugg þegar
hann var heima, því hann var boð-
inn og búinn jafnt á nóttu sem
degi. Ekki var hann með orða-
gjálfur eða skrúðmælgi við sjúkl-
inga sína, og þótti sumum þeir
tala fyrir daufum eyrum, en kom-
ust fljótt að raun um að svo var
ekki, svö hans voru ávallt hnit-
miðuð og örugg. Undir rólegu yfir-
bragði hans leyndist ólgandi skap
sem hann stillti vel, en hann stóð
fastur fyrir ef svo bar undir. Nátt-
úrubarn var hann og unni gróandi
sveitalífsins. Best sýndi hann það
með að festa hér á Þórshöfn eins
djúpar rætur og raun bar vitni.
Gaman var að horfa á hann sitj-
andi við píanóið afslappaðan með
glampa í augum við undirleik kóra
og kvartetta. Eitt kvöldið skrapp
ég í heimsókn til Mörtu og Aðal-
steins, hann sat þá með fiðluna
sína og var að setja í hana nýja
strengi. Það var unun að horfa á
hann fara svo mjúkum höndum
um hljóðfærið og heyra brot úr
lögum meðan hann stillti streng-
ina. Ég hefði viljað stoppa lengur
og koma oftar en ég gerði á
notalega heimilið hans, en vitandi
að hjónin voru bæði störfum hlað-
in, hún við skólastörf en hann á
vakt allan sólarhringinn var það
ekki gert. Strengur Aðalsteins við
jarðlífið er slitinn, en trú mín er
sú að ekki sé öllu lokið og að lækn-
irinn, listamaðurinn og bóndinn
fái að starfa áfram á æðri stöðum.
Unun var að sjá Aðalstein leika
við dæturnar ungu sem voru auga-
steinar hans. Oft glumdu við
hlátrasköll í garðinum þegar ungu
hjónin voru að leik með dætrunum
og voffa. Daginn sem útförin fór
fram í Reykjavík var sól og hiti
hér. Kveðjufánar læknisins okkar
blöktu undur þýðlega og sól
glampaði á rúðurnar í læknabú-
staðnum, en allt var svo þögult.
Hafi Aðalsteinn þökk fyrir allt og
allt. Hann er ein skærasta perlan í
minningakeðjunni.
Elsku Marta Hildur, Auður,
Þórdís og aðrir ástvinir, ég og fjöl-
skylda mín sendum dýpstu samúð-
arkveðjur og biðjum Guð almátt-
ugan að styrkja ykkur.
Hulda Ingimars.,
Þórshöfn
-1=1
Blombe
1=
getum við boðið þér
sérstakt verð á eldavél
og gufugleypi.
E 601 gufugleypir
5 lítra kr. 5.354.- staögr.
EK 1024 eldavél
gul, rauö og hvít
kr. 11.990.- staögr
KJör við hæfi
EF
EINAR FARESTVEIT & CO. HF.
BERGSTADASTRÆTI I0A - SlMI 16995
og Hljóðvlrkinn sf., Höföatúnl 2, síml 13003.
Hún heitir Margo Jeanne Renn-
er. Er þrítug Bandaríkjakona bús-
ett í Vestmannaeyjum, gift Runólfi
Gíslasyni og móöir Sóleyjar 10 ára
og Andra sem er fimm ára. Hún
kom hingað til landsins fyrst árið
1971 og dvaldist sem skiptinemi í
Vestmannaeyjum. Þá kynntist hún
Runólfi, manni sínum, og ákvað að
vinna í Eyjum sumarið ’72. Ari síð-
ar, vorið ’73 ákvaö hún að flytjast
búferlum og setjast að í Eyjum, en
vegna gossins þurftu þau Runólfur
að búa í Reykjavík fram á haust.
Síðan haustið 1973 hefur Margo
búið í Eyjum ef frá eru taldir
nokkrir mánuðir þegar hún fór til
Bandaríkjanna til náms. Hún á sér
áhugamál sem verður að teljast
svolítið sérstakt. Hún hitar gler-
stengur upp í 820°C með gasi og
súrefni, bræðir þær og mótar svo
Margo að störfum. Hún hitar glerið í 820°C með gasi og súrefni, bræðir
gleriö og mótar svo úr því hina fjölbreytilegustu listmuni.
Glerskúlptúr
Rætt við Margo J. Renner sem vinnur ótrúlegustu listmuni úr gleri
úr þeim hina fjölbreytilegustu list-
muni. Blaðamanni Morgunblaðs-
ins þótti þetta tómstundagaman
forvitnilegt og bað Margo að segja
svolítið nánar frá því. Hún kvaðst
reiðubúin til þess og það varð úr
að við mæltum okkur mót til að
ræða um glerskúlptúr en
svo nefnist hin sérstaka listgrein
sem á hug og hjarta Margo.
— Hvenær hófstu að vinna
listmuni úr gleri og hvers vegna?
Það var nú eiginlega tilviljun
að ég fékk áhuga á glerskúlptúr,
segir Margo og lætur hugann
reika nokkur ár aftur í tímann.
Þremur dögum áður en ég kom
til Islands til að setjast hér að,
sá ég svokallað „flame work„,
eða glerskúlptúr eins og það
nefnist á íslensku. Mér fannst
þetta strax ákaflega heillandi
listgrein og ákvað þá að þetta
móðgunartón í röddinni. Þetta
er forn tækni og hefur mikið
verið notuð í vísindalegum til-
gangi, til dæmis við ýmiskonar
efnafræðilegar rannsóknir.
Listgreinin sem slík er heldur
ekki tískufyrirbrigði og það eru
fáir í Bandaríkjunum sem leggja
stund á þetta. Hér áður fyrr var
glervinnslan innan fjölskyldna
og gekk frá manni til manns. Þá
kenndu feður sonum sínum list-
ina og þeir báru hana svo til
næstu kynslóðar og þannig koll
af kolli.
— En hvernig tilfinning er
það að vinna með svo harðan
hlut og dauðan sem glerið er?
Glerið er ekki hart og alls ekki
dautt, segir hún ákveðin. Það er
mjúkt og lifandi.
— Lifandi og mjúkt?
Það er ákaflega gaman að sjá
Annars held ég yfirleitt lif-
andi sýningar. Þá er ég sjálf á
staðnum og vinn glerskúlptúr og
að sjálfsögðu er öllum velkomið
að koma og horfa á mig vinna.
En þetta er fyrst og fremst
spurning um að æfa sig. í raun
er þetta eins og að spila á píanó.
Þú verður að æfa þig mikið og
fara yfir sömu æfingarnar aftur
og aftur til að halda þér í æfingu
og verða góður píanóleikari. Svo
hefur hugmyndaflugið sitt að
segja eins og í öllum listgrein-
um.
— Hvernig er að vera lista-
maður á íslandi?
Mér finnst það gott. íslend-
ingar eru ákaflega opnir fyrir
öllu sem tengist list og opnir
fyrir nýjungum. í Bandaríkjun-
um er viðhorf gagnvart lista-
mönnum gjörólíkt því sem tíðk-
Hestar eru uppáhaldsviðfangsefni Margo og ekki annað að sjá en henni hafi tekist vel við gerð klársins. Allir
munirnir eru unnir úr glæru gleri og eftir að þeir eru fullmótaðir, málar Margo þá í öllum regnbogans litum.
skyldi ég gera á íslandi. Þetta
var vorið 1973, skömmu eftir að
gaus á Heimaey. Við Runólfur
höfðum ætlað okkur að búa í
Eyjum, en gátum ekki flutt
þangað strax vegna gossins, þess
vegna bjó ég í Reykjavík fram á
haust, á meðan Runólfur vann í
Eyjum. Um haustið fluttum við
svo til Eyja.
Það var svo ekki fyrr en árið
1975 að ég fór til Bandaríkjanna
til að læra glervinnslu. Ég inn-
ritaði mig í háskóla og hélt að ég
hefði innritað mig í „flame
work“, eða glerskúlptúr. Svo
kom í ljós að þetta var nám í
glerblæstri og ýmsu í sambandi
við gler, eins og mismunandi
gerðir þess og eiginleika. Ég var
ekki sátt við að geta ekki lært
glerskúlptúr því ég var svo yfir
mig heilluð af þeirri listgrein.
Ég varð mér því úti um kennara
og fór í einkatíma til hans, auk
þess sem ég lærði í háskólanum.
Ég held að ég hafi haft ákaflega
gott af því sem ég lærði í skólan-
um og mér finnst það hafa hjálp-
að mér eftir að ég fór að vinna
með gler hér á íslandi.
— Er algengt að fólk leggi
stund á nám í glervinnslu, eða
var þetta einhverskonar tísku-
fyrirbrigði?
Nei, þetta var alls ekki tísku-
fyrirbrigði, segir Margo, og það
er ekki laust við ofurlítinn
hvernig glerið tekur á móti ljósi
og litum þegar maður er að
vinna með það. Svo þegar ég er
búin að tjá ákveðna tilfinningu í
gegnum glerið, móta það úr
glærum glerstöngum, finnst mér
það mjúkt og lifandi. Þegar mað-
ur hefur sett hluta af sjálfum
sér, hugsanir eða eitthvað ann-
að, í einhvern hlut, hefur maður
gefið honum líf, eða það er mín
tilfinning til þess sem ég geri.
— Er þetta ekki dýrt tóm-
stundagaman?
Jú, þetta er frekar dýrt. Áður
en ég keypti gastækið sem ég
þarf að nota, hélt ég námskeið í
hnýtingum til að safna mér fyrir
því, en það var mjög dýrt. Svo
þarf ég að láta sérpanta glerið
frá Englandi eða Bandaríkjun-
um og það hefur líka í för með
sér aukakostnað. En mér finnst
gaman að þessu og ég er eina
manneskjan hér á landi sem
vinn glerskúlptúr eftir því sem
ég kemst næst.
— Hefurðu fólk ekki haft
áhuga á að læra glerskúlptúr hjá
þér?
Margir hafa spurt mig hvort
ég taki ekki að mér kennslu í
þessu, en þar sem efniskostnað-
ur er svo gífurlegur, og svo mikið
efni fer til spillis meðan maður
er að læra þetta, er mjög
óhagkvæmt að taka að sér nem-
endur.
ast hér. Þar eru listamenn álitn-
ir einhverjar sérstakar mann-
gerðir en íslendingar gera sér
grein fyrir því að hver maður er
sérstök gerð af listamanni.
— Hver eru helstu viðfangs-
efni þín í glerskúlptúr?
Ég hef ákaflega gaman af því
að gera dýr úr gleri. Mér þykir
vænt um dýr og hef gaman af
þeim, sérstaklega þó hestum og
þeir eru eiginlega uppáhalds
viðfangsefnið mitt. Ég bý aðal-
lega til styttur úr gleri, óróa,
eyrnalokka, skartgripi og jóla-
skraut til að hengja á jólatré. Ég
vinn alltaf með glært gler, en
mig langar að læra að vinna með
litað gler, því ég þarf alltaf að
mála munina eftir að ég bý þá
til. Næst þegar ég fer til Banda-
ríkjanna ætla ég að koma aftur
heim með kunnáttu í glervinnslu
með lituðu gleri uppá vasann!
Að þessum orðum mæltum
kveðjum við Margo Jeanne
Renner, en hún er þessa dagana
önnum kafin við undirbúning að
lifandi sýningu á glerskúlptúr-
verkum sínum, sem verða í
versluninni Álafoss 6. 7. og 8.
júní og í Eden í Hveragerði dag-
ana 9. 10. og 11. júní næstkom-
andi.
Viðtal: Brynja Tomer
Myndir: Sigurgeir Jónasson