Morgunblaðið - 21.01.1986, Side 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 21. JANÚAR1986
Rafvélaverkstæðið
Elding
býður nýja viðskiptavini velkomna.
Tökum að okkur nýsmíði á rofabún-
aði, mótorvindingar og almennar
viðgerðir.
Skjót afgreiðsla — Reynið viðskiptin
Rafvélaverkstæðið Elding,
sími 688270.
Magnús V. Valdimarsson,
löggiltur rafverktaki.
L
GJvarahlutir
^ HamarcihhfAa 1
Hamarshöfða 1
Simar 36510 og 83744

^Dale .
Lamegie
námskeiðið
Kynningarfundur
Kynningarfundur verður haldinn nk.
fimmtudag, 23. janúar 1986, kl. 20.30 í
Síðumúla 35, uppi. Allir velkomnir.
★ Námskeiðiögeturhjálpaöþéraö:
★ Öölast hugrekki og meira sjálfstraust.
★ Bæta minni þitt á nöfn, andlit og staö-
reyndir.
★ Láta í Ijósi skoðanir þínar af meiri sann-
færingarkrafti, í samræöum og á fund-
um.
★ Stækkavinahópþinn, ávinnaþérvirö-
ingu og viðurkenningu.
★ Taliö er aö 85% af velgengni þinni séu
komin undir því, hvernig þér tekst aö
umgangast aöra.
★ Starfa af meiri lífskrafti — heima og á
vinnustaö.
★ Halda áhyggjum í skefjum og draga úr
kvíða.
Fjárfesting í menntun gefur þér arö ævi-
langt.
Innritun og upplýsingar í síma
82411
Einkaleyfi á Islandi
STJÓRNUNARSKÓLINN
Konráö Adolphsson
Erlendur Þórðar-
son — Minning
Fæddur 19. desember 1905
Dáinn 14. janúar 1986
Flýt þér, vinur, í fegri heim.
Krjúptu að fótum friðarboðans,
og fljúgðu á vængjum morgunroðans
meira að starfa guðs um geim.
(Jónas Hallgrímsson.)
Erlendur Þórðarson fæddist að
Skjaldarkoti á Vatnsleysuströnd 19.
desember 1905, sonur hjónanna
Ragnheiðar Gróu Gísladóttur og
Þórðar Erlendssonar. Hann átti
einn albróður, Kjartan, sem iátinn
er fyrir nokkrum árum. Þegar Er-
lendur var tveggja ára flutti flöl-
skyldan til Reykjavfkur. Þar var
heimili hans eftir það. Móður sína
missti hann þrettán ára gamall.
Faðir hans kvæntist seinna Agústu
Lárusdóttur og eignuðust þau tvö
böm, Ragnheiði Lilju og Halldór.
Þegar Erlendur var að alast upp
voru miklar breytingar í íslensku
samfélagi, þar sem fólksflutningar
voru úr sveitunum að sjávarsíðunni.
Þessu fylgdi nýjar atvinnugreinar
og áhersla beindist í auknum mæli
að fiskveiðum. Hann fór sextán ára
gamall á sjóinn og það átti eftir
að verða hans ævistarf. Á þessum
árum þurfti bæði kjark og dugnað
til að stunda sjómennsku, en Er-
lendur hafði hvort tveggja til að
bera.
Erlendur var mikill gæfumaður
í einkalífínu. 13. júní 1931 kvæntist
hann Eyrúnu Runólfsdóttur, mikil-
hæfri og giæsilegri konu. Þau eign-
uðust §ögur efnileg böm. Þau eru
Hafsteinn, kennari, kvæntur Erlu
Kristjánsdóttur, tækniteiknara,
Ragnheiður, gift Bimi Haraldssyni,
tæknifræðingi, Þóra Sigurbjörg,
gift Gunnari Jónssyni múrarameist-
ara, og Þórey, gift Guðbimi Geirs-
syni, pípulagningameistara. Þau ólu
upp dótturdóttur sína, Erlen Óla-
dóttur, sem nú er búsett í Banda-
ríkjunum þar sem maður hennar,
Siguijón Siguijónsson er við nám í
flugvélavirkjun. Bamabömin eru
orðin sautján og bamabamabömin
sextán. Á stríðsárunum reistu hjón-
in sér einbýlishús að Langholtsvegi
29 og þar bjuggu þau meðan heilsan
entist.
Erlendur og Eyrún áttu aðlað-
andi heimili. Þangað var ævinlega
gott að koma. Gestrisni og hjálp-
semi var þeirra aðalsmerki. Þar
mættu allir sama hlýja viðmótinu,
hvort sem það vom ættingjar, vinir
eða ókunnugir er höfðu farið hall-
oka í lífsbaráttunni.
Móðir mín og Eyrún vom æsku-
vinkonur og það hafa ávallt verið
sterk vináttubönd milli Qölskyldn-
anna og oft var skipst á heimsókn-
um þó að um nokkra fjarlægð væri
að ræða á milli heimilanna. Það em
ljúfar bemskuminningar sem ég og
systkini mín eigum frá þeim tíma.
Það var alltaf hátíð á heimilinu
þegar Eyrún og Erlendur komu í
Ásta Ólafsdótt-
ir — Minning
Fædd 9. september 1935
Dáin 13. janúar 1986
Asta Ólafsdóttir er látin, langt
fyrir aldur fram, og við sem þekkt-
umhana söknum hennar.
Ásta og eftirlifandi maður henn-
ar, Ámi Sveinsson, eignuðust
marga vini og það segir sögu um
þau bæði, að sá vinskapur hefur
enst. Meðal vina Ástu hef ég þá
sérstöðu að hafa kynnst henni fyrr
en flestir. Þegar ég hóf skólagöngu
í fyrsta sinn, í sveitaskóla í Þing-
borg í Flóa, 9 ára gamall, lítill og
lasinn, sá ég Ástu í fyrsta sinn. Ég
varð umsvifalaust hugfanginn af
þessari stúlku. Hún var stærri en
ég, rólegri en ég og eins og verða
vill um stúlkur á þeim aldri, miklu
skynsamari en ég og mlnir líkar.
Aðdáun mín á Ástu breyttist ekki
alla mína bamaskólatíð, en var
aldrei tjáð opinberlega við einn né
annan.
Næst lágu leiðir okkar Ástu
saman, þegar ég kom í Menntaskól-
ann á Laugarvatni. Þar var ég svo
heppinn að vera skipaður á eitthvert
það besta höfuðból sem ég hef
kynnst, heimavistarherbergi með
Áma Sveinssyni og Erling_ Aspe-
lund. Ámi var þá trúlofaður Ástu.
Það sem einkenndi Ástu í mínum
huga var öryggi og ró. Henni var
tamt órætt bros. Það gaf ekki til
kynna háð eða grín að öðrum. Um
þetta fallega og litla bros sagði
Ámi, maður hennar, við mig: „Á
bak við brosið var viska, sem lá
ekki á lausu.“
Nokkru eftir að við urðum stúd-
entar giftust Ásta og Ámi. Þau
komu til foreldra minna og giftust
þar. Eins og þeim var lagið sköpuð-
ust vináttubönd, sem hafa ekki
rofnað síðan.
Ásta átti langt og erfitt dauða-
stríð. Það var í samræmi við lyndis-
einkunn hennar, að hún lagði á það
áherslu til síðasta dags að halda
virðingu sinni, þrátt fyrir líkamlega
vansældogerfíði.
Asta var þannig gerð, að hún
breyttist ekki sem einstaklingur
þótt árin liðu og aðstæður breyttust.
Hún hafði sama yfirbragð sem full-
orðin kona og hún hafði sem tíu
ára bam. Þetta er merki um heil-
steypt fólk.
Páll bróðir minn var á sama tíma
og Ásta í bamaskólanum í Þing-
borg. Þegar hann frétti lát hennar
setti hann þessar línur á blað:
Hún hafði ekki hátt
Hún brosti svo kátt
Hún fann til með öllu aumu.
Hún sýndi það brátt
Húnáttiþannmátt,
Sem byggir sitt upp á hreinu.
Með þessum orðum kveðjum við
góða konu og vottum Áma, syni
hennar, móður og öðrum ættingjum
hluttekningu.
Olafur Sigurðsson
í dag verður gerð frá Dómkirkj-
unni útför Ástu Ólafsdóttur, sem
andaðist 13. þ.m. langt um aldur
fram eftir löng og ströng veikindi.
Langar mig að minnast hennar með
nokkrum orðum.
Ásta Ólafsdóttir fæddist 9. sept-
ember 1935 á Þjótanda í Flóa, dótt-
ir hjónanna Ólafs Einarssonar
bónda og oddvita þar og konu hans,
Ingileifar Guðmundsdóttur. Faðir
Ástu var fæddur og uppalinn á Þjót-
anda, en móðir hennar var ættuð
frá Seli í Holtum. Faðir Ástu er
látinn fyrir 12 árum, en móðir
hennar lifir dóttur sína.
Ásta var 4. f röð 6 systkina. Dóu
tvö þau elztu í æsku, en eftir lifa
tveir bræður og ein systir.
Ásta giftist á afmælisdegi sínum
árið 1956 eftirlifandi eiginmanni
sínum, Áma Sveinssyni, sem stuttu
síðar hóf störf við Landsbankann.
Þau eignuðust einn son, ólaf, sem
kvæntur er Evu Ásmundsdóttur.
Em bamabömin fyögur.
Ég kynntist Ástu Ólafsdóttur
þegar hún hóf störf við Sakadóm
Reykjavíkur, en þar átti ég hana
sem starfsfélaga í nokkur ár, eða
þar til hún og maður hennar fluttust
austur á Neskaupstað fyrir nokkr-
um árum er hann tók við forstöðu
heimsókn ásamt bömum sínum.
Erlendur gaf sér góðan tíma til að
tala við okkur, hlýlegt og glaðlegt
viðmót hans hafði þau áhrif að öll
böm löðuðust að honum.
Fyrir sjö árum lést Eyrún og upp
úr því tók heilsu Erlendar að hraka.
Árið 1981 fluttist hann á Hrafnistu
í Reykjavfk og þar lést hann 14.
janúar sl.
Við systkinin frá Bjargi og móðir
okkar munum minnast Erlendar
með hlýhug og þakklæti fyrir
samfylgdina á lffsleiðinni og vottum
bömum hans, systkinum og Qöl-
skyldum þeirra einlæga samúð.
Blessuð sé minning hans.
Kristín Eggertsdóttir
útibús Landsbankans þar í bænum.
Ég hefi á liðnum árum átt marga
góða samstarfsmenn, en ég held
að ég halli ekki á neinn þeirra og
mæli fyrir munn samstarfsmanna
Ástu við Sakadóm Reykjavíkur, að
hún hafi verið í hópi traustustu og
áreiðanlegustu starfsmanna, sem
dómurinn hefur haft, og var hennar
mjög saknað er hún varð að láta
af störfum vegna búferlaflutninga.
Eftir að Asta flutti austur á
Neskaupstað og bjó sér þar nýtt
heimili, átti ég þess kost að heim-
sækja hana og mann hennar í
nokkur skipti. Áttum við, ég og
fjölskylda mín, þar ánægjulegar
stundir og var ekkert til sparað að
taka sem bezt á móti gestum og
gera þeim heimsóknir sem ánægju-
legastar. Voru þau hjón mjög
samhent í þessu sem öðru.
Hlédrægni, samvizkusemi og sér-
staklega gott lundarfar einkenndi
Ástu og veit ég ekki um neinn, sem
getur borið henni annað en hið
bezta orð. Ásta var búin að vita
iengi að hveiju gæti dregið, en hún
lét ekki bugast og hélt reisn sinni
allttilhinssfðasta.
Það er alltaf sárt að sjá á eftir
sfnum yfir landamærin, en tfminn
græðir og læknar sárin, ekki sízt,
þegar góðar minningar standa eftir.
Ég veit, að Ámi vinur minn átti
yndislega konu og á ánægjulegar
minningar um árin þeirra, sem urðu
alltof fá. Við hjónin biðjum Guð að
senda honum styrk og blessa hann
og ástvini þeirra _ á sorgarstund.
Megi Guð blessa Ástu Ólafsdóttur
og þökk sé honum fyrir að hafa
gefið okkur samfylgd við hana.
Sverrir Einarsson