Morgunblaðið - 03.01.1989, Blaðsíða 43

1»í fTAÍItíM rM3#.frJI€IF.< OíflAlEVrJC'HOV.
MORGUNBLÁSIÐ ÞRÍÐjUDÁGÚR 3. jÁNÚAR 1989
Sfc
43
kona hans var dönsk, Else Christ-
iane Simonsen, og áttu þau tvö
böm, Kjartan og Dagmar, sem
bæði em kennarar í Danmörku.
Onnur kona hans var norsk, Minni
Kalsæg, og áttu þau einnig tvö
börn, Snorra lækni og Kari sérkenn-
ara. Þriðja kona hans var áströlsk,
Judith Frances Foot. Þau giftust
1960.
Um 1970 tók Ólafur að kenna
hrörnunarsjúkdóms, sem varð til
þess að hann varð að láta af störf-
um 1975 og þá fluttu þau hjónin
til íslands á ný. Við tók langt og
erfítt sjúkdómsstríð, sem ekki gat
endað nema á einn veg. Einstök
líkamleg hreysti Ólafs lengdi það
stríð meira en nokkurn óraði fyrir.
Síðustu fjögur árin hefur hann not-
ið frábærrar umönnunar á sjúkra-
deild Hrafnistu, sem hér skal þakk-
að fyrir. Umhyggja Judith þessi ár
hefur verið einstök. Hún sá um
hann heima lengur en okkur vinum
þeirra fannst á hana leggjandi en
eftir að hann lagðist inn í sjúkra-
deildina heimsótti hún hann alla
daga, oft að lokinni erfíðri kennslu,
því hún hefur til skamms tíma kennt
móðurmál sitt í íslenskum skólum.
Æðruleysi hennar og tryggð hefur
verið með fádæmum og ég veit að
ég mæli fyrir munn allra vina Ólafs
heitins og ekki síðurxhans sjálfs,
þegar henni er þökkuð hennar mikla
tryggð. Við í Lundarbrekkunni
þökkum óbilandi tryggð og vináttu
þeirra beggja um leið og við óskum
þess að sá er sól skóp og stjörnur
leggi henni líkn með þraut.
Magnús Bjarnfreðsson
Á jóladagskvöld bárust mér þau
tíðindi að Olafur Gunnarsson væri
látinn. Hann hafði dáið á Hrafnistu
síðla þann sama dag.
Skyndilega skaut upp í huga
mínum endurminning af jólakvöldi
fyrir 51 ári. Þann vetur lejgðum
við Ólafur saman herbergi. Á jóla-
dag bauð Ólafur mér í jólagleðskap
hjá Daníel Kristinssyni á Bókhlöðu-
stíg. Ólafur var í fæði hjá þeirri
ágætu fjölskyldu. Þetta jólaboð vár
sérstaklega ánægjulegt og vel
heppnað, og við skemmtum okkur
konunglega. Um miðnætti lögðum
við af stað heim. Veður var einstak-
lega fagurt, logn, stjömubjart og
jólasnjórinn lá yfir jörðinni eins og
þunn hvít slæða. Jólastemmningin,
kyrrðin og ekki síst fegurð kvölds-
ins hafði djúp áhrif á okkur svo
samræður urðu háfleygar. Þetta var
seinasti veturinn okkar í Kennara-
skólanum og vakti það bæði gleði
og fögnuð. Við söknuðum bekkjar-
félaganna, hópurinn myndi tvístrast
vítt um land og vináttutengsl
slakna. En við fögnuðum því, að
aðeins voru eftir fjórir mánuðir þar
til fátæktarbasli námsáranna var
lokið. Framundan var starfsævin,
sem við horfðum fram til með bjart-
sýnisaugum æskumannsins. Það
voru tveir ungir hamingjusamir
menn, sem lögðust til hvíldar það
jóladagskvöld.
Vináttutengsl bekkjarsystkin-
anna slöknuðu ekki eins mikið og
við Ólafur óttuðumst. Ólafur mun
hafa átt einna mestan þátt í því
að sú venja skapaðist að bekkjarfé-
lagamir komu saman á fárra ára
fresti og um langt skeið höfum við
komið saman árlega. Ólafur var
alltaf virkur og drífandi í þeim fé-
lagsskap, sem hann tók þátt í og
hans hefur verið saknað á samkom-
um okkar nú síðustu árin, en þær
gat hann ekki sótt vegna veikinda
sinna.
Ólafí kynntist ég fyrst er hann
kom í 2. bekk Kennaraskólans. Á
þessum tíma þjakaði heimskreppan
allt efnahagslíf. Lítt gjörlegt var
þá fyrir ungt fólk að stunda fram-
haldsnám, nema það nyti aðstoðar
vina eða vandamanna.' Ólafur
Gunnarsson var einstæður piltur,
hann varð því einn og óstuddur að
bijótast sína leið. Gæfa Ólafs var
sú, að hann var áræðinn, bjartsýnn
og gæddur góðum námsgáfum.
Heima lærði hann allt það er þurfti
til að standast inntökupróf í 2. bekk
Kennaraskólans.
Erfitt er að læra stærðfræði og
erlend tungumál án aðstoðar. I
þessum námsgreinum fékk Ólafur
nokkra tilsögn hjá Knúti Kristins-
syni lækni á Höfn í Hornafirði.
Sumarvinnan gaf ekki þær tekj-
ur, sem þurfti til að greiða fæði og
húsnæði vetrarlangt í Reykjavík.
Til að brúa það bil, sem á vantaði,
tók Ólafur að sérjsmávegis kennslu
báða veturna, sem hann var í Kenn-
araskólanum. Veturinn 1938—39
var hann kennari undir Eyjafjöllum.
Er hann kom til Reykjavíkur um
vorið var auðheyrt að námslöngun
hans var engan veginn fullnægt.
Hann sótti því um skólavist í Kenn-
araháskólanum í Kaupmannahöfn,
jafnframt réð hann sig um sumarið
til landbúnaðarstarfa hjá presti ein-
um á Jótlandi. Þetta gerði hann til
þess, að hann væri búinn að ná
tökum á dönskunni, þegar nám
hans hæfist um haustið.
Stríðið skall á og Ólafur lokaðist
inni í Danmörku öll stríðsárin. Strax
að stríðinu loknu kom Ólafur heim
og gerðist kennari í Reykjavík.
Menntaþráin hélt áfram að sækja
á Ólaf og haustið 1947 innritaðist
hann í sálfræði við Kaupmanna-
hafnarháskóla. Leiðir okkar lágu
þá saman á ný, því ég var við nám
í Kaupmannahöfn þann vetur. Við
borðuðum á sama stað og hittumst
þvi dagalega. Sunnudögum var oft-
ast varið til að skoða söfn eða fara
í gönguferðir.
Ásamt háskólanáminu var Ólafur
þennan vetur kennari við barna-
skóla í Kaupmannahöfn. Einnig var
hann fréttamaður fyrir dagblaðið
Vísi. Tímanum sendi hann einnig
fréttir og greinar. Kennslu hætti
hann eftir fyrsta veturinn, en blaða-
mennskunni sinnti hann öll háskóla-
árin. Fréttamannsstarfið féll Ólafi
vel. Hann átti auðvelt með að ná
sambandi við menn og ræða við
Minning
Ólafía Pálsdóttir
Fædd 3. júlí 1900
Ðáin 28. desember 1988
Hún amma Lóa er dáin, það kém-
ur engum á óvart en þrátt fyrir það
er söknuður okkar mikill. f dag
þegar hún verður borin til grafar
viljum við systkinin minnast hennar
nokkrum orðum og þakka henni
allt sem hún gerði okkur svo vel.
Við minnumst hennar öll frá æsku-
dögum, bæði þegar hún kyssti okk-
ur og kjassaði eða hastaði á okkur
ef ærslin gengu úr hófi. Hún var
alltaf bjargið sem ekki bifaðist
hvernig sem á því braut.
Ung missti hún móður sína og
var tekin í fóstur af góðu fólki og
fékk gott uppeldi og menntun mið-
að við aðstæður þess tíma. Hún
stundaði m.a. nám í kvennaskólan-
um í Soro í Danmörku og minntist
oft þeirrar dvalar með ánægju.
Hún giftist Sveinbirni Sigurðs-
syni loftskeytamanni, afa okkar,
sem við fengum aldrei að sjá því
hann dó af slysförum þegar mamma
okkar var 10 ára. Þá sat amma
uppi einstæð móðir með tvær ungar
dætur. Það er alltaf erfitt hlut-
skipti en mun erfiðara var það árið
1940. Hún hafði áður orðið fyrir
þeirri djúpu sorg að missa þijá syni
sína bamunga.
Hún amma lét samt ekki bugast
og barðist ótrauð áfram og sigrað-
ist á öllum þrautum. Eftir að dæt-
urnar stofnuðu sín heimili og þær
þurftu á hjálp að halda var hún
alltaf boðin og búin að aðstoða.
Hún amma Lóa var alltaf fastur
punktur í tilverunni sem allir gátu
treyst, á hveiju sem gekk. Á þess-
ari kveðjustund viljum við færa
henni hjartans þakkir fyrir allt það
sem hún var okkur og nú síðari
árin okkar bömum. Þau biðja fyrir
bestu kveðjur til langömmu og
fólk, hann var félagslyndur og glað-
lyndur, málhagur og snjall málflytj-
andi bæði í ræðum og rituðu máli.
Að loknu háskólanámi kom hann
aftur heim til íslands. Þá var hann
nýgiftur mikilhæfri og glæsilegri
norskri stúlku, Minni Kalsæg. Þau
eignuðust tvö vel gerð börn, Kari,
sem er kennari við Árbæjarskóla í
Reykjavík, og Snorra, lækni í
Bandaríkjunum. Þau Minni og Ólaf-
ur slitu samvistum eftir nokkurra
ára sambúð.
Reykjavíkurborg réð Ólaf til sál-
fræðistarfa strax að loknu sálfræði-
námi. Leiðbeiningar um starfsval
vom meginþættir starfs hans. Hann
samdi bók urn starfsval, sem ber
nafnið: „Hvað viltu verða?“ Hún
hefur komið út í mörgum útgáfum.
Ólafur leiðbeindi með ferðir nem-
enda á vinnustað og skipulagði
starfsfræðsludaga. Sú starfsemi fór
fram undir stjórn Ólafs í húsnæði
Iðnskólans og var á hveiju vori.
Ólafur var áhugasamur og stór-
huga, honum fannst kerfið þungt í
vöfum og yfírvöld áhugalítil og
veita litlu fé til starfsfræðslunnar.
Hann sagði því starfinu lausu, fór
til Danmerkur og gerðist þar kenn-
ari við lýðháskóla. Fljótlega buðust
honum sálfræðistörf í Svíþjóð. 1966
varð hann amtskólasálfræðingur í
Hagfors í Svíþjóð. Þar sem Ólafur
hafði umsjón með sjálfræðiþjónustu
í skólum héraðsins þurfti hann
reglubundið að heimsækja skóla
fræðsluumdæmisins. Þarna er vetr-
arríki og snjóþyngd mjög mikil, þar
af leiðandi voru oft miklir erfiðleik-
ar við að ferðast á milli skólanna.
Af þessum ástæðum sótti Ólafur
eftir starfí á snjóléttara svæði.
Hann flutti til Mótala og tók þar
við amtskólasálfræðistarfinu. Þar
heimsótti ég þau hjónin Ólaf og
Judith, þau giftust 1960. Judith er
frá Ástralíu, af enskum ættum.
Eftir að hún lauk háskólanámi,
lagði hún í langferð til að kynnast
öðrum menningarþjóðum og skoða
heiminn. í þeirri ferð lágu leiðir
þeirra Ólafs saman. Það var mikil
gæfa fyrir Ólaf að eignast þá ágætu
konu.
Seinast var Ólafur amtskólasál-
fræðingur í Karlskrona, það hérað
var snjólétt og auðvelt yfirferðar,
þar áttu þau fallegt hús og garð í
fögru umhverfí. Upp úr 1970 fór
að bera á veikindum hjá Ólafi, þau
ágerðust stöðugt. Þrátt fyrir veik-
indin hélt hann áfram að vinna
meðan kraftar leyfðu. 1975 lét hann
af störfum og fluttust þau hjón þá
til íslands. Læknisaðgerðir báru
ekki árangur og heilsunni hrakaði
stöðugt. 1984 lagðist hann inn á
Hrafnistu og andaðist þar síðast-
liðinn jóladag.
Judith hefur reynst Ólafi einstak-
lega vel, hún hefur annast hann af
umhyggju og sýnt sérstaka nær-
færni og þolinmæði í að styjða hann
gegn um hans mörgu og erfiðu
sjúkdómsár.
Við hjónin sendum Judith og
bömum Ólafs samúðarkveðjur.
Magnús Jónsson
sakna sárt alls sem hún var þeim.
Þú kveður nú þennan heim síðust
af systkinahópnum. Við vitum að
þau munu fagna þér og ekki síður
hann afi sem fór svo allt of fljótt.
Góður guð blessi elsku ömmu,
og hafí hún þökk fyrir allt og allt.
Ólafia Björk Bjarkadóttir
Stefán Elías Bjarkason
Sveinbjörn Bjarkason
+
Eiginmaður minn, iaðir, tengdafaðir, afi og langafi,
BALDUR ÓLAFSSON,
fyrrverandi bankaútibússtjóri,
Boðahlein 20,
Garðabœ,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju miðvikudaginn 4. janúar
kl. 13.30.
Jóhanna Ágústsdóttir,
Haraldur Baldursson, Gyða Guðmundsdóttir,
Birna Baldursdóttir, Svavar Davíðsson,
Lilja Hanna Baldursdóttir, Atli Aðalsteinsson,
Guðrún Ágústa Óskarsdóttir, Hjálmar Eiðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Sambýliskona mín, móðir okkar, tengdamóðir og amma,
HELGA SIGURBORG BJARNADÓTTIR,
Stffluseli 6,
sem lést af slysförum þann 29. desember, verður jarðsungin frá
Seljakirkju föstudaginn 6. janúar kl. 15.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Slysavarnafélag íslands.
Haraldur Gíslason,
Sigrfður Einarsdóttir, Þorsteinn Björnsson,
Guðlaugur Einarsson, Bryndfs Aðalsteinsdóttir,
Bjarni Einarsson, Una Jóhannesdóttir,
Kristinn Einarsson, Ólfna Gunnlaugsdóttir,
Guðbrandur Einarsson
og barnabörn.
+ ) '
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir og amma,
ÓLAFÍA Þ. PÁLSDÓTTIR,
Reynimel 80,
sem lést 28. desember sl., verður jarðsungin frá Dómkirkjunni
3. janúar kl. 13.30.
Anna Sveinbjörnsdóttir,
Kristfn Sveinbjörnsdóttir,
Ólaffa Björk Bjarkadóttir,
Stefán Bjarkason,
Sveinbjörn Bjarkason,
Þórdís Björnsdóttir,
Árni H. Björnsson,
tengdabörn og barnabarnabörn.
Tómas Guðmundsson,
Kristján Friðriksson,
Sveinbjörn Tómasson,
Ólöf E. Tómasdóttir,
Guðmundur Tómasson,
Björn B. Björnsson,
+
Þakka innilega auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og útför
eiginkonu minnar,
ELÍNBORGAR JÓNASDÓTTUR,
Lœkjarseli 7.
Guð blessi ykkur öll.
Fyrir hönd aðstandenda,
Steinbjörn Jónsson.
+
Þökkum inniiega auðsýnda samúö og hlýhug við andlát og útför
dóttur, móður, tengdamóður og ömmu,
SIGRÍÐAR SIGURÐARDÓTTUR,
Höllviken, Svfþjóð.
Guðbjörg Guðmundsdóttir,
Sigurður Hansson, Elfsabet Einarsdóttir,
Lóa Hansdóttir,
Guðný S. Hansdóttir,
Sigmunda Björg Pálsdóttir
og barnabörn.
+
Innilegustu þakkir til allra þeirra er auðsýndu samúð og vinarhug
við andlát og jarðarför
SIGRÍÐAR JÓNSDÓTTUR,
Kvfum í Þverárhlfð.
Sérstakar þakkir færum við læknum og starfsfólki Sjúkrahúss
Akraness fyrir hjúkrun og umönnun í veikindum hennar.
Guð blessi ykkur öll.
Eggert E. Ólafsson, Auöur Þorsteinsdóttir,
Ragnar Ólafsson, Theódóra Guðmundsdóttir,
Þorgeir Ólafsson, Helga Ólafsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.