Morgunblaðið - 05.02.1989, Page 5

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 5. FEBRÚAR'1989
C 5
held að alltaf þurfi tvo til að ala
upp börn svo vel fari, það er ekki
tilviljun að tvo þarf til að getnaður
geti átt sér stað.
Að mínu áliti er móðurástin ekki
ofmetin, yngsti sonurinn leitar frek-
ar til mömmu sinnar ef eitthvað
þjátar á en til mín, hún virðist
standa honum nær. Faðirinn er
frekar sá sem veitir öryggi og þá
á ég ekki við íjárhagslegt öryggi
heldur miklu fremur félagslegt.
Samskipti foreldra og bama verður
að byggja upp. Það er ekki nóg að
koma heim úr vinnu á kvöldin og
kasta kveðju á bömin. Maður verð-
ur að gefa sér tíma til að setjast
niður með þeim og fara yfir það
sem þau hafa verið að gera þann
daginn. Fólk afsakar sig alltof mik--
ið með tímaskorti, það má alltaf
fínna tíma til þess sem verulega
skiptir mann máli. Þegar upp er
staðið era bömin það dýrmætasta
sem maður á og ekkert getur kom-
ið í þeirra stað. Mikilvægasta
augnablik lífs míns var þegar sonur
minn fæddist, ég vildi ekki skipta
á þeirri upplifun og nokkurri ann-
arri. Fyrsta árið sem hann lifði
vann ég mikið og gerði mér þá
grein fyrir því að ég var að missa
af þroska hans. Þá ákvað ég að
láta hann sitja fyrir hinum verald-
legu gæðum, vinna minna og sinna
honum meira. Þessi tími sem börn-
in era lítil er svo stuttur, en um
leið svo dýrmætur að mér finnst
það grátlegt þegar foreldrar missa
af samskiptum við bömin sín vegna
eftirsóknar eftir einhverju sem ekki
skiptir svo miklu máli þegar alit
kemur til alls. Það er ríkt í karl-
mönnum að þeirra hlutverk sé að
sjá fjölskyldunni farborða, skaffa
sem mest, en ég get ekki betur séð
en að peningamir geri sama gagn
hvort sem konan eða karlinn aflar
þeirra. Ég vildi gjaman geta unnið
minna og sinnt fjölskyldunni meira.
Það styrkir líka foreldrana sem
manneskjur að rækja gott samband
við bömin, að hverfa með þeim inní
þeirra heim og láta áhyggjur hvers-
dagsins lönd og leið.“
Eldri sonur eiginkonu Árna var
átta ára þegar þau kynntust og
Árni viðurkennir að samskipti
þeirra hafi verið erfíð í fýrstu, en
nú séu þeir perluvinir. „Það er eðli-
legt að börn séu tortryggin þegar
móðirin tekur upp samband við
annan mann en föðurinn: En ég tók
þá ákvörðun strax í upphafi að tak-
ast ábyrgðina af uppeldi strákanna
á hendur og vinna traust þeirra,
án þess að það truflaði samband
þeirra við föður sinn. Þeir hitta
hann reglulega og era hjá honum
um helgi tvisvar í mánuði. Það er
mjög nauðsynlegt fyrir þá og spillir
í engu samskiptum okkar.“
Ámi Már segist ekki þekkja ann-
að en að feðurnir taki virkan þátt
í uppeldinu og fínnist það sjálfsagt.
Hvort það sé uppreisn gegn hefð-
bundinni ímynd föðurins viti hann
ekki, um það sé að minnsta kosti
ekki að ræða í sínu tilviki. „Ég
kynntist raunar ekki föður mínum
fyrr en ég var orðinn sex ára gam-
all, því fram að þeim tíma var hann
sjómaður og kom annað slagið eins
og gestur, færandi sælgæti. En eft-
ir að hann hætti á sjónum sinnti
hann uppeldinu mjög vel. Það er
fordæmið sem skiptir máli, að ala
börn upp við það að engin lausn
er að hlaupa frá vandamálunum það
verður að ræða þau og takast á við
þau, sá sterkari fer ekki með sigur
af hólmi í þeim efnum.
Ef ég mætti ráða vildi ég helst
eignast tíu böm. Það era þau sem
gefa lífinu lit og gildi. Áður bjó ég
einn í stórri íbúð og hafði ekki að
neinu að hverfa eftir að vinnudegi
lauk. Með bömunum er alltaf eitt-
hvað nýtt og spennandi að gerast
á hveijum degi og þau veita manni
í senn gleði og tilfinningalega fyll-
ingu sem fer langt fram úr því sem
ég hafði ímyndað mér.“
súra frá bömunum, en þó er ætlast
til að þau séu alltaf til staðar. Sag-
an af týnda syninum er gott dæmi
um þetta. Sonurinn fer að heiman,
sólundar öllu, lifir í sukki og drabbi
þar til aurinn er búinn, þá kemur
strax hugsunin: ég fer heim til
pabba. Það hefur ekki orðið nein
hugarfarsbreyting hjá honum, hann
iðrast einskis. Eini tilgangurinn
með heimförinni er að koma sér í
skjólið hjá pabba. En kannski þessi
hlið á þessari gömlu sögu sé sú sem
minnstu máli skiptir. Það er alveg
sama hversu þungbær er mér tilver-
an, alltaf geta synir mínir komið
mér til að gleðjast aftur, bara með
því að segja „Halló pabbi“.“
STEFÁN BJÖRGVIN GUÐMUNDSSON
eins bams fadir
í sambúd
Lagðist skáhallt í mig
STEFÁN BJÖRGVIN GUÐMUNDSSON er 18 ára starfemaður í
Netagerð VestQarða, í sambúð og faðir tveggja ára dóttur. Hann
var því ekki nema 15 ára þegar hann frétti að föðurhlutverkið
væri í sjónmáli.
etta lagðist skáhallt í mig í
fyrstu," segir Stefán „ég gat
ómögulega áttað mig á því að ég
væri orðinn pabbi. Sumir félaganna
hvöttu mig til að slíta sambandi við
móðurina og halda áfram að vera
frjáls, en ég leit alltaf á þetta sem
mína ábyrgð jafnt og hennar. Við
byijuðum að búa saman þegar
stelpan var þriggja mánaða, ég
hætti í skóla eftir skylduna og gerð-
ist heimilisfaðir. Nei þetta hefur
ekkert stoppað mig af í því sem
mig langar til að gera. Ég hef
megnustu andstyggð á skóla og
hefði ekki haldið áfram námi hvort
eð var.
Ég reyni að sinna stelpunni eins
og ég framast get, en ég vinn frá 8
á morgnana til 7 á kvöldin og hef
þvi lítinn tíma með henni nema um
helgar. Þá er ég miklu meira með
henni en mamma hennar og bleyju-
skipti, böðun og annað slíkt hefur
alltaf verið mitt verk ekkert síður
en konunnar. Hún vinnur úti hálfan
daginn og það er aðallega vegna
þess hve ég fæ mikjð hærra kaup
að ég vinn meira. Ég var á sjó í
fjóra mánuði þegar stelpan var eins
árs, kom heim fjóram sinnum á
tímabilinu og stoppaði í fjóra daga
í senn. Það er ekki eftirsóknarvert
hlutskipti þegar maður á lítil böm.
Pabbi minn var bormaður hjá Orku-
stofnun, kom heim á um það bil
tveggja mánaða fresti og ég vildi
ekki að dóttir mín ælist upp við
slíkar heimilisaðstæður.
Ég held ekki að tengsl móður og
barns séu neitt sterkari en föður
og bams, það er fyrst og fremst
spuming um að sinna baminu og
nálgast það tilfinningalega. Við
dóttir mín eram mjög náin þrátt
fyrir minni samskipti en ég hefði
viljað og hún leitar frekar til mín
en mömmu sinnar ef eitthvað bjátar
á. Ég býst við að ég láti meira eft-
ir henni en ég er líka strangari að
sumu leyti.
Ég hef ekki mikið orðið var við
að fólk hneykslist á því að ég skuli
vera orðinn pabbi. í fyrstu áttu vin-
imir dálítið erfitt með að skilja það
að ég gæti ekki hlaupið út þegar
mér sýndist, en núorðið virða það
allir að ég ber jafn mikla ábyrgð á
dóttur minni og móðir hennar."
Stefðn Björgvin með dótturina, Söndra Börgu. Morgunbiaðið/úifar