Morgunblaðið - 29.01.1988, Side 48

MORGUNBLAÐIÐ, FOSTUDAGUR 29. JANUAR 1988
SigiiðurS. Ingibergs-
dóttir - Minning
Fædd 22.júní 1911
Dáin 20. janúar 1988
í dag föstudag, fer fram frá
Háteigskirkju jarðarför Sigríðar
Ingibergsdóttur, er lést í Landspít-
alanum, miðvikudaginn 20. janúar
sl. Hún hafði lifað við langvarandi
vanheilsu, sérstaklega síðastliðið
ár. Hún hafði þó ekki dvalið á
sjúkrahúsum langan tíma í einu,
þar til síðu tu ferðina, tæpan mán-
uð áður en hún lést.
Sigríður var fædd í Reykjavík
22. júní 1911. Foreldrar hennar
voru, Sigurdís Jónsdóttir frá Galt-
arvík í Borgarfirði — Reykhólaætt
og Ingibergur trésmíðameistari
Þorkelsson, Jónssonar í Smjördöl-
um í Ámessýslu. Þau foreldrar
Sigríðar bjuggu lengst af að Bjark-
argötu 10 i Reykjavík og stundaði
Ingibergur húsasmíðar mestan sinn
starfsaldur og var mjög virtur mað-
ur í sinni starfsgrein.
Um tvítugsaldur kynntist Sigríð-
ur hálfbróður mínum Skúla Sveins-
syni, sem er fæddur 28. nóvember
1905, sem þá var nýlega orðinn
lögregluþjónn í Reykjavík. Foreldr-
ar Skúla, voru Sveinn Hjartarson
bakarameistari í Reykjavík og
Ágústa Jónsdóttir. Þau Sigríður og
Skúli giftu sig 10. nóvember 1931
og hófu þá þegar að undirbúa bygg-
ingu íbúðarhúss fyrir sig við
Laugamesveg 49 og fluttu í það
nálægt ári síðar. Var þá byggðin
við Laugarnesveg einskonar útjað-
arsbyggð Reykjavíkur í norðaustur-
átt.
Eftir nokkurra ára dvöl við Laug-
amesveginn byggðu þeir Skúli og
mágur hans Þorkell nýtt íbúðarhús
að Egilsgötu 14, þar sem þessar
tvær fjölskyldur bjuggu í tvíbýli
allmörg ár. Síðast og lengst hafa
þau Sigríður og Skúli búið að Flóka-
götu 67. Börn þeirra eru þrjú: Elst
er Sigurdís, bankaritari, fædd 13.
maí 1932, giftist Jóhanni Sig-
mundssyni prentara og eiga þau
eina dóttur og tvö dótturböm.
Næstur er Sveinn, lögfræðingur,
fæddur 16. júlí 1951, giftur Ernu
Valsdóttur, þau eiga tvö böm.
Yngst er Sigríður Ágústa, fædd 22.
desember 1955, gift Ara Kristjáni
Sæmundsen, doktor í veirufræði,
þau eiga tvö böm.
Sigríður, sem nú er kvödd hinstu
kveðju, var heitin eftir ömmu sinni
Sigríðu Magnúsdóttur í Smjördöl-
um, sem var orðlögð ágætiskona
og mun nafna hennar hafa hlotið í
arf þá eiginleika, svo kom hún mér
fyrir, í allri langri viðkynningu.
Ég og mitt fólk var, sakir skyld-
leika tíðir gestir. í húsum þeirra
Sigríðar og Skúla, í meira en hálfa
öld, þar sem góðvild og gestrisni
brást aldrei. Margan greiða þáði
ég þama í fátækt kreppuáranna,
fátækur sveitastrákur. Fýrir þetta
ber að þakka af alhug.
Böm Sigríðar sjá nú á bak góðri
og traustri móður, sem aldrei brást
hlutverki sínu. Ef tii vill kemur
þeim í hug brot úr kvæði eftir fræg-
an höfund:
„Þú varst líknin, móðir min,
og mildin þín
studdi mig fyrsta fetið."
Um leið og ég sendi Skúla og
öllum aðstandendum dýpstu samúð-
arkveðjur okkar hjóna og skylduliðs
bið ég Sigríði blessunar Guðs, hand-
an móðunnar miklu.
Gísli Bjarnason
Tengdamóðir mín, Sigríður Ingi-
bergsdóttir, er látin. Minningamar
hrannast upp og það kemur kökkur
í hálsinn. í hugann kemur mynd
af blíðri og óeigingjamri konu, sem
aldrei hallmælti nokkmm manni og
aldrei skipti skaþi. Konu, sem þrátt
fyrir erfíðan sjúkdóm bjó fjölskyldu
sinni hlýlegt og tryggt heimili.
Konu, sem ól upp böm sín í heiðar-
leika og trú á hið góða í mannfólk-
inu. Og þegar við, tengdabörnin og
bamabörnin, bættumst í hópinn,
var nóg aflögu handa okkur öllum
af umhyggju hennar og alúð.
Sigríður var einlæg og réttsýn.
Hún var ákveðin en raunsæ. Hún
var ákaflega trúuð og fór ekki leynt
með trú sína. Og það var þetta
raunsæi blandað eldheitum trúar-
áhuga sem gerði það að verkum
að hún gat tekist á við sjúkdóm
sinn og þá erfíðleika, sem af honum
hlutust, með slíkri yfirvegun og ró.
Sigríður var glaðlynd og glettin
og átti auðvelt með að sjá skondnu
hliðamar á tilverunni. Hún hafði
mjög ákveðnar skoðanir, en reyndi
ekki að troða þeim upp á aðra.
Aldrei sá maður hana dapra eða
kvíðafulla, og hún hugsaði alltaf
fyrst og fremst um velferð annarra.
Þannig tók hún ríkan þátt í lífi
okkar allra, vonum okkar og von-
brigðum, gleði okkar og sorg. Hún
var aldrei of upptekin til að hlusta
og skilja. Aldrei vandaði hún um
við bamabömin, heldur reyndi að
leiðbeina og miðla af reynslu sinni
og trú. Og þó líkaminn væri lítill
og brothættur var sálin stór og
sterk.
En Sigríður var fyrir mér meira
en umhyggjusöm tengdamóðir og
amma. Hún var líka góður vinur,
og það er fátt sárara en að sjá á
eftir góðum vin.
Skúli minn, missir þinn er mikill.
Missir okkar allra er mikill. Það er
erfítt fyrir Guðmund Kristján og
Guðrúnu Sigríði að skilja að „amma
á Flókó“ tekur ekki lerigur á móti
þeim opnum örmum. Ég votta þér
mína dýpstu samúð. En nú, er við
syrgjum látna eiginkonu og móður,
ömmu og tengdamóður, skulum við
vera þakklát fyrir að þjáningunum
er lokið. Hún er í góðum höndum.
Ari Kr. Sæmundsen
í dag, 29. janúar, verður amma
okkar, Sigríður Sigurbjörg Ingi-
bergsdóttir, jarðsungin frá Háteigs-
kirkju.
Minning:
Jóna G. Eiríks-
dóttir Kefla vík
Fædd 9. nóvember 1908
Dáin 21. janúar 1988
Elskuleg mágkona mín, Jóna
Guðrún Eiríksdóttir, andaðist á
heimili sínu 21. janúar. Um nokk-
urt skeið átti hún við vanheilsu að
stríða en hafði þó jafnan fótavist.
Andlátið bar að eins og á ljósi væri
slökkt.
Milli vina og vandamanna var
hún ætíð kölluð Gulla og verður svo
gert hér.
Gulla fæddist á Stokkseyri 9.
nóvember 1908. Foreldrar hennar
voru Margrét Jónsdóttir, af kunnri
og fjölmennri Reykjavíkurætt, og
Eiríkur Eiríksson frá Djúpavogi.
Eiríkur lærði bakaraiðn í Noregi
og beið Margrét hans í festum á
meðan. Við heimkomuna gengu þau
í hjónaband og réðst hann síðar
bakari til Kaupfélagsins Ingólfs á
Stokkseyri 1905. Á Stokkseyri
fæddust böm þeirra fjögur, en þau
voru Eiríkur Karl, rafvélameistari,
1905, Gulla 1908, Ragnheiður
1915, og Ólöf 1918, en hún dó
1971. Búseta þeirra á Stokkseyri
stóð til 1925 eða í 20 ár.
Árið 1909 var Landsíminn lagður
til Stokkseyrar og var Eiríkur bak-
ari ráðinn fyrsti stöðvarstjóri en
faðir hans, Eiríkur Eiríksson eldri,
sá að mestu leyti um daglega þjón-
ustu. Gulla, sem bæði var greind
og bráðþroska, hljóp oft síðari árin
þar í skarðið í forföllum afa síns
við símaafgreiðsluna.
Auk foreldra Eiríks fluttust tveir
bræður hans til þeirra, Tryggvi,
sjómaður sem drukknaði ungur er
bátur hans _ fórst á Stokkseyrar-
sundi, og Ásgeir, er varð kaup
maður, póstafgreiðslumaður og
sveitarstjóri á Stokkseyri um langt
skeið eða þar til að hann féll frá.
Frá Stokkseyri fluttu þau Mar-
grét og Eiríkur til Keflavíkur 1925.
Réðst hann til Eyjólfs Ásbergs bak-
ara og kaupmanns og starfaði þar
í nokkur ár en flutti síðan til Hafn-
arfjarðar þar sem hann vann enn
að iðn sinni, en þau hjónin tóku
einnig við rekstri Góðtemplarahúss-
ins, sem þau sáu um þar til Eiríkur
varð bráðkvaddur í heimsókn á
heimili Gullu og Guðna Guðleifsson-
ar á Hafnargötu 63 í Keflavík — á
sama stað og Gulla lést með svipuð-
um hætti þann 21. janúar sl.
Á Keflavíkurárunum réðust örlög
og framtíð Gullu. Hún var lagleg
stúlka, stór og glæsileg, einkum
þegar hún bjó sig uppá og klæddist
íslenskum búningi. Þá sópaði að
henni, enda gáfu ungu sveinamir
henni óspart gaum og brátt hafði
Guðni Guðleifsson, einn af athyglis-
verðustu ungu mönnum staðarins,
fastnað sér hana. Þau gengu i
hjónaband 7. júní 1930 og hafa því
lifað í hamingjusömu og farsælu
hjónabandi í nær 60 ár.
Þegar Gulla var að alast upp var
ekki almennt ráðist í langskólanám
þó að hæfíleikar og geta væru fyr-
ir hendi — einkum átti það þó við
um stúlkur, þar sem atvinnutæki-
færi þeirra vom þá ekki mörg. Það
lá því fyrir Gullu að stunda fiskverk-
un vor og sumur en fara í vist að
vetrinum. Þannig liðu unglingsárin
þar til að þau Guðni giftust og
byggðu sér framtíðarheimili á
Hafnargötu 63.
Á þessum ámm var Guðni sjó-
maður og bifreiðarstjóri og
frammámaður í verkalýðsmálum,
meðal annars fyrsti formaður
Verkalýðs- og sjómannafélags
Keflavíkur. Fyrstu árin eftir stofn-
un heimilis hélt Gulla áfram að
stunda fískverkunarstörf. Hún var
mjög vel liðin af samverkafólki sínu,
bæði vegna dugnaðar og einnig var
hún glaðsinna og skemmtileg.
Þau Guðni og Gulla eignuðust
ekki böm, en eftir fárra ára sambúð
tóku þau bam, er fæddist á heimili
þeirra, af frændkonu hennar, í fóst-
ur, sem ólst upp hjá þeim hjónum
eins og eigið bam væri. Birna
(Bidda) Guðmundsdóttir mat þau
og virti sem ástkæra foreldra, og
vissulega voru svo börn Biddu
ömmuböm Gullu. Og ekki nóg með
það, heldur eignaðist vinkona Biddu
bam og fyrir hennar orð tók Gulla
drenginn þriggja daga gamlan til
viku vörslu. Sú vika er nú orðin að
33 árum. Það er öllum ljóst er til
þekkja að Marteinn er sem elsku-
legur og umhyggjusamur sonur
þeirra hjóna. Bæði Birna og Mar-
teinn fengu eðlilegt og gott uppeldi
hjá þeim hjónum og eiga þeim mik-
ið upp að inna, enda bæði ættleidd.
Hjartalag og fómfysi við kjörbörnin
var þeim einlæg og ósvikin.
Þegar þau byggðu hús sitt á
Hafnargötu 63 var það langt fyrir
sunnan byggðakjarnann í Keflavík
þó nú sé það næstum í miðjum bæ.
Sú ákvörðun þeirra gefur nokkra
mynd af hugarþeli þeirra. Þau voru
bæði frekar hlédræg og hógvær en
kröfðust ekki mikils af samfélaginu.
En gestrisni þeirra og alúð var
mikil við ættingja og vini. í raun
Ijómaði andlit Gullu ávallt af mann-
gæsku — hlýrri tilfinningu til allra
er hún umgekkst, ekki síst barna
og unglinga og annarra þeirra er
leita þurftu trausts hennar.
Þá segir það nokkra sögu að
böm undirritaðs og bamabörn köll-
uðu hana eina „Gullu frænku“, þó
af mörgu væri að taka í því efni.
Þau Gulla og Guðni vom samtaka
í að búa sér og bömum sínum frið-
sælt og gott heimili og gestum var
þar ávallt tekið fagnandi, enda vom
þau bæði vinföst, traustir og trygg-
ir vinir vina sinna.
Milli Gullu og systkina hennar
vom alla tíð sterk vináttubönd, er
ég naut vegna Ragnheiðar konu
minnar. Fyrir þau og öll okkar
kynni í hálfa öld þakka ég. Þau
hafa verið okkur hjónum mikils
virði.
Guðna og fjölskyldu flyt ég inni-
legar samúðarkveðjur.
Jón Tómasson
Kveðja frá systrabörnum
Hún Gulla frænka var alltaf svo
stór og heit, elskuleg, létt og
skemmtileg. Frá því við fyrst mun-
um eftir okkur var Hafnargata 63
í Keflavík nálægt miðpunkti tilvem
okkar. Þar áttu heima Gulla frænka
og Guðni.
Það var svo einstaklega notaleg
og hlýleg tilfinning að heimsækja
þau. Húsið sjálft var svo fallegt.
Það naut sín vel á homlóðinni við
Hafnargötu og Heiðarveg. Grár
skeljasandurinn glitraði eins og silf-
ur á veggjum þess.
Garðurinn var alltaf vel hirtur
og snyrtur. I risastórum kartöflu-
og grænmetisgarðinum var hægt
að fela sig undir rabbarabarablöð-
unum á stærð við fílseyru. Vel
klipptir tijámnnar, páskaliljur og
marglit blóm fóm vel við snöggsleg-
ið dökkgrænt grasið.
í innkeyrslunni að bílskúrnum
stóð gamli Mosksvitsinn hans
Guðna, fallegur í laginu, gljáandi
grænn og svartur með stómm,
kúptum hjólkoppum, sem gaman
var að spegla sig í.
Útihurðin, með útskornum tré-
listum og kringlóttum glugga með
lituðu gleri var tignarleg eins og
Amma fæddist 22. júlí 1911 en
lést í Landspítalanum 20. janúar sl.
Amma var gift afa okkar, Skúla
Sveinssyni, og eignuðust þau þijú
börn, elst er Sigurdís og á hún eina
dóttur, Sigríði Jóhannsdóttur, sem
gift er Haraldi Hermannssyni, og
þau eiga tvær dætur, Sigurdísi og
Svövu Jóhönnu, en þau em sem
stendur búsett í Danmörku.
Svein, föður okkar, kvæntan
Emu Valsdóttur, og em böm þeirra
tvö, Skúli og Ama. Yngst er Sigríð-
ur Ágústa, gift Ara Kristjáni
Sæmundsen, en börn þeirra em
Guðmundur Kristján og Guðrún
Sigríður.
Bamabörnin em því fimm og
bamabamabömin tvö.
Þar sem við höfum mestan hluta
ævinnar búið í sama húsi og amma
og afí hefur varla liðið sá dagur
að við höfum ekki notið elsku þeirra
og gjafmildi því umhyggja þeirra
fyrir okkur öllum hefur alltaf verið
þeim efst í huga.
Amma hefur í mörg ár átt við
mikil veikindi að stríða og á hann
afí heiður skilinn fyrir hvað hann
hefur annast ömmu af miklum
kærleik og fómfysi öll þessi ár, svo
að einsdæmi má teljast. Nú þegar
við kveðjum ömmu Siggu, aðeins
tæpum fjómm mánuðum eftir að
amma Lára dó, er okkur mikill
söknuður í huga, en þakklát emm
við fyrir þá miklu ást og umhyggju
sem þær hafa veitt okkur, því þær
hugsuðu meir um heilsu okkar og
líðan en um sjálfar sig.
Þá vill móðir okkar senda ömmu
sérstaka kveðju með þökk og virð-
ingu fyrir samfylgdina.
Elsku afí, megi Guð styrkja þig
við þennan mikla missi því harmur
þinn er mikill, en við vitum að
ömmu hefur verið tekið opnum örm-
um á himnum hjá Guði, þar sem
við munum hittast á ný.
Skúli og Arna
fallegustu kirkjuhurðir. Það var
alltaf svo heitt og notalegt að koma
þar inn. Stóru skáphurðirnar í for-
stofunni voru líka með útskornum
listum og listilega vel málaðar. Mjói,
hái ofninn í forstofunni milli eldhús-
hurðarinnar og stofuhurðarinnar
var eins og húsvörður — maður
varð að heilsa með því að snerta
hann.
Annað sem var svo sláandi var
hvað gluggarnir voru allir stórir.
Einn stór gluggi í hveiju herbergi,
hár og breiður. Svo var líka risastór
spegill innan á baðherbergishurð-
inni. Hann náði yfír alla hurðina.
Gulla tók alltaf á móti okkur
opnum örmum. Hún var líka stór
og heit. En hún var alltaf svo
skemmtileg. Alltaf tilbúin að
grínast. Hún var svolítið stríðin.
Aldrei leiðinlega stríðin. Það var
bara létti, íjörugi flöturinn sem
sneri alltaf upp.
Og í eldhúsinu hennar var ein
stór og djúp skúffa, næst ísskápn-
um, sem var alltaf full af góðu
kexi. Það voru yndislégar stundir
og sitja við eldhúsborðið hjá Gullu
frænku, borða kex og drekka
ískalda mjólk, spjalla og grínast
með Gullu. Gulla átti líka alltaf
góðar kökur, sem hún hafði bakað,
súkkulaðikökur, döðlutertur, hjóna-
bandssælu með rabbarbarasultu og
allskonar kökur. Það var fleira gott
að borða hjá Gullu frænku, því hún
bjó til heimsins bestu fiskibollur
með brúnni sósu og Guðni kom líka
oft heim úr kaupfélaginu með
lakkrísborða og lakkrískonfekt í
brúnum poka og gaf okkurí
Ljómi bernskuminninganna er
ljúfur í faðmi fjölskyldunnar og
vissulega voru Gulla og Guðni og
heimili þeirra óijúfanlegur hluti af
þeirri heild. Við stöndum í mikilli
þakkarskuld fyrir þá ást og um-
hyggju og þær gleðistundir sem við
sóttum til þeirra sem böm og ungl-
ingar — og geram enn.
Elsku Guðni, Bidda og Matti —
megi Guð vera með ykkur í sorg
ykkar og söknuði og veita ykkur
styrk. Við kveðjum góða og elsku-
lega frænku með ólýsanlegum
söknuði, þakklæti og hlýhug.
Magga, Eiki, Tommi,
Ómi og Úlli.