Morgunblaðið - 30.06.1985, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 30. JÚNÍ 1985
fHwgtn Utgefandi rxMúftitfo hf. Árvakur, Reykjavík.
Framkvæmdastjóri Haraldur Sveinsson.
Ritstjórar Matthías Johannessen, Styrmir Gunnarsson.
Aöstoöarritstjóri Björn Bjarnason.
Fulltrúar ritstjóra Þorbjörn Guömundsson, Björn Jóhannsson, Árni Jörgensen.
Fréttastjórar Freysteinn Jóhannsson, Magnús Finnsson, Sigtryggur Sigtryggsson, Ágúst Ingi Jónsson.
Auglýsingastjóri Baldvin Jónsson.
Ritstjórn og skrifstofur: Aöalstræti 6, sími 10100. Auglýsingar: Aö-
alstræti 6, sími 22480. Afgreiðsla: Kringlan 1, sími 83033. Áskrift-
argjald 360 kr. á mánuöi innanlands. I lausasölu 30 kr. eintakiö.
Landsvirkjun
20 ára
AmorKun, mánudafíinn 1.
júlí, eru 20 ár liðin frá því
að Landsvirkjun tók formlejía
til starfa. Þennan dag 1965
^ekk í {íildi sameifínarsamn-
ingur ríkisins og Reykjavík-
urborgar um rekstur fyrirtæk-
isins og tók það þá við rekstri
Sogsvirkjunar og fleiri eifína
úr höndum eignaraðila. Til-
fíanfíurinn með stofnun
Landsvirkjunar var að lefífíja
fírundvöli að fyrirtæki, sem
hefði fjárhafislegt bolmafin til
að ráðast í virkjun Þjórsár við
Búrfell. Var hafist handa við
þá miklu mannvirkjafterð 1966
ofi á árinu 1969 hófst orkusala
til stærsta viðskiptavinar
fyrirtækisins, álversins i
Straumsvík, sem síðan 1970
hefur keypt um of; yfir 50% af
orkuframleiðslu fyrirtækisins.
Á þeim 20 árum sem Lands-
virkjun hefur starfað lætur
nærri að raforkuframleiðsla
hér á landi hafi sexfaldast on
hefur meginhluti orkuaukn-
infiarinnar komið frá Búr-
fellsvirkjun, Sifíölduvirkjun ofi
Hrauneyjafossvirkjun, sen
allar hafa verið reistar af
Landsvirkjun. Næsta stór-
verkefni fyrirtækisins er
virkjun Blöndu. Óvíst er hve-
nær því verkefni verður lokið.
Ræðst það af þeim markaði
sem verður fyrir íslenska raf-
orku. Verði ekki um neina telj-
andi orkusölu til stóriðju að
ræða er talið óhætt að drafta
framkvæmdir við Blöndu-
virkjun og miða við að hún
verði ganftsett á árinu 1991.
Síðan er útlit fyrir, að orkan
frá Blöndu muni næjya allt til
næstu aldamóta.
Fyrir tveimur árum yfirtók
Landsvirkjun bytifiðalínukerf-
ið frá ríkinu. Hafa öll orku-
veitusvæði landsins nú verið
samtenfid. Við það hefur ör-
ygfíi um orkuafhendinfiu um
land allt stóraukist. Við
óbreyttar aðstæður virðist
ekki þörf fyrir teljandi aukn-
infiu flutninfiakerfisins eða
aðrar fjárfestinfiar en þær,
sem hefðu það að markmiði að
bæta hankvæmni í rekstri raf-
orkukerfisins.
Eins og af þessari almennu
lýsinfiu sést hefur verið vel að
verki staðið hjá Landsvirkjun.
Hið innra mannvirkjakerfi við
orkuöflun og dreifinjiu í land-
inu er öflugt ok örufoit. En
menn mefia ekki láta hér stað-
ar numið. Dr. Jóhannes Nor-
dal, seðlabankastjóri, hefur
verið stjórnarformaður
Landsvirkjunar frá upphafi. í
ræðu á aðalfundi fyrirtækisins
í apríl síðastliðnum saRði
hann, að mefiinmarkmið hinn-
ar miklu uppbyfiflinfíar væru
þessi: „Annars vefiar að
tryfigja næjia ofi hafikvæma
orku til almenninfisnotkunar
og sparnaðar á innfluttri olíu,
en hins vegar að sjá fyrir raf-
mafini til orkufreks útflutn-
ingsiðnaðar, sem nú er orðinn
veifiamikill þáttur í fijaldeyr-
isöflun þjóðarinnar."
Nýlefiar fréttir um hátt raf-
orkuverð hér á landi hafa
beint athyfilinni að því, hvort
fyrra markhiiðið með starfi
Landsvirkjunar hafi náðst
með þeim hætti að viðunandi
sé. Ástæðurnar fyrir hinu háa
raforkuverði eru einkum
tvennar: í fyrsta lani dýr er-
lend lán ofi óheillavænlefi af-
skipti ríkisvaldsins af verð-
lafininfiu fyrirtækisins. Þessi
afskipti hafa bæði falist í beit-
infiu lafiaheimilda til verð-
stöðvunar ofi einnifi hinu
hvernifi haldið var á málum
fiagnvart Alusuisse, eifianda
álversins í Straumsvík, á með-
an Alþýðubandalajiið fór með
stjórn orkumála. Til þeirra
ára, 1978 til 1983, má einnifi
rekja, hve illa hefur fiengið að
ná síðara markmiðinu. Á þess-
um árum var það beinlínis
stefna iðnaðarráðherra að
spilla fyrir samvinnu íslend-
inga og þeirra erlendu fyrir-
tækja, sem kynnu að hafa
áhuga á að reisa hér orkufrek
stóriðjufyrirtæki.
Hin síðari misseri hefur
verið unnið að því að bæta
fyrir ár hinna glötuðu tæki-
færa. Það á að efla vöxt og
viðgang Landsvirkjunar með
því að ná hagstæðum orku-
sölusamningum við stóra
kaupendur. Það á að nýta til
hins ítrasta þann mikilvæga
þátt verkmenntunar í landinu
sem Landsvirkjun hefur skap-
að. Við fyrstu stórverkefni sín
þurfti Landsvirkjun að styðj-
ast við erlend hönnunarfyrir-
tæki og verktaka en síðustu
mannvirki fyrirtækisins eru
bæði hönnuð og reist af ís-
lenskum hugum og höndum,
eins og Jóhannes Nordal orð-
aði það í fyrrnefndri ræðu.
Morgunblaðið tekur undir
lokaorð hennar og gerir þau að
sínum, en þar segir:
„Á fáum sviðum stöndum
við í dag framar tæknilega í
samanburði við önnur lönd en
í orkumálum og eigum þar auk
þess miklar auðlindir ónýttar.
Það er því eðlilegt og sjálfsagt,
að leitað sé allra hagkvæmra
leiða til að beisla þetta hvort
tveggja til áframhaldandi
uppbyggingar á komandi tím-
um. Það hlýtur að verða
markmið Landsvirkjunar að
gegna hlutverki sínu á þessu
sviði sem best, hér eftir sem
hingað til.“
að er gæfa íslendinga
hvað þeir hafa átt
marga góða listamenn.
Margir þeirra hafa ver-
ið hlutgengir á erlend-
um vettvangi. Þessir
mikilvægu boðberar ís-
lenzkrar menningar eru
sá bakhjarl sem við getum ekki án verið.
Þeir eiga rætur í gamalli og gróinni
menningarhefð. Margir þeirra hafa afl-
að sér þekkingar erlendis og breytt
utanaðkomandi áhrifum í eftirminni-
lega íslenzka reynslu.
Einn þessara manna var Sigurjón
Ólafsson, myndhöggvari. Lífsstarf hans
er í senn mikilvægt og uppörvandi. Þeir
Ásmundur Sveinsson voru verðugir
arftakar Einars Jónssonar. Þeir voru
nýskapendur. List þeirra var í andstöðu
við hefðbundna klassíska myndsköpun
en það er einmitt úr andstæðum og mót-
sögnum sem vaxtarsprotinn vex og nýr
gróður teygir sig inn í framtíðina.
Nú eru liðin 40 ár frá því Sigurjón
fluttist á Laugarnestangann og það er
rétt sem Birgitta Spur ekkja hans segir
í samtali í Lesbók að flestir Reykvík-
ingar sem komnir eru til vits og ára eiga
bágt með að hugsa sér Laugarnestang-
ann án tengsla við Sigurjón, húsið hans
og verk hans. „En hann vildi vera í ná-
lægð við sjó og fjöru,“ segir Birgitta, „og
óvíða er fjaran fegurri en einmitt
þarna." Nú býr Birgitta Spur í íbúð
þeirra hjóna, en bæði þar og í vinnustof-
unni eru 160 verk eftir Sigurjón. Utan
dyra eru nokkrar höggmyndir. Ekkja
Sigurjóns segir að ástand hússins sé
með þeim hætti að suðurhliðin sé að
kalla má ónýt og heldur ekki vatni. Þak-
ið er illa farið og þarfnast endurnýjun-
ar. Hún segir að áætlað sé að það kosti
500 þús. krónur að bæta úr þessu ásamt
því að setja gler í glugga og sjá þar með
til þess að verkin liggja ekki undir
skemmdum. En hún hefur ekki bolmagn
til að gera það sem gera þarf enda þótt
hún hafi lagt sig í framkróka um að
lagfæra það sem brýnasta nauðsyn
krafði. „Ég hygg að flestir séu sammála
um að æskilegast sé að varðveita þenn-
an stóra hluta af lífsverki Sigurjóns
þarna á staðnum,“ segir ekkja hans í
samtalinu. Þar mælir hún fyrir munn
allra þeirra sem vilja varðveita eins og
kostur er þann merka þátt lista- og
menningarsögu okkar sem verk Sigur-
jóns eru. Við eigum að leggja okkur
fram um að sú von Birgittu Spur geti
rætzt „að vinnustofa Sigurjóns fái að
standa með þeim ummerkjum sem þar
eru, þ. á m. verkfærum hans, og þetta
hús geti áfram orðið rammi utan um
þær myndir hans sem eftir eru hér.“
Hún vill að í vinnustofu Sigurjóns verði
unnið áfram að einhverju lifandi starfi,
þar verði áfram listviðburðir sem út-
heimta ekki mikið rými. Hugmynd
hennar er að þar megi flytja kammer-
músík og leiklistarhópar geti sýnt þar ef
svo ber undir. Allt í umhverfi Sigurjóns
sjálfs. Hún leitaði eftir fjárveitingu hjá
ríki og borg, sótti um 250 þúsund krónur
hjá hvorum aðila, en umsókn barst því
miður of seint til að komast í fjárlög
ársins í ár. Vonandi taka þessir aðilar,
ríki og borg, sig saman í andlitinu og
veita ríflegan styrk til varðveizlu á húsi
listamannsins og umhverfi hans.
Nú hefur verið stofnað Listasafn Sig-
urjóns Ólafssonar, reglugerð samin, til-
gangur þess skýrður: Að varðveita og
hafa til sýnis fyrir almenning öll lista-
verk sem stofnandi leggur fram, svo og
önnur listaverk sem safnið kann að
eignast; að koma listaverkum Sigurjóns
Ólafssonar á framfæri við almenning
með sýningum, bókaútgáfu og á annan
hátt; loks að reka sýningarsal og skylda
starfsemi, sé þess kostur. Undir þetta
tók Myndlistarþing 1985 og hér skal
áréttaður stuðningur við varðveizlu á
lífsstarfi eins merkilegasta myndlist-
armanns landsins fyrr og síðar.
Margir strengir
Sigurjón Ólafsson var fjölhæfur lista-
maður. Hann gat unnið raunsæisverk
þótt hann væri formbyltingar- og fram-
úrstefnumaður. Sigurjón var allur í list
sinni. Hann var eftirminnilegur per-
sónuleiki eins og hún. Saman voru þeir
Ásmundur Sveinsson og Sigurjón
Ólafsson mikilvægir fulltrúar samtíma
okkar og myndlistar. Báðir urðu fyrir
áhrifum frá vísindum og tækni, Ás-
mundur þó öllu meir. Verk þeirra
beggja bera þekkingarleit nútímans
stórmannlegt vitni. Þeir voru hugsuðir
á vegum lista og tækni, en hún er eitt af
undrum nútímans. Það er í vísindin sem
við höfum sótt afl til betra lífs. í upp-
hafi er draumurinn, ævintýrið. Listin.
Vísindin og þekkingin breyta þessum
draumi í veruleika. Það vissu þeir báðir,
Ásmundur og Sigurjón, og má oft sjá
það í verkum þeirra.
Nú stendur yfir sýning í Listasafni
Alþýðusambands íslands á verkum eftir
Sigurjón Ólafsson. Hún er haldin í því
skyni að kynna styrktarsjóðinn og einn-
ig til að minna á þau verk sem geymd
eru í húsi Sigurjóns á Laugarnestanga.
Meðal þeirra verka sem eru á sýning-
unni eru sum síðustu verkefni hans.
Birgitta Spur á þakkir skilið fyrir
frumkvæði sitt og dugnað. Sýningar-
skráin, sem hún hefur sjálf séð um, er
stór og athyglisverð bók, 230 blaðsíður.
Þar eru myndir af um það bil 100 verk-
um og skýringar á þremur tungumálum.
Auk þess er þar æviágarip Sigurjóns
með mörgum myndum, greinar um
hann; samtal.
{ lokin skal hér tekið undir síðustu
orð Birgittu Spur í fyrrnefndu Lesbók-
arsamtali: „Ég vona að ráðamenn beri
gæfu til að meta að verðleikum hvílík
perla Laugarnesið er. Þar eru fornminj-
ar í jörðu og merkilegt lífríki við
ströndina, að ógleymdri náttúrufegurð-
inni sem er einstök. Ef ekki verður sax-
að meira af Laugarnesinu undir skemm-
ur og malbik, þá er hér svæði sem gæti
orðið Reykjavíkurborg það sem Svea-
borg er Helsingfors, Hövikodden er Oslo
og Luisiana er Kaupmannahöfn. Borg-
aryfirvöld ættu að gefa borgarbúum
Laugarnesið í afmælisgjöf á 200 ára af-
mæli borgarinnar á næsta ári.“
Og þad vard sól
Og þá er bezt að slá botn í þessa um-
fjöllun með tilvitnun í stutta samtals-
grein sem bréfritari skrifaði um Sigur-
jón Ólafsson og birtist í Morgunblaðinu
18. október 1958:
Sigurjón sagði:
„Mér þykir skemmtilegt að gera and-
litsmyndir af mönnum, sem hægt er að
segja um, að séu sérstæðir persónuleik-
ar. Það er gaman að reyna að rýna dálít-
ið „inn í þá“ og setja svo niðurstöðurnar
af „rannsókninni" í andlitsdrættina. En
fyrsta skilyrðið til þess að myndin tak-
ist er: að fyrirmyndin sé sterkur per-
sónuleiki. Það gerir ekkert til, þótt hún
hafi aðra lífsskoðun en ég. Ég geri t.a.m.
ekki ráð fyrir, að það megi lesa út úr
svip sr. Bjarna, að ég trúi ekki á fram-
haldslíf, en vonandi má einhvers staðar
sjá, að hann gerir það...“
„Loks komum við að lítilli andlits-
mynd af sr. Friðrik: „Ég hitti hann oft í
Gothersgötu á stríðsárunum," segir Sig-
urjón. „Það var á þeim tíma sem hann
var tóbakslaus, alveg voðalegt að sjá
hann, ég hélt hann ætt’ekki langt eftir.
Eitt sinn gekk ég til hans og spurði,
hvort ég mætti gera af honum mynd: —
Jú, vel’komið, sagði hann. Hvenær á ég
að koma? Ég sagði honum það. Síðar gat
ég útvegað honum tóbak — og ekki held
ég þú getir séð neinn þjáningarsvip á
„portrettinu". Ég var að lesa kafla úr
endurminningum Montgomerys mar-
skálks í Politiken nú um daginn. Hann
segir frá því, þegar Churchill bauð hon-
um heim í fyrsta skipti. Þegar ég hugsa
um sr. Friðrik, rifjast þessi saga upp
fyrir mér: Churchill spurði, hvað mar-
skálkurinn vildi drekka með matnum.
Hann svaraði: Ekkert. Ég hvorki reyki
né drekk — ég er 100%. Þá svaraði
Churchill: — Ég bæði reyki og drekk —
og er 200%. Skemmtilegt hjá gamla
manninum, finnst þér ekki?“.
í þessu slógust tveir aðkomumenn í
hópinn. Annar benti Sigurjóni á, að
Listamannaskálinn væri hriplekur:
Sjáðu, sagði hann, hvernig rigningin
lekur niður á gólf. Sigurjón lét sér fátt
um finnast. „Það gerir ekkert," sagði
hann, „ég er vanur leka“.
Svo stakk hann höndum í vasann og
gekk inn á mitt gólfið, leit upp í loftið og
sagði lágt: „Það verður víst engin sól.“
Ljóð og átök
Það er með ólíkindum hvernig ljóðið
getur beðið síns tíma. Af þeim sökum
m.a. eru einræðisherrar hræddir við
bækur. Ljóð sem flestir voru búnir að
gleyma getur skotið upp kollinum hvar
og hvenær sem er og þá getur það lifað
betra lífi en nokkurn tíma áður. Ótrú-
legustu aðstæður geta kallað ljóðið
fram í dagsljósið. Þetta vita einræðis-
seggir og þeir verða hræddir. Þeir vita
að það er ljóðlist í hverjum manni, ekki
síður en t.a.m. tónlist. Það þarf einungis
að kalla hana fram, rækta hana. Og svo
einkennilegt sem það er á ljóðið auð-
veldast með að blómstra við erfiðar að-
stæður. Þetta sjáum við í eigin þjóðlífi
þegar við höfum átt undir högg að
sækja. Þegar vanda og erfiðleika hefur
borið að höndum hefur íslenzka þjóðin
horfið til ljóðsins, sótt styrk sinn í það;
í þá veröld sem veitir skjól við stundlega
erfiðleika. Bæði í Njálu og Sturlungu er
sagt frá stórdeilum út af kveðskap,
jafnvel manndrápum. Svo mikilvæg var
ljóðlist þá talin. Hvergi er ljóðið
sterkara nú um stundir en í einræðis-
ríkjum, ekki sízt Sovétríkjunum. Þar
eru menn handteknir, jafnvel sendir í
Gúlagið vegna ljóða sinna. Merk skáld
hafa gengið þar í jörðina, horfið; hafa
ekki einu sinni fengið númeraða plötu á
leiðið sitt. Þó er venja að setja slíka
plötu á tréstaur í kirkjugörðum Gúlags-
ins og stendur hún eitt ár eða svo. Fang-
arnir hafa reist samfanga sínum þar
einn trékross sem fengið hefur að
standa. Það er yfir skáldið Galanskov.
Rússneskur ljósmyndari sem býr í París
og er orðinn íslendingum vel kunnur,
Sichov, komst fyrir nokkrum árum í
kirkjugarða Gúlagsins og tók þar mynd-
ir. Þær eru eftirminnileg áminning.
Sichov hefur tekið myndir af fjölda ís-
lendinga sem birtast eiga í bók sem út
er gefin í sumar. Myndirnar eru af
kunnum íslenzkum listamönnum.
Þekktasta ljóðskáld Sovétríkjanna og
sá sem ýmsir telja fremstan þeirra á
þessari öld, Osip Mandelstam, hvarf í
Gúlagið. Hann fékk ekki einu sinni
númeraplötu. En ljóð hans hafa staðið
af sér öll veður, jafnvel þótt þau hafi
ekki öli verið prentuð meðan hann lifði.
Mandelstam varð það á að segja sann-
leikann um valdhafana. Samt notaði
hann ljóð sín aldrei til að segja neinn
„sannleika“. En mikilvægar skírskotan-
ir hans urðu of gagnsæjar fyrir félaga
Stalín. Mandelstam hvarf í túndrurnar.
En ljóð blómstra. Og ekkja hans
skrifaði einhverja merkustu sjálfsævi-
sögu þessarar aldar.
Jónsmessu-
næturdraumur
Hverfum aftur heim til Islands. Það
er ekki út í hött að hyggja að gamalli
íslenzkri ljóðlist í tiíefni af sýningu
Leikfélags Reykjavíkur á Jónsmessu-
næturdraumi Shakespeares, afar eftir-
minnilegri sýningu. Ræktað ljóðmálið
varð hversdagslega lipurt í munni leik-
aranna sem sýndu hvað í íslenzkri leik-
list býr þegar hún vill það við hafa. I
þessari sýningu tókst ekki sízt að leiða
fram hversu Shakespeare gamli er nú-
tímalegur og sígildur. Kaflarnir með
Gísla Halldórssyni voru óborganlegir og
minntu raunar stundum á leikhús fá-
ránleikans. Shakespeare er einnig upp-
hafsmaður nútimaleikhúss. Hann gerir
MORGUNBLAÐID, SUNNUDAGUR 30. JtlNl 1985
29
REYKJAVÍKURBRÉF
laugardagur 29. júní
jafnvel gyss, svo að vitnað sé í gamalt
bókmál, að Ovidius sjálfum, þegar hann
yrkir um Pýrami og Þispu. Þar er háð-
glettnin í fullkomnu jafnvægi við annað
í ævintýraleiknum. Leikararnir fóru á
kostum og karlmennirnir léku elskend-
urna sem töluðust við í gegnum smugu á
múrvegg, undir rómantísku tunglsljósi í
gervi Karls Guðmundssonar. En hvaðan
hefur Shakespeare fengið þetta? Jú,
auðvitað frá Ovidiusi. Shakespeare var
eins og Gunnlaugur Scheving sagði eitt
sinn: Alæta sem listamaður. Hann
færði sér allt í nyt, ekki sízt verk ann-
arra, jafnvel stórmerkra höfunda eins
og Ovidiusar og Plútarks. Þannig voru
fornbókmenntir okkar einnig ritaðar og
þannig máluðu stórmeistarar renesans-
ins myndir sínar og stóru tónskáldin
gengu þannig einnig hver í annars verk,
svo að ekki hattar fyrir. Einn af kostum
myndbandaleiga er sá að þar er unnt að
fá mörg leikrit Shakespeares í frábær-
um leikgerðum, m.a. Júlíus Cesar og
Antoníus og Kleopatra, sem eru vaxin
úr ritverkum Plútarks.
Sveinbjörn Egilsson var merkur
brautryðjandi. Hann var lærifaðir
Fjölnismanna og eitt merkasta ljóð-
skáld og menntafrömuður þjóðarinnar.
Við eigum að hafa slíka menn í heiðri,
ekki sízt á tímum eins og við nú lifum
þegar allt er í hers höndum og gervi-
tunglin með erlendu léttmeti verða ís-
lenzkri þjóðmenningu æ skeinuhættari.
Sigfús Daðason skáld skrifaði athyglis-
verða grein í menningarblað Morgun-
blaðsins ekki alls fyrir löngu. Þar bar
hann fram þá skoðun sína að Sveinbjörn
Egilsson hefði slegið íslandsmet í góðri
þýðingu þegar hann sneri Hórasi á móð-
urmáí okkar. Sveinbjörn þýddi einnig
ljóð Ovidiusar um Pýramúr og Þispu á
íslenzku. Þar segir m.a. svo í þeim kafla
sem Shakespeare sneri út úr:
.. lögðu leið orðum
um litla smugu,
hvísluðust óhult
með hljóðskrafi.
Opt stóð Pýramur
annars vegar,
en hins vegar
hæversk Tisba;
þá fann hvort
úr hins munni
anda ánganda
að sér leggja.
„Hví viltu, veggr,
viðr bægja
okkr, sem elskumst"?
intu bæði.
„Leyfðu, að líkamir
(er-a lítils beðið)
lim við lim
leggist okkrir."
„Eða, sé ofbeðið,
að okkrir mætist
munnar til
mjúkra kossa;
þér eigum þakka
(þakklát skulum),
að liggr leið orðum
til ljúfra hlusta."
Menn geta svo rétt ímyndað sér hvernig
Gísli Halldórsson fór með hlutverk
elskhugans! Þispa hans var einnig af
karlkyni. En leikflokkurinn gríski sem
sér um að skemmta fyrirfólki í Jóns-
messunæturdraumi er ekki að tvínóna
við að hafa karla í kvenhlutverkum, þótt
ekki séu þeir beinlínis kvenstelpulegir.
Og Shakespeare skemmtir sjálfum sér
og okkur konunglega.
Allt minnti þetta á þær uppákomur
sem orðið hafa í Reykjavík út af fegurð-
arsamkeppni. Gísli Halldórsson hefði
sjálfsagt heldur viljað leika á móti ein-
hverri fegurðardrottningunni — eða
kannski fulltrúum Kvennalistans? Það
má athuga það við næstu uppfærslu.
En allt sýnir þetta hvað Shakespeare
gamli var ungur í anda. Enn á hann
jafnbrýnt erindi við okkur og áður. Það
á Sveinbjörn Egilsson einnig, ekki sízt í
þýðingum sínum. í tilefni af fegurðar-
samkeppninni og uppákomu eftir hana
má hér í lokin minna á þýðingu hans á
ljóði eftir John Gay, 1820, en það er
svohljóðandi:
Hvað er blómfagurt hörund hjá
hjartans innvortisfrið?
Hvað er leikandi brún og brá
blíðlyndi að jafna við?
Mun vænleiksprýðin vegið fá
við snilld í orði og sið?
Hún getur stolizt hjartað á
en hitt eitt það nemur við.
Sigurjón
Ólafsson var
fjölhæfur lista-
maður. Hann
gat unniö
raunsæisverk
þótt hann væri
formbyltingar-
og framúr-
stefnumaður.
Sigurjón var
allur í list
sinni. Hann var
eftirminnilegur
persónuleiki
eins og hún.