Morgunblaðið - 20.08.1988, Qupperneq 42

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 20. ÁGÚST 1988
Sverrir Guðnason,
Höfn — Minning
Sumri er tekið að halla, dagarnir
styttast og nóttin orðin dimm. Jafn-
vel finnst manni haustrigningarnar
byrjaðar. Við á þessu landshorni
erum viðbúin haustrigningunum
hvenær sem er eins og árstíðaskipt-
unum með löngum og dimmum
skammdegisvetrum. En við erum
ekki viðbúin þegar skyndilega
dimmir í hjörtum okkar vegna þess
að þeim sem okkur þykir vænt um
eru kallaðir á fund skapara síns
fyrr en við áttum von á.
Það dimmdi skyndilega og
þyrmdi yfír þegar mér var tilkynnt
andlát vinar míns og svila, Sverris
Guðnasonar. Hvernig mátti það
vera að þessi öðlingur væri allur
langt fyrir aldur fram, rétt um
fímmtugt. Hann sem alltaf virtist
hraustur og ósérhlífínn til allra
verka. En þannig er ekki spurt þeg-
ar kallið kemur sem enginn fær
umflúið. Þó að nánustu ættingjar
og vinir vissu að Sverrir hafði með-
fæddan hjartagalla, átti enginn von
á að burtkall hans væri í nánd.
Sverrir var um margt óvenjuleg-
ur persónuleiki. Hann hafði alist
upp í sveit, í Selárdal í Amarfirði,
hjá móður sinni, Ásgerði Einars-
dóttur, og stjúpföður, Elíasi Mel-
steð. Þar tók hann út sinn þroska
við fjölbreytt sveitastörf þess tíma
og bar hann þess glögg merki því
hann var sjálfum sér nógur um
flesta hluti. Hann var mikið náttú-
rubam og undi sér vel við veiðiskap
og í kyrrð óbyggðanna, sem hann
leitaði svo oft til. Hafíð heillaði
hann ungan og það fór ekki fram-
hjá manni að hann hafði sterkar
taugar til þess. Stundum virtist
hann sakna þess að vera ekki beinn
þátttakandi í að flytja auðæfi hafs-
ins að landi. Eins og áður sagði var
Sverrir sjálfum sér nógur um flesta
hluti og þurfti lítið að leita til ann-
arra en þess meira veitti hann öðr-
um og ósjaldan var leitað til hans
að aðstoða við ólíkustu verk. Hann
naut þess greinilega að geta orðið
að liði og þeir eru eflaust margir
sem á þessari stundu vilja sýna
honum þakklætisvott.
Það fór ekki framhjá samferða-
mönnum Sverris að mannkostir
hans vom ótvíræðir og því vom
honum falin fjölmörg trúnaðarstörf
fyrir samfélagið okkar hér og fé-
lagasamtök. Ekki sóttist hann eftir
metorðum eða vegtyllum en góðum
málum varð hann að leggja lið,
annað kom ekki til greina. Svo vildi
til að á tímabili gegndum við svil-
amir formennsku í sitthvom
pólitíska félaginu, hann í Fram-
sóknarfélaginu og undirritaður í
Sjálfstæðisfélaginu. Það kom því í
okkar hlut að stýra kosningabar-
áttu flokka okkar. Það segir sig
sjálft að ekki vomm við sammála
um öll málefni og þó stundum væri
ákafi í baráttunni höfðu ólíkar skoð-
anir okkar á mönnum og málefnum
aldrei áhrif á samband okkar né
vináttu. Stundum fann ég að
græskulaus stríðni lá að baki þegar
hann hóf umræðu um pólitísk mál-
efni, enda oftast stutt í glettni og
gamansemi hjá honum. Sverrir var
einlægur framsóknarmaður og
stoltur af flokki sínum og forystu-
mönnum. Það hefur komið hér fram
að Sverrir hafði mikinn áhuga á
sjósókn og lét hann sig öryggismál
sjómanna miklu varða. Var hann
einn af ötulustu starfskröftum
Björgunarsveitar SVFÍ á Höfn. Þar
eins og annars staðar vann hann
störf sín af trúmennsku, samvisku-
semi og ósérhlífni.
Svérrir var afskaplega viðræðu-
góður maður og átti gott með að
halda uppi samræðum um ólík mál
enda fann maður að hann var vel
lesinn og minnugur.
Mótlæti og hættur fékk Sverrir
svo sannarlega að reyna í lífí sínu,
en harma sína og áhyggjur bar
hann í hljóði. Var ekki vanur að
flíka tilfínningum sínum eða bera
á torg.
En þrátt fyrir mótbárur var
Sverrir gæfumaður í einkalífí sínu.
Eftir að hafa lokið Samvinnuskóla-
prófí kemur hann hingað til Hafnar
1962 og gerist verslunarstjóri hjá
Kaupfélagi Austur-Skaftfellinga.
sem hann helgaði starfskrafta sína
að mestu síðan. Hér fann hann fljótt
að gott var lífa. Þetta var rétti stað-
urinn fyrir náttúrubarnið.
Slíkur maður hlaut að heillast
af fegurð fjallanna með óendanleg-
um og flölbreyttum gönguleiðum,
fírðinum og eyjunum og veiðimögu-
leikunum hvert sem litið er.
En það var ekki aðeins nátt-
úrufegurðin sem heillaði hann. Hér
fann hann líka gott fólk, trygga og
trausta vini. Hér fann hann Iífsföru-
naut sinn, Erlu Ásgeirsdóttur, og
gengu þau í hjónaband á gamlárs-
dag 1965. Saman eiga þau dóttur-
ina Sjöfn, sem nú býr í Kaup-
mannahöfn með unnusta sínum,
Hrafni Úlfssyni, en fyrir átti Erla
soninn Birki, sem Sverrir gekk í
föðurstað. Birkir býr á Höfn með
sambýliskonu sinni, Elínu Ragnars-
dóttur. Ég kynntist þessari fjöl-
skyldu nóg til að sjá og fínna að
Sverrir var ekki aðeins góður faðir
þeirra heldur líka einlægur vinur,
og jáðgjafí og hjálparhella.
Á kveðjustund er margs að minn-
ast og margt að þakka. Fjölskylda
mín á margar góðar minningar um
notalegar og skemmtilegar sam-
verustundir með fólkinu í Miðtúni
3. Sérstaklega þótti dætrum mínum
vænt um að fá að dvelja í sumarbú-
staðnum í Stafafellsfjöllum, sem ber
handlagni Sverris svo gott vitni.
Sverrir kvaddi þennan heim á
einhveijum fegursta gróðurreit
þessa lands, hjá vinum sínum í
Hraunkoti, sem hann bar svo mikla
umhyggju fyrir og fann til mikillar
samkenndar með. Fyrst að kallið
var óumflýjanlegt var þessi staður
við hæfi.
Lífdagar Sverris voru alltof fáir
en honum tókst að ljúka miklu og
gæfuríku starfí. í því starfí var
hann dyggilega studdur af flöl-
skyldu sinni og með þeim hjónum
hallaði ekki á. Sverrir kvaddi með
hreinan skjöld og góða samvisku.
Til Erlu, Birkis, Sjafnar, Elínar,
Hrafns og annarra aðstandenda og
vina leitar nú hugurinn í bæn um
styrk á sorgarstund. Vonandi verð-
ur kjarkur og dugnaður Erlu þeim
styrkur1 eins og áður á erfíðum
stundum og þó að sorgin sé stór
og söknuður mikill veit ég að minn-
ingin er björt og hughreystandi.
Albert Eymundsson
Stundum verður hún eftirminni-
legust ferðin, sem aldrei var farin.
Þannig verður um ferðina, sem við
Sverrir höfðum ráðgert að fara inn
að Illakambi í Lóni. Þegar við rædd-
um þetta fyrir rúmum mánuði var
ætlunin að fara annaðhvort í haust
eða næsta sumar. Það lá svo sem
ekkert á.
En þessi ferð verður aldrei farin.
Sverrir Guðnason varð bráðkvaddur
að kveldi laugardagsins 13. ágúst
og verður jarðsunginn frá Hafnar-
kirkju í Hornafírði í dag, laugardag-
inn 20. ágúst.
Það tekur tíma að átta sig á
þeirri staðreynd að Sverrir er ekki
lengur meðal okkar. Við eigum allt-
af jafnerfitt með að sætta okkur
við það þegar lífsglatt fólk í fullu
fjöri er hrifíð burt fyrirvaralaust.
Þannig sannast og birtist okkur
hverfulleiki og fallvelti lífsins.
Þannig er hnippt í okkur og við
minnt á, „að þetta líf höfum við
að láni í næsta óvissan tíma. Það
er erfítt að sætta sig við það að
geta ekki lengur lyft símtólinu og
rabbað við hann um lífíð og tilver-
una.
Sverrir Guðnason fæddist 23.
desember 1937 á Haukabergi á
Barðaströnd og var á fímmtugasta
og fyrsta aldursári er hann lést.
Móðir hans var Ásgerður Einars-
dóttir frá Haukabergi, en faðir hans
var Guðni Guðmundsson verkamað-
ur í Reykjavík, er lést 17. nóvem-
ber 1947. Sverrir ólst upp á Neðri-
Bæ í Ketildalahreppi hjá móður
sinni og manni hennar, Elíasi Mel-
steð, er gekk honum í föðurstað.
Þau eru bæði látin. Hálfsystur
Sverris, sammæðra, eru Elín Mel-
steð, sem búsett er á Hólum í
Hvammshreppi í Dalasýslu og
Sigríður Melsteð, sem býr í Hafnar-
fírði. Hálfbróðir Sverris, samfeðra,
var Tryggvi er lést árið 1952 tæp-
lega 32 ára að aldri. Hálfsystkini
Sverris, samfeðra, voru auk þess
er þetta ritar Ingigerður Þórey
handavinnukennari er lést 1982 og
Guðmundur Brynjar bifreiðastjóri í
Reylq'avík.
Orlögin spinna okkur lífsvef með
ýmsum og ólíkum hætti. Þannig
var, að enda þótt við Sverrir værum
samfeðra, hittumst við ekki né
kynntumst, fyrr en báðir voru
komnir töluvert yfír tvítugt.
Sverrir stundaði sjómennsku á
fískibátum og togurum að loknu
skyldunámi, en settist síðan á skóla-
bekk í Samvinnuskólanum haustið
1960 og lauk þaðan prófí með góð-
um vitnisburði vorið 1962. Seinni
veturinn hans í Samvinnuskólanum
hafði ég spumir af veru hans þar
og sendi honum línu sem varð til
þess að við mæltum okkur mót á
vordögum 1962 í miðbænum í
Reykjavík. Upp frá því tókust með
okkur góð kynni og traust vinátta
sem aldrei bar skugga á.
Að loknu námi við Samvinnuskól-
ann fór Sverrir til starfa hjá Kaup-
félagi Austur-Skaftfellinga á Höfn
í Homafírði þar sem hann fyrst í
stað var verslunarstjóri, en fékkst
síðar við ýmis önnur störf, svo sem
varðandi tryggingar og útgerð hjá
kaupféláginu. Á Homafirði kynntist
Sverrir konuefni sínu, Erlu Ásgeirs-
dóttur. Þau gengu að eigast á gaml-
ársdag 1965. Erla átti fyrir son,
Birki Birgisson, Sverrir gekk hon-
um í föðurstað. Dóttir Erlu og
Sverris er Sjöfn sem nú nemur tann-
fræði í Danmörku.
Sverrir var það sem ég til þekkti
forkur duglegur, ósérhlífinn með
afbrigðum og einstaklega bóngóður
og hjálpsamur þar sem hann vissi
hjálpar þörf. Hann starfaði í björg-
unarsveit þeirra Homfirðinga næst-
um frá því hann kom á staðinn og
átti lengst af sæti þar í stjóm.
Kunnugir segja mér að þar hafí
hann reynst betri en enginn, eins
og raunar hvarvetna þar sem hann
kom við sögu.
Sverrir var mikill unnandi
íslenskrar náttúm. Öræfaslóðir í
kringum Homafjörð og víðar um
suðausturland gjörþekkti hann og
hafði þar víða farið í veiðiferðum,
en veiðimennska og útilíf var hon-
um í blóð borið. Stórbrotin náttúran
í Lóni var í mínum huga óaðskiljan-
legur hluti af honum. Þau Erla
höfðu byggt sér snoturt sumarhús
í kjarrivaxinni hlíðinni austan Jök-
ulsár í Lóni. Þar var gott að eiga
innhlaup og þar áttum við síðast
saman kvöldstund 6. júlí síðastlið-
inn. Þaðan em góðar minningar.
Nú að leiðarlokum em efst í
huga söknuður og þakklæti, þakk-
læti fyrir að hafa fengið að þekkja
góðan dreng og söknuður vegna
þess að kynnin urðu allt of stutt.
Erlu, Sjöfn og Birki svo og öðmm
ástvinum sendum við í Kúrlandi 24
innilegar samúðarkveðjur. Guð
blessi minninguna um góðan dreng.
Eiður Guðnason
Liðnar og ókomnar aldir
umlylga vora hverfulu stund,
líkt og úthöfin álfur
eyjar, firði og sund.
Þessar ljóðlínur Davíðs Stefáns-
sonar leituðu á hugann þegar ég
heyrði um óvænt andlát vinar míns
Sverris Guðnasonar. Aftur og aftur
emm við minnt á hverfult líf okkar
og hvemig glöð og björt lífsstund
getur breyst í sorg og söknuð. Allt-
af er sárast að sætta sig við slík
umskipti þegar menn hverfa úr
augsýn í blóma lífsins, fullir af
starfsorku og lífsgleði.
Sverrir Guðnason fæddist 23.
desember 1937 á Haukabergi,
Barðastrandarsýslu og ólst upp að
Neðri-Bæ í Ketildalahreppi,
V-Barðastrandarsýslu. Ég kynntst
honum fyrst 1962 þegar hann flutt-
Minning:
Sigfús Sigurðsson
frá Nautabúi
Fæddur 18. október 1910
Dáinn 14. ágúst 1988
Þegar Ingvi Sigfússon hringdi í
mig að morgni þess 15. þ.m. og
tjáði mér að faðir hans og vinur
minn Sigfús Sigurðson frá Nauta-
búi hefði andast kvöldið áður þá
kom það mér ekki á óvart. Sigfús
hafði þá legið í mörg ár á sjúkrahús-
inu á Sauðárkróki og síðustu árin
ósjálfbjarga. Sú lega átti ekki við
athafnamanninn og hefur langþráð
hvfld verið honum lausn. Þegar ég
heyrði fréttina gat ég því ekki sagt
annað en: Þar er farinn góður
drengur.
Ég kynntist Sigfúsi árið 1952
þegar hann var verkstjóri við línu-
lagnir hjá Rafmagnsveitum ríkisns,
en ég hafði þá umsjón með raflínu-
lögnum hjá þeirri stofnum. Strax
tókst góð samvinna milli okkar og
þó við væmm ekki alltaf sammála
um leiðir og lausnir þá hljóp aldrei
í kekki milli okkar, ágreiningsmálin
vom rædd og afgreidd. Þá strax
varð mér ljóst hver mannkostamað-
ur Sigfús var og hve auðvelt það
var að treysta því að hann segði
án skilyrða skoðun sína á þeim
málum, sem hann taldi skoðana-
verð.
Við vomm ekki aðeins samstarfs-
menn í áratugi, heldur tókst með
okkur sú vinátta, sem ekki bar
skugga á og ekki aðeins við hann
heldur fjölskyldu hans alla, konu
og böm.
Við Sigfús brölluðum-margt sam-
an, við vomm m.a. veiðifélagar um
margra sumra skeið. Hann var góð-
ur og tillitssamur veiðifélagi og
náttúm-unnandi meira en í meðal-
lagi. Var því ánægja að því að vera
með honum við veiðiá í ró og fögm
umhverfí. Sigfús var mikill gleði-
maður og kátastur allra var hann
á góðra vina fundi. Ég minnist
mannfagnaðar, sem eitt sinn var á
heimili mínu og fjöldi gesta. Sigfús
hafði þá fengið það áfall, sem hann
komst ekki yfír. Hann var því ekki
fullrar líkamlegrar heilsu, en sat
úti í stofuhomi með stafínn sinn.
Mannfjöldinn safnaðist í kring
um hann og hlustaði á hann segja
sögur. Hannn var sögubmnnur og
sagði sögur af fólki. Allar þessar
sögur vom fullar af gamansemi og
kímni en aldrei heyrði ég hann segja
sögu sem í var kerskni eða eitthvað
sem gat sært.
Snyrtimenni var Sigfús meira en
í meðallagi og þó hann lenti í slarki
þá sá ég hann aldrei nema vel til
hafðan og á nýburstuðum skóm.
Lipurmenni var hann við starfs-
menn sína og vinnan gekk án skip-
ana eða hávaða. Hann var ieið-
beinandi fyrir þau ungmenni, sem
hjá honum unnu á sumrin og hvergi
fremur hafði ég viljað hafa mér
tengd ungmenni en undir hand-
leiðslu Sigfúsar. Þeir urðu menn
að betri af því að umgangast hann.
Þó var hann engum betri en börnum
en hann var bamgóður og hafði
gaman af bömum enda hændust
þau að honum. Aldrei sá ég hann
ánægðari og sælli en þegar afa-
bömin komu í heimsókn, meðan
hann gat notið þess.
En Sigfús var ekki allra og á
honum var gjarnan hijúfur skráp-
ur. Ódrenglyndi og fláttskap þoldi
hann ekki og áttu þeir ekki upp á
pallborðið hjá honum sem slíkt
sýndu af sér.
Sigfús var langt í frá gallalaus
en gallar hans gerðu hann aðeins
manneskjulegri og trúverðugri eins
og oftast er með þá sem eitthvað
er spunnið í.
Fjölskyldulíf Sigfúsar var gæfu-
ríkt þó hann ungur missti fyrri
konu sína Sigurbjörgu Stefánsdótt-
ur frá dóttur þeirra ungri, þá
kvæntist hann síðar Svanlaugu Pét-
ursdóttur sem bjó honum og börn-
um þeirra þremur það heimili sem
hann kunni að meta, en Svanlaug
lifir mann sinn. Þau áttu barnaláni
að fagna.
Ég kveð nú vin minn hinstu
kveðju og um leið samfagna ég
ástvinum hans yfir því að hafa átt
svona nána samleið með svo góðum
manni.
Blessuð sé minning hans.
Benedikt Gunnarsson
Sunnudaginn 14. ágúst síðastlið-
inn andaðist í sjúkrahúsi Sauðár-
króks eftir langvarandi veikindi
mætur og góður maður, Sigfús Sig-
urðarson, fyrrverandi verkstjóri hjá
Rafmagnsveitum ríkisins.
Hann var fæddur að Mælifelli í
Skagafirði en ólst upp á Nautabúi
og kenndi sig við þann stað, hann
var sonur hjónanna Ingibjargar
Sigfúsd,óttur prestsdóttur og Sig-
urðar Þórðarsonar fyrrum kaup-
félagsstjóra og alþingismanns á
Sauðárkróki sem eignuðust tvö
böm auk Sigfúsar, Ingibjörgu
hjúkrunarkonu í Reykjavík og Sig-
urð sem dó ungur að ámm. Sigfús
ólst upp við þeirra tíma hugsunar-
hátt, fór snemma að vinna bústörf
o.fl., fór síðan til náms í Héraðsskól-
ann á Laugarvatni, lauk þar námi
kom svo heim í átthagana aftur,
fór þó að kenna sund í sundlaug
Steinstaðarskóla ásamt ýmsum öðr-
um störfum.
Á þessum tíma kynntist hann
fyrri konu sinni, Sigurbjörgu Stef-
ánsdóttur Sigurðarsonar hrepp-