Morgunblaðið - 18.07.1987, Blaðsíða 48

48
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 18. JÚLÍ 1987
Kveðjuorð:
Sr. SigurðurPáls
son vígslubiskup
Séra Sigurður Pálsson vígslu-
biskup var sóknarprestur minn frá
því ég fæddist og þar til sonur hans,
séra Sigurður Sigurðarson, tók við
embætti hans. Séra Sigurður Páls-
son skírði mig, fermdi mig og gifti.
Þegar ég var átta ára að aldri,
man ég að ég fór með fjölskyldu
minni til kirkju í Hraungerði, þar
„ssem séra Sigurður bjó þá. Ræða
prestsins var fögur, guðsþjónustan
í heild áhrifamikil, en það sem hreif
mig þó mest var söngur prestfrúar-
innar, Stefaníu Gissurardóttur,
enda er söngrödd hennar víðfræg.
Eftir því sem ég eltist og þrosk-
aðist, varð séra Sigurður mér æ
áhrifaríkari sálusorgari og vinur.
Þegar raunir og þrengingar sóttu
mig heim, þá varð það hann sem
vísaði mér veginn út úr svartnætt-
inu til bjartari daga, kona hans var
honum mjög samhent.
Með þessum fátæklegu orðum
vil ég þakka séra Sigurði Pálssyni
ómetanlega samfylgd og leiðsögn.
Ég votta eftirlifandi konu hans,
frú Stefaníu Gissurardóttur, og fjöl-
skyldu þeirra mína dýpstu samúð.
Helga H. Sörensen
Kaflaskipti eru orðin í sögu
íslenzkrar kirkju. Það lærum við
þó, að ekki skuli maðurinn dýrkað-
ur eða verk hans svo rómuð, að það
skyggi á kjarna kirkjunnar. Engu
að síður fer ekki hjá því, að við
^fráfall séra Sigurðar Pálssonar setji
margan þann mann hljóðan, sem
hefur haft nokkur kynni af starfi
hans, hugsjónaeldi og baráttugleði.
Hann hikaði ekki við að taka sér
þar stöðu í fylkingarbrjósti, sem trú
hans bauð honum að verk væri að
vinna í þjónustunni við Krist og
helga kirkju hans. Skal þar fyrst
til nefna starf prestsins í flutningi
helgra tíða, messugjörðin og til-
högun alls þess, sem messunni
tilheyrir. Þar var hann sjálfur gott
fordæmi í sínum verkum, auk þess
sem hann hefur skrifað um þau
fræði af slíkri þekkingu, að halda
mun nafni hans á lofti. Þá hefur
hann einnig í orðum sínum og
kennslu miðlað svo mörgum presti,
að í þeirra verkum mun starf hans
verða greinilegt á ókomnum tíma.
Það var gott að leita til hans. Það
fundu guðfræðinemar þegar þau
hjón, séra Sigurður og frú Stefanía,
voru sótt heim í Hraungerði, það
hafa allir prestar fundið, sem setið
hafa í stofu þeirra á Selfossi, hvort
heldur við hið góða borðstofuborð,
hlaðið kræsingum og þeirrar nátt-
úru, að sú hlið sneri ævinlega að
gesti, sem hann hafði mesta for-
vitni á að kynnast nánar, eða í stól
og við skrifborð kennimannsins. Þar
var ekki komið að tómum kofunum.
Og ég minnist þess með mikilli gleði
og ekki litlu stolti vegna kirkju
okkar og þjóðar, hversu ævintýra-
legt það var að færa erlenda gesti
vellærða og kunnuga í hásölum
kirkjunnar heim til séra Sigurðar,
því hvorki stóð á því, að hann gæti
rætt við þá né heldur hitt, að hann
hefði margt forvitnilegt fram að
færa.
Hið annað þeirra brennandi
áhugamála, sem séra Sigurður vann
af atorku ævi sína alla, var viðreisn
Skálholtsstaðar. Töldu margir þar
skref stigið í rétta átt, þegar hann
var kjörinn og vígður vígslubiskup
og þann veg enn sterkar tengdur
biskupssetrinu glæsta og sögu þess.
Enn er þó ekki komið svo, að í
Skálholti sitji biskup íslands eða
Skálholtsstiftis. Ekki er það hik þó
framkomið vegna þess að skort
hafi vasklega framgöngu séra Sig-
urðar og þeirra annarra, sem hann
hefur blásið í bijóst þor og vilja.
En sá dagur kemur þó vitanlega,
að fyrirmæli Gissurar biskups verða
virt, þjóð og kirkju til blessunar,
og mun þá nafn séra Sigurðar Páls-
sonar verða nefnt og virt vel og það
að hinum mestu verðleikum. Það
sýnir sagan og það þekkja þeir, sem
umgengust þau hjón og taka þar
við gunnfána úr hendi.
Aðrir verða til að minnast fleiri
þátta úr ævi séra Sigurðar og fram-
lags hans og þeirra frú Stefaníu.
Mig langar aðeins til þess að færa
þakkir mínar og konu minnar, bæði
fyrir framlag hans til þeirra mála,
sem hæst rísa, og eins vegna þeirra
stunda, sem við höfum átt á heim-
ili þeirra. Þar flugu oft orð, sem
festast þann veg í minni, að ekki
er hætta á að gleymist. Ekki frekar
t
Systir mín,
VALGERÐUR KRISTJANA EIRÍKSDÓTTIR,
andaðist á Vífilsstöðum fimmtudaginn 16. júlí.
Árni Vilberg.
Eiginkona mín,
SIGRÚN STEFÁNSDÓTTIR,
Dalbraut 21,
lést 16. júlí.
Jarðarförin auglýst síðar.
Nfels Friðrik Pótursson.
t
Hjartkær faðir minn og afi,
ÞORKELL L. INGVARSSON,
Dalbraut 27, Reykjavík,
lést þann 16. júlí sl.
Árni Þorkelsson,
Svava Árnadóttir.
en sá, sem þau mælti. Nafn séra
Sigurðar Pálssonar rís hátt, verk
hans fymast heldur ekki, og skal
metnaður nokkur ríkja hjá þeim,
sem kunna vel að meta hann og
þau, að efla þau til frekari fram-
göngu. Við hjón vottum ástvinum
og fjölskyldu séra Sigurðar samúð
og virðingu og þökkum liðin ár.
Olafur Skúlason
í gær var til moldar borinn á
Selfossi síra Sigurður Pálsson fyrr-
um vígslubiskup. Með honum er
genginn einn merkasti klerkur þess-
arar aldar. Það var ekki einasta að
hann markaði spor sem sóknar-
prestur og sálusorgari, heldur og
sem leiðtogi og fræðimaður í helgi-
siðum og guðsþjónustuhaldi. Fáir
vissu meira en hann um allt það
sem laut að liturgíu. Og enginn var
honum fremri að draga fram aðalat-
riði í örstuttu máli. Mér er afar
minnisstætt þegar ég hóf prestskap
í afskekktu brauði og vissi mig illa
undirbúinn að leysa úr mörgu sem
upp mundi koma og engin tök að
leita ráða til reyndari manna í
hveiju tilfelli. Þá sagði hann: „Ég
skal segja þér það, að það sem er
einfaldast er yfirleitt rétt.“ í einni
setningu verður áreiðanlega ekki
betur greint frá framkvæmd og
eðli heilagrar þjónustu, og betri ráð
hefi ég aldri fengið um framkvæmd
helgihalds.
Síra Sigurði var einkar lagið að
vekja áhuga ungra manna og virkja
þann áhuga til góðra verka. Kom
þar tvennt til. Annars vegar alvara
hans og djúpsæi, hins vegar kímni
hans og léttleiki. Tilsvör hans mörg
urðu landsfleyg og gerðu hann að
þjóðsagnapresónu í lifanda lífi, í
líkingu við síra Bjama. Sum þeirra
voru hvöss og nöpur, önnur alvaran
uppmáluð og enn önnur kímnin ein.
Til þeirra hjóna, síra Sigurðar
og frú Stefaníu, var gott að koma.
Og þeir munu fleiri en ég og við
hjón sem áttum þeim svo ótalmargt
gott að þakka. Ástvinum hans öllum
sendum við alúðarkveðjur. Guð
blessi minningu síra Sigurðar Páls-
sonar.
Sigurður Helgi Guðmundsson
Sumar minningar eru bjartari en
aðrar. Árið 1972 kom hingað í
byggð séra Sigurður Pálsson vígslu-
biskup og kona hans frú Stefanía
Gissurardóttir. Þau hjón þjónuðu
Reykhólaprestakalli í fimm ár með
mikilli reisn.
Sr. Sigurður Pálsson var köllun
sinni trúr og þjónaði kirkjunum hér
af trúmennsku og alúð og við hveija
guðsþjónustu hljómaði rödd konu
Guðbjörg Sigurðar
dóttir - Minning
Heita eining huga og máls
hjarta gulls og vilji stáls
ljósið trúar, ljósið vona
lífs þíns minning yfir brenni.
Þú, sem unnir ei til hálfs
auðnu landsins dætra og sona,
blómsveig kærleiks bjart um enni
berðu hátt. Nú ertu fijáls.
Dyggð og tryggð þitt dæmi kenni.
Dána! Þú varst íslensk kona.
(Einar Ben.)
Guðbjörg Sigurðardóttir hefur
kvatt okkar heim og er farin til
betri heima.
Ég átti því láni að fagna, að vera
í fjölskyldutengslum við Guðbjörgu
í um 30 ára skeið. Hún Bubba eða
amma Björg eins og hún var ávallt
kölluð hjá okkur, var tengdamóðir
systur minnar, Láru, en Lára er
gift Þorgeiri Halldórssyni, einka-
syni ömmu Bjargar.
Amma Björg var ein þeirra
kvenna, sem með sívökulum augum
vakti yfir velferð fjölskyldu sinnar.
Hjartarúm var nóg og hafði amma
Björg þar pláss fyrir mín börn auk
systrabama minna.
Saga Guðbjargar verður ekki
rakin hér, en hún fæddist á Hall-
ormsstað þann 20. september árið
1913 og lést 18. júní síðastliðinn.
Guðbjörg var sjálfstæð kona og
um margt á undan sinni samtíð.
Upp úr 1930 lagði hún leið sína til
Englands, og lærði þar ensku og
var það tímabil í lífi hennar sem
hún minntist með gleði og ánægju.
Guðbjörg vann um árabil hjá
Mjólkursamsölunni, en lengst af
vann hún hjá Farmanna- og fiski-
mannasambandi íslands, við útgáfu
á Sjómannablaðinu Víkíngi.
Með trega kveðjum við ömmu
Kveðjuorð:
Halldór G. Kristjáns
son skólasljóri
Þann 9. júlí sl. bárust mér þau
hörmulegu tíðindi á vinnustað minn,
að elskulegur mágur minn, Halldór
Georg Kristjánsson, hefði látist í
bílaárekstri á suðurhálendi lands-
ins, eða nánar tiltekið við Þórisvatn
þar sem hann hafði unnið undanfar-
in 10 sumur sem stjórnandi vinnu-
flokks ungra manna á virkjunar-
svæðinu. Þegar slíkar
hörmungarfréttir berast setur
mann hljóðan, mann brestur orð.
Maður á besta aldri, 41 árs, í blóma
lífsins er burtu kallaður á svip-
stund, kona og 3 böm standa
agndofa, vinir og ættingjar eru sem
lamaðir. En enginn veit hver er
næstur og hvenær. Þegar ég nú
hugsa um líf og störf mágs míns,
Dóra, en svo var hann oftast nefnd-
ur, þá rifjast upp gömul og góð
kynni og hugur minn fyllist þakk-
læti og gleði yfir því að hafa fengið
að vera svo oft í návist hans og
njóta þeirra áhrifa sem frá honum
stöfuðu í leik og starfi. Ekki mun
hallað á nokkum mann, þótt ég
segi að félagslyndari og viðkynn-
ingarbetri mann, hef ég ekki
kynnst. Frá honum stafaði geislandi
gleði og velvild, sérstaklega til
þeirra sem vom minnimáttar í
lífinu, enda var hann skáti frá ungl-
ingsárum og skátahugsjóninni trúr
allt sitt líf. Slíkra manna er gott
að minnast. Innilegar samúðar-
kveðjur sendi ég systur minni,
Sigrúnu, og bamanna og til allra
ættingja hans og vina.
hans sem fyllti kirkjuna sérstökum
blæ. Einhveiju sinni sagði sr. Sig-
urður mér þessa helgisögu: Þegar
Jósef og María flúðu með Jesú til
Egyptalands þá fögnuðu allar
campanulur komu þeirra og þá
heyrðist þessi fagri hljómur sem
kristnir menn reyndu að láta kirkju-
klukkur sínar líkja eftir þegar kallað
er til tíða.
Ein campanulla vex villt hér á
landi en það er bláklukkan sem er
eitt af fegurstu blómum okkar.
Auðvitað hefur hún tekið þátt í
fögnuðinum.
Við hér á Reykhólaprestakalli
megum vera þakklát þeim hjónum
fyrir að koma hingað vestur þegar
starfsdegi sr. Sigurðar Pálssonar
átti lögum samkvæmt að vera lok-
ið. Boðun fagnaðarerindis spyr ekki
um aldur og það hlýtur að hafa
verið mikið átak fyrir hjón á þessum
aldri að taka sig upp úr heimahér-
aði og koma hingað vestur í
Reykhóla.
Þau hjón héldu tryggð við þetta
byggðarlag. Gestrisnin var mikil og
þau þannig gestgjafar að engum
leiddist í návist þeirra.
Þegar við fórum héðan úr byggð
á stórri rútu á landbúnaðarsýning-
una á Selfossi þá var okkur fagnað
af þeim Sigurði og konu hans frú
Stefaníu með því að bjóða öllum
hópnum til veislu í þeirra fallega
húsi á árbakkanum.
Fólk sem auðgar líf annarra af
vináttu, visku og kærleik boðar
best fagnaðarerindið. Þar var sr.
Sigurður óþijótandi uppspretta.
Við sem trúum því að allir verði
að ganga fyrir dómara sinn þá er
það von mín að allar camponellur
fagni séra Sigurði Pálssyni.
Frú Stefaníu, bömum, vensla-
fólki og öðrum ættingjum sendum
við hér á Miðhúsum samúðarkveðj-
ur.
Sveinn Guðmundsson
Björgu og um leið óskum við henni
friðar í nýjum heimkynnum.
Elín Hansdóttir
Nú iegg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfír láttu vaka
þinn engil, svo ég sofí rótt.
(S.E.)
Gunnar Halldórsson