Morgunblaðið - 09.05.1987, Blaðsíða 14

Morgunblaðið - 09.05.1987, Blaðsíða 14
14 MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 9. MAÍ 1987 Kammersveit Reykjavíkur: Kraftmiklu starfsári að ljúka KAMMERSVEIT Reylgavíkur efnir til tónleika í Bústaða- kirkju, á morgunn, sunnudag. Eru þetta fjórðu og síðustu tónleikar sveitarinnar á þessu 13. starfsári. Á efnisskránni eru sex lítil lög fyrir strengjakvartett eftir Webern, píanók- vintett eftir Shostakovich og strengjakvartett í F—dúr eftir Ravel. Flyljendur eru Reykjavíkurkvartettinn, en hann skipa Rut Ingólfsdóttir, fiðluleikari, Júlíana Elín Kjaratansdóttir, fiðluleikari, Guðmundur Kristinsson, sem leikur á lágfiðlu og Arnþór Jónsson, sem leikur á selló. Píanóleikari í kvint- ett Shostakovich er Guðríður S. Sigurðardóttir. (Morgunblaðið/Bjami) Reykjavikurkvartettin, Rut Ingólfsdóttir, Júlíana Elín Kjartansdóttir, Arnþór Jónsson og Guðmund- ur Kristinsson, ásamt Guðríði S Sigurðardóttur, píanóleikara Að sögn Rutar Ingólfsdóttur, sem er í stjóm Kammersveit- ar Reykjavikur, ásamt þeim Auði Ingvadóttur og Sesselju Halldórs- dóttur, hefur starfsemi sveitarinn- ar gengið mjög vel í vetur. Starfsárið hófst með því að efnt var til jólatónleika í Hallgríms- kirkju 21. desember. Þar voru leikin mörg þekkt verk frá bar- okk—tímanum og var tónlistin valin með það fyrir augum, að áheyrendur kæmust í sannkallað jólaskap í hinni nývígðu kirkju. Frá áramótum hafa síðan tvennir tónleikar verið haldnir. Þann 12. febrúar stóð sveitin fyr- ir flutningi á verkum Villa—Lobos á Kjarvalsstöðum, þar sem flutt voru Blásarakvintett í „Cho- ros“—stfl, Bachianas Brasileiras nr. 1 fyrir átta selló og Bachianas Brasileiras nr. 5 fyrir sópran og átta selló. Á þeim tónleikum var einnig fluttur Sextett fyrir píanó og blásarakvintett. Þann 12. mars. efndi Kammersveitin til Schönbergs—tónleika og flutti þá Serenöðu hans op. 24, fyrir klari- nett, bassaklarinett, mandólín, gítar, fiðlu, lágfiðlu, selló og bassasöngvara og Blásarakvintett opus 26. Um verkefnavalið sagði Rut: „Tónleikar Kammersveitarinnar eru allir unnir af áhugamennsku, þó svo að hér spili og syngi að- eins atvinnulistamenn. Og vegna þess að við erum að þessu af ein- skærum áhuga, þá kallar það á mikla samvinnu. Þegar við ákveð- um verkefnin fyrir hvert starfsár, reynum við að fá fram óskir hjá þeim sem vilja spila, svo við getum flutt það sem okkur fínnst skemmtilegt. Og auðvitað reynum við að samræma óskimar. Það er ekki alltaf sama fólkið sem spilar og syngur á tónleikum okkar, heldur er það mjög misjafnt eftir verkum. Eins og ég sagði, þá eru það alltaf atvinnuhljóðfæraleikar- ar og þeir eru allir í vinnu annars staðar. En á hveijum vetri er það stór hópur hljóðfæraleikara hér í bænum sem stendur að tónleikun- um. Fyrir utan Píanókvintettinn sem er mjög þekkt og skemmti- legt verk, erum við nú með tvo strengjakvartetta. Undanfarin ár höfum við verið að reyna að koma saman sístarfandi strengjakvart- ett. Strengjakvartett er eitthvert erfiðasta samspilsform sem til er. Ég held að erfíðleikamir liggi í því að öll hljóðfærin em svo lík og það þarf mikla samstillingu til að ná sama hljómnum úr öllum hljóðfærunum. Þetta er öðmvísi með blásarakvintett til dæmis. Þar em hljóðfærin ékki af sömu tegund. Til að ná góðum árangri í strengjakvartett þurfa hljóð- færaleikaramir helst að æfa saman fímm sinnum í viku ámm saman. Þá er spuming hversu mikinn tíma fólk hefur aflögu fyrir aðra vinnu. Erfiðleikamir felast líka í því að maður þarf að hlusta á kvartettinn, eins og hann hljómar í eymm þeirra sem á hlýða, um leið og maður spilar." Hversu langur er æfíngatíminn fyrir hveija tónleika? „Það er misjafnt. Þetta pró- gramm höfum við æft undanfama þijá mánuði. Það hljómar kannski undarlega að við skulum æfa í þijá mánuði og síðan em þetta tveir tímar í flutningi og búið. En við emm að þessu afþví okkur fínnst þetta skemmtilegt og það fínnst yfírleitt öllum sem taka þátt í kammermúsíkflutningi. Þetta er allt öðmvísi heldur en að spila í sinfóníuhljómsveit. Við emm fá saman og höfum yfírleitt ekki stjómanda. Við verðum að hlusta vel eftir hlóðfæraleiknum hvert hjá öðm, til að leiðbeina og hjálpa. í kammermúsík er hver einstaklingur svo mikilvægur. Við ráðum sjálf túlkuninni. Þessvegna fer líka mikill tími í þetta, því það þarf að ræða margt og mikið," segir Rut að lokum. Guðríður S. Sigurðardóttir, píanóleikari, spilar Píanókvintett op. 57 eftir Shostakovich með Reykjavíkurkvartettinum á morg- unn. Guðríður lauk kennara— og einleikaraprófí frá Tónlistarskól- anum í Reykjavík. Hún hélt síðan til Bandaríkjanna og lauk mast- ersgráðu í píanóleik frá Michigan- háskóla. Eftir það var hún við framhaldsnám i píanóleik í Þýska- landi í einn vetur. Hún hefur starfað sem píanóleikari hjá Sin- fóníuhljómsveit íslands frá 1983, „og þar hef ég kynnst mörgum góðum hljóðfæraleikurum, sem ég hef spilað með síðan," segir hún, en Guðríður hefur tekið þátt í fjölda tónleika síðan hún kom heim frá námi. „Ég hef einu sinni áður leikið með Kammersveit Reykjavíkur. Það var í maí í fyrra og við lékum Br“ucknersinfóníu nr. 7 í kam- merútsetningu. Ég verð að viður- kenna að mér vinnst miklu meira gaman að spila kammermúsík heldur en æfa einleiksverk. Þetta er mjög náin og skemmtileg vinna og maður er alltaf að læra. Það er ótrúlegt hve miklu aðrir hljóð- færaleikarar geta miðlað manni." En talandi um sístarfandi lista- menn. Fyrir utan starf þitt hjá Sinfóníuhljómsveitinni og þátt- töku í tónleikum um borg og bý, skilst mér að þú starfír sem píanó- kennari. „Já, það er rétt. Ég kenni hjá Tónskóla Sigursveins. Ég kenni þar allt frá byijendum og upp úr. Ég hef kennt í sex ár og mér fínnst það ákaflega skemmtilegt. Fólk heldur oft að það sé mjög þreytandi að kenna byijendum, þetta sé bara glamur. En það er ekki rétt. Þessir krakkar koma í tíma og maður leiðbeinir þeim og ráðleggur. Maður sér þau ná ár- angri og það veitir mikla ánægju. að sjá hvað hægt er að kenna þeim. Ég mundi aldrei vilja hætta að kenna. Hinsvegar viðurkenni ég að ég vildi hafa tækifæri til að spila meira sjálf. Það er helsti vandi manns sem listamanns að fínna í senn tíma fyrir daglegt starf og til að rækta með sér list- rænan þroska. En með samstarfí tónlistarmannanna sjálfra skap- ast betri aðstæður til að sinna hinni listrænu sköpun og flytja góða tónlist." Texti/Súsanna Svavarsdóttir Hver átti atkvæðin? eftirHjört Torfason Þegar íslendingar hófu göngu sína í söngvakeppni Evrópusjón- varpsstöðva vorið 1986, var ég staddur á erlendri grund í hópi góðra ferðafélaga. Við horfðum þar á það með nokkurri forundran, hvemig ein vonin brást af annarri um fylgi við Gleðibankann, þar til við stóðum uppi í sextánda sæti af tuttugu, með 19 atkvæði — 6 frá Spáni, 5 frá Hollandi, 4 frá Kýpur og 2 frá Tyrklandi, að ógleymdum 2 frá Svíþjóð. Allt skeði þetta þrátt fyrir þá sannfæringu mína, sem ekki breyttist við úrslitin, að Gleði- bankinn væri enginn eftirbátur þeirra söngva, sem ofar lentu í metorðastiganum. í sögum þeim og bókum, er ég nam í æsku, var víða gefíð í skyn, að Spánveijar væru með varhuga- verðari mönnum, bæði hrokafullir og harðráðir og ekki lausir við prettvísi. Sömuleiðis voru Hollend- ingar ræmdir að mörgu misjöfnu, eins og því að nota rauðhærða stráka i beitu fyrir físk á íslands- miðum. Samt voru það fulltrúar þessara þjóða, sem björguðu íslandi frá algjöru hnini í þetta sinn, og reyndust næmari fyrir okkar smekk en næstu frændur og nágrannar. Ef við hefðum ekki fengið þessi 11 atkvæði — nærri sex sinnum fleiri en frá samanlögðum Norðurlöndun- um — hefðum við marið þriðja neðsta sæti á undan ísrael og Kýp- urbúum, eyjarskeggjunum á hinum enda álfunnar, en það er önnur saga. Mér varð því að orði við ferðafé- lagana, að úrslitin væru til þess eins fallin að sýna sem satt væri, að þessar gömlu kreddur um Spán- veija og Hollendinga væru ekki annað en ómerkilegur áróður, sem Englendingar og Danir hefðu verið að mata okkur á allar götur frá dögum Elísabetar drottningar og Filippusar Spánarkonungs, um keppinauta sína á heimshöfunum. Þegar við komum heim úr ferð- inni sex dögum síðar var víman svo rækilega runnin af landanum, að líkast var sem söngvakeppnin hefði aldrei verið haldin. Enginn minntist á Gleðibankann, enginn á úrslitin, hvað þá að ég yrði var við nokkum virðingarvott í garð Spánveija, einu þjóðarinnar, sem setti okkur ofar við miðju á sinni stigatöflu. Ég ákvað hins vegar með sjálfum mér að launa Spánveijum drengskapinn með því að halda með landsliði þeirra í heimsmeistarakeppninni í knattspymu, sem þá fór í hönd, og gerði það óstinnt. Þessi ákvörðun var raunar mjög auðveld, því að spánska liðið var eitt hið frækileg- asta í allri keppninni og hafði alla burði til að storka sigri Argentínu- manna. Ég gladdist af hjarta, þegar þeir sýndu hvað þeir gátu í opnum leik og burstuðu skóna af frændum okkar Dönum, og jöfnunarmarkið gegn Belgum var ekki síður eftir- minnilegt. Því miður endaði ferillinn með því marki, og sú trú verður að nægja, að Spánveijar hefðu náð alla leið, ef lykilmenn þeirra í vöm- inni hefðu enn staðið ómeiddir. Það var svo ekki fyrr en alllöngu síðar að ég áttaði mig á því, að fleira gæti legið að baki atkvæðum Hjörtur Torfason Spánveija og Hollendinga en lagvís- in ein. Eins og menn muna var skammt um liðið síðan forseti okkar gerði opinbera heimsókn til þessara þjóða, nánar tiltekið rúmir sjö mán- uðir. Henni var þar tekið með kostum og kynjum, af háum sem lágum, og þessi fyrsta opinbera heimsókn íslensks þjóðhöfðingja til landanna tveggja varð að mikilli sigurför, eftir því sem orðið getur um slíkar ferðir. Sú spuming hlýtur því að verða áleitin, hvort forseti okkar hafí ef til vill átt einhvem hlut í atkvæðum Gleðibankans, þeg- ar öllu er á botninn hvolft. Spumingu sem þessari er ekki unnt að svara, en hún á rétt á sér eigi að síður. Ekki er ég að vekja athygli á henni til að kasta rýrð á höfund Gleðibankans eða þá ágætu listamenn og fagmenn, sem stóðu að þátttöku íslands í keppninni í fyrra, né heldur til að leiða ein- hveijum annarlegum getum um árangur okkar nú. Hins vegar má hún gjaman minna á það, að fyrir- höfn þeirri og fjármunum, sem varið er til samskipta við aðrar þjóðir á opinberum vettvangi, er ekki endi- lega á glæ kastað, þótt hin mælanlegu áhrif láti oft á sér standa. Þennan sannleika má efa- laust færa heim á Evrópukeppnina sjálfa, þannig að hún skili okkur fleim en atkvæðunum einum þegar allt er talið. Og með það í huga vil ég eins og aðrir landsmenn óska keppendum okkar í Brussel allra heilla. Höfundur er hæst&réttarlögmað- ur.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.