Morgunblaðið - 20.08.1988, Qupperneq 45

45
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 20. ÁGÚST 1988
Minninff:
Frímann Stefánsson
Blómsturvöllum
Fæddur 6. júlí 1925
Dáinn 12. ágúst 1988
Nokkur orð í minningu mágs
míns og vinar, Frímanns Stefáns-
sonar frá Blómsturvöllum, sem er
til moldar borinn í dag.
Kynni okkar Frímanns hófust
fyrir fjörutíu árum, og bar aldrei
skugga á þau vináttubönd, er þá
mynduðust okkar á milli. Hann var
minn hollasti og besti vinur, fómfús
cg gefandi, og alltaf til taks ef á
þurfti að halda. Ég fullyrði, að þessa
lýsingu gefa honum fleiri, nú að
leiðarlokum. Það mun verða fagurt
veganesti hlýrra hugsana og óska
okkar vina og vandamanna, sem
hann mun ferðast með, ásamt þakk-
læti fyrir að hafa þekkt góðan dreng
í leik og starfí.
Frímann var samviskusamur með
afbrigðum, hvort heldur hann starf-
aði hjá sjálfum sér eða öðrum, og
flest virtist leika í höndum hans.
Dugnaður og seigla fleyttu honum
vel áfram í lífsbaráttunni, svo að
fjölskyldan komst ávallt vel af.
Aldrei var bruðlað en haldið vel á
öllu.
Lífsins ganga er ekki alltaf auð-
veld, og hefur þessi samheldna fjöl-
skylda orðið að reyna sinn skerf
sorgar á skömmum tíma. Næstelsti
sonurinn dó í blóma lífsins og Unn-
ur, kona Frímanns, féll frá fyrr á
þessu ári. Þá var Frímann orðinn
mikill sjúklingur, en hann leyndi
veikindum sínum af tillitssemi við
fársjúka eiginkonu sína. Hann
barmaði sér ekki að óþörfu, þessi
elskulegi maður. Þó var eins og ljós-
ið í augum hans slokknaði um tíma
eftir fráfall sonar þeirra hjóna, Sig-
urðar. En þrátt fyrir sársauka og
sjúkdóma kom æðioft fram gamli
glettnisglampinn og kátínan ólgaði
undir. Frímann gat oft verið laun-
fyndinn, svo að oft var hlegið dátt
á góðum stundum. Aldrei heyrði ég
mág minn bera öðrum annað en
gott, og góður var hann ávallt heim
að sækja.
Með þessum fátæklegu orðum
vil ég kveðja vin minn og mág.
Hann var einn af þessum hljóðlátu
mönnum, sem með góðmennsku og
hlýju sigra hjörtu vor.
Einlægar samúðarkveðjur flyt ég
bömum hans og bamabömum.
Fyrir mína hönd og bama minna.
Gunnar Sveinsson
Það er skammt stórra högga á
milli í fjölskyldu okkar í sumar. í
dag fylgjum við Frímanni Stefáns-
syni tengdaföður mínum til grafar,
aðeins röskum þremur mánuðum
eftir andlát tengdamóður minnar,
Unnar Sveinsdóttur konu hans.
Unnur dó þegar vorið var að kvikna
eftir langan vetur, og nú finnst
okkur sem hausti snemma að, með
andláti Frímanns.
Frímann var fæddur á Blómstur-
völlum í Glæsibæjarhreppi við Eyja-
fjörð. Þar ólst hann upp í foreldra-
húsum, einn sjö systkina. Foreldrar
hans voru þau Stefán Valdimar
Siguijónsson bóndi, kennari og odd-
viti á Blómsturvöllum, og kona
hans, Sigríður Guðrún Pálsdóttir.
Systkini Frímanns voru sex sem
fyrr segir. Tvö þeirra eru enn á lífi,
þau Guðbjörg Marín og Þorsteinn.
Hin voru Pálína Sumarrós, Baldur,
Siguijón og Ragnheiður.
Frímann ólst því upp á stóru
h.eimili, og snemma vandist hann
því að ganga til allra almennra
verka í sveitinni, eins og gengur.
Hann var þó ekki gamall, þegar
hann fyrst hleypti heimdraganum,
og fór að vinna í síld á Dagverðar-
eyri. Ekki stansaði hann þó lengi á
Dagverðareyri, því margmennið
fyrir sunnan kallaði hann eins og
fleiri. Þar kom að hann fluttist suð-
ur í Mosfellssveit, þar sem heimili
hans varð æ síðan. — Það var í
takt við hinn nýja tíma stríðsár-
anna, að þegar Frímann fór suður
ásamt tveimur félögum sínum, fóru
þeir allir akandi á mótorhjóli.
Vafalaust hefur mörgu ung-
menninu reitt misjafnlega af, eftir
að hafa flutt suður að Faxaflóa-
svæðinu á umbrotatíma stríðs- og
eftirstríðsáranna. Hitt er jafn víst,
að Frímanni urðu þetta gæfuspor.
Hann hóf snemma störf á Álafossi,
þar sem hann vann sem vefari, og
varð snemma verkstjóri hjá hinu
stóra fyrirtæki. Þar vann hann svo
lengst af, uns hann stofnaði sitt
eigið fyrirtæki, Prjónastofu
Frímanns Stefánssonar. Þar var
starfsvettvangur hans síðustu tutt-
ugu árin; fyrst í aukavinnu, og síðar
sem aðalstarf. Á Álafossi kynntist
Frímann konu sinni, Unni Sveins-
dóttur. Hún var borin og barnfædd
á Álafossi, og þar varð fyrsta heim-
ili þeirra Frímanns.
Ekki leið þó á löngu áður en þau
reistu sér sitt eigið hús; Blómstur-
velli í Mosfellssveit. Nafnið hefur
Frímann tekið með sér til að minn-
ast átthaganna við Eyjafjörð, nafn-
ið varð sannkallað réttnefni fyrir
húsið, umhverfi þess og þá blóm-
legu fjölskyldu sem þar óx upp og
dafnaði.
Þau Unnur og Frímann voru
mjög samhent um allt sem laut að
heimili og bamauppeldi, og allir sem
komu til þeirra minnast hins hlýja
andrúmslofts sem þar ríkti, glað-
værðar og óvenjulegrar gestrisni.
Utan hússins var áhugamál þeirra
ekki síður sameiginlegt, því garð-
og tijáræktaráhugann áttu þau
saman, eins og hinn fallegi lundur
við Blómsturvelli er lýsandi dæmi
um. Við Pijónastofuna unnu þau
einnig saman, og einhvem veginn
virðist mér sem allt lífshlaup þeirra
hafi mótast af tillitssemi og ást
hvors til annars.
Þetta sama viðmót fundu böm
þeirra einnig, og ekki síður við
tengdabömin þegar við urðum hluti
fjölskyldunnar.
Alls eignuðust þau Frímann og
Unnur fímm böm. Yngst var dótt-
ir, sem fæddist andvana, en hin eru:
Sveinn, rafmagnstæknifræðing-
ur í Reykjavík. Hann er kvæntur
Sædísi Vigfúsdóttur, og eiga þau
tvö böm: Svein Lárus og Vigdísi
Ósk. Sigurður Stefán, rafverktaki.
Sigurður fórst í flugslysi fyrir
nokkrum ámm. Hann var kvæntur
Ragnheiði Halldórsdóttur, og áttu
þau einn son: Frímann. Ásdís. hús-
móðir, búsett í Mosfellsbæ. Ásdís
er gift Jónasi Bjömssyni, rafverk-
taka, og eiga þau þijú böm: Sig-
urgísla, Sædísi og Söndru Rós.
Fyrir hjónaband átti Ásdís eina
dóttur; Unni Þormóðsdóttur. Unnur
ólst að mestu upp hjá Frímanni og
Unni til sjö ára aldurs. Halldór
Vignir, lögfræðingur, búsettur í
landi Blómsturvalla í Mosfellsbæ.
Hann er kvæntur Lilju Dóm Vikt-
orsdóttur, og eiga þau einn son:
Sigurð Jóhann.
Frímann kom mér fyrir sjónir
sem afskaplega heilsteyptur og
góður maður. Hann var ljúfmenni,
og það var víðs fjarri honum að
hreykja sér hátt. Hann var hins
vegar kíminn og léttur í lund, og
honum var gjamara að líta á hinar
björtu hliðar lífsins en þær dökku,
þótt hann þyrfti að glíma við vanda-
mál og sorgir ekki minni en aðrir.
Hann var hófsemdarmaður, en þó
manna glaðastur á góðri stund. Eg
mun alltf verða Frímanni þakklátur
fyrir kynni okkar, og það hvemig
hann tók mér þegar ég varð hluti
af fjölskyldu hans.
Þau Frímann og Unnur urðu fyr-
ir miklu áfalli fyrir nokkmm áram,
þegar Sigurður sonur þeirra fórst,
ungur maður í blóma lífsins. Ekki
dettur mér annað í hug en það
hafi verið Frímanni þungbært, og
að það hafi fylgt honum alla tíð
síðan. Hitt er líka jafn ljóst, að
hann bar þessa sorg sína af æðm-
leysi, og síst af öllu íþyngdi hann
öðmm með sorgum sínum. Hið
sama var uppi á teningnum aðeins
nokkrum ámm síðar, þegar í ljós
kom að Unnur var haldin ólækn-
andi krabbameini. Hann stóð við
hlið hennar uns yfir lauk, og breytti
þar engu, að sjálfur gekk hann
ekki heill til skógar, því hann kenndi
hjartameins 'allmörgum ámm áður.
Síðasta áfallið kom svo daginn eftir
að Unnur dó, því þá fékk Frímann
vitneskju um að hann gengi með
illkynja sjúkdóm, sem vísast myndi
hafa sigur áður en langt um liði.
Öllum þessum áföllum tók hann
með stöku jafnaðargeði, og var
bömum sínum og bamabömum
áfram sá klettur í lífsins ólgusjó,
sem hann hafði alla tíð verið.
Börnin löðuðust alltaf að
Frímanni, og var það að vonum.
Hið hlýja og trausta viðmót hans
gerði það að verkum að börnum
jafnt sem fullorðnum leið vel í ná-
vist hans, og hann hafði gott lag á
að laða fram það besta í fari hvers
manns.
Það var gott að fá að kynnast
Frímanni, og það er gott að eiga
endurminningamar um hann, þótt
öll teljum við andlát hans bera allt-
of skjótt að. Jafnan þegar ég heyri
góðs manns getið, mun mér koma
Frímann á Blómsturvöllum í hug.
Jónas Björnsson
Þitt bros og blíðlyndi lifir
og bjarma á sporin slær,
það vermir kvöldgongu veginn,
þú varst okkur stjama skær.
Þitt hús var sem helgur staður,
hvar hamingjan vonir 61.
Þín ástúð til okkar streymdi
sem ylur frá bjartri sól.
Við þökkum þá ástúð alla,
sem okkur þú njóta lést,
í soigum og sólarleysi
það sást jafnan allra best.
Þín milda og fagra minning
sem moigunbjart sólskin er.
Þá kallið til okkar kemur,
við komúm á eftir þér.
(Síðustu sporin, F.A.)
Svenni, Ásdís og Halli.
Þig sem i fjarlægð
fjöllin bakvið dvelur
og fagrar vonir
tengdir líf mitt við
minn hugur þráir
hjartað ákaft saknar
er horfnum stundum
ljúfum dvel ég hjá
heyrirðu ei
hvem hjartað kallar á.
Heyrirðu ei storm
er kveðju mína ber
sú fagra minning
eftir skyldi reyna
en aldrei gleymist
meðan lífs ég er.
(Valdimar Hólm Hallstað)
í dag er til moldar borinn elsku-
legpir afí minn, nú em veikindin og
erfiðleikarnir að baki.
Frímann afi, eða afi á „Blomm“,
eins og við barnabörnin kölluðum
hann, var einn þeirra manna sem
ávallt vildi allt gefa en ekkert
þiggja. Hann var ætíð reiðubúinn
að hjálpa þegar illa stóð á.
Líf hans var ekki alltaf dans á
rósum. Amma og afi urðu fyrir því
að missa dóttuc, sem fæddist and-
vana, því næst misstu þau son sinn
í blóma lífsins og að lokum dó
amma í maí eftir langa baráttu við
erfiðan sjúkdóm. Þegar amma lá
banaleguna fékk afi að vita að hann
væri með krabbamein. Dauði hans
kom svo snögglega að ég hef ekki
áttað mig ennþá. Ég bjóst við að
fá að njóta nærvem hans lengur
en nokkra mánuði eftir að fregnin
um veikindi hans barst mér til
eyma. Ég gerði mér enga grein
fyrir því hve veikur hann var. Áfall-
ið eftir fráfall ömmu var ekki geng-
ið yfír þegar það næsta tók við.
Ég var á leiðinni í heimsókn til afa
á spítalann þegar síminn hringdi
og mér var sagt að afí væri dáinn.
Ég fylltist reiði og biturð, sú spum-
ing kom aftur og aftur upp í hug-
ann, af hveiju em þeir tveir aðilar
sem mér þykir vænst um teknir frá
mér á svo til sama tíma.
Afí var mér eins og besti faðir.
Ég ólst upp hjá ömmu og afa á
Blómsturvöllum fyrstu sjö ár ævi
minnar í ást og umhyggju. Enginn
getur hugsað sér betri æsku. Alltaf
var gott að koma til þeirra, heimil-
ið speglaði þann frið og léttleika
sem ávallt ríkti þar. Heimili þeirra
sem þau höfðu gert að einskonar
sælureit, þar sem öllum leið alltaf
vel. Afí var mjög heimakær, hann
kaus frekar að vera heima í garðin-
um og gróðurhúsinu heldur en að
fara í ferðalög erlendis. Hann rak
fyrirtæki þar sem hann framleiddi
ullarsokka sem allir vom handfjatl-
aðir af honum sjálfum. Þama vann
hann ásamt ömmu, þar til hann
varð að hætta vegna veikinda. Afí
hugsaði alltaf meira um viðskipta-
vininn en sjálfan sig í öllum samn-
ingum.
Afi var fæddur og uppalinn í
Eyjafírðinum. Hann var næstyngst-
ur sjö systkina, sem öll bjuggu á
Akureyri. i dag em tvö þeirra eftir-
lifandi. Það var alltaf jafnmikið til-
um lagfæringum innan húss sem
utan, sem komu sér ómetanlega
vel. Allt lék í höndum hans — og
alltaf var hann fús til að hjálpa og
fær um að gera það snilldarlega
vel. í sumarhirðingunum var hann
kappsamur og harðduglegur og
hafði mikinn áhuga á að drífa verk-
in áfram. Meira að segja síðasta
starfsdaginn sinn, þegar smáskúr
kom oní heyið og heimamenn töldu
rétt að hætta að hirða, hvatti Sverr-
ir til að haldið yrði áfram, þetta
tæki fljótt upp úr heyinu — og fékk
hann því ráðið að áfram var haldið,
og allt komst í bönd. Já, það er
margs að minnast. Fyrir ekki all-
löngu þurfti ég t.d. að fá ljósrit af
illa fömum en mér dýrmætum
handritum, og vissi ekki hvert ég
gæti snúið mér með það. Sverrir
komst að þessu og bauð mér hjálp
sína. Leysti hann þann vanda svo
vel af hendi að aðdáunarvert var.
Árið 1965 kvæntist Sverrir eftir-
lifandi konu sinni, Erlu Ásgeirs-
dóttur frá Þinganesi í Nesjum, hinni
elskulegustu stúlku. Bar hús þeirra
og heimili þess ljósan vott að þar
ríkti samhugur og gagnkvæmur
kærleikur. Þau eignuðust eina dótt-
ur bama, Sjöfn, sem var augasteinn
föður síns og móður. Stjúpsyni
sínum, Birki Birgissyni, var Sverrir
sem besti faðir og studdi hann með
ráðum og dáð ekki síður en dóttur
sína.
Erla stundaði alla tíð störf utan
heimilis og hún þurfti áreiðanlega
ekki að vinna heimilisstörfin ein að
daglegri vinnu sinni lokinni. Sverrir
og Erla vom þar sem annars staðar
samhent og samtaka og bæði harð-
dugleg. í sumarfríum sínum fóm
þau hjónin gjaman til íjarlægra
landa og vora búin að ferðast þann-
ig viða um lönd, sér til mikillar
ánægju. Var alltaf jafn indælt að
fá þau aftur heim, fult af ánægju-
hlökkunarefni þegar ég fékk að
fara með ömmu og afa norður.
Akureyrarferð með þeim var alltaf
viss partur af sumrinu á meðan afi
var heilbrigður. En veikindi gera
víst ekki boð á undan sér. Nú em
allar þjáningar og þrautir að baki
oer amma mun taka á móti afa.
Með þessum orðum vil ég þakka
ástkæmm afa mínum fyrir allar
ánægjustundimar sem við áttum
saman, alla hjálpina og stuðninginn
sem ég fékk frá honum, þegar ég
þurfti þess með. Ég mun aldrei
gleyma honum og mun minningin
um hann ætíð vera í huga mér. Sú
hugsun að einhvem tíma eigum við
eftir að hittast mun lina sorgina.
Vor hinzti dagur er hniginn
af himnum í saltan mar.
Sú stund kemmur aldrei aftur
sem einu sinni var.
Og sólbrenndar hæðir hnípa
við himin fólvan sem vin.
Það er ég sem kveð þig með kossi
kærasta ástin mín.
Því okkur var skapað að skilja.
Við skiljum. Og aldrei meir.
Það líf kemur aldrei aftur,
sem einu sinni deyr.
(H.K.L)
Megi góður guð styrkja fjölskyld-
una í þessum erfíðleikum.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír
deyr aldreigi
hveim er sér góðan getur.
Unnur, dótturdóttir.
legum frásögnum úr ferðalögunum
og með stórar, vel teknar mynda-
syrpur frá fögmm stöðum í fjarlæg-
um löndum.
Nú hefur skipast veður í lofti og
leiðir skilur um sinn. Eftir lifír ljós-
Iifandi f huga minning um úrvals-
mann, sannan heiðursmann, sem
aldrei mátti vamm sitt vita. ísland
er auðugt land meðan það fóstrar
slíka mannkostamenn sem Sverrir
var. Megi sú bæn rætast að sem
flestir hans líkar fái að vaxa upp,
lifa og njóta sín og móta þjóð okk-
ar. Góður Guð blessi Sverri Guðna-
son í framhaldslífi hans, blessi ást-
vini hans alla, héraðið þar sem hann
átti sín bernsku og æskuspor og
sýsluna hér, þar sem hann lifði sín
manndóms- og starfsár og helgaði
alla sína miklu, góðu og notadijúgu
starfskrafta.
Við hér á bæ þökkum bljúgum
huga alla vináttu, hjálp og hlýhug
Sverris og þeirra hjóna beggja í
okkar garð gegnum árin. Já, ómet-
anlega og dýrmæta hjartahlýju og
velvild, sem alltaf var til staðar,
hvemig sem á stóð. Það er mikil
og góð Guðs gjöf að mega kynnast
og hljóta vináttu slíkra manna.
Á sumargrænni jörðunni luktust
augu Sverris aftur í hinsta sinni.
„Á grænum gmndum lætur Hann
mig hvílast," stendur í 23. sálmi
Davíðs. Og Kristur sjálfur sagði:
„Ég lifí og þér munuð lifa.“ Þau
glitrandi, dýrmætu sannleiksorð em
æðsta huggun harmi gegn á þung-
bæmm skilnaðarstundum. Éinnig
er gott að minnast þeirra orða Ritn-
ingarinnar að „Sá sem sáir með
blessunum mun og með blessunum
uppskera."
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fvrir allt og allt (V.Br.)
Sigurlaug Ámadóttir,
Hraunkoti í Lóni.
t
Þökkum innilega samúð og vinarhug við andlát og útför eigin-
manns míns, fööur okkar, tengdaföður, afa og langafa,
ÓSKARS ÓLAFSSONAR
frá Söðulsholti,
Iðjumörk 1, Hveragerði.
Kristfn Þórðardóttir,
Eyþór Ágústsson,
Ólafur J. Óskarsson, Adda Hermannsdóttir,
Steinunn Óskarsdóttir, Helgi Ársælsson,
Ingibjörg Óskarsdóttir, Erlendur Óli Sigurðsson,
barnabörn og barnabarnabarn.
Sverrir Guðnason