Morgunblaðið - 05.07.1988, Page 60

60
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 5. JÚLÍ 1988
t Móðir okkar, KRISTÍN GUÐJÓNSDÓTTIR, lést í sjúkrahúsinu Neskaupstaö 3. júlí. Fyrir hönd systkina, fóstursonar og annarra vandamanna, Ríkarður Magnússon.

t Systir okkar, HJÖRDfS F. PÉTURSDÓTTIR, lést í Landspítalanum 3. júlí. Emil G. Pétursson, Garðar Óskar Pétursson, Arnold F. Pétursson og fjölskyldur.

t Bróðir minn, WILHELM HOLM, andaðist föstudaginn 1. júlí. Fyrir hönd aöstandenda, Jörgen Holm.

t Faöir minn, GUNNLAUGUR HREINN HANSEN, lést 17. júní sl. Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey. Fyrir hönd aðstandenda, Margrét G. Hansen.

t Sambýlismaður minn, ÞÓRÐUR SIGUREL KRISTJÁNSSON, Lindargötu 54, lést á gjörgæsludeild Landspítalans 1. júlí. Jaröarförin auglýst síöar. Guðrún Jónsdóttlr.

t Sambýlismaður minn og faðir okkar, EINAR EINARSSON, Ljósheimum 20, lést í Landspítalanum 2. júl(. Þórunn Waage Guðjónsdóttir og börn hins lótna.

t Bróðir okkar, JÓHANNES GUÐNIJÓAKIMSSON frá ísafirði, Hverfisgötu 106, Reykjavfk, andaðist í Landakotsspítala aö kvöldi 2. júlí. Guðný Jóakimsdóttir, Guörún Jóakimsdóttir, Þorsteinn Jóakimsson.

t Útför JAKOBS HALLDÓRSSONAR, Stigahlíð 28, verður gerð frá kapellunni, Fossvogi, miðvikudaginn 6. júlí kl. 13.30. Anna Hallsdóttir.

t ÁRNÝ SIGRÍÐUR JÓHANNESDÓTTIR, Álfhólsvegi 125, Kópavogi, lést í Landakotsspítala 27. júní. Jarðarförin fer fram frá Kópavogs- kirkju miðvikudaginn 6. júlí kl. 15.00. Fyrir hönd barna, tengdabarna og barnabarna. Haukur Eirfksson.
Nanna Krístín Jakobs-
dóttir—Minning
Fædd 26. október 1937
Dáin 27. júní 1988
Nanna mágkona mín er dáin.
Eftir stutta en hetjulega baráttu
við ólæknandi sjúkdóm kvaddi hún
okkur með orðunum: „Ég er að
fara heim.“
Nú er hún vonandi komin heim
þangað sem við öll fáum að hittast
aftur að lokum.
Fyrir u.þ.b. einum mánuði var
henni sagt berum orðum, að hún
ætti ekki langt eftir ólifað. Spum-
ing er alltaf, hveru langt á að ganga
5 að gefa slíkar yfirlýsingar. Þegar
fólk missir vonina er allt glatað.
Nanna hafði þó það sálarþrek að
halda í vonina fram til hinstu stund-
ar. Það hjálpaði líka þeim nánustu
undir lokin. Enginn vildi trúa því,
að þessi hress, glaðværa kona ætti
svona stutt eftir.
Kynni okkar Nönnu hófust þegar
á unglingsárum. Nanna var heil-
steypt að persónuleika, sönn og trú,
vinur vina sinna. Aldrei hallmælti
hún nokkrum manni. Hún hafði þó
ákveðnar skoðanir um menn og
málefni og stóð föst á sínu. Þessir
eiginleikar nutu sín vel í starfí henn-
ar sem tónlistarkennari, en síðustu
árin annaðist hún fiðlukennslu í
Mosfellsbæ.
Nanna var gift Gísla Geir Kol-
beinssyni og áttu þau tvær dætur,
Unni 18 ára og Hildi 15 ára. Alltaf
var gott að heimsækja þessa fjöl-
skyldu og leita ráða og aðstoðar
varðandi ýmis dagleg vandamál.
Alltaf var opið hús, glaðværð og
hjartanlegar móttökur, hvemig sem
á stóð.
Nú er dauft yfir heimilinu á Rán-
argmnd 5, en minningin mun lifa
um góða konu meðan við endumst.
Guð blessi þau öll.
Ásdís
„... vinur þinn er þér allt. Hann er akur
sáiarinnar, þar sem samúð þinni er sáð og
gieði þín uppskorin. Hann er brauð þitt og
arineldur. Þú kemur til hans svangur og í
leit að fnði.“
(Spám. Kahlil Gibran)
Þegar ég frétti um lát Nönnu
vinkonu minar komu þessi orð spá-
mannsins upp í hugann.
Nanna var akur sálarinnar, og á
þeim átta áram sem hún kenndi
mér á fiðlu við tónlistarskóla Mos-
fellsbæjar þróaðist með okkur djúp
vinátta. Nanna var bæði kennari
og félagi f senn, hún hafði þann
hæfileika að skilja okkur ungling-
ana, gat sett sig í spor okkar for-
dómalaust, umhyggja hennar var
án takmarkana.
Nanna lagði grandvöll að tónlist-
amámi okkar yngri systkinanna
með hlýhug og festu og minnumst
við þess með þakklæti.
Við áttum góðar og ógleymanleg-
ar stundir saman, og með þakklæti
fyrir að hafa átt Nönnu að og með
sáram söknuði kveð ég hana Nönnu
mína með þessari bæn:
Maríusonur mér er kalt,
mjöllina af skjánum taktu,
yfir mér einnig vaktu.
Lífið einnig og lánið er valt,
ljós og skuggi vega salt.
Við lágan sess á Ijóstýrunni haltu.
Guð veri með henni.
Fyrir hönd fjölskyldu minnar
sendi ég eiginmanni, dætram og
ástvinum innilegar samúðarkveðj-
ur.
Brynja Magnúsdóttir
Þegar dauðinn ber að dyram hjá
manneskju sem enn er í blóma
lifsins virðist rökrétt að vísa honum
frá — hann er of snemma á ferð-
inni. En dauðinn lýtur ekki mann-
legum rökum. Við getum ekki gefíð
honum fyrirmæli og tengjum hann
þess vegna gjaman fyrirbæram sem
era handan mannlegs skilnings og
veraleika. Það er leið til að losna
undan reiðinni sem grípur um sig
þegar við stöndum magnþrota and-
spænis óréttlæti. En eitt af því sem
gefur lífinu gildi er að við skiljum
það ekki til fulls. Það er mikil gifta
að geta tekið óvissu lífsins með
forvitnum huga — en þó í auð-
mýkt. Þegar Nanna vissi að hún
átti stutt eftir ólifað sýndi hún að
hún var þessarar gæfu aðnjótandi.
Hún var sátt við lífíð og sátt við
að deyja þrátt fyrir sársaukann við
að skilja við ástvini sína. Fyrir henni
var dauðinn hluti af lífinu en ekki
andstæða þess og með því hugar-
fari mætti hún honum.
Frá fyrstu kynnum okkar Nönnu
hef ég dáðst að æðraleysi hennar
og hógværð sem blandaðist svo
skemmtilega saman við frábæra
kímnigáfu og mikla hlýju. Þessir
einstöku eigjnleikar hennar komu
svo skýrt fram þegar ljóst var að
hveiju dró. Hún tók á móti tárvotum
og hryggum gestum á sjúkrahúsinu
með hlýju brosi og glettnisbliki í
augunum sem hafði sömu áhrif og
þegar ský dregur frá sólu. í hvert
skipti sem ég hitti hana varð ég
dýrmætri reynslu ríkari og fyrir það
mun ég ætíð vera henni þakklát.
Ástvinum hennar samhryggist
ég innilega. Ég veit að æðraleysi
hennar er þeim mikill styrkur.
Minningin um hlýju hennar hjálpar
til við að sefa sorgina og minningin
um fallegt bros og glettinn hlátur
styður þá í að horfa fram á við —
þrátt fyrir allt.
Erla
I dag verður til moldar borin á
fornfrægum kirkjustað, Görðum á
Álftanesi, Nanna Kristín Jakobs-
dóttir sem nú í júnflok varð að lúta
í lægra haldi fyir erfiðum sjúkdómi
sem margan leggur að velli og spyr
hvorki um aldur né ástæður.
Fyrir nær tuttugu og einu ári
giftist Nanna Gísla Geir Kolbeins-
syni sem verið hefúr traustur vinur
minn gegnum þykkt og þunnt, leng-
ur en nokkur maður annar, þeirra
sem ekki era mér vandabundnir.
Mest urðu kynni okkar Nönnu
vegna þeirrar vináttu, en reyndar
man ég hana frá því að hún var
milli fermingar og tvítugs og hvarfl-
ar þá hugurinn til æskuára okkar
allra á Akureyri á sjötta tug aldar-
innar.
Þá átti ég um skeið heima austan
Hafnarstrætis, á móts við Sigur-
hæðir, en fáeinum húslengdum inn-
ar, vestan megin götunnar, var
Lón. Það hús stendur enn og heitir
nú Dynheimar. Þar var Tónlistar-
skóli Akureyrar til húsa. Skólastjóri
hans á þeim áram sem um ræðir
var faðir Nönnu, heiðursmaðurinn
Jakob Tryggvason, sem meira en
§óra áratugi beitti starfskröftum
sínum til þess að rækta tónlistarlíf-
ið í höfuðstað Norðurlands og kom
þar víða við, vár m.a. orgelleikari
Akureyrarkirkju og stjómandi
kirkjukórs og lúðrasveitar. Jakob
er Svarfdælingur að ætt og af sömu
slóðum var einnig Unnur kona hans
Tryggvadóttir sem ólst upp á Völl-
um í Svarfaðardal. Unnur lést í
L/egsteinar
MARGAR GERÐIR
Mamorex/Gmít
Steinefnaverksmiðjan
Helluhrauni 14, sími 54034,
222 Hafnarfjörður
t
maflok í fyrravor og verður því
ekki nema rúmt ár á milli þeirra
mæðgna, hennar og Nönnu. Hvorki
verður hér rakin ætt Nönnu Jakobs-
dóttur og upprani né náms- og
starfsferill í smáatriðum, en list-
hneigð sína, listhæfileika og góðar
gáfúr hafði hún úr báðum ættum.
Það lét því að líkum að hugur
Nönnu hneigðist snemma að tónlist
sem margir mætir menn kalla
drottningu allra lista. Hún hafði
alist upp við hana frá því að hún
mundi fyrst eftir sér og hefur áreið-
anlega ekki verið gömul þegar hún
steig sjálf fyrstu sporin inn í veröld
hennar. Margan vetrardaginn með-
an ég var innan við fermingu og
var að alast upp í Hafnarstrætinu
sá ég Nönnu, stúlkuna með slétta
hárið og greindarlegu augun, á leið-
inni í tónlistarskólann eða úr honum
með svarta fiðlukassann sinn í
hendinni. Margir gengu þá sömu
götu svipaðra erinda. Varla hafa
Eydalsbræður verið lengt undan
eða Hafliði Hallgrímsson og eitt-
hvað hugboð hafði ég um að stúlk-
an með fiðlukassann mundi ekki
láta staðar numið á þeirri náms-
braut sem hún hafði kjörið sér þeg-
ar sá dagur rynni að naumast yrði
meira numið í Lóni, enda varð sú
raunin. Að lokinni skólavist á Akur-
eyri hóf Nanna músíknám í Tónlist-
arskólanum í Reykjavík. Þaðan lauk
hún prófi 1961 og var eftir það
vetrarlangt við framhaldsnám í
fiðluleik í London, en fiðluleikur var
jafnan aðalnáms- og kennslugrein
hennar. Hún hafði mætur á London
og þar hafði henni þótt skemmtilegt
að vera. Þar var faðir hennar þijú
ár þegar hún var lítil. Þar átti hún
frændgarð og þar stundaði hún
framhaldsnám fullorðin og dvaldist
um skeið hjá frænku sinni, Þór-
unni, og gætti elsta barns hennar
og Vladimírs Ashkenazí.
Efyrst eftir að Nanna lauk námi
kenndi hún a.m.k. einn vetur í Tón-
listarskóla Akureyrar og var um
skeið fiðluleikari í Sinfóníuhljóm-
sveit íslands. Stundum hljóp hún
undir bagga með fleiri hljómsveit-
um eða tónlistarhópum ef mikið lá
við og vantaði fiðluleikara. Einnig
man ég að einhveiju sinni tók hún
þátt í tónleikahaldi eða sumamám-
skeiði í Lundi í Svíþjóð með starfs-
Blómmtofa
FHófimi
Suðurlandsbraut 10
108 Reykjavík. Sími 31099
Opiö öil kvöld
til kl. 22,- einnig um helgar.
Skreytingar við Öll tilefni.
Gjafavörur.