Morgunblaðið - 19.02.1989, Blaðsíða 14

ai4
MORGUNBÍiAÐUÐ SUNNUDAGUR 19. PEBRÚAR(1989
Bluesbreakers 1966; John Mayall, Eric Clapton, John McVie og
Hughie Flint: Það hverfa allir í skuggann af Eric Clapton.
Ljósmynd/Sverrir Vilhelmsson
blúsins í Bretlandi, upp á því að
hann flyttist til Lundúna til geta
helgað sig tónlistinni. Það gerði
Mayall 1963 og stofnaði þá fyrstu
útgáfuna af Bluesbreakers. Sú sveit
átti eftir að starfa fram til ársins
1969 og á þeim sjö árum störfuðu í
henni yfir 30 tónlistarmenn. Líklega
réð mestu um hin öru mannaskipti
hve Mayall var naskur á að fínna
framúrskarandi hljóðfæraleikara og
að hann var óþreytandi í að hvetja
þá til að reyna fyrir sér á eigin spýt-
ur þegar þeir höfðu öðlast reynslu
og sjálfstraust til þess, en einnig
má skrifa mannaskipti á að Mayall
var alltaf að leita að betri og betri
tjáningarleið og skipti oft um hljóð-
færaleikara í því skyni.
Tónlist mettuð tilfinningu
— Hvað kom hinum almenna
blúsáhuga í Bretlandi af stað á sínum
tíma og getur slíkt endurtekið sig?
Mayall: Þær aðstæður sem voru
fyrir hendi um 1960 voru einstakar
og ég tel engar líkur á að það geti
komið upp svipað tónlistarandrúms-
loft aftur. Ég hef ekki hugmynd um
hvað varð til þess að koma öllu af
stað þá og ég held að enginn hafí
nokkurn tímann getað skýrt það af
neinu viti. Við vorum að uppgötva
bandaríska blúsinn og þá auðlegð
sem þar var að finna og kannski var
það spenningurinn í kringum þá upp-
götvun sem fyllti alla af áhuga. Við
vorum að uppgötva tónlist sem tal-
aði beint til hjartans og var mettuð
af tilfínningu. í dag er blúsinn orðinn
viðurkennt ráðsett tónlistarform sem
allir þekkja'um allan heim.
Fyrsta árið sem sveitin starfaði
var Mayall á höttunum eftir gítar-
leikara og það ár voru fjórir gítarleik-
arar í sveitinni. Það gekk líka illa
að finna réttan trommuleikara og
fímm reyndu sig við trommumar á
árinu. 1964 var þó komin nokkuð
stöðug mynd á sveitina þegar Hug-
hie Flint, sem var kunningi Mayalls
frá Manchester, fluttist til London
til að spila með honum á trommur.
John McVie var búinn að leika á
bassa með sveitinni frá upphafi, en
það gekk enn illa að finna rétta gítar-
leikarann. Bernie Watson hafði leikið
með hljómsveitinni síðan seint á ár-
inu 1963, en hann var einrænn og
dulur og lét sig hverfa óforvarandis.
Þá kom inn í sveitina Roger Dean,
sem leikið hafði með country-sveit.
Mayall var þó ekki allskostar ánægð-
ur, en með þessari mannaskipan tók
hljómsveitin upp sína fyrstu plötu,
John Mayall Plays John Mayall. Hún
var tekin upp í klúbbnum Klooks
Kleek, sem var við hlið upptökuvers
Decca og voru hljóðnemaleiðslur
leiddar á milli.
Mayall hafði af því spumir að
Eric Clapton væri að hætta með
„Við erum rétt að byrja,“
segir faðir breska blúsins
JOHN
HAYALL
eftir 30 ára feril í samtali við
Morgunblaðið. Hann leikur
ásamt hljómsveit sinni
Bluesbreakers á íslandi um
næstu helgi.
beint
BLUS
HJAKIANS
eftirÁrna Matthíasson
1989; John Mayall, Coco Montoya, Walter Trout, Bobby Haynes og Joe
Yuele: Sú besta til þessa ...
JOHN MAYALL er goðsagnapersóna í rokksögunni, þó ekki væri
nema fyrir það að undir hans leiðsögn störfuðu margir af helstu
tónlistarmönnum Breta á sjöunda áratugnum, s.s. Eric Clapton,
Mick Taylor, Peter Green, Jack Bruce, John McVie, Aynsley
Dunbar, John Hiseman og Keef Hartley, svo nokkrir séu nefndir.
Margir tóku þeir sín fyrstu skref í sveit Mayalls, Bluesbreakers,
og fengu þar drjúgt tónlistarlegt uppeldi við að spila blús. Það
var fyrir tilverknað Mayalls, Chris Barbers og Alexis Korners
að breski blúsinn varð lifandi tónlistarform sem naut almannahylli
og breska blúsbylgjan átti eftir að geta af sér helstu rokksveitir
Bretlands, eins og Cream, Spencer Davis Group, Yardbirds,
Animals, Small Faces, Savoy Brown, Fleetwood Mac, Led Zeppelin
og Rolling Stones.
Þó að John Mayall hafí
verið í fremstu röð
breskrar blús- óg rokk-
tónlistar á árunum uppúr
1960 þá batt hann ekki
bagga sína sömu hnútum og sam-
ferðamennimir. Fyrir það fyrsta var
hann tíu til tólf ámm eldri en flest-
allir þeir tónlistarmenn sem störfuðu
með honum, en Mayall stofnaði sína
helstu hljómsveit þrítugur, og þegar
breska rokkið þróaðist í átt að takt-
fastri og þungri raftónlist leitaði
Mayall í átt að órafmagnaðri tónlist
og hætti um tíma að hafa trommu-
leikara í sveit sinni.
Mayall hefur verið spar á viðtöl í
gegnum tíðina og því vandkvæðum
bundið að ná fram mynd af persón-
unni Mayall. Með lagni tókst að ná
í símanúmer Mayalls í Los Angeles
og eftir nokkrar tilraunir svaraði
kurteis maður í símann. Það reyndist
vera Mayall sem var til í að gefa
viðtal þá þegar og án undirbúnings.
Mayall var viðmótsþýður, kumpán-
legur og blátt áfram og gerði að
gamni sínu, en öll voru svör hans
knöpp og hafði greinilega meiri
áhuga á að ræða framtíðina en fortí-
ðina.
Byrjað á ukulele
John Mayall fæddist í Manchester
í nóvember 1933 og er því kominn
vel á sextugsaldurinn í dag. Hann
lærði á ukulele tólf ára og fjórtán
ára var hann farinn að spila á píanó.
Orgel/hljómborð og munnharpa áttu
eftir að verða aðalhljóðfæri hans, en
hann hefur tök á fleiri hljóðfærum
og hefur gefíð út plötu, The Blues
Alone, þar sem hann leikur á öll
hljóðfæri. 1955 stofnaði hann sína
fyrstu hljómsveit, The Powerhouse
Four, og 1962 kom fyrsta blússveit-
in, The Blues Syndicate. Heldur var
lítið um að vera í Manchester fyrir
Mayall og 1963 stakk Alexis Korn-
er, sem var einn af upphafsmönnum
H