Morgunblaðið - 26.11.1987, Blaðsíða 62

62
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 26. NÓVEMBER 1987
Minning:
*
Jóna Asgeirsdóttir
frá Hafnarfirði
Það er alltaf þungbært fjölskyldu
og vinum þegar ástvinur kveður
þetta tilverustig, jafnvel þótt um
veikindi hafi verið að ræða og flest-
ir vitað að hveiju stefndi. Flesta
setur hljóða eitt andartak og upp í
hugann koma minningar liðinna ára.
Þegar ég frétti um andlát Jónu varð
mér strax hugsað til þess, að þar
kvaddi heiminn ákaflega hjartahlý
kona, sem lítils hafði krafist af lífinu
og var sífellt með hugann við aðra
- en sjálfan sig. Hún var af þessari
fómfúsu aldamótakynslóð, sem hef-
ur séð tímana tvenna og aldrei
gleymt uppruna sínum. Óbilandi
staðfesta og nægjusemi eru einkenni
þessarar kynslóðar og þannig var
Jóna Ásgeirsdóttir. Hún fæddist 19.
apríl 1905 á Eiði í Hestfírði. Hún
var ein 14 systkina og eru 4 enn á
lífí. Foreldrar hennar voru Sigríður
K. Jónsdóttir og Ásgeir Jónsson.
Jóna fór að heiman árið 1928 og
var ferðinni heitið til ísafjarðar, þar
sem hún starfaði eitt ár. Þá flyzt
hún til Reykjavíkur 1929 og þaðan
til Hafnarfjarðar 1930. í Hafnarfírði
kynnist hún síðan manni sínum, Jóni
Bergþórssyni, og bjó hún þar alla
sína tíð. Þau Jón giftu sig 21. desem-
ber 1935. Jón var fæddur 23. febrúar
1881 í Niðurkoti á Kjalamesi, sonur
hjónanna Guðbjargar Oddsdóttur og
Bergþórs Jónssonar. Jón dó fyrir
allmörgum ámm, eða þann 16. des-
ember 1962, og hefur Jóna síðan
búið ein, fyrst á heimili þeirra á
Hlíðarbraut 10 og hin síðari ár í
einstaklingsíbúð á Sólvangi. Bömin
voru sex og eru þau öll á lífí:
Bryndís, f. 1930, Valgerður, f. 1935,
Kristín, f. 1936, Kristinn, f. 1937,
Ástrún, f. 1940 ogGuðlaug, f. 1942.
Þau hjónin lifðu af búskap og ann-
arri tilfallandi vinnu og hefur eflaust
á stundum verið þröngt í búi hjá svo
mannmargri fjölskyldu.
Ég varð þeirrar ánægju aðnjót-
andi að kynnast Jónu mjög náið
þegar móðir mín og fósturfaðir, son-
ur Jónu, Kristinn Jónsson, fluttu í
næsta hús á Hlíðarbraut lOb, er
Kristinn hafði byggt. Það varð óneit-
anlega mikill samgangur milli
heimilanna og aldrei skyggði þar
nokkuð á, enda Jóna einstaklega
góðlynd og hreinlynd. Aldrei minnist
ég þess að hún hafí skipt skapi, jafn-
vel ekki þegar duttlungar mínir og
skapbrestir voru hvað mestir. Strax
frá upphafí tók hún okkur systkinin
sem sín eigin bamaböm og aldrei
skyggði þar á. Þegar ég löngu seinna
fluttist til útlanda með fjölskyldu
mína var hún stöðugt að fylgjast
með hvemig gengi. En þetta voru
einkenni Jónu. Hún var stöðugt að
fylgjast með bömum sínum, bama-
bömum og hin síðari ár bamabama-
bömum. Þetta var henni ákaflega
mikið hjartans mál, því oft á tíðum
gleymdi hún sjálfri sér. Jólin voru
hápunktur þessara samskipta og
alltaf hugsaði hún um að gefa böm-
unum eitthvað á jólunum, þótt efni
væm lítil. Hún hefur síðan ég man
eftir boðið öllum heim til sín á jólun-
um og verið eins konar samnefnari
fjölskyldunnar. Þetta voru hennar
ánægjustundir, þótt hin síðari ár
hafí þetta verið í erfíðara lagi eftir
að heilsunni tók að hraka. Aldrei sá
ég hana jafn ánægða og í þessi
skipti, þegar hún hafði sameinað
fjölskylduna. Þá geislaði hún af
ánægju og sýndi það fas sem hún
ella sýndi sjaldan.
En nú er Jóna farin og raegi hún
hvíla í friði. Það er kannski tákn-
rænt að húsið þeirra Jóns á Hlíðar-
braut 10 er einnig horfíð. Á grunni
þess er búið að byggja bamaheimili
fyrir Jósepsspítala, sem í mínum
huga er besti minnisvarðinn um
hana. Minnisvarði um hjartahlýja og
bamgóða konu, sem einskis krafðist
af lífínu.
Helgi Sigurðsson
„Ég vildi að þetta væri bara
draumur, ég vildi að hún amma mín
væri ekki dáin,“ sagði sonur minn
við mig eftír að ég hafði sagt honum
lát langömmu hans. Og víst höfðum
við vonast eftir að hafa hana lengur
hjá okkur. En leiðin hennar ömmu
var orðin löng og hún þreytt, enda
hafði hún aldrei hlíft sér.
Þegar ég hugsa til baka fínnst
mér að amma hafi lítinn tíma haft
aflögu fyrir sjálfa sig, að hún hafí
lifað fyrir aðra, einkum sína nán-
ustu; aldrei var hún ánægðari en
þegar hún gat hjálpað þeim eða glatt
á einhvem hátt og fram á síðustu
stundu var hún vakin og sofín að
hugsa um velferð þeirra. Amma var
gestrisin og hafði yndi af að veita
öðmm, hún var gjafmild, til dæmis
fylgdist hún vandlega með afmælis-
dögum bamabama sinna og bama-
bamabama og þau eru mörg.
Við kveðjum nú ömmu, en minnin-
gamar um hana, hjartahlýju hennar,
örlæti og trygglyndi, munu lifa.
Sigrún
Árni Guðlaugsson,
Dalvík-Kveðjuorð
Fæddur 10. júní 1912
Dáinn 7. nóvember 1987
Ámi frændi minn Guðlaugsson
lést 7. nóvember síðastliðinn og var
V jarðsettur frá Dalvíkurkirkju 14.
nóvember. Fráfall hans kom öllum
á óvart en var þó e.t.v. í fullu sam-
ræmi við persónuna, ef svo má
segja. Ámi Guð. var aldrei að
tvínóna við hlutina, hvorki í orði né
æði; hann var snöggur til alls og
því heill í gegn til hinstu stundar.
Eins og jafnan á slíkum tímamót-
um koma upp í huga manns minn-
ingar frá liðnum árum. Allar götur
frá því undirritaður hafði líkams-
burði til að trítla út á Möl til þeirra
Áma og Kidda, þar sem þeir ráku
steypustöð og þar til nú fyrir nokkr-
um dögum. Þá hefur Árni verið mér
og mínu fólki mikils virði.
Ég átti því láni að fagna að vera
með honum á grásleppu eitt vor fyr-
ir nokkmm árum. Við vomm tveir
saman á trillu sem hann átti. Þá var
Ámi kominn á sjötugsaldurinn en
ég 24 ára unglamb. Hann sjálfstæð-
ismaður, ég Alþýðubandalagsmaður.
Báðir þrjóskir. Báðir töldu sínar
skoðanir réttar. Það var því ekki
alltaf logn í kringum okkur frænd-
uma þegar við drógum netin og
fómm að ræða um pólitík.
Puuh! Þetta er nú svo vitlaust!
sagði hann einu sinni þegar ég var
búinn að halda langa ræðu um nauð-
syn þess að allir grásleppukarlar
gerðust sósíalistar. Þú vilt steypa
alla í sama mótið og ekki gefa mönn-
um frelsi til að athafna sig að vild.
Þótt þú veiðir rauðmaga þarftu ekki
sjálfur að vera rauðmagi!
í þessum eldhúsdagsumræðum
okkar komst Ámi sjaldan í rökþrot.
En ef svo ólíklega vildi til að honum
fyndist fætumir vera famir að renna
undir honum, átti hann til að segja
um leið og hann horfði upp í loftið:
— Jaaa, láttu ekki svona góurinn,
þú ert svo ungur að þú veist ekkert
hvað þú ert að segja.
En við Árni ræddum líka eilífðar-
málin. Hann var þeirrar skoðunar
að kristin trú væri það haldreipi sem
héldi lengst. Ég er ekki frá því að
slíkt hafi hann fengið að sannreyna
á erfíðum stundum í lífínu.
Margt af því sem okkur frændun-
um fór á milli á þessari grásleppu-
vertíð átti undirritaður eftir að rifja
upp þegar hann setti saman bók sem
tengdist þeim göfuga físki gráslepp-
unni.
Ámi gegndi fjölmörgum trúnað-
arstörfum fyrir Dalvík og Dalvík-
inga. Hann átti ríkulegan þátt í að
byggja upp staðinn, bæði beint og
óbeint. Meðan hann vann í múrverk-
inu var varla reist það hús í þorpinu
að hann kæmi þar ekki nærri. Hann
var einn af stofnendum Dalvíkur-
deildar Slysavamafélags íslands og
fyrsti formaður hennar, einn af
stofnendum Lionsklúbbsins, sat í
kirkjunefnd til margra ára, í sóknar-
nefnd, í karlakór, kirkjukór og svona
mætti lengi telja.
Með Áma Guð. er horfin ein af
litríkustu persónum Dalvíkur. Kem-
ur þar margt til. Langur og starfs-
maður æviferill, umönnun og ástríki
í garð þeirra sem minna máttu sín,
óbilandi þrek og kjarkur þegar á
reyndi í lífínu og síðast en ekki síst
fastmótaðar og ákveðnar skoðanir á
hlutunum. Um slíkt talaði hann tæp-
itungulaust með þungum áherslum
þegar honum var mikið niðri fyrir,
en glettni og stráksskap ef sá gáll-
inn var á honum. Það er mikill
missir að slíkum manni og forrétt-
indi að hafa fengið að kynnast
honum. Blessuð sé minning hans.
Fjölskylda mín vottar Þórunni,
Svönsu og öllum aðstandendum inni-
legustu samúð við fráfall þessa góða
drengs.
Birting afmælis- og
minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birting-
ar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á ritsfjóm blaðsins á
2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á skrifstofu blaðsins í Hafn-
arstræti 85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að greinar verða að berast með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í miðvikudagsblaði að
berast síðdegis á mánudegi og hliðstætt er með greinar aðra daga.
Öskar Sigurgeirs-
son — Kveðja
Víst ávallt þeim vana halt,
vinna, lesa, iðja.
Umfram allt þú ætíð skalt
elska Guð og biðja.
Nú höfum við kvatt ástkæran
afa okkar í síðasta sinn. Erfitt
var að sætta sig við að hann
væri farinn frá okkur, sumir
spurðu hvort amma yrði alltaf
ein, aðrir hvemig hún kæmist til
Guðs.
Minningin um hann mun ávallt
fylgja okkur og ekki síst þegar
söngur og gleði ríkir, því hver
man ekki þær stundir er hann
náði athygli okkar með söng
sínum.
Elsku amma, við biðjum góðan
Guð að styrkja þig, því öll vitum
við að missirinn er mikill.
Blessuð sé minning hans.
Afa og langafabörn.
Með fáeinum orðum langar mig
til að minnast míns hjartkæra
bróður, Eyþórs Óskars Sigur-
geirssonar. Er mér var tjáð að
hann væri látinn setti mig hljóða.
Ég fann bylgju trega og þakklæt-
is bærast í bijósti mér. Minnin-
gamar tóku að streyma fram í
hugann. Um leið þakkaði ég al-
góðum Guði fyrir þennan elsku-
lega bróður, sem var mér ávallt
svo góður og reyndist mér svo
vel í alla staði. Ég bið Guð að
blessa konu hans, Stellu, dætum-
ar og bamabömin.
Sálarfriðinn sonur Guðs oss gefur,
sanna blessun innst í okkar sál.
Lífið okkar í lófa sínum hefur,
ljúft hann sér um öll vor hjartans mál.
(Sálmur MJ.)
Klara Sigurgeirsdóttir
SVAR
MITT
eftir Billy Graham
„Ég vil líkjast
Daníel“
Á skrifstofunni þar sem ég vinn virðist hver og einn beita
kjafti og klóm til þess að komast i háar stöður, og sá sem
veitir ekki viðnám og klórar á móti verður að þola svik
og pretti og er vægðarlaust troðinn undir. Finnst þér
nokkuð athugavert þó að eg reyni að komast áfram enda
þótt svona sé í pottinn búið?
Það þarf ekki að vera rangt að koma sér áfram, en það er rangt
ef beitt er sömu aðferðum og þeim sem þú segir að aðrir noti, eins
og svikum og prettum. Það varðar meiru að maður sé heiðarlegur
og sannur en að hann komist hátt. Já, hinn raunverulegi sigurvegari
er sá sem gerir rétt, hvað sem líður fjárhagslegum ávinningi.
Manstu eftir frásögunni um Daníel í Gamla testamentinu? Hann
var maður sem vildi framar öllu öðru þjóna Guði, hvað sem það
kostaði. Hann varð einn mesti áhrifamaðurinn í heimsveldi Persa
af því að konungurinn vissi um dugnað hans og honum mátti treysta.
Svo segir í Dan. 6,3—4:
„Þá bar Daníel þessi af ... sökum þess að hann hafði frábæran
anda og hugði konungur að setja hann yfír allt ríkið. Þá leituðu
yfírhöfðingjarnir og jarlamir að fínna Daníel eitthvað til saka ...,
en gátu enga sök eða ávirðing fundið, því að hann var trúr svo að
ekkert tómlæti né ávirðing fannst hjá honum."
Óvinir hans gerðu samsæri gegn honum og reyndu að veiða hann
í gildru. En Danfel neitaði að gera það sem hann vissi að væri rangt
í augum Guðs. Honum var varpað í ljónagryfju. En Guð bjargaði
honum og kom honum aftur til mannvirðinga.
Þú skalt ekki „klóra á móti“ eða aðhæfast neitt illt til þess að
komast áfram. Slíkt kann reyndar að virðast eina ráðið — en þegar
til lengdar lætur kemur í ljós að því er öfugt farið. Biblían varar
okkur við:
„Reiðst ekki vegna illgjörðamanna. Öfunda eigi óguðlega, því að
vondur maður á enga framtíð fyrir höndum. Á lampa óguðlegra
slokknar." (Orðskv. 24,19-20.)
Þú skalt heldur gefa Jesú Kristi hjarta þitt og leitast við að gera
vilja hans. Stunda starf þitt með iðni og einlægni hvað sem aðrir
kunna að gera. Guð mun launa þér tryggð þína við sig — ef til vill
ekki með því að bæta stöðu þína (þó að svo kunni að fara) en með
því að gefa þér frið og gleði sem fæst með því að þjóna Kristi.
Guðlaugur Arason