Morgunblaðið - 25.08.1988, Page 39

fjrt 4

MORGUNBLAÐIÐ, FIMIÍÍTUDAGUR 25. ÁGÚST 1988
8€
39
nokkuð kunnugur. Það var skeiðið
er klúbburinn safnaði fé til tækja-
kaupa, námsstyrkja og fyrirlestra-
halds og lagði þar drög að stofnun
heymardeildar við Heilsuvemdar-
stöð Reykjavíkur sem síðan þróaðist
í að verða merk ríkisstofnun ann-
arsvegar og mikils metin sjúkrahús-
deild hinsvegar. Rúna skipaði for-
ystuliðið í því málefni.
Hjónaband þeirra Magnúsar og
Rúnu var mikið hamingjuskeið í lífi
þeirra beggja. Á heimilinu söfnuð-
ust fjölskyldurnar, böm beggja og
fjölskyldur þeirra á tyllidögum.
Glaðværðin og söngurinn gjallaði
alveg eins og þegar Móafólkið hitt-
ist í gamla daga.
Þegar við hjónin hittum Rúnu í
síðasta sinn var það fyrir þrem vik-
um í nýja verslunarhúsinu hennar
fallega við Laugaveginn. Hún var
þá nýkomin frá London þar sem
hún hafði heimsótt Rúnu og Frið-
rik. Sýndi hún okkur myndir og
sagði ferðasöguna. Henni virtist
líða vel. Hún dvaldist þá í sjúkra-
húsi, fékk þó að fara í verslunina
miðbik dagsins. Engin sjúkdóms-
merki vom sjáanleg nema lítið
merki um að lifrin væri ekki í góðu
lagi.
Þegar við kvöddum minntist
Rúna á þáð með þakklæti hve
Kristín systir hennar hefði átt stór-
an þátt í uppeldi og umönnun barn-
anna hennar þegar atvinn'a, ferða-
lög og margs konar erill hefði haml-
að því að hún gæti sinnt þeim sem
þau þurftu og hún vildi.
Við grannfjölskyldumar áttum
við lítið umhverfísvandamál að
stríða, dúfnager, sem gerði okkur
stundum óþægilegt að sitja úti á
sólpöllum og svölum. Ég gat nú
sagt henni að búið væri að flytja
dúfnabúið úr hverfinu og lagði til
að við efndum til sannkallaðrar
dúfnaveislu þegar tími gæfist til og
hún væri komin til heilsu. Verður
bið á að af þeim fagnafundi verði.
Við skyldfólk og nágrannar fær-
um Magnúsi, Guðmundi, Rúnu og
allri fjölskyldunni innilegustu sam-
úðaróskir. Þeir sem eiga mikið hafa
mikið að missa.
Blessuð sé minning Rúnu Guð-
mundsdóttur.
Eggert Ásgeirsson
Mér sýndist Guðs himinn svo hátignarhár, -
ég hugsaði’ 'hann áður svo nærri. -
„Er hann að meta, hve sorg mín er sár,
eða sér hann ei duftið svo fjarri?"
Svo spurði ég aumur og út af hné
með augun þurr en skjálfandi kné,
og dæmdi mig duftinu smærri.
(Matthías Jochumsson)
Tengdamóðir mín, Rúna Guð-
mundsdóttir, er látin. Hvemig er
hægt að skilja að hún er horfin
ástvinum sínum? Það er örðugt
þegar hugsað er til þessarar ein-
stöku konu — konu sem átti engan
sinn líka. Hún sem gaf svo mikið
af sjálfri sér og þáði svo lítið í stað-
inn.
Frá þeirri stundu sem ég kynnt-
ist Rúnu minni tók tengdamamma
mér opnum örmum sem og fjöl-
skylda hennar öll. Allar þær gleði-
stunciir sem við Rúna mín áttum
með tengdamömmu og Magnúsi
tengdaföður mínum, jafnt heima
sem erlendis, munu ávallt verða
ofarlega í mínum huga.
Ekki er hægt að trúa því að
tengdamömmu njóti ekki lengur
við. Hver tekur nú þátt í gleði okk-
ar og sorgum? Tengdamamma bjó
yfir svo mikilli lífsgleði, orku og
krafti sem smitaði út frá sér og gaf
okkur hinum svo mikið. Hvar sem
hún kom var hún hrókur alls fagn-
aðar.
Erfítt er að hugsa sér lífið án
Rúnu Guðmundsdóttur tengdamóð-
ur minnar, svo stór þáttur var hún
í mínu daglega lífi. Vandfyllt er það
skarð sem fráfall hennar veldur.
Foringinn er ekki einungis fallinn
frá heldur og einlægur félagi og
vinur í raun. Þau ár sem við þekkt-
umst munu aldrei gleymast. Ég
mun aldrei gleyma tengdamóður
minni.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Valdimar Briem)
Friðrik
Við frétt um lát Rúnu Guðmunds-
dóttur kom mér í hug, hversu hún
átti á starfsævi sinni mikinn hlut
að því að hefja hér á landi á hærra
stig mikilvægan þátt heimsmenn-
ingarinnar.
I dagsins önn leiðum við oft ekki
hugann að því, hversu klæðaburður
er ríkur þáttur í lífi okkar, og
hversu oft því er lítt sinnt, að klæðn-
aður sé heildstæður, falli vel að
persónugerð, aðstæðum og um-
hverfi.
Ýmsir munu sjálfsagt telja, að
það sé í senn yfirborðsmennska og
hégómaskapur að sinna slíku, en
þegar dýpra er skyggnzt, hygg ég
þó, að flestir verði að viðurkenna,
að fatnaður fólks hefur í aldanna
rás verið gildur stofn í menningar-
sögu þjóðanna. Hugmyndir um
fatnað og útfærslu á þeim hug-
myndum má telja til sjónmennta
og snerta þær líf okkar allra meira
en ýmsir þættir þeirra mennta, sem
allir eru sammála um að vegsama.
Þótt misjafnlega hafi tekizt til
um klæðaburð Islendinga á fyrri
tíð, sem bæði má kenna fátækt og
einangrun, tók ekki alltaf betra við,
þegar úr slíku fór að greiðast.
Þjóðin var á þessu sviði eins og
svo mörgum öðrum vamarlítil gegn
erlendri lágmenningu.
Það var því mikils virði, þegar
einstaklinear á borð við Rúnu vörðu
starfsævi sinni til að treysta varnir
í þeim efnum.
Rúna stundaði um áratuga skeið
verzlunarrekstur og bauð upp á
vandaðan og fallegan kvenfatnað.
Hún rak verzlun sína af mikilli reisn
og gætti þess, að allur búnaður
verzlunarinnar væri samboðinn
þeim vörum, sem hún verzlaði með.
Með verzlunarsamböndum sínum
tryggði hún okkur tengsl við
strauma, sem hæst bar hveiju sinni
á Sviði fatagerðar. Augljóst er, að
það hefur ekki verið erfiðislaust að
stunda slíkan atvinnurekstur svo
lengi, sem raun ber vitni, án þess
að nokkum tíma væri slakað á
gæðakröfum. Á starfsferli sínum
hefur hún þurft að takast á við
margháttuð vandamál. Þó að hún
væri frá byijun vel að sér, þurfti
hún að fylgjast vel með, halda sjálf-
stæði sínu og beita jafnan sínum
skapandi hæfileikum.
Kynni mín af Rúnu um margra
ára bil sannfærðu mig um það, að
hún bar mikla virðingu fyrir starfi
sínu; hjá henni ríkti mikil festa, en
engin skammtíma sjónarmið.
Rúna GuðmUndsdóttir var í senn
stórglæsileg og lífsreynd kona,
bráðgreind og skemmtileg í allri
viðkynningu. Hún var heimsmanns-
leg í fasi, en jafnframt hlýleg og
fordómalaus. Hún var sannur viriur
vina sinna.
Þar sem fundum okkar hefur
borið reglulega saman í Zonta-
klúbbi Reykjavíkur í nær tvo ára-
tugi, hefur ekki farið hjá því, að
maður hafi kynnzt manneskjunni
býsna vel, viðhorfum hennar og að
vissu leyti fjölskyldu.
Við félagamir fylgdumst með
börnum hennar, sem hún bar mjög
fyrir bijósti, og velgengni þeirra
gladdi okkur. Það gladdi okkur líka,
að vita til þess, að hún byggi í
hamingjusömu hjónabandi með
góðum manni, Magnúsi Guðmunds-
syni frá Hvítárbakka.
Um leið og íjölskylda mín og ég
þökkum Rúnu samfylgdina vottum
við Magnúsi, bömum hennar og
öðrum ástvinum einlæga samúð.
Það er vissulega sjónarsviptir að
þessari konu, sem nú er látin fyrir
aldur fram.
Guðrún Jónsdóttir arkitekt
Fjölskyldan var harmi slegin er
fréttist af láti Rúnu og var mér
hugsað til þess að enginn veit sína
ævi fyrr en öll er. Hvern gat órað
fyrir því að kallið kæmi svona fljótt
og fyrirvaralaust. Rúna Guðmunds-
dóttir átti í mínum huga fáa sína
líka. Hún var sérlega glæsileg og
dugleg atorkukona en um leið eink-
ar elskuleg og hjálpsöm í garð ann-
arra. Þess fékk sonur okkar Friðrik
að njóta er hann tengdist þeim hjón-
um Rúnu og Magnúsi Guðmunds-
syni. Hún var höfðingi í sér og
ógleymanleg þeim er henni kynnt-
ust. Kynni mín og Rúnu hófust fyr-
ir rúmlega 30 ámm, er við störfuð-
um í Markaðinum. Hafa þau kynni
haldist síðan. Það vakti athygli hjá
okkur hjónum hvað þær mæðgur
Rúna eldri og Rúna yngri voru sam-
rýndar og nánar vinkonur. Við fínn-
um sárt til með okkar kæru tengda-
dóttur, sem sér á bak ástríkri móð-
ur og vottum henni, Guðmundi,
Auði og barnabömum og síðast en
ekki síst Magnúsi og öðrum fjöl-
skyldumeðlimum okkar dýpstu
samúð. En minning Rúnu lifir með
okkur og viljum við hjónin og synir
okkar þakka Rúnu allt í gegnum
tíðina.
Katrin Stella Briem
Rúna hringir. Hún ætlar að hafa
glæsilega sýningu í tilefni 25 ára
afmælis Parísartízkunnar 9. maí.
Sjálfsagt, Rúna mín! Hvaða
stúlkur vill hún? Fyrst og fremst
„stelpurnar mínar þijár“ og síðan
veljum við hinar í sameiningu.
Svona hefur Rúna haldið okkur
við efnið í gegnum árin. Við erum
stoltar af því að hafa verið „stelp-
urnar hennar,“ vegna þess að Rúna
vandaði mjög vel til allra hluta af
mikilli smekkvísi og gerði miklar
kröfur. Það er okkur því mikils virði
að hafa átt traust hennar.
Hveijum nema Rúnu hefði dottið
í hug að halda upp á afmæli verzl-
unar sinnar með tízkusýningu í
Listasafni íslands! Okkur hefði ekki
órað fyrir að ganga þar um sali og
sýna kjóla. Að okkar mati er þessi
sýning sú glæsilegasta á okkar
langa ferli.
En svona var Rúna. Duglég og
drífandi, svo sópaði af; hún var
glæsileg kona, sem framkvæmdi
glæsilega hluti. Og af slíkum krafti
og atorku stóð hún í undirbúningi
sýningarinnar í vor, að engan gat
rennt í grun að hún gengi ekki
heil til skógar. Því kom fregnin um
andlát hennar hræðilega við okkur.
Góð kona er gengin allt of fljótt.
Við minnumst hennar með aðdáun
og söknuði og biðjum henni Guðs
blessunar. Fjölskyldu Rúnu sendum
við innilegar samúðarkveðjur.
Lóló Guðmundsdóttir, Bryiy'a
Nordquist, Helga Möller
Rúna 'Guðmundsdóttir, kaup-
maður í Parísartískunni í Reykjavík,
er látin, langt fyrir aldur fram. Með
Rúnu vinkonu minni er gengin ein-
hver vandaðasta og hlýjasta per-
sóna, sem ég hef verið þeirrar gæfu
aðnjótandi að kynnast.
Rúna Guðmundsdóttir fæddist
hinn 12. marz 1926 og var því ekki
nema 62 ára, er hún lést. Okkar
kynni og vinátta var orðin löng og
samfelld. En þannig kynntumst við,
að sem 6 ára bam komst ég í sveit
hjá foreldrum Rúnu, Kristínu Teits-
dóttur og Guðmundi Guðmunds-
syni, en þau bjuggu á Móum á Kjal-
amesi. Er skemmst frá því að
segja, að frá fyrsta degi tókst með
okkur Rúnu mikil og góð vinátta,
sem samfellt hefur varað í 55 ár
og aldrei fallið skuggi á. Næstu tíu
ár vorum við saman öll sumur við
störf og leik á Móum, en þau sæmd-
arhjón, Kristín og Guðmundur,
héldu þar myndarheimili. Fjölskyld-
an á Móum var mjög samhent og
samstiga. Kristín, móðir Rúnu, lést
fyrr á þessu ári í hárri elli.
Leiðir okkar lágu áfram saman
og haustið 1940 innritumst við báð-
ar í Kvennaskólann í Reykjavík og
útskrifumst þaðan vorið 1944. A
þessum ámm bættist jiriðja vinkon-
an í hópinn, sem er Áslaug Zoéga.
Alla tíð síðan höfum við þijár hist
og talað saman reglulega. Tóma-
rúm það, sem nú skapast við frá-
fall Rúnu, er mikið.
Rúna stofnaði fyrirtæki sitt,
Parísartískuna, árið 1963, og rak
það alla tíð með miklum myndar-
brag. Rúna var gift sómamanninum
Magnúsi Guðmundssyni frá Hvítár-
bakka, öðmm eiganda ísól hf. í
Reykjavík. Þau vom einkar sam-
rýnd hjón og höfðu komið sér sér-
lega vel og notalega fyrir á glæsi-
legu heimili sínu á Fjölnisveginum
í Reykjavík. Rúna átti tvö böm,
Guðmund Hermannsson, sveitar-
stjóra í Þorlákshöfn, og Rúnu
Hauksdóttur, lyfjafræðing. Missir
okkar, vina Rúnu, er mikill, en
mestur er missir þessara, Magnús-
ar, Guðmundar og Rúnu.
Rúna Guðmundsdóttir var sér-
lega glæsileg kona og vakti hvar-
vetna athygli fyrir reisn sína og
glæsileik. Hún var afar smekkleg
og vönduð í vali sínu, hvort sem
hún var að velja eitthvað handa
sjálfri sér eða fyrir heimili sitt og
fjölskyldu sinnar eða fyrir hina fjöl-
mörgu viðskiptavini sína í gegnum
árin. En Rúna hafði annað til
bmnns að bera, sem við sem þekkt-
um hana best mátum meira. Og það
var þessi hlýja og tryggð, sem hún
alla tíð sýndi, hvort sem vel eða
illa stóð á hjá henni eða öðmm.
Hún var þannig af Guði gerð að
gefa sér alltaf tíma til að sinna
fólkinu í kringum sig og rækta sam-
bandið við það, hvort sem tilefni
var til að samfagna eða samhryggj-
ast. Eða þá bara til að líta við í tíu
mínútur og drekka einn kaffibolla.
Greiðvikni og gestrisni þeirra hjóna,
Rúnu og Magnúsar, var viðbrugðið.
Við Bjöm nutum oft samvista við
þau á heimili þeirra eða okkar, eða
þá á ferðalögum og höfðum alltaf
gott og gaman af.
Ég bið Guð að blessa minningu
Rúnu vinkonu minnar. Við Bjöm
og fjölskylda okkar sendum ástvin-
um og fjölskyldu Rúnu innilegar
samúðarkveðjur. Við munum öll
sakna hennar mikið.
Sjöfn Kristinsdóttir
Jafnvel
itvöndustu kettir finna alltaf
eitthvað við sitt hæfi
ISlEN^
Kjuklingur
Nautakjot
1 uniiskur
LamoaKjo
matseðli Whiskas finna allir kettir eitthvað við sitt
hæfi. Whiskas býður upp á nautakjöt, túnfisk, lifur,
kjúkling og lambakjöt. Whiskas kattamatur er
bragðgóður og næringarríkur og hann inniheldur
öll þau efni, sem kisan þín þarfnast.
Gefðu kisunni þinni Whiskas kattamat.
s
VÖRUMIÐSIÍH
Innflutningur og dreifii
á góðum matvöru