Morgunblaðið - 19.02.1989, Blaðsíða 15

e8HDH&ÚNBIISÐEH) SUHNnnSfiQUR aö(ÍFEBHO«HClS89
H5
Yardbirds og leitaði Clapton uppi til
að reyna að fá hann til liðs við sveit-
ina. Clapton féllst á það og þá varð
til frægasta útgáfan af Bluesbrea-
kers, með Mayall á orgel og munn-
hörpu, Hughie Flint á trommur, John
McVie á bassa og Eric Clapton á
gítar.
Hvar er guð?
Clapton hafði starfað í Yardbirds,
eins og áður sagði, en hann var
óánægður með stefnu þeirrar sveitar
í átt að poppinu; hann vildi spila blús.
Það fékk hann að gera í Bluesbrea-
kers og þar blómstraði hann. Vera
Claptons í hljómsveitinni gerði hana
óhemju vinsæla og ótruleg fimi hans
á gítarinn varð til þess að hann var
tekinn í guða tölu og það fór að sjást
skrifað á veggi í Lundúnum, Eric
Clapton er guð. Hughie Flint sagði
frá því að eitt sinn þegar Clapton
var forfallaður og sveitin hélt tón-
leika hafi áheyrendur stöðugt verið
að hrópa Hvar er guð, en Mayall
hafi reiðst og kvöldið hafi verið einn
samfelldur einleikur á munnhörpu
og orgel. Hljómsveitin var auglýst
sem Bluesbreakers og Eric Clapton
og Mayall sætti sig illa við að hverfa
vegis. Peter Green, ungur og óþekkt-
ur gítarleikari, var ráðinn í stað
Claptons, en Hughie Flint, sem starf-
aði hafði með sveitinni síðan 1964,
hætti og í hans stað kom Aynsley
Dunbar. Þannig skipuð tók sveitin
upp plötuna A Hard Road 1967, en
Dunbar hætti strax á eftir þeirri
plötu. í stað hans komu næstu þijú
árin Mickey Waller, Mick Fleetwood,
John Hiseman og Colin Allen. John
McVie hætti 1967 til að stofna Fleet-
wood Mac með þeim Mick Fleetwood
og Peter Green og á eftir honum
léku í hljómsveitinni ýmsir bassaleik-
arar, Paul Williams, Keith Tillman,
Andy Fraser, Tony Reeves og Steve
Thompson. .Gítarleikarinn var alltaf
sá sami á þessum tíma, Mick Tayl-
or, sem komið hafði inn í hljómsveit-
ina í stað Peters Greens, en Taylor
hætti síðar til að ganga í Rolling
Stones. Á þesum tíma voru líka blás-
arar í hljómsveitinni, þeirra fremstur
líklega Dick Heckstall-Smith, sem
áður hafði starfað með Graham Bond
Organisation.
— Heldur þú sambandi við ein-
hvem af þeim yfir 30 tónlistarmönn-
um sem voru í Bluesbreakers frá
1963 til 1969?
Angeles í kjölfar tónleikaferðar til
Bandaríkjanna og þar fór hann að
gera tilraunir til að bijóta upp hið
hefðbundna hljómsveitarmynstur.
Bluesbreakersnafnið var lagt á hill-
una og síðasta platan undir því nafni
kom út það ár. Næsta plata var í
átt við það sem á eftir kom. Það var
platan Tuming Point, sem tekin var'
upp á tónleikum 1970. Á þeirri plötu
leikur Mayall á munnhörpu og hljóm-
borð að vanda og með honum eru
Jon Mark á gítar, Johnny Almond á
saxófón og Steve Thompson á bassa.
Trommuleikari var enginn og tónlist-
in var nær jass en blús.
— í kringum 1970 varst þú farinn
að leika jassblendinn hálfrafmagnað-
an blús og án trommuleiks um tíma.
Mayall: Ég var bara að breyta til.
Þegar ég kom til Bandaríkjanna var
til staðar stór áheyrendahópur sem
var að bíða eftir að fá að sjá Blues-
breakers á tónleikum. Ég var þá
búinn að starfa með sveitinni í nokk-
ur ár í rafblúsforminu og mér fannst
tími til kominn að breyta til, þó ég
hafí ekki verið óánægður með það
sem við vorum að gera. Það var svo
ekki af tónlistarlegum eða penlnga-
legum ástæðum sem ég ákvað að
eða íjölskyldutengsl. Blúsinn er sam-
mannlegur.
— Leadbelly sagði eitt sinn að
hvíti maðurinn gæti ekki sungið blús
því hann hefði aldrei haft neinar
áhyggjur.
Mayall: Allir hafa sínar áhyggjur
og sín tilfinningalegu vandamál,
sama hvar í stétt þeir eru og sama
hvernig húð þeirra er lit, þannig að
það hafa allir aðgang að sama inn-
blæstri. Blúsinn snýst svo ekki endi-
lega um vandamál; hann byggist á
tilfinningum og þú ert að segja sögu
í tónlistinni, sögu sem byggist á
raunverulegum tilfinningum, hvort
sem þú ert að segja gleðisögu eða
sorgarsögu.
Uppúr 1980 endurreisti Mayall
Bluesbreakers og um 1984 var sveit-
in komin í núverandi mynd. Með
henni hefur hann ferðast um heiminn
þveran og endilangan ár hvert og
tekið upp eina tónleikaplötu og eina
hljóðversplötu.
— Nú ert þú búinn að vera á ferð-
inni í yfir tuttugu og fimm ár. Ertu
ekkert farinn að lýjast?
Mayall: Nei, alls ekki. Þegar þú
ert með annarri eins hljómsveit og
ég er með þá er það gaman að spila
að þú fmnur aldrei fyrir þreytu.
Eins og áður sagði hafa yfir þijátíu
tónlistarmenn verið í Bluesbreakers,
en í sveitinni eru núna gítarleikararn-
ir Coco Montoya og Walter Trout,
bassaleikarinn Bobby Haynes og
trommuleikarinn Joe Yuele.
— Bluesbreakers hafa komið fram
með síbreytilegri mannaskipan.
Hvernig er núverandi skipan miðað
við þær útgáfur sem þú hefur áður
leikið með?
Mayall: Þetta er tvímlælaust besta
hljómsveit sem ég hef nokkum
tímann leikið með og um leið sam-
hentasta hljómsveit sem ég hef verið
í. Vitanlega eru menn í sviðsljósinu
þegar þeir eiga sína einleikskafla og
hinir í skugganum á meðan, en það
er enginn öðrum fremri. Þessi skipan
hljómsveitarinnar hefur haldist í
fjögur og hálft ár en þó má segja
að við séum bara rétt að byija. Við
gerðum nýverið plötusamning við
Island og fyrsta platan eftir þeim
samningi, sem kom út seint á síðasta
ári, verður fyrir nýrri kynslóð blúsá-
hugamanna fyrsta platan sem Blues-
breakers sendir frá sér í átta til tíu
ár og því mikilvægt skref fyrir okkur.
— Veistu hvað plötumar eru orðn-
ar margar?
Mayall: Þær eru eitthvað um fjöm-
tíu, ef taldar eru bara upprunalegar
plötur. Endurútgáfur og safnplötur
em svo eitthvað á milli tuttugu og
þijátíu, en það er erfitt að henda
reiður á þeim öllum.
Ég á flestar uppmnalegu plöt-
umar og það kemur fýrir að ég setji
þær á, en það er engin uppáhalds-
plata nema ef vera skyldi sú nýja.
— Að lokum: Hvað ætlar þú að
vera lengi að?
Mayall: Alltaf. Blúsinn er tónlist-
artjáning mín; hann er eitthvað sem
ég fæddist með og eitthvað sem ég
á eftir að deyja með.
Auðvitað veit ég ekki hvenær ég
verð ófær um að spila blús. Ég ætla
ekki að spila þegar ég er orðinn það
hmmur og þ'reklaus að ég get ekki
gert forminu nægjanleg skil. Ég vil
alls ekki vera gamall maður sem
getur ekki spilað eins vel og forðum
og gerir út á einhveija meðaumkvun.
Ég vil enga ölmusu.
Mayall kveðst vera tímabundinn
og býður mér að hringja aftur ef
mig langi að vita eitthvað meira, en
líklega verður ekki komist nær hon-
um þó meira sé spurt og mörgu sé
enn ósvarað. Það má kannski leita
frekari svara augliti til auglitis í
Hótel íslandi 26. febrúar.
Petur
Krístjánsson,
markaðsstjóri
Þegar ég byijaði að spila um 1966
vomm við að stæla Kinks og Troggs
og álíka sveitir, en um 1967 fór ég að
átta mig á hvað það var sem hafði áhrif
á allar þessar uppáhaldshljómsveitir. Það
var blúsinn og John Mayall var konungur
blúsins í Bretlandi á þeim ámm. 1967
fékk ég mér fyrstu Mayall-plötumar og
mér fannst þær rosalega góðar. 1976 fór
ég svo í sumarskóla á Jótlandi og sá þá
Bluesbreakers í KB-Hallen í Kaupmanna-
höfn. Þá var Mayall á sínum stað og ég
man eftir Dick Heckstall-Smith heitnum
sem blés í saxófón og sennilega var það
Mick Taylor sem lék á gítar. Eg man að
ég var rosalega hrifinn og Mayall hafði
mikil áhrif á mig. Þegar ég kom heim um
veturinn hlustaði ég mikið á Radio Lux-
emburg og þá var alltaf verið að vitna í
John Mayall, „föður breska blúsins". Þá
vom að koma fram hljómsveitir sem síðar
urðu í miklu uppáhaldi hjá mér, s.s. Fog-
hat, Savoy Brown o.fl. og þær sveitir vom
undir miklum áhrifum frá Mayall og vom
alltaf að vitna í hann í viðtölum.
John Mayall var fmmkvöðull í blúsnum
í Bretlandi og þá helst fyrir það að í
gegnum hans hljómsveiti gengu allir helstu
blústónlistarmenn Bretlands á þeim ámm
sem Bluesbreakers störfuðu. Ég byijaði
að hlusta á Mayall 1966, á plötuna með
Clapton, og svo á plötuna með Peter
Green, A Hard Road. Þessar plötur urðu
svo til þess að ég fór að verða mér út um
uppmnalegarupptökur af þeim lögum sem
Mayall var að taka upp; lög eftir menn
eins og Otis Rush og fleiri. Það má því
segja að Mayall hafi komið mér á bragðið.
Magnússon,
viðskiptafræðingur
Margir hafa gert lítið úr Mayall sem
hljóðfæraleikara og söngvara, en sé miðað
við þá sem starfandi em í Bretlandi í dag,
s.s. The Groundhogs, þá finnst mér hann
í góðu lagi. Það að geta valið eins hæfi-
leikaríka menn til að spila með sér og
Mayall hefur gert í gegnum tíðina er viss
hæfileiki út af fyrir sig. Það sem Mayall
er merkastur fyrir er mennimir sem spil-
uðu með og ég veit engin dæmi um mann
sem hefur leitt aðra eins hljómsveit án
þess að vera neitt númer sjálfur.
Búta- og
rýmingarsala
Guðbjartur
Sigurðsson,
*
Eg kynntist Mayall 1968 í gegnum
skólabróður minn, en þá hafði Mayall
verið að í nokkur ár. Ég hlustaði mikið á
Mayall á þessum ámm og ekki síður á
eldri plötur. Sérstaklega em mér minnis-
stæðar Bare Wires og Blues from Laurel
Canyon og fyrstu Bluesbreakers-plötumar.
Mayall túlkaði blúsinn á sérstakan hátt
og samdi lög og texta sem skám sig úr.
Þau hafa verið umdeild og þá sérstaklega
meðal púrista, en Mayall túlkaði blúsinn
oft vel að mínu mati. Ekki má svo gleyma
prentari
því að hann kynnti hreinan blús betur
fyrir ungu fólki en nokkur annar og marg-
ur fór að leita að uppmnalegum útgáfum
laga eftir að hafa heyrt þau með Blues-
breakers. Minn blúsáhugi var rétt að vakna
þegar ég kynntist Mayall og hann kom
mér af stað. Stærstur hluti minnar kyn-
slóðar kynntist blúsnum í gegn um John
Mayall og hljómsveitir hans og breski
rokkheimurinn lifði í mörg ár á því sem
hann lagði til málanna.
í skuggann af Clapton. Hljómsveitin
tók upp eina plötu, hina klassísku
Bluesbreakers, en önnur plata, Prim-
al Solos, kom út 1985. Sú plata var
tekin upp á tónleikum 1965 og á
henni er Jack Brace á bassa, en
hann kom ínn í sveitina í skamman
tíma. Þá kynntust Clapton og Bmce
og þau kynni áttu eftir að koma Clap-
ton út úr Bluesbreakers inn í Cream
1966.
— Margir minnast Bluesbreakers
fyrst og fremst fyrir vem Erics
Claptons í sveitinni og á þeim tíma
sem hann starfaði þar féllst þú í
skuggann.
Mayall: Það falla allir í skuggann
af Eric Clapton.
Að Clapton gengnum ákvað May-
all að ráða ekki aftur tónlistarmann
sem myndi yfirgnæfa hann í hljóm-
sveitinni líkt og Clapton gerði. May-
all ætlaði að ráða ferðinni fram-
Mayall: Ekki get ég sagt það. Einu
fyrmm sveitarmeðlimimir sem ég
hitti reglulega em þeir John McVie
og Mick Fleetwood, en þeir búa báð-
ir í Los Angeles. Mick Taylor hitti
ég líka nokkuð reglulega og hljóm-
sveit hans hefur hitað upp fyrir okk-
ur. Þá sem ekki búa í Los Angeles
hitti ég ekki nema fyrir algera tilvilj-
un í einhveiju tónleikaferðalaginu.
— Telur þú að hin öm manna-
skipti í Bluesbreakers hafi haft áhrif
á tónlist sveitarinnar?
Mayall: Tónlistin mótaðist frekar
af því hvað mig langaði að gera en
hveijir vom með í hljómsveitinni. Ég
réð menn gjaman í sveitina eftir
þeirri stefnu sem ég vildi fara og ég
var ekki endilega að eltast við vin-
sældir eða viðurkenningu.
Burt með trommurnar
1969 hafði Mayall flust til Los
setjast að í Bandaríkjunum. Ég féll
fyrir Los Angeles; veðurfarinu,
menningunni og fólkinu.
— Reyndir þú einhvemtímann að
koma fram einn með órafmögnuð
hljóðfæri?
Mayall: Nei, aldrei. Ég gæti ekk-
ert gert í þannig umhverfi, ég er
hljómsveitarmaður og hef alltaf
starfað í hljómsveit í samvinnu við
og með hvatningu frá öðmm tónlist-
armönnum.
Bandaríkin vom starfsvettvangur
Mayalls á tilraunatímanum og hann
lék með ýmsum tónlistarmönnum,
hvítum sem svörtum.
— Þú hefur leikið með ýmsum
svörtum tónlistarmönnum eftir að
þú fluttist til Bandaríkjanna. Hafa
þeir viðurkennt þig sem blústónlist-
armann?
Mayall: Já, enda er blúsinn ekki
eitthvað sem bundið er við litaraft
Bútar og gluggatjaldaefni
í metratali