Morgunblaðið - 05.07.1985, Síða 41

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 5. JÚLÍ1985
41
Minning:
Hafþór Freyr
Guðmundsson
Fæddur 31. júlí 1952
Dáinn 26. mars 1985
í dag eru jarðsettir frá Ólafs-
víkurkirkju tveir af þeim sjó-
mönnum er fórust með m/b Ber-
vík SH 43 i heimsiglingu úr fiski-
róðri 26. mars sl. Lik 3ja félaga
þeirra fundust skömmu eftir slyæ
ið, en lik þeirra tveggja sem i dag
eru jarðsettir fundust með stuttu
millibili um siðustu helgi. Var það
mikil Guðsblessun að lík allra
skipverja er fórust í þessu hörmu-
lega sjóslysi skyldu finnast, er það
mikil harmabót fyrir alla ástvini
og vini hinna látnu. Leit hefur
staðið óslitið síðan slysið varð.
Fyrirbænir og vonin um árangur
hefur ræst sem léttir sorgina.
Freyr Hafþór Guðmundsson,
vélstjóri, var aðeins 32 ára. Hann
fæddist í Ólafsvik 31. júli 1952.
Foreldrar hans voru hjónin
Magdalena Kristjánsdóttir frá
Mel í Staðarsveit og Guðmundur
Þórarinsson. Freyr Hafþór ólst
upp i foreldrahúsum ásamt þrem-
ur systkinum sinum. Heimili
Magdalenu og Guðmundar var
með sérstökum myndarbrag og
umhyggja foreldra fyrir velferð
barnanna í fyrirrúmi. Voru
bræðrabönd milli Freys Hafþórs
og Kristjáns yngri bróður hans
sérstaklega sterk.
Freyr Hafþór var í sveit hjá
móðurforeldrum sínum á sumrin.
Vandist hann strax í æsku að
meta gildi vinnunnar jafnt til sjós
og lands, var hann góður verka-
maður, laginn og fylginn sér til
flestra starfa. Að loknu miðskóla-
prófi í Ólafsvík 1968 stundaði
hann ýmis störf, en fyrst og
fremst við fiskverkun, þar til hann
gerði sjómennsku að sínu lífs-
starfi 1973. Hann fékk það orð að
vera afburðagóður sjómaður.
Jafnvígur á öll störf til sjós. Naut
sín þar vel verklagni hans og lif-
andi áhugi fyrir starfinu. Var
hann eftirsóttur til starfa á sjó.
Hann var siðast vélstjóri hjá afla-
manninum Úlfari Kristjónssyni á
Bervík.
Freyr Hafþór bjó yfir fjöl-
breyttum hæfileikum, m.a. hafði
hann mikið yndi af hljómlist og
lék í hljómsveit í nokkur ár. Hann
hafði lifandi áhuga á ýmsum fé-
lagsmálum og var traustur félagi
sem ávallt var hægt að leita til,
enda vel látinn I þeim félögum
sem hann starfaði. Hann var einn
af stofnendum Kiwanisklúbbsins
„Korra" í Ólafsvík og í stjórn hans
sl. ár.
Árið 1971 kynntist hann eftirlif-
andi eiginkonu sinni, Margréti
Rögnvaldsdóttur frá Víðivöllum I
Fljótsdal, hófu þau búskap i
Ólafsvik. Hjónaband þeirra var
farsælt og traust. Þau eignuðust
tvö efnileg börn, Ævar Rafn f. 30.
júní 1973 og Hörpu Dögg f. 19. júni
1976. Þau byggðu fallegt íbúðar-
hús að Hjallabrekku 7 i ólafsvik.
Voru þau sérstaklega samhent um
að búa sér og börnum sínum fal-
legt og hlýlegt heimili. Margrét er
af öllum sem henni kynnast talin
vera sérlega vel gerð og fjölhæf
kona. Hefur hún sýnt aðdáunar-
verða hæfileika og framkomu
þennan langa sorgartíma, hefur
hún jafnvel getað miðlað öðrum af
styrk sinum og sálarró.
Það orð fór af Frey Hafþóri að
hugur hans væri ávallt fyrst og
síðast hjá fjölskyldunni, enda
leyndi hann því ekki hversu vænt-
umþykja hans var hlý og sterk,
hann var sérstaklega barngóður
og reyndi ávallt að haga störfum
þannig að hann gæti samglaöst
með börnum sinum og systkina-
börnum sinum á hátiðisdögum. Sá
tími ársins sem hann hlakkaði
mest til var júlí — ágúst en þá var
reynt að haga störfum þannig að
fjölskyldan öll gæti dvalist fyrir
austan á heimaslóðum Margrétar,
hjá afa og ömmu, Rögnvaldi Erl-
ingssyni og Þórhildi Jónasdóttur,
Víðivöllum í Fljótsdal. Þessi þátt-
ur í lífi Freys Hafþórs sannar vel
manngildi hans, lífsmat hans og
sterka trú á fjölskyldulífi, sem um
aldaraöir hefur dugað best ckkar
þjóð. Væri vel ef lslendingar nú-
tímans kynnu að meta gildi fjöl-
skyldunnar eins og Freyr Hafþór.
Við hjónin sendum Margréti og
börnunum, foreldrum og öllum
ástvinum Freys Hafþórs einlægar
samúðarkveðjur og biðjum Guð að
styrkja þau í sorg þeirra. Minn-
ingin um góðan dreng, Frey Haf-
þór, mun lifa. Guð blessi minningu
hans.
Alexander Stefánsson
Hafið gaf og hafið tók. Þetta er
hinn rauði þráður gegnum sjó-
ferðasögu íslendinga frá upphafi
og svo mun verða áfram, svo lengi
sem við ætlum okkur að vera
sjálfstæð þjóð. Það hefur verið og
verður áfram hlutskipti margra
íslendinga að sækja sjó, færa
björg í bú. Svo var einnig um vin
minn og svila, sem hér er minnst.
Nú hefur hann lokið sinni síðustu
sjóferð.
Kynni okkar Hafþórs voru ekki
löng í árum talin, en þau voru góð.
Hafþór var búinn að vera kvæntur
eftirlifandi eiginkonu sinni, Marg-
réti Þ. Rögnvaldsdóttur, í um eitt
ár, þegar við hittumst fyrst. Þá
komu þau hingað í sumarfrí aust-
ur til okkar með börnum sínum
tveim. Síðan hafa þau komið til
okkar á hverju sumri. Frá því
fyrsta voru mjög góð tengsl á milli
okkar Hafþórs. Á þeim tíma vor-
um við báðir sjómenn. Var því
umræðuefnið sjórinn og það sem
honum tengdist. Okkur skorti ekki
umræðuefni.
Fáeinum dögum fyrir síðustu
sjóferð Hafþórs, töluðum við sam-
an í síma. Vorum við að venju að
ræða um sjósókn og aflabrögð. Lét
hann vel af. Síðan var rætt fyrir-
hugað sumarfrí hans og fjölskyld-
unnar. Þá ætluðum við að eyða
meiri tíma saman en áður. Hlakk-
aði hann mikið til.
En nú, sem oft áður, hafa veður
skipast í lofti. Þungbúinn himinn
grúfir yfir — en það mun létta
aftur til. Ég kveð góðan vin, þakka
honum fyrir allar þær stundir,
sem við áttum saman. Möggu,
Ævari og Hörpu Dögg og öðrum
aðstandendum sendi ég og fjöl-
skylda mín dýpstu samúöarkveðj-
ur og bið, að sá sem yfir okkur
öllum vakir, megi veita ykkur
styrk.
Ilöskuldur Egilsson,
Gljúfraborg.
Sigurlaug Skafta-
dóttir — Minning
Fædd 17. nóvember 1901
Dáin 30. júní 1985
Okkur er það bæði ljúft og skylt
að minnast elskulegrar frænku,
Sigurlaugar Skaftadóttur eða
Sillu frænku, eins og við systkinin
kölluðum hana ætíð.
Silla frænka fæddist þann 17.
nóvember 1901. Hún var dóttir
hjónanna Bergljótar Sígurðar-
dóttur, Guttormssonar ættaðri úr
Fljótsdal og Skafta Jóhannssonar,
Bessasonar frá Skarði í Dals-
mynni, GrýtubakHahreppi.
Silla frænka er sú síðasta af 6
systrum sem kveður þennan heim,
en eini bróðirinn, Jóhann Skafta-
son, fyrrverandi sýslumaður, lifir
systur sínar og býr á Húsavík
ásamt konu sinni, Sigríði Jóns-
dóttur Víðis.
Ung að árum missti Silla föður
sinn og hefur það verið erfitt fyrir
móður hennar að standa ein uppi
með 7 börn. Þar af leiðandi ólst
Silla frænka að mestu leyti upp á
Skarði hjá föðurfólki sínu og átti
hún þaðan kærar minningar.
Milli tvítugs og þrítugs flutti
hún til Reykjavíkur. Þar starfaði
hún lengst af hjá Sambandi ísl.
samvinnufélaga eða þangað til
hún flutti aftur norður og settist
að á Akureyri fyrir um það bil 40
árum, þar sem hún hefur átt
heima síðan.
Silla frænka var lengst af ákaf-
lega hraust þangað til fyrir nokkr-
um árum að heilsan brást. Þó vildi
hún aldrei gera neitt úr því og
sagði ætíð að sér liði vel. Það var
svo fyrrihluta sl. vetrar, að hún
veiktist og varð að leggjast inná
sjúkrahús, sem hafði nú skeð áður,
en í þetta sinn átti hún ekki aft-
urkvæmt og andaðist þar þann 30.
júní sl.
Æskuminninga okkar systkina
verður ekki minnst án þess að
Silla frænka sé í myndinni. Frá
því að við munum eftir okkur
tengjaast minningarnar henni á
einn eða annan hátt. Hún bjó hjá
okkur um tíma og var sá bezti
heimilisvinur sem nokkur getur
átt, enda voru þær mamma og hún
beztu vinkonur. Það var Silla
frænka, sem passaði okkur þegar
mamma og pabbi fóru burt, hvort
sem það var um lengri eða
skemmri tíma. Iðulega kom hún
beint til okkar úr vinnunni, var þá
kannski með enskukennslubókina
sína meðferðis og settist fyrir
framan útvarpið til þess að læra,
því að hún var mjög fróðleiksfús
og afburða vel gefin. Ekki er nú
víst að hún hafi alltaf haft mikinn
frið fyrir sjálfa sig, því að okkur
þurfti hún að svara öllum mögu-
legum og ómögulegum spurning-
um. Var hún þá óþreytandi við að
leiðbeina okkur og upplýsa. Þegar
sást til hennar lengst úti á Kapla-
skjólsvegi áttum við það til að
hrópa: „Silla frænka er að koma,“
og hljóp þá öll hersingin af stað
fagnandi á móti henni.
Engin hátíð var haldin svo, að
Silla frænka yrði ekki að vera með
okkur, og gekk það svo langt að við
vildum eiga einkarétt á henni. En
hún Silla frænka átti fleiri
frændbörn en okkur og fór svo, að
hún varð að skipta sér á milli
heimilanna. Þannig fengum við
t.d. ekki að hafa hana nema
annaöhvert aðfangadagskvöld, en
þá var líka mikið hlakkað til.
Það eru allt góðar og dýrmætar
minningar sem við eigum um hana
Sillu frænku, og þær munu geym-
ast í huga okkar með eilífu þakkl-
æti.
Eftir að hún fluttist norður
héldust vináttu- og tryggðabönd-
in. Hún kom iöulega „suður" á
meðan heiisa hennar leyfði og
þegar við áttum leið um Akureyri
þótti sjálfsagt að gista hjá henni.
Enda var okkur tekið þar opnum
örmum. Nú verða þær heimsóknir
ekki fleiri.
Við minnumst hennar með virð-
ingu og þökk fyrir allt og allt.
Blessuð sé minning hennar.
Systkinin frá Hjallalandi
samkomur kom oft fjöldi fólks til
fyrirbæna vegna sjúkleika, og
hafa margir fengið lækningu
meina sinna. Tilgangur þessara
samkoma var og er, ekki einungis
að lækna líkamlegu meinin. Þar er
beðið fyrir hinum sjúku, að þeir
megi finna Jesúm sem frelsara
sinn og læknast af sínum andlegu
meinum. Þannig sameinast þetta
tvennt: að eignast lækningu á
anda, sál og líkama, og að eignast
Jesúm að förunaut í gegnum lífið.
Þá er tryggð dvöl í skauti frelsar-
ans að jarðvistarlífinu loknu. í
þessu starfi og í þessum anda
byggði Vilborg Björnsdóttir allt
sitt starf. Nú er jarðnesku starfi
hennar lokið, og hún komin til
frelsara síns.
Vilborg fæddist í Hafnarfirði, á
Austurvegi 5. Foreldrar hennar
voru Björn Jóhannsson og Guðný
Jónsdóttir. Hún sagði mér, að sem
ung stúlka hafi hún stundað verzl-
unarstörf. Þá byrjaði hún að
sækja samkomur hjá KFUK í
Hafnarfirði og snerist til trúar.
Hún veiktist og missti mikið sjón-
ina, en þá bað Guðrún Jónsdóttir
fyrir henni og læknaðist hún af
blindunni. Notaði aldrei gleraugu
upp frá því. Síðan helgaði Vilborg
Guði líf sitt og gekk út í þjónust-
una fyrir frelsara sinn. Þá hóf hún
einnig starf sitt með systrunum,
Guðrúnu og Salbjörgu, og varaði
það til dauðadags. Vilborg sá um
að dreifa og innheimta Fagnað-
arboðann, sem er málgagn starfs-
ins.
Ég hefi leyft mér að draga hér
fram nokkur atriði úr lífi og starfi
hinnar látnu, eins og þau koma
mér fyrir sjónir á því tímabili,
sem ég þekkti hana. Samvizku-
samari og einlægari einstakling á
Guðsríkisakrinum er varla hægt
að kynnast. Guð blessi minningu
Vilborgar Björnsdóttur, ættingja
og vini.
Þessum fátæklegu orðum kem
ég á framfæri til minningar um
góða konu og systur í Kristi.
Karolína Jónsdóttir
Ólína Jónsdóttir
lœknisfrú — Kveðja
Fréttin um lát Ólínu Jónsdótt-
ur, eða Ollýjar, eins og við kynn-
umst henni, kom okkur ekki svo
mjög á óvart, svo ótrúlega sem það
hljómar. Annarri eins táp- og
lífsorkumanneskju höfum við ekki
kynnst, svo full af áhuga á öllu
sem hún tók sér fyrir hendur. Að-
altómstundagaman þeirra hjóna,
hennar og eiginmanns hennar,
Magnúsar Ó. Magnússonar, yfir-
lækni i Cleveland, voru siglingar.
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minn-
ingargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í mið-
vikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga. í minn-
ingargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Þess
skal einnig getið, af marggefnu tilefni, að frumort
ljóð um hinn látna eru ekki birt á minningarorðasíð-
um Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera vélrituð
og með góðu línubili.
Eyddu þau öllum sumarleyfum
sínum á hinni glæsilegu skútu
sinni og sigldu vítt og breitt um
vötnin miklu á milli Bandaríkj-
anna og Kanada. Það var eftir-
minnilegt, þegar þau buðu okkur
heim til sín og sýndu okkur mynd-
ir og sögðu okkur frá ferðum sín-
um. Þar gat að líta húsmóðurina
rifandi segl og við önnur sjó-
mannsstörf, sólhrúna, þróttmikla
og fallega.
Það var ótrúlegt hvað hún gat
komið manni til að gleyma stund
og stað þegar hún birtist á erfiðri
stund og skipaði manni að koma
með sér út í ökuferð og síðan heim
til sín. Og þegar hún svo annaðist
sjúklinga voru áhrif hennar á við
langa endurhæfingarmeðferð og
vítamínsprautur.
Það er nú sannarlega skarð
fyrir skildi hjá þeim sjúklingum,
sem sendir eru til læknismeðferð-
ar til Cleveland.
Samvinna þeirra vinkvennanna
Ollýjar og Sigríðar Guðmunds-
dóttur var alveg einstök. Með allri
virðingu fyrir læknavísindunum
höldum við að umhyggja þeirra og
uppðrvun hafi átt mikinn þátt í
hvað allt hefur gengið vel hjá
sjúklingum, sem til Cleveland
hafa verið sendir. En vonandi
kemur maður I manns stað.
Með þessum línum viljum við nú
senda Magnúsi og börnum þeirra
okkar innilegustu samúðarkveðjur
með þakklæti fyrir allt sem þau
gerðu fyrir okkur á erfiðum stund-
um.
Megi blessun guðs alla tíma
hvíla yfir minningu géðrar konu.
Kristrún og Halldór