Morgunblaðið - 14.11.1984, Blaðsíða 62

62
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 14. NÓVEMBER 1984
„Þetta hafði allt ver-
ið á réttri leið“
Kafli úr nýrri unglingabók eftir Eðvarö Ingólfsson
Tónlistin ómaði. Árni var rifinn
upp frá hugsunum sínum þegar
þær Birna og Sessa stungu upp á
því að fara að dansa. Nokkrir voru
þegar komnir út á gólfið í hinum
enda stofunnar.
— Komdu að dansa við mig,
sagði Birna og hnippti í Árna.
Hann fékk ekki tækifæri til að
svara áskoruninni; hún tók í hand-
legginn á honum og hann var
kominn út á gólfið áður en hann
vissi af. Fleiri bættust í hópinn.
Sessa bauð Jonna upp og Jens
önnu Tótu sem sat skammt frá
þeim. Lagið I won’t let the sun go
down on me með Nik Kershaw
hljómaði og dansararnir sungu
með.
— O, ég fíla þetta í botn, kallaði
Birna til Árna og sneri sér í heil-
hring. Síðan söng hún með.
— Ég hef sjaldan skemmt mér
svona vel, sagði hún þegar þau
höfðu dansað nokkra dansa og
verið var að skipta um plötu. Árni
sá að hún var svolítið drukkin þvi
að augun i henni gljáðu.
Þau dönsuðu á sokkaleistunum
á teppinu. Skórnir hefðu gatslitið
því.
Lisa og Sigga dönsuðu hvor við
aðra rétt hjá þeim. Árni gaf þeirri
fyrrnefndu auga við og við. Þegar
augu þeirra mættust horfði hann
alltaf undan i flæmingi. Hvað er
að mér? hugsaði hann og hristi
höfuðið. Hann fann hvernig hjart-
að tók viðbragð. Hann var með
Lisu á sálinni.
— Ertu nokkuð lasinn, þú ert
svo alvarlegur? kallaði Birna til
að heyrðist í henni.
Árni þvertók fyrir lasleikann,
sagðist vera að hlusta á textann i
laginu. Hann brosti síðan til henn-
ar og Birna lét það gott heita.
Laginu lauk. Síðan var Stuck on
you með Lionel Ritchie sett á fón-
inn, — eftirlætislagið hans Árna.
Nokkur pðr byrjuðu að vanga.
— Eigum við að vanga upp á
grín eins og hinir? spurði Birna
full áhuga og hélt í bolinn hans.
Árni hrökk við. Þá gæti Lísa
haldið að þau væru að byrja sam-
an. Nei, það mátti ekki verða.
— Við skulum bara dansa þetta
rólega, sagði hann og þau héldust í
hendur. Klaufi var hún Birna að
nefna þetta ekki tveim árum áður
þegar hann var á höttunum á eftir
henni. Þá var hún svo mikil pía að
hún leit ekki við strákunum í sín-
um bekk heldur aðeins þeim sem
voru eldri.
Þau dönsuðu dansinn meðan
lagið entist og settust svo aftur í
sófann. Þar voru tvær stelpur
fyrir, þær Anna og Steinunn. Sú
fyrrnefnda grét en hin huggaði.
— Hún er búin að drekka of
mikið, sagði Steinunn. Hún er
hrædd við að fara heim til sín, hún
segir að pabbi sinn taki sig í gegn
fyrir þetta.
Anna var komin með ekka.
— Mér er mál að æia, þvoglaði
hún.
— Stattu þá upp og komdu
fram á klósett, sagði Steinunn i
skipunartóni.
Hún hjálpaði henni á fætur.
Anna hélt um magann á sér og
leið greinilega illa; var gráföl í
framan og augnmálningin pínulít-
ið klesst. Hún hafði nokkru áður
leikið við hvern sinn fingur í hin-
um enda stofunnar, reytt af sér
brandara um bekkjarsystkinin og
fengið alla til að hlæja.
Kvöldið leið og nóttin nálgaðist.
Krakkarnir ýmist stóðu upp til að
dansa eða sátu og töluðu saman.
Nokkrir fóru heim um miðnættið.
Árni beið alltaf færis á því að
bjóða Lisu upp. Hún var annað
hvort að dansa eða tala við ein-
hverja hér og hvar. Honum datt í
hug að setjast nálægt henni en
þorði það ekki. Af hverju gat hann
ekki verið eins kaldur og þessir
strákar sem óðu í kvenfólki? Hann
var aumingi!
Nokkrum mínútum eftir að
hann hafði hugsað síðustu setn-
inguna kom tækifærið. í þetta
sinn sat Lísa ein. Hún var alein —
það fór ekki á milli mála. Hinir
voru að dansa. Andardráttur hans
varð óreglulegur og svitinn spratt
fram í lófana. Hjartað var að
springa. Það var nú eða aldrei.
Árni vissi ekki fyrr en hann var
stðinn upp og hafði stikað þvert
yfir gólfið.
— Hæ, má ég setjast hérna?
spurði hann um leið og hann sett-
ist. Þetta var kurteisisspurning og
líka til að kanna viðbrögðin.
Hún hafði ekki tekið eftir hon-
um, var að horfa í aðra átt.
— Nei, hæ, auðvitað máttu það.
Andlitið var eitt geislandi bros.
Sex krakkar voru að dansa úti á
gólfi og hann ákvað að koma sér
beint að efninu. Hann dauðlangaði
að bjóða henni i dans.
— Heyrðu Lísa... Viltu dansa?
spurði hann hikandi.
Hún svaraði ekki alveg strax og
horfði á krakkana. Hann óttaðist
Eðvarð Ingólfsson
Á næstunni er væntan-
leg ný skáldsaga, ungl-
ingabók, eftir EðvarÖ
Ingólfsson. Nefnist hún
,;Fimmtán ára á fóstu“.
Utgefandi er Bókaút-
gáfa Æskunnar.
Fer hér á eftir kafli úr
sögunni, birtur með
leyfi höfundar og útgef-
anda
að hún segði nei. Hver sekúnda
sem dróst á langinn var eins og
eilífð í hans huga. Hún leit svo
aftur á hann og sagði:
— Já, því ekki það. Annars er
ég í óstuði í kvöld en vona að að
batni.
Hann varp öndinni léttar. Hún
hefði lagt líf hans í rúst ef hún
hefði sagt nei.
Þau fóru út á gólfið. HLH-flokk-
urinn var á fóninum og söng um
hana Angelíu. Jens var enn að
dansa og rokkaði alveg á fullu svo
að svitinn bogaði af honum í stríð-
um straumum. Loftið i stofunni
var orðið mettað af svita og hita.
Þegar laginu lauk langaði Árna
að fá það á hreint af hverju hún
væri í óstuði. Kannski var hún að
vara hann við, hann hefði hana
ekkert í hendi sér þótt þau hefðu
vangað á skólaballinu kvöldið áð-
ur.
— Þú segist ekki vera vel upp-
lögð, sagði hann vandræðalega og
horfði í augu hennar.
Hún leit undan.
— Æ, já, andvarpaði hún. Það
er svo margt sem ergir mann. Hún
kunni eki við að segja honum að
hún væri að drepast af túrverkj-
um.
Cr því að hún útskýrði ekkert
frekar ástæðuna þorði hann ekki
að reyna að toga það upp úr henni.
Hún gæti sagt að honum kæmi
þetta alls ekkert við.
Þrjú rokklög komu í röð og síð-
an rólegt lag; Lyin’ eyes með Eagl-
es. Krakkarnir, sem höfðu verið
fyrir á gólfinu, settust og Árni var
í svolitlum vafa um hvort þau
ættu að fylgja dæmi þeirra. Það
gat verið að Lísu likaði ekki að
þau væru bara tvö að dansa svo
allir sæju, þar sem hún var á föstu
með öðrum strák.
— Langar þig að dansa þennan
dans? spurði hann.
— Já, því ekki það? svaraði hún
eins og ekkert annað hefði komið
til greina.
Þau dönsuðu í takt við tónlist-
ina. Þau vönguðu ekki en dönsuðu
samt nálægt hvort öðru.
— Heyrðu ... meintirðu eitt-
hvað með þessu á ballinu í gær-
kvöldi? hvíslaði hann i eyra henn-
ar þegar leið á lagið. Hann var allt
i einu orðinn svo kaldur.
— Hvað áttu við?
Þóttist hún ekki skilja hann?
— Æji, þú veist ... þegar við
vorum að vanga.
Bing, bang. Hjartað sló fast.
Hún svaraði ekki alveg strax.
— Mér fannst gott að vanga
þig, sagði hún svo. Röddin var
blíðleg. Honum hlýnaði við þessi
orð og efldist kjarkur.
— Hvernig er það, — ertu enn
með þessum strák?
- Jú.
Hún sagði blákalt jú“. Hann
fékk sting i brjóstið.
— En við erum að hætta sam-
an, bætti hún við.
Honum létti.
— Ég er eiginlega orðin leið á
honum, viðurkenndi hún. Við er-
um farin að rifast svo mikið. En
ég er ekki búin að segja honum
upp.
Svarið gladdi hann og gaf hon-
um von. Hann sagði ekki neitt,
vildi ekki skipta sér af þessu.
Þau dönsuðu. Hún kom nær.
Straumur fór um hann. Hann
lagði báðar hendur utan um hana
eins og kvöldið áður. Hún gerði
það sama. Hann kyssti hana. Þau
fóru í smásleik. Siðan héldu þau
áfram að vanga.
Árni sá útundan sér að Jonni og
Tóti störðu stjarfir á þau. Nú lík-
aði þeim lifið — besti vinurinn að
komast á fast. Krakkarnir voru
allir að horfa á þau. Bima var með
hálfopinn munninn af undrun.
Árni heyrði að dyrabjöllunni
var hringt. Hann sá þegar Sigga
opnaði. Karlmaður i snjáðum
gallabuxum, leðurjakka, brodda-
klipptur og með hringa í eyrunum
kom i ljós.
Árni stirðnaði! Hann trúði ekki
sinum eigin augum. Þarna var
Kiddi ljóslifandi kominn. Þeir
horfðust i augu og Kiddi sendi
honum kalt, stingandi augnaráð.
— Hvað er að? spurði Lísa
ringluð þegar Árni kipptist við.
Hún sneri sér við og leit i sömu
átt. Ósjálfrátt ýtti hún honum frá
sér. Hann heyrði að hún stundi.
Kiddi strunsaði inn i stofuna.
Lagið var mátulega búið. Þögn sló
á alla.
— Lísa, ég þarf að tala við þig,
sagði hann formálalaust.
— É-ég átti ekki von á þér,
stamaði hún.
— Nei, ég sá það, sagði hann
fruntalega og glotti. Komdu út og
talaðu við mig.
Grafarþögn ríkti í stofunni.
Gestirnir fylgdust spenntir með.
Þetta var óvænt skemmtiatriði.
Lísa virtist fyrst á báðum áttum
hvort hún ætti að verða við ósk
hans — en tók svo ákvörðun.
— Þakka þér fyrir dansinn,
sagði hún við Árna án þess að
horfa á hann og stikaði fram i for-
stofu.
Kiddi horfði hvasst á Árna og
hreytti út úr sér áður en hann fór
á eftir henni:
— Þú átt mig á fæti, vinur, ef
þú lætur hana ekki i friði. Mundu
það! Hann stevtti hnefann.
Það fauk í Árna.
— Hún er engin einkaeign,
svaraði hann um hæl.
— Þú heyrðir hvað ég sagði,
vinur. Augnaráðið var ennþá
hvassara.
Ekki fór á milli mála að mót-
orhjólatöffarinn meinti það sem
hann sagði.
Lísa sagði ekki neitt. Hún flýtti
sér í jakkann sinn og kastaði
kveðju á hópinn. Hann hafði að-
eins beðið hana að tala við sig
fyrir utan, en hún vissi að það mál
yrði langt og flókið og betra að
ræða það annars staðar. Hún var
með dálitla sektarkennd yfir því
að hafa látið hann koma að sér f
vangadans við annan strák þegar
hún var ekki einu sinni búin að
segja honum upp.
Arni stóð eftir eins og þvara á
gólfinu, grútspældur yfir að hafa
misst Lísu út úr höndunum á sér.
Þetta hafði allt verið á góðri leið.
Hvað meinti hún eiginlega með
þvi að fara? Gat hún ekki talað við
þennan plebba fyrir utan og sagt
honum að fara út í hafsauga, hún
vildi ekkert meira með hann hafa?
Var hún algjör gunga?
Árni hét sér þvf, þarna sem
hann stóð á gólfinu, að gera út um
þessi mál i skólaferðalaginu sem
þau færu í eftir tvo daga.
Hann skyldi ná henni frá þessu
leiðinlega merkikerti...
Árgæska, til lands og
sjávar í Árneshreppi
Meöalfallþungi dilka 16,7 kíló
MorgunblaðiA/Einar
Vetur konungur hefur tekið við völdum í Árneshreppi og lokaðist þjóðvegur-
inn suður í októberbyrjun.
ÁraeR, 7. nóvember.
Nú er vetur genginn í garð, og við
Árneshreppsbúar sjáum á bak ein-
hverju besta sumri f manna minn-
um. Scgja má, að ríkt hafi einstök
árgæska til lands og sjávar, hcyfeng-
ur mikill og góður, gæftir þokka-
legar og fiskigengd á grunnslóð með
besta móti.
Slátrun hjá Kaupfélagi
Strandamanna, Norðurfirði, lauk
15. okt. Slátrað var alls 4.018 fjár,
sem var nokkru færra en í fyrra.
Meðalfallþungi dilka var 16,7 kg
sem er 1,2 kg hærra en 1983. Þessi
meðalfallþungi er með því besta
sem gerist, gott ef ekki sá hæsti á
iandinu. Sauðfé héðan hefur löng-
um verið eftirsótt fyrir afurða-
semi, og er auk þess blessunarlega
laust við þá fjársjúkdóma sem
víða þjaka og þjá. Yfir 70 lif-
gimbrar voru seldar til Svarfaðar-
dals fyrir nokkru, og voru þær
fluttar austur í Eyjafjörð með
strandferðaskipinu Heklu í gær.
Með Heklunni fór einnig salt-
fiskur sá sem verkaður var í
sumar, en kaupfélagið tók þá á
móti rúmlega 50 tonnum af þorski
upp úr sjó. Þarf að fara mörg ár
aftur í tímann til að finna svo
þokkalegan afla, þrátt fyrir viku
þorskveiðibann á smábáta á besta
tíma. Verkun tókst líka afbragðs-
vel, á Gjögri fór t.d. yfir 80% afl-
ans í 1. flokk. Væri gott til þess að
vita, ef netaveiðin skilaði sama
árangri. Hafnaraðstaða er harla
bágborin, og verður oftast að setja
bátana á land að kvöldi afladags.
Þessa dagana er enn unnið að
hafnargerð á Norðurfirði því
talsvert skortir á, að þeim verk-
þætti sé lokið sem fyrirhugaður
var fyrir haustnætur, og þykir
mörgum seint sækjast.
Von er á sjálfvirkum síma inn-
an skamms. Símaflokkur var hér á
ferð í sumar, lagði jarðstrengi og
innanhússlagnir og reisti litla
sendistöð. Skorti aðeins herslu-
muninn á að verkinu lyki, þegar
verkfall BSRB skall á, en von er á
símamönnum aftur næstu daga,
til að reka smiðshöggið á sjálf-
virknina.
Annars gekk verkfallið rólega
fyrir sig hér, enda hvorki verk-
fallsbrjótar né verkfallsverðir.
Fólk vandist blaða- og útvarps-
leysi furðanlega, og reykingamenn
liðu enga nauð. Öllu alvarlega var
niðurfelling kennslu við barna-
skólann að Finnbogastöðum þenn-
an tíma, en nemendur hans búa
þegar við 50% skerðingu á skóla-
setu, og er þvi ekki á bætandi.
Þjóðvegurinn suður lokaðist í
októberbyrjun samkvæmt gamalti
venju, en bæði Arnarflug og Ríkis-
skip leggjast sitt af mörkum til að
bæta okkur upp það óhagræði.
Haustveðrátta hefur lengst af
haldist góð, og að þessum línum
rituðum, reikar búfé um fjöru og
tún, hreint og drifhvítt á lagðinn í
vinalegri froststillu hinna fyrstu
vetrardaga.
Einar