Morgunblaðið - 16.02.1985, Síða 33

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 16. FEBRÚAR 1985
33
Minning:
Ásgrímur Garíbalda
son — Akureyrí
reiðum ungmennafélagsins. Eins
var ef leikrit var sett á svið. Þá
var hann ávallt sjálfkjörinn og
ósérhlifinn að vinna og skemmta
áhorfendum eða sjá um skipulagn-
ingu og framkvæmd að tjaldabaki.
Þá tók hann að sér síðastliðið
sumar yfirumsjón með sundlaug-
inni sem Umf. íslendingur star-
frækir og skilaði því starfi með
sóma.
Um leið og ég þakka Böðvari
óeigingjarnt starf hans í þágu fé-
lagsins, votta ég og félagsmenn
allir eiginkonu hans og dætrum og
öðrum ástvinum dýpstu samúð
okkar og bið algóðan Guð um að
styrkja þau í sorg þeirra.
Blessuð sé minning hans.
F.h. Ungmennafélagsins
íslendings
Pálmi Ingólfsson
Kveðja frá Lionsklúbbi
Borgarfjaröar
Við óvænt og ótímabært andlát
góðs vinar verður mörgum orðs
vant. Svo fór um okkur félagana í
Lionsklúbbi Borgarfjarðar þegar
við heyrðum fregnina um hið svip-
lega fráfall Böðvars Páissonar,
eins af okkar yngstu og jafnframt
virkustu félögum.
Þegar þau hjónin Rósa og Böðv-
ar komu að Hvanneyri 1980 tóku
þau fljótlega mjög virkan þátt í
félagsstörfum hér í sveitinni. Slík-
ur félagsþroski, sem þau hafa
sýnt, er mikils virði hverju sam-
félagi sem fær notið hans. Böðvar
gegndi mörgum trúnaðarstörfum í
klúbbnum okkar af áhuga og sam-
viskusemi. Eitt af aðalverkefnum
klúbbsins er að leitast við að
gleðja aldrað fólk og veita því að-
stoð á margvíslegan hátt. Þessum
málum sinnti Böðvar af miklum
dugnaði. Þegar hann var formaður
klúbbsins á síðastliðnu ári gekkst
hann fyrir því að Dvalarheimili
aldraðra í Borgarnesi væri afhent
æfingatæki sem væntanlega
hjálpar vistfólki þar til að halda
heilsu og þreki sem lengst. Eitt af
hans síðustu verkum nú var að
undirbúa hina árlegu heimsókn
klúbbfélaga á dvalarheimilið.
Með leikhæfileikum sínum, góð-
látlegri kímni, glaðværð og ljúf-
mannlegri framkomu veitti Böðv-
ar okkur samferðafólkinu ómæld-
ar ánægjustundir. Oftsinnis var
leitað til hans þegar gera skyldi
góða veislu. Ávallt var þeim mál-
um vel tekið og þau leyst af hendi
með sóma eins og annað sem hann
tók að sér.
Böðvars Pálssonar er sárt sakn-
að af okkur félögunum sem og öðr-
um sem voru svo lánsamir að
kynnast honum. Við vottum Rósu
og dætrunum ungu, foreldrum
hans og öðrum aðstandendum
dýpstu samúð.
F.h. Lionsklúbbs
Borgarfjarðar,
Guðmundur Þorsteinsson
Fæddur 12. desember 1901
Dáinn 7. febrúar 1985
Föstudaginn 7. febrúar síðast-
liðinn lést á Akureyri Ásgrímur
Garibaldason, sjómaður þar, kom-
inn vel yfir áttrætt.
Ásgrímur Garibaldason var
fæddur norður í Skagafirði 12.
desember 1901, sonur hjónanna
Garibalda Einarssonar þá bónda
þar og síðar í Engidal í Siglufirði
og konu hans, Margrétar Péturs-
dóttir, en þau bjuggu við barna-
lán. Ólst Ásgrímur upp með for-
eldrum sínum en fluttist ungur til
Akureyrar þar sem hann settist að
og bjó til dauðadags, og þar kynnt-
ist hann konu sinni, Þórhildi Jóns-
dóttur, sem ættuð er úr Húna-
vatnssýslu, dóttir Jóns Guð-
mundssonar er lést fyrir nokkrum
árum á Akureyri, 100 ára að aldri.
Var Jón lengi í heimili hjá þeim
Þórhildi og Ásgrími, indæll og
hraustur gamall maður, sem allir
hændust að, einkum börn.
Ásgrímur Garibaldason vann
við ýmis störf á Akureyri, vann
sem ökumaður en lengst af stund-
aði hann sjóinn, meðal annar á
Á SÍÐASTA ári efndi Bókaútgáfan
Örn og Örlygur til verðlaunagetraun-
ar í tengslum við væntanlega útgáfu
hinnar ensk-íslensku orðabókar.
Getraunin var fólgin í því að þátttak-
endur áttu að svara fjórum spurning-
um sem reyndu á þekkingu þeirra í
ensku og öðrum sviðum en svörin var
að finna í hinni væntanlegu orðabók.
Til verðlauna var heitið tíu orðabók-
um, einni í hverjum vinningi.
Þátttaka í getrauninni var mjög
mikil og nú hefur verið dregið í
henni að viðstöddum fulltrúa frá
borgarfógeta. í frétt frá Erni og
fyrsta Sambandsskipinu e/s Snæ-
felli og síðan á Hvassafellinu, en
Ásgrímur sigldi sem matsveinn.
Siðan sigldi hann í fjölda ára hjá
Útgerðarfélagi Akureyringa,
lengst á Svalbaki. Eftir að hann
lét af sjómennsku vann hann hjá
Slippstöðinni á Akureyri og þar
var hann svo lengi sem heilsan
leyfði.
Ekki man ég upp á víst hvenær
ég vissi fyrst til þess að við ættum
frænku norður á Akureyri; Þór-
hildi frænku, eins og það hét í for-
eldrahúsum, en við heima vorum
víst Árnesingar og Rangæingar
eða komnir úr vondum lendingum
syðra.
Þá voru aðrir tímar en núna og
lítið farið út fyrir túnið heima
nema í brýnum erindum. Það var
ef til vill þess vegna, sem ég hitti
ekki norðanfólkið fyrst fyrr en ég
var kominn undir fermingu, eða
Þórhildi frænku, sem var á líku
reki og foreldrar mínir, og mann
hennar, Ásgrím Garibaldason, há-
vaxinn og glæsilegan.
Það er skemmst frá því að segja,
að í þeirra húsi naut ég mikillar
frændsemi og meiri elskusemi en
Örlygi segir, að þeir sem fengu
verðlaunin séu: Dröfn Vilhjálms-
dóttir, Seljubraut 22, Rvk., Hjördís
Gunnarsdóttir, Vesturbrún 16,
Rvk. Ágústa Hugrún Ingólfsdóttir,
Skúlagarði, N-Þing., Guðrún Em-
ilsdóttir, Hólmgarði 29, Rvk., Bald-
ur Steingrímsson, Austurgerði 11,
Rvk., Kristín Sigurðardóttir, Gilja-
landi 6, Rvk., Erling Aðalsteinsson,
Framnesvegi 88, Rvk., Sigríður
Pétursdóttir, Giljalandi 23, Rvk.,
Erla Gissurardóttir, Furugrund 30,
Rvk., Sigríður Gunnarsdóttir,
Meistaravöllum 33, Rvk.
Dregið um orðabækur
En handan við Miðána eru
Hamraendar og þar var að vaxa úr
grasi yngissveinn er átti eftir að
verða mikill örlagavaldur í lífi
Gróu. Hann hét Guðmundur Bald-
vinsson og felldu þau hugi saman,
giftust og hófu búskap á föðurleifð
hans, Hamraendum, árið 1931.
Varð þeim fjögurra barna auðið,
Halldóru, gift Lúðvík Þórðarsyni,
Sigvalda, kvæntur Sonju Símon-
sen, Haralds Steinars, er lést 1965,
og Baldvins Más, kvæntur Sigríði
Guðmundsdóttur.
Ég undirritaður kom inn á
heimili þeirra sem stráklingur, og
var þar í sveit mörg sumur. Gróa
var mikil tápkona, var óvenju
hress í bragði, glöð og bar með sér
skörungs- og myndarskap. Hún
gat verið örlynd, en ljúf að jafnaði
og sáttfús höfðingi er á reyndi.
Dugleg og þrekmikil var hún og
var gott að vera í nærveru hennar
vegna glaðværðar og léttlyndis.
Eins var um Guðmund, glaðværð
og kátína einkenndu hann og ekki
var laust við svolitla stríðni á
köflum. En alvara lífsins er ekki
bara glaumur og gleði og er á
reyndi gat hún myndað sér
ákveðnar lífsskoðanir og stíl og
hvikaði þar hvergi frá. Hún var
hrifnæm og viðkvæm, unni söng í
miklum mæli og var syngjandi við
nær hvað sem hún gerði. í kirkju-
kór sveitarinnar unnu þau hjón
mikið starf og hefur söngur henn-
ar hljómað í kirkjum Dalasýslu í
hálfa öld og oftast við undirspil
Guðmundar.
Á heimili þeirra Gróu og Guð-
mundar var alltaf gott að koma,
því hlýrri móttökur og gestrisni er
vart hægt að hugsa sér. Ég held að
bæði hamingja og tillitssemi hafi
einkennt hjónaband þeirra, enda
studdu þau dyggilega hvort annað
er erfiðleikar knúðu dyra. Erfið-
asta tímabil á lífsleið þeirra held
ég að hafi verið er þau misstu son
sinn, Harald Steinar, af slysförum
1965. Var hann harmdauði öllum
er til þekktu, ákaflega hugþekkur
drengur er féll frá langt fyrir ald-
ur fram.
En nú verður ekki lengur búið
að Hamraendum og fellur það
nafn því sennilega niður af spjöld-
um sögunnar við fráfall þeirra.
Ekki svo að skilja að jörðin verði
ekki yrkt, því Sigvaldi sonur
þeirra hefur reist sér nýbýli á
jörðinni og heitir það Kvisthagi.
Situr þar bæði reisn og myndar-
skapur í fyrirrúmi. Eigi að síður
er miður þegar ævaforn bæjar-
nöfn sem jafnvel eru gerð eftir
sérkennum landslagsins falla
niður.
Nú eru þessi gagnmerku hjón
bæði horfin af sjónarsviðinu og
tekin við öðrum störfum á æðra
sviði. Guðmundur lést fyrir rúmu
ári og var jarðsettur að Kvenna-
brekku. Eins verður um Gróu, hún
kemur aftur að Kvennabrekku í
dag, en nú til lengri dvalar.
Þau hjónin skilja eftir sig góðar
endurminningar hjá öllum sem
horfa á eftir þeim yfir móðuna
miklu. Með þakklæti og virðingu
verður þeirra jafnan minnst.
Ómar Arason
unnt var að ætlast til. Var þar
aufúsugestur alla tíð, kynntist
börnum þeirra þegar þau voru að
vaxa úr grasi. Leitt þótti mér það
líka þegar ég gat ekki hitt fólkið á
Akureyri í hvert sinn er ég átti
þar leið um, sem varð oftar eftir
að sjómennskan og síðar flugið
var orðið að aðalstarfi.
Einnig hitti maður á stundum
þau hjón fyrir sunnan og var Ás-
grímur mér minnisstæður; þessi
vaski, hægláti og greindi sjómað-
ur, sem allt vildi til betri vegar
færa.
Hús þeirra í Munkaþverárstræti
27 var gott hús. Það virtist vera
höggvið inn í berg og sokkið í
gróður eins og svo mörg góð hús á
Akureyri eru. Samt var víðsýni
þar meiri í öllum atriðum og
rökkrin voru djúp.
Seinustu árin bjuggu þau í
Skarðshlíð, en þeim fannst tími til
kominn að minnka við sig og fá
annað hentugra eftir að dagurinn
var byrjaður að grána í vöngum og
þau orðin ein í sinu húsi.
Alltaf var búið við rausn, milda
gleði og rétta alvöru.
Þau Þórhildur og Ásgrímur
eignuðust þrjú börn, sem öll eru
búsett fyrir norðan, eru gift þar og
eiga þau fjölda afkomenda.
Seinustu árin voru Ásgrími
Garibaldasyni örðug. Heilsan fór
á undan öðru þreki og hékk lífið
oft á veikum þræði. Verkalok
komu svo núna er hann sofnaði
með eilífðinni eftlr fáeina daga á
sjúkrahúsi.
Sjómenn eru oft einir á ferð,
líka þeir sem á stórum skipum
sigla. Fjarvistir verða miklar eftir
að landið er sokkið. Mikil og eftir-
minnileg stím hafa löngum verið
inn og út Eyjafjörð, einkum þó í
fögru veðri á kvöldin, þegar fjöll
stóðu í vatni.
Ekki fór hann varhluta af því,
né heldur þeim dögum þegar veðr-
in voru reið. Og enn er ýtt á flot,
ýtt úr vör, og þótt nú sé hærra
siglt en áður, kveðjum við sem
fyrr sægarpa og góða menn vel.
Blessuð veri minning hans.
Útför hans verður gerð í dag,
laugardag, frá Akureyrarkirkju.
Jónas Guðmundsson, rithöfundur.
Síðast er ég sá hann afa, um
áramótin, óskaði ég honum vellíð-
unar eins og ég var vanur að gera.
Nú er hann dáinn, blessaður gamli
maðurinn; langri og hamingju-
samri ævi er iokið og hin eilífa
sæla tekin við.
Ég vona að honum líði vel nú —
okkur er sagt að það sem taki við
eftir dauðann sé svo fallegt og
gott, og þegar gamall maður, sem
lengi hefur verið hrjáður af veik-
indum, kemst í sæluna er jafnvel
ástæða til að gleðjast fyrir hans
hönd.
Það eina sem við vitum með
vissu í lífinu er að öll munum við
deyja. Er hægt að fara fram á
meira en að fá að njóta langrar
ævi með ástríkri eiginkonu, börn-
um og barnabörnum og vera ekki
kallaður burt fyrr en undir kvöld
lífsins? Ég hygg hann afa hafa
verið hamingjusaman mann,
þakklátan fyrir það sem honum
hlotnaðist í lífinu.
En það er vissulega sorgarstund
er ástvinur hverfur á braut hinsta
sinni. Ásgrím Garibaldason, þenn-
an ljúfa, hjartahlýja mann, sem«
okkur barnabörnunum hafði veitt
svo margar ánægjustundir, kveð
ég nú hinsta sinni. Ég kveð hann
með trega, söknuði, og vona að
þessi fátæklegu orð megi verða til
þess að heiðra minningu hans afa.
Skapti
PYNTINGAR ER HÆGT
AÐ STÖÐVA . . .
5.—9. febrúar 1980: Læknaráö ríkisins í Brasilíu sakar
yfirmenn læknisfræðistofnunarinnar í Sao Paolo, dr. Shi-
bata, um aö gefa út tvö fölsk vottorö þess efnis aö einn fangi
hafi svipt sig lifi og um aö annar hafi ekki veriö pyntaöur. Dr.
Shibata var tekinn af læknaskrá í október sama ár.
13. febrúar 1981: José Arregui Izaquirre, þrítugur Baski,
deyr í einangrunarvaröhaldi lögreglunnar í Madrid á Spáni.
Líkskoðun leiöir í Ijós aö hann hafi verið illa pyntaður. Viö
réttarhöld þann 29. nóv. 1983 eru tveir lögregluforingjar
sýknaöir af því aö vera valdir aö dauða hans.
5. febrúar 1983: Neil Aggett, sem var hvítur starfsmaöur
verkalýösfélags blökkumanna, finnst hengdur í klefa sínum í
aöalstöövum lögreglunnar í Jóhannesarborg i Suöur-
Afríku samkvæmt heimildum öryggislögreglunnar þar.
Aggett haföi sagst hafa veriö pyntaður, og styöur framburö-
ur annarra fanga sem fram kom viö rannsókn málsins þær
staðhæfingar. Niöurstaöa rannsóknarinnar var aö Aggett
heföi svipt sig lífi.
Spánn og Sudur-Afríka eru í hópi aö minnsta
kosti 98 ríkja þar sem pyntingar hafa veriö
stundaöar af stjórnvöldum eöa látnar viö-
gangast á síöustu árum. Nú stendur yfir al-
þjóölegt átak Amnesty International gegn
pyntingum undir kjöroröinu PYNTINGAR ER
HÆGTAD STÖDVAI
Fréttatilkynning frá
íslandsdeild
Amnesty International