Morgunblaðið - 23.11.1985, Qupperneq 43

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 23. NÓVEMBER1985
43
Minning:
Víkingur Jóhannes-
son, Stykkishólmi
Fæddur 28. júlí 1921
Dáinn 15. nóvember 1985
Hann fæddist á Eskifirði. Þar óx
hann úr grasi. Hann var sonur
sæmdarhjónanna Halldóru
Helgadóttur og Jóhanns Þorvalds-
sonar útgerðarmanns og skip-
stjóra. Þau hjón settu góðan svip
á Eskifjörð á þeim tíma og verða
mér ógleymanleg. Fermingarárið
mitt 1928 hittumst við Víkingur í
fyrsta sinn svo ég muni, en eftir
það skildu leiðir ekki nema stund
og stund og þegar ég flutti til
Stykkishólms árið 1942, fann ég
og hann líka að vináttuböndin voru
það sterk að þau myndu ekki slitin
og gerði ég þá ráðstafanir til þess
að hann kæmi hingað og útvegaði
honum hér atvinnu. Þetta varð
báðum til góðs.
í stuttu máli er ég í vanda með
að lýsa vini mínum og hvað þá
segja okkar sameiginlegu sögu. Við
voru báðir félagslyndir. ósjálfrátt
vorum við komnir á fulla ferð í
félagslífinu á Eskifirði, í skólan-
um, í barnastúkunni okkar, í leik-
starfsemi og í lúðrasveitinni svo
nokkuð sé nefnt. Víkingur varð
snemma hljóðfæraleikari. Orgel
og harmonikku lærði hann á með
lítilli tilsögn og mest af sjálfum
sér og var mjög áhugasamur og
vandvirkur og gagnrýninn á sjálf-
an sig. Snemma kom hann svo upp
á leiksviðið og þar var hann eins
og fæddur leikari og eftirsóttur.
Léttlyndi hans og gamansemi
hafði góð áhrif á mig og aðra sem
þess nutu. Um líkt leyti gengum
við í Lúðrasveit Eskifjarðar sem
Auðbjöm Emilsson, kunnur lúðra-
þeytari, stýrði þá. Fórum marga
ferð saman með félögum okkar og
skemmtum bæði heima og í ná-
grenni. Ekki leið á löngu en Vík-
ingur var eftirsóttur til að leika á
dansleikjum og oft pantaður á aðra
firði. Man ég göngurnar yfir til
Neskaupstaðar og Fáskrúðsfjarð-
ar með harmonikkuna á bakinu,
langan fjallveg. Síðan leikið fram
á nótt og jafnvel til kl. 6 að morgni
og þá var haldið heim og oft verið
lengi á leiðinni.
Víkingur kom svo til Stykkis-
hólms í okt. 1942 eða 8 mánuðum
seinna en ég. Þá var lítið um hús-
næði og tók ég hann inn í mitt litla
leiguherbergi, en hvað um það, það
fór vel um okkur og ekki man ég
eftir að talað væri um þrengslin.
Auðvitað kom Víkingur með harm-
onikkuna með sér. Hún var fyrir-
ferðarmest í farangri hans, sem
ekki var mikill að vöxtum þá. Við
höfðum báðir alist upp við að hafa
ekki of mikið í kringum okkur af
slíku, en því meira af gleði og
þakklæti. Ekki var hann búinn að
vera lengi hér áður en bæjarbúar
fengu að heyra í harmonikkunni,
enda lítið um spilamennsku þegar
hann nam hér land. Hann lék á
hótelinu á kvöldin fyrir gesti og
margir komu þangað til að fá sér
snúning. Og svo komu dansleikirn-
iro.fl. o.fl.
Ekki leið á löngu áður en við
settum með fleirum upp sjónleiki
og var Víkingur jafnan aðalleikar-
inn. Honum verður ekki gleymt í
séra Sigvalda í Manni og konu og
fleiri leikritum. Þá sömdum við
revíur sem voru árvissar á
skemmtunum og þar var hann
aðalleikarinn. Svo kom að því að
við söknuðum lúðrasveitarinnar
okkar að austan. Þá réðumst við í
að stofna Lúðrasveit Stykkishólms
1944 sem enn starfar og hefir um
áraraðir sett menningarsvip á
bæinn okkar. Söfnuðum við lúðr-
um hvaðanæva að og eins nótum,
því slíkt fékkst ekki í verslunum.
Víkingur var sjálfsagður stjórn-
andi og kennari um leið og varð
undraverður árangur strax fyrsta
árið. En það er önnur saga. Þá
varð hann seinna organisti í kirkj-
unni okkar, beitti sér af krafti
fyrir nýju og góðu pípuorgeli og
söfnun meðal bæjarbúa til að fjár-
magna það.
Tónlistarfélag var stofnað og
þar var hann í fremstu röð og vann
því lengi, hljómskálinn var byggð-
ur í sjálfboðavinnu að miklu leyti
og þar dró hann ekki af sér og
svona mætti áfram telja. Starfa
hans mun lengi getið hér í Hólmin-
um. Vörðurnar sjást.
Árið 1945 flutti Víkingur úr
herberginu frá mér en þá hafði
hann líka náð sér í konu og varð
þannig á undan mér og sat ég því
um sinn eftir en ekki lengi. A því
ári giftist hann Sigurborgu
Skúladóttur skipstjóra frá Fagur-
ey og konu hans Guðrúnar Jóns-
dóttur. Hús byggðu þau inn á
Tanga og þar stóð heimilið alla
tíð. En ekki vorum við Víkingur
skildir að skiptum þótt hann yfir-
gæfi litla herbergið okkar, því í
annað hús en hans hefi ég ekki
komið jafn oft. Og um hver jól og
áramót höfum við verið 1 fagnaði
hvor hjá öðrum. Víkingur var
sannarlega heppinn með sitt kvon-
fang ■ og barnalán hafði hann.
Fimm voru börnin, Jóhann vinnur
á skattstofu Reykjavíkur, við-
skiptafræðingur, kvæntur
Guðnýju Óladóttur. Guðrún, hjúk-
runarfræðingur, Akranesi. Henn-
ar maður er Viðar Vésteinsson.
Skúli, jarðfræðingur, kvæntur
Ingibjörgu Kaldal. Halldór, hljóm-
listarmaður, og Ingvar auglýsinga-
teiknari. Víkingur hóf hér störf
hjá Sig. Ágústssyni, svo varð hann
starfsmaður á sýsluskrifstofunni,
skólastjóri Tónlistarskólans og
síðast bókavörður Amtbókasafns-
ins.
Margt fleira væri freistandi að
minnast á og af mörgu er að taka
en stutt þakkargrein leyfir það
ekki. Hún á fyrst og fremst að
vera til að þakka allar góðu og
skemmtilegu stundirnar sem við
áttum saman, minnast góðs drengs
og fölskvalausrar vináttu sem
Félag áhugamanna um heimspeki:
Fyrirlestur um hug-
hyggju Berkeleys
WILLIAM Boos flytur fyrirlestur á
vegum Félags áhugamanna um heim-
speki á morgun, sunnudag, kl. 15.00
í Lögbergi, stofu 101. Fyrirlesturinn
nefnist „An Interpretation of Berke-
leys Unseen Tree“ og fjallar um
nokkrar forsendur sem liggja til
grundvallar hughyggju Berkeleys.
Boos sækir í smiðju stærðfræði-
legrar rökfræði og notar dæmi
þaðan til að varpa ljósi á heim-
speki Berkeleys. I fyrirlestrinum
mun hann einkum taka tvö slík
dæmi til athugunar og sýna með
þeim að Berkeley hafi haft rangt
fyrir sér um að óhugsandi sé að
einhver skynji, eða hafi hug-
myndir, hluti sem enn eru til óháð
því hvort nokkur skynjar þá, eða
hefur hugmyndir um þá.
William Boos lauk doktorsprófi
í stærðfræði frá Wisconsin há-
skóla árið 1971 og doktorsprófi í
heimspeki frá Chicago háskóla
árið 1981. Hann hefur birt fjölda
tímaritsgreina um heimspeki og
rökfræði. Hann lét nýlega af störf-
um sem heimspekikennari við
Nýja-Mexíkó háskóla og dvelur nú
hér á landi um stundarsakir.
entist svo vel. Við hjónin og börnin
blessum minningu Víkings og
sendum ástvinum hans innilegar
samúðarkveðjur.
Blessuð veri minning okkar góða
vinar og félaga. _
Árni Helgason
Hinn 15. nóvember 1985 andaðist
í Stykkishólmi Víkingur Jóhanns-
son, fyrrverandi sýsluskrifari og
bókavörður. Víkingur var fæddur
á Eskifirði 28. júlí 1921, sonur
hjónanna Halldóru Helgadóttur
og Jóhanns Þorvaldssonar, for-
manns og útgerðarmanns. Á upp-
vaxtarárum sínum á Eskifirði
vann Víkingur öll algeng störf til
sjós og lands, eins og aðrir ungir
menn þess tíma. Meðfæddir tón-
listarhæfileikar hans komu fljótt
í ljós, og hann stundaði nám i
orgelleik um skeið. Víkingur flutt-
ist til Stykkishólms árið 1942 og
hóf þá störf sem skrifstofumaður
og gjaldkeri hjá Sigurði Ágústs-
syni.
Árið 1957 varð hann sýsluskrif-
ari við embætti sýslumannsins í
Stykkishólmi, og gegndi því starfi
til ársins 1964, er hann varð fyrsti
skólastjóri, og jafnframt aðal-
kennari, Tónlistarskóla Stykkis-
hólms, sem stofnaður var það ár.
Árið 1977 lét hann af skólastjórn
tónlistarskólans og gerðist bóka-
vörður við Amtbókasafnið í Stykk-
ishólmi, unz hann lét af því starfi
nú í ár vegna heilsubrests. Víking-
ur var fjölhæfur tónlistarmaður
og vann mikið og merkilegt starf
í tónlistarmálum Stykkishólms, og
segja má að hann hafi borið uppi
tónlistarlíf staðarins um langt
árabii. Hann stofnaði Lúðrasveit
Stykkishólms árið 1944, og var
stjórnandi hennar til 1978. Enn-
fremur var hann í áraraðir orgel-
leikari í kirkjunum á Helgafelli
og í Stykkishólmi, og einnig fylgdi
hann Stykkishólmsprestum við
kirkjulegar athafnir á Breiðaból-
stað og í Bjarnarhöfn. Víkingur
var skipaður hreppstjóri í Stykkis-
hólmshreppi árið 1971 og gegndi
hann því starfi til síðustu stundar.
Þegar vinur er kvaddur hinstu
kveðju vill kenna þyngsla í brjósti
og orð verða léttvæg og innantóm.
Svo fer mér nú, er ég minnist míns
góða vinar, Víkings Jóhannssonar.
Kynni okkar hófust er ég varð
fulltrúi í sýsluskrifstofunni í
Stykkishólmi síðla vetrar árið
1962. Víkingur var þá gjaldkeri og
bókhaldari embættisins. Hann tók
mér strax afar vel og kynni okkar
og samskipti urðu fljótlega að ná-
inni vináttu. Það var sérstaklega
ánægjulegt að vinna með Víkingi.
Hann var skjótvirkur og vandvirk-
ur og hlífði sér aldrei. Og eftir
langan og strangan vinnudag í
skrifstofunni tóku iðulega við
æfingar með lúðrasveitinni eða
kirkjukórnum á kvöldin. Víkingur
var skemmtilegur maður, fjöl-
hæfur, greindur og vel að sér um
margvíslegustu hluti. Það var
gaman að heyra hann segja frá
ýmsum broslegum atvikum, sem
fyrir hann komu, bæði í starfi og
utan. Margar skemmtilegar smá-
sögur kunni hann af sérkennileg-
um mönnum, og sagði vel frá
spaugilegum atvikum, sem þá
höfðu hent, og hnyttnum tilsvörum
þeirra. Eðlislæg glaðværð hans
naut sín vel í vinahópi á gleði-
stundum. Og gott var að sækja
hann heim á Tangagötuna, og
njóta samveru við fjölskyldu hans
og vinafólk.
Víkingur kvæntist árið 1945
Sigurborgu Skúladóttur, skip-
stjóra, frá Fagurey á Breiðafirði.
Indælli konu en Sigurborgu er vart
hægt að hugsa sér, enda var hjóna-
band þeirra afar farsælt. Heimili
þeirra Víkings og Sigurborgar
hefur alla tíð verið með einstökum
menningarblæ. Þar hefur tónlistin
verið í öndvegi og fornar dygðir í
hávegum hafðar. Þau hjónin eign-
uðust fimm börn: Jóhann, við-
skiptafræðing, fæddan 30. júní
1946, kvæntan Guðnýju Óladóttur,
Guðrúnu Lovísu, hjúkrunarfræð-
ing, fædda 5. desember 1947, gifta
Viðari Vésteinssyni, Skúla, jarð-
fræðing, fæddan 13. janúar 1949,
kvæntan Ingibjörgu Kaldal, Hall-
dór, hijómlistarmann, fæddan 5.
júní 1957 og Ingvar, auglýsinga-
teiknara, fæddan 22. júlí 1960.
Minn góða vin kveð ég með
söknuði og votta fjölskyldu hans
allri innilega samúð okkar Katrín-
ar.
Jón S. Magnússon
W'Ö'

Greiðshikorta-
viðskipti
Nú geta auglýsendur Morgunblaösins
greitt auglýsingar sínar
meö VISA og EUROCARD.
Auglýsendur geta hringt inn auglýs-
ingar, gefiö upp kortnúmer sitt og
verður þá reikningurinn sendur kort-
hafa frá VISA og EUROCARD.

VfSA L. fUnOCAHD
Um leiö og þessi þjónusta er tekin upp
veitum viö þeim sem staögreiöa aug-
Iýsingar5%afslátt.
Auglýsingadeild