Morgunblaðið - 19.02.1987, Qupperneq 53

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 19. FEBRÚAR 1987
53
Ingibjörg Sigurðar
dóttir — Minning
Fædd 29. apríl 1919
Dáin 8. febrúar 1987
„Ef við lítum yfir farinn veg og finnum
gamla slóð
færast löngu liðnar stundir okkur nær.
Því að margar standa vörður þær sem
einhver okkar hlóð
upp um P þar sem vorvindurinn hlær.“
(Úr Skátasöngbók.)
Margar standa vörðumar við
veginn. Hún Inga okkar í Bæjar-
stæði varðaði veg sinn gleði og
umhyggju fyrir okkur samferða-
fólkið, vini jafnt sem vandamenn.
Frá því hún kom á Akranes, sem
ung stúlka og giftist Guðjóni
Bjamasyni í Bæjarstæði, hefur hún
átt hér heima í orðsins fyllstu merk-
ingu. Skagakona varð hún, þó hún
héldi fullri tryggð við æskustöðv-
amar.
Ingibjörg, en svo hét hún, var
borin og bamfædd á Oddsstöðum
í Lundarreykjadal, dóttir hjónanna
Vigdísar Hannesdóttur frá Deild-
artungu og Sigurðar Bjamasonar
frá Hömmm í Reykholtsdal. Hún
var Borgfirðingur í húð og hár.
Það er fallegt á Oddsstöðum.
Bærinn stendur í hlíðinni undir
Lundarhálsi, sem er á milli Lundar-
reykja- og Flókadals. Eftir miðjum
dalnum rennur Grímsá, ein mesta
Laxveiðiá á landinu. Skammt frá
Oddsstöðum fellur Jötnabrúarfoss í
Grímsá, jiangað sem laxinn gengur
lengst. A móti er hálsinn sem ligg-
ur jrfir í Skorradal. Við Jötnabrúar-
foss átti Inga sinn unaðsreit, þar
undi hún á björtum sumardögum
með fjölskyldu sinni. Á Oddsstöðum
hefur verið búið rausnarbúi. Gest-
risni og glaðværð var viðbrugðið.
Systumar vom þrjár. Ástríður
elst, sem býr á Oddsstöðum ásamt
manni sínum, Kristjáni Davíðssyni,
síðan Ingibjörg og Hanna er yngst,
hún bjó einnig á Oddsstöðum með
manni sínum, Ragnari Olgeirssyni.
Þau búa nú í Borgamesi.
Inga og Guðjón hófu búskap sinn
á loftinu á Bæjarstæði, hjá foreldr-
um Guðjóns. Við Bæjarstæði var
Inga alltaf kennd hér á Akranesi.
Þó þau byggðu sér hús hinum meg-
in við götuna, hélt hún áfram að
vera Inga á Bæjarstæði.
Fyrir nokkm söðluðu þau um,
seldu húsið sitt og tóku þátt í upp-
byggingu lítilla húsa sem em ætluð
öldmðum í nánd við dvalarheimili
aldraðra á Höfða. Þau vom með
fyrstu íbúunum og undu hag sínum
vel.
En svo veiktist Inga, og þrátt
fyrir kjark hennar og lífsgleði vom
henni leikslokin löngu kunn. Ég
hefi fyrir satt að hún hafi gengið
jafn hugrökk og glöð móti dauðan-
um og hún gekk á móti lífinu.
Þannig var hún.
Inga og Guðjón eignuðust 5 böm.
Eitt þeirra misstu þau komungt.
Þau sem lifa em Sigurður sem er
elstur, búsettur á Akranesi, kvænt-
ur Gígju Garðarsdóttur, þá er
Vigdís, hennar maður er Kristján
Jóhannsson, þau búa í Vestmanna-
eyjum, Bjarni býr í Borgamesi,
kvæntur Margréti Grétarsdóttur og
yngst er Ástríður, hennar maður
er Margeir Þorgeirsson, þau búa í
Keflavík. Bamabömin era orðin 11.
Inga var mjög dugleg og atorku-
söm kona. Fyrir utan að ala upp
böm sín og standa fyrir stóm heim-
ili, vann hún lengst af utan heimilis.
Um tíma ráku þau hjónin efnalaug
og þvottahúsið Bæjarstæði, sem
hún sá um að stærstum hluta, með
miklum myndarbrag. Þetta var á
þeim ámm, þegar þvottur var meira
og minna stífaður, dúkar og skyrt-
ur. Ailt frábærlega unnið, svo eftir
var tekið.
Það er óliætt að segja að þau
hafi búið um þjóðbraut þvera, þar
sem gestir og gangandi áttu sér
griðland. Gestir sem fagnað var á
góðum stundum, en ekki síður þeir
sem þurftu hjálpar með. Margir
dvöldu þar tímunum saman, sumir
sjúkir og ellimóðir, aðrir sem hvergi
áttu höfði sínu að halla áttu víst
skjól hjá Ingu í Bæjarstæði.
Inga var mikil félagsmálamann-
eskja og allsstaðar munaði um
hana. Hvort það var í kvenfélaginu,
leikfélaginu eða hvar annarsstaðar.
Þó hygg ég að enginn félagsskapur
hafi átt eins hug hennar og hjarta
sem skátafélagið. Guðjón var meðal
þeirra fremstu í flokki skáta hér á
Akranesi og eftir að Inga kom á
Skagann fyllti hún þann flokk með
honum. Þau hjón vom samofin
skátahreyfingunni. Lengst af man
ég eftir Ingu með okkur kvenskát-
um og nú síðast í Svannasveitinni.
Glaðværð hennar og kjarkur,
uppörvun og umhyggja, hvort sem
Fædd 20. júní 1906
Dáin 31. janúar 1987
Þegar einn af samferðamönnum
okkar er kvaddur hinstu kveðju fer
vart hjá því að rök tilvemnnar og
tilgangur lífsins leiti í auknum
mæli á hugann og spumingamar
verða áleitnari en ella. Hvers vegna
er maður hér, hvaða tilgangi þjónar
tilvist hér á jörð og svo sú áleitna
spuming, sem oftast leitar á, hvert
er framhaldið? Við leitum svara og
fáum þau mörg og misjöfn, við leit-
um sannana, einhvers sem getur
fullvissað okkur um, að við þurfum
Kveðjuorð:
Fædd 19. febrúar 1913
Dáin 2. febrúar 1987
í dag hefði Bubba frænka okkar
fyllt sjötíu og fjögur ár, ef henni
hefði orðið lífs auðið. Hún andaðist
2. febrúar sl. eftir að hafa átt við
örðugan sjúkdóm að stríða um
skeið.
Þeir verða aldrei tölum taldir sem
leituðu til Bubbu og áttu henni
gott upp að unna. Hún greiddi götu
allra sem hún mátti og fór ekki í
manngreinarálit í þeim efnum frem-
ar en öðmm.
Við frændsystkinin vom þar síst
undanskilin. Bubba naut þess að
deila geði við flölskyldumeðlimi,
eldri sem yngri, og varð mann-
margt í Holtagötunni hjá henni og
manni hennar, Stefáni Reykjalín.
Þar var Bubba hinn sjálfsagði mið-
punktur með sína hlýju framkomu
og lifándi kímnigáfu. Hún var
sífelldur gleðigjafi umhverfi sínu.
Kringum hana þreifst ekki víl eða
sút, þar sem hún var nærstödd var
sem hinar bjartari hliðar tilvemnnar
þessir eiginleikar hennar birtust í
rjúkandi kakói, brauði og kleinum,
eða við að setja plástur á skeinu,
eða þurrka tár af kinn, allt var
gert af sömu einlægninni og gleð-
inni.
ekki að efast. Rúnir tilvemnnar em
torráðnar, rökin misjafnlega sann-
færandi, en eitt er það þó, sem við
höfum fullvissu um, að sá sem eitt
sinn hefur öðlast líf mun einnig
deyja. Eða, eins og við mörg viljum
trúa, skipta um tilvemstig til að
ná meiri þroska á leiðinni til þeirrar
fullkomnunar sem okkur er unnt
að ná. Mannlífíð er margbreytilegt.
Á vormorgni lífsins breiðir það út
þróttmikil og litskrúðug blöð sín,
eins og fagurt blóm mót birtu og
yl, í von um fögur fyrirheit og
glæsta framtíð og hamingjusamt
Iíf. Á haustkvöldi æfínnar hnígur
yrðu ávallt yfirsterkari öðmm um
hríð.
Holtagatan stóð okkur alltaf opin
eins og hún væri okkar annað heim-
ili og fyrir sumum okkar var hún
það líka. Mörg okkar bjuggu þar
eða vomm þar kostgangarar meðan
á skólanámi á Akureyri stóð. Þar
var ekki í kot vísað. Engin fyrir-
höfn var of mikil til að gera oickur
vistina sem ánægjulegasta og láta
okkur líða sem heima hjá okkur.
Var þó æmu að sinna fyrir því
varla leið svo dagur að ekki bæri
gesti að garði Bubbu og Stebba. Á
seinni ámm fækkaði samfundum
enda mörg okkar sjaldséðir gestir
á Akureyri í seinni tíð. Bubba veikt-
ist fyrir um ári af sjaldgæfum
sjúkdómi sem lagðist þungt á hana.
Fram til þess hafði hún verið heilsu-
hraust. Sjúkdómnum tók hún með
hugprýði, það sáum við sem áttum
með henni stutta samverastund um
síðustu jól. Þótt hún væri farin að
kröftum tókst henni samt sem áður
að miðla hlýju sinni og umhyggju
að ógleymdri kímninni, sem ennþá
Þuríður Benedikts-
dóttir - Minning
Birting afmælis- og
minningargreina
Athygli skal á því vakin, að greinar verða að berast með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í miðvikudagsblaði að
berast síðdegis á mánudegi og hliðstætt er með greinar aðra daga.
í minningargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Ekki em tek-
in til birtingar fmmort ljóð um hinn látna. Leyfilegt er að birta ljóð
eftir þekkt skáld, 1—3 erindi og skal þá höfundar getið. Sama gildir
ef sálmur er birtur. Meginregla er sú, að minningargreinar birtist
undir fullu nafni höfundar.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins em birtar
greinar um fólk sem er 70 ára eða eldra. Hins vegar em birtar af-
mælisfréttir með mynd í dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er á það lögð að handrit séu vel frá gengin, vélrituð
og með góðu línubili.
Guðbjörg Bjarna-
dóttir Reykjalín
Hvað við munum hana vel sem
vomm með henni á skátamóti í
Vatnsdalnum, sumar að fara í
fyrsta sinni á skátamót. Þá var gleði
og gaman, en um leið var gott að
vita af Ingu ef eitthvað amaði að,
eða á Þingvöllum, í Botnsdalnum,
alltaf virtist Inga vera á vakt, hvort
sem það var nótt eða dagur, og
alltaf eitthvað til að seðja þá sem
svangir komu úr gönguferð eða
leikjum.
A seinni ámm hafa eldri skátar
tekið sig upp og ferðast um landið,
í byggð og um óbyggðir, gist í tjöld-
um, farið í langar gönguferðir,
kveikt varðelda á kvöldin, sungið
og leikið sér. Alltaf fóm þau hjónin
með og alltaf var Inga í sólskins-
skapi, jafnvel þó ekki stytti upp
alla ferðina. Þegar þau hjónin fóm
síðustu ferðina með Akranesskát-
unum, var Inga orðin sjúk. Samt
virtist hún njóta ferðarinnar og
samvistar með félögum sínum og
vinum og ekkert virtist lækka í
til foldar fölnað lauf sem lokið hef-
ur sínu hlutverki. Einn samferða-
maður hefur nú kvatt og lokið sínu
hlutverki hér á meðal okkar, sem
eftir stöndum, og við minnumst
þess sem var, en verður aldrei aftur.
Ég kynntist Þuríði ekki fyrr en
hún var orðin nokkuð við aldur, þá
er ég giftist bróðursyni hennar. Með
Þuríði og eiginmanni mínum var
alltaf góð vinátta og naut ég þess
í öllum okkar samskiptum. Að vísu
var ekki mjög tíður samgangur á
milli heimilanna, en þó alitaf nokk-
ur og góður. Þuríði var ánægjulegt
heim að sækja. Hún var mjög gest-
risin og átti sérstaklega fagurt og
notalegt heimili, hver hlutur valinn
með sérstakri umhyggju og alúð,
fylgdi henni.
Þótt dauðinn sé eitt af því fáa
sem við eigum víst fínnst okkur
hann alltaf ótímabær, þegar hann
ber að garði. Það er erfitt að sætta
sig við að þessi hrausta og lifsglaða
kona sem hafði svo miklu að miðla
til annarra skuli vera hrifin svo
snögglega á brott. Kannski höfum
við heldur aldrei látið í ljós þakk-
læti okkar sem vert og skylt hefði
verið. Því sendum við þessa síðbúnu
afmæliskveðju í Holtagötuna í dag.
Innilegustu samúðarkveður, Stebbi,
og við eigum enn eftir að hittast
og gleðjast í Holtagötunni þótt stórt
skarð sé nú fyrir skildi.
Systkinabörnin
kleinuboxinu frekar en fyrri daginn,
og hláturinn var jafn smitandi og
áður.
Fyrir mörgum ámm var á Akra-
nesi stofnuð sveit kvenna sem
flestar vom hættar eiginlegu skáta-
starfi, en vildu halda tryggð og
tengslum við sína gömlu félaga og
skátafélagið og um leið vera styrk-
ur fyrir yngri skáta. Auðvitað var
Inga fremst í flokki í Svannasveit-
inni okkar. Er nú skarð fyrir skildi,
þegar hún er á braut.
Að leiðarlokum þökkum við henni
samfylgdina, ekki síst fyrir starf
hennar í skátafélaginu, veginn sem
hún varðaði fram á við. Við í
Svannasveitinni þökkum henni
gleðina sem hún veitti okkur. Að-
standendum hennar vottum við
okkar dýpstu samúð og minningu
hennar virðingu. „Skáti, vertu við-
búinn.“ Svarið skal vera: „Ávallt
viðbúinn."
Bjarnfríður Leósdóttir
enda má með sanni segja að hún
hafi verið fædd með fágaðan
smekk, sem hún þroskaði með sér
og hlúði að í gegnum lífið.
Þuríður var mjög listræn og fé-
lagslynd að eðlisfari og annáluð
hannyrðakona, enda bar heimili
hennar því glöggt vitni. Félagsmál
lét hún mjög til sín taka og fylgd-
ist vel með á þeim sviðum, enda
mjög vel greind og áhugasöm um
málefni sem til framfara og hags-
bóta horfðu. Þuríður var þó engin
baráttukona í landsmálum, en hélt
vel hlut sínum og sannfæringu þeg-
ar því var að skipta.
21. maí 1932 giftist Þuríður
Karli Guðmundssyni, lækni á Þing-
eyri og víðar. Hann lést um aldur
fram árið 1944, úr berklum, eftir
þungbær veikindi. Eftir að hún varð
ekkja, fremur ung að ámm, var það
henni kappsmál að koma einkasyni
þeirra hjóna vel til manns og vera
honum bæði faðir og móðir. Fyrst
og síðast vom heimilið, sonurinn,
tengdadóttir og bamaböm henni
eitt og allt, þeim til hagsbóta var
hennar æfistarf.
Nú er Þuríður horfm héðan, ætl-
unarverki sínu gat hún lokið svo
að vel má við una. Lífið var ekki
alltaf auðvelt, en henni var gefin
létt lund og björt lífssýn, hún var
gjörvileg kona sem eftir var tekið.
Nú er vormorgun lífsins löngu lið-
inn, það húmaði hægt að haust-
kvöldi æfinnar. í fyrsta hreti
vetrarins hneig hún til foldar, sem
fölnað lauf, hljóðlega leið hún burt
til endurfunda við ástvin sinn í nýj-
um heimkynnum. Hafi hún þökk
fyrir samfylgdina.
Bubbi og Guðrún
Niður
með hita-
kostnaðinn
OFNHITASTILLAR
= HÉÐINN =
VÉLAVERZLUN-SIMI 24260
LAGER-SÉRPANTANIR-WÓNUSTA