Morgunblaðið - 16.03.1986, Blaðsíða 30

^dRGlhfoílÁÐlÐ; SÖNlíÚÖÁGÚ'R Í6.MÁRZ Í986
ríkisfjölmiðlamir opnir henni af
þeim sökum. Vissulega höfum við
haft aðgang að hljóðvarpinu, en
hversu kristilegt efni hefur sést í
sjónvarpinu? Hugvekjunni muna
menn e.t.v. eftir, en sá boðskapur
er ekki endilega sniðinn fyrir þann
Qölmiðil, því hversu mikla þjálfun
hafa þeir, sem þar hafa komið fram,
fengið í því að notfæra sér hið sjón-
og myndræna, sem mikilvægast er
í sjónvarpinu.
Hefur kirkjan þá brugðist?
— Ef við segjum, að kirkjan hafi
brugðizt, þá er það fólkið innan
hennar, þú og ég, sem höfum
brugðizt, því við erum kirkjan.
Brugðizt í hverju? í boðun sinni?
Kannski. Það er alltaf auðvelt að
gagnrýna, erfiðara að byggja upp.
Líklega getum við þó sagt, að við
bregðumst, ef við gefum ekki
komandi kynslóðum það, sem dýr-
mætast er. Hvemig eiga böm að
kynnast trúrækni, ef foreldramir
halda henni út af fyrir sig? Trúin
er samfélagslegt atriði, ekki inn-
hverft. „Mín trú fyrir mig“ á ekkert
skylt við kristindóm.
Stefnirðu að þí að snúa aftur
heim til íslands?
— Já, það er alveg ömggt.
Ætlarðu að halda áfram að
starfa sem safnaðarprestur?
— Sé það vilji Guðs. annars er
víst offramleiðsla á guðfræðingum
heima. Jú, vissulega vil ég þjóna
Drottni áfram á sama vettvangi,
en ef það gengur ekki upp, þá reyni
ég að vera náunga mínum prestur,
þótt ég snúi mér að öðru. Við erum
nefnilega öll prestar í þjónustunni
við náungann. Menn segja svo oft,
að safnaðarpresturinn eigi að halda
safnaðarstarfinu uppi, en átta sig
ekki á því, að slíkt er einum manni
ofætlun. Menn eiga ekki að spyrja,
hvað kirkjan geti gert fyrir þá,
heldur, hvað þeir geti fyrir kirkjuna.
Safnaðarvitundin sterkari í
fríkirkju en ríkiskirkju
Hvers konar söfnuður er þetta
sem þú þjónar og umhverfí?
— Hér ytra er venjulega miðað
við fermda, þegar verið er að segja
frá því, hversu margir séu í söfnuð-
inum. Núna eru um 380 fermd
sóknarböm í söfnuðinum. Fyrsta
árið mitt var ég með 209 guðs-
þjónustur samtals, svo það er tölu-
vert öðru vísi heldur en heima, enda
um 6 kirkjur að ræða til að messa
í. Vinnuvikan er venjulega um 65
tímar, en getur farið upp í 100 tíma,
þegar mest er að gera. Ég messa
yfirleitt 2var á hveijum sunnudegi,
3var einu sinni í mánuði nema yfír
vetrarmánuðina. Stundum geta
komið sunnudagar með 4 guðs-
þjónustum eða messum. Hér er
vitaskuld lagt mikið upp úr húsvitj-
unum og fór ég í 222 sjúkra- og
húsvitjanir fyrsta árið, og þar er
elliheimilið Borg ekki meðtalið.
Þeir, sem búa hér, eru langflestir
bændur, enda er þetta landbúnaðar-
hérað. Þeir rækta mest hveiti, maís,
baunir, „sólblóm", sykurrófur,
bygg, hafra, og svo eru nokkrir
með nautgripi.
Þetta er mikið dreifbýli hér.
Leikhús hefí ég ekki séð í yfír 2
ár, nema í þau skipti, þegar sóknar-
bömin hafa sett eitthvað á svið og
eiginlega einu dansleikimir hér um
slóðir eru eftir brúðkaup. En maður
fær svo margt í staðinn og hér
þekkja allir alla og fólk hefur tekið
okkur opnum örmum.
Hvað er ólíkast að starfa við ftí-
kirkju annarsvegar og ríkiskirkju
hins vegar eins og er heima á Is-
landi?
— Ég tel að safnaðarvitundin sé
stærsta atriðið. í fríkirkju er meiri
áherzla lögð á ábyrgð hvers safnáð-
armeðlims. Þeir minntir á, að þeir
em prestar allir saman. Menn em
þar af leiðandi meira meðvitaðir um
safnaðarstarfíð, enda vilja þeir vita,
hvemig framlögum þeirra til safn-
aðarins er varið. Auk þess er virkni
safnaðarbamanna meiri í fríkirkju,
og skilningur þeirra á kristilegri
fóm meiri.
Kristilegri fóm?
— Já, þá á ég við, að það ætti
að vera hveijum kristnum manni
eðlilegt að fóma Guði af því, sem
hann hefur meðtekið frá Guði, tíma,
ijármunum, hæfíleikum, o.s.frv.
Þegar maður nefnir orðið fóm
heima, þá er eins og verið sé að
tala um blóðfóm.
Hvemig gengur að mala á út-
lenzkunni?
— Ég hafði aldrei samið prédikun
á ensku fyrr, en ég kom hingað og
hafði reyndar aðeins eina utan-
landsferð að baki, en þá dvaldi ég ■
í fimm vikur í Bandaríkjunum. Það
var erfítt að byija, og ofan á þurfti
ég að nota 3 ólíkar messusöng-
bækur. Það tók u.þ.b. mánuð að
koma þessu öllu heim og saman,
en síðan þá hefí ég ekki átt í telj-
andi erfiðleikum. Þeir voru líka
góðir með að leiðrétta mig, ef ég
bar orð vitlaust fram. Þeir sögðu
bara: „Hann Ólafur (Skúlason
vígslubiskup) vildi alltaf, að við
leiðréttum hann". (Ólafur þjónaði
hér á árunum 1955—1959).
Eru tengsl á milli ólíkra kirkju-
deilda í Norður-Dakota?
— Já, við erum með safnaðar-
prestafund í hveijum mánuði, þar-
sem fjallað er um sameiginlega
þjónustu, t.d. á sjúkrahúsum, og
svo leggjum við sérstaka áherzlu á
samfélag okkar á milli. í fyrra
skipulögðum við safnaðarprestar 7
ólíkra kirkjudeilda guðsþjónustu
fyrir þakkargerðardaginn (Thanks-
giving day), sem haldinn var í róm-
versk-kaþólsku kirkjunni, og ég
fenginn til að predika. Það var ótrú-
iega jákvæð reynsla. Síðan þá hefí
ég m.a. gift hjón með rómversk-
kaþólskum safnaðarpresti og verið
með jarðarfarir í Meþódistakirkju í
nágrenninu. Þannig að við störfum
saman og þjónustan verður betri
fyrir vikið.
Einhver eftirminnileg atvik úr
safnaðarstarfínu?
— Já, mörg. Einn kaldan vetrar-
morgun í meira en -30°C bar svo
við í einni kirkjunni, að messuvínið
fraus, og ég varð að fá aðstoðarfólk
til að hjálpa við að þíða vínið fyrir
altarisgönguna. Það gekk með
miklum herkjum þó. Svo kemur
aðfangadagskvöldið 1983 upp í
hugann. Ég var með 3 guðsþjón-
ustur þann dag, og trúlega hefðum
við átt að aflýsa a.m.k. þeirri, sem
síðust var.
Norðanáttin var svo hvöss, að ég
man, að Hallissonkirkjan nötraði
og kertaljósin á altarinu brunnu
niður í einu vetfangi. Þeir hafa það
fyrir sið á aðfangadagskvöld að
syngja fyrsta versið í „Heims um
ból“ og „í dag er glatt“ í Garða-
kirkju. En það var einmitt þaðan,
sem ég var að koma á aðfangadags-
kvöldið, þegar mikill bylur skall á.
Ég sá ekki veginn fyrir framan
bílinn, lagði þó ekki í að stoppa,
því þá hélt ég, að einhver myndi
aka aftan á mig. Ég ók því í hálf-
gerðu stórsvigi alla leiðina til
Mountain. Þegar bíllinn fór að hall-
ast til vinstri, þá beygði ég til hægri
og öfugt. Það tekur venjulega 10
mínútur að aka þessa leið, en ég
var 45 mínútur á leiðinni. En ég
komst með Guðshjálp á leiðarenda.
Þá voru leitarflokkar að fara af
stað frá Mountain. Eftir á heyrði
ég, að með rokinu hefði kuldinn
virkað eins og 60—70°C frost. Síð-
an þá hefí ég verið varkárari, þegar
spáin hefur verið vond.
Það hefur verið gaman að upplifa
það, að ríki Guðs hefur engin landa-
mæri. Svo er líka jákvætt að upplifa
hér, hvað það merkir að vera íslend-
ingur. Það er sagt að enginn viti
hvað átt hafí fyrr en misst hafí.
Þegar ekki er lengur dvalið á ís-
landi, þá uppgötvar maður, hvers
virði föðurlandið er. Við Anna og
bömin biðjum fyrir kveðjur heim
og hlökkum til að hitta alla aftur
að lokinni dvöl hér ytra. — pþ
RIKISUTVARPIÐ
AUGLÝSIR
STARF FORSTÖÐUMANNS
AUGLÝSINGADEILDAR LAUST TIL
UMSÓKNAR. TILSKILHD ER PRÖFÍ
VHDSKIPTAFRÆÐUM, SAMBÆRILEG
MENNTUN EÐA VERULEG REYNSLA
íMARKAÐSMÁLUM OG STJÓRNUN-
ARSTÖRFUM. UMSÖKNARFRESTUR
ER TIL 11. APRÍL OG BER AÐ SKILA
UMSÓKNUM TIL RÍKISÚTVARPSINS,
SKÚLAGÖTU 4, Á EYÐUBLÖÐUM
SEM ÞAR FÁST
RiKISUTVARPIÐ
ÚTVARP
ALLRA
ÍALVDS
MANNA
fermingargj afir
Svigskíða Svigskíða
pakki Termlngargjöf fyrlr byrjendur á ■lclðum Skíðl Skór Blndlngar kl,k, 8.900 pakki Fermingargjöf fyrtr vana akiAamenn Sklðl Skór Blndlngar _ — — 14.900
GöngusMða Aðrar vinsælar
pakki Skíöl Skór Blndlngar __ 6.900 gjafir Sjallgönguskór kr. Velðlstöng frá kr. H3 £3 Velðlhjól frákr. 660 SJónaukar kr. 23*1^3 £3
*
gpORTVAL
| Laugavegl 116. Slml 14390.
Bikarhm
Skólavörðustíg 14. Slml 24620.