Morgunblaðið - 21.12.1989, Blaðsíða 52

52
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 21. DESEMBER 1989
Magnús Bl. Sigur-
bjömsson - Minning
Hvar ertu réttlæti
Hvar ertu líf
Hvar staðnæmist spyijandi hugur
Hví þetta ranglæti
Hví þetta stríð
Hví nægir hátt rúmlega tugur.
(Kristbjörg Marteinsd.)
Það var þriðjudagskvöldið 12.
desember að mér bárust þær þung-
bæru fréttir að veikindi Magga,
besta vinar míns, hefðu borið hann
ofurliði eftir harða og erfiða bar-
áttu síðustu mánuði. Það á eftir að
vera mér og fjölskyldu minni erfið-
leikum bundið að finna fyrir því
tómarúmi sem myndast þegar hann
er horfinn frá okkur, en í huga
mínum skipar hann engu að síður
stóran sess og á eftir að gera allt
mitt líf.
Þegar maður missir svo náinn
vin, sem Maggi var, fara minningar
um hann og samverustundir okkar,
er voru ófáar, að bijótast fram.
Er ég hugsa aftur frá því að ég
fyrst man eftir mér fléttast tilvera
Magga alltaf við þessar hugsanir,
því uppeldi okkar og samvera var
sem bræðra.
Mæður okkar eru mjög nánar
vinkonur og fram eftir aldri bjugg-
um við í sama húsi og vorum heima-
gangar hvor hjá öðrum. Það er
undarlegt til þess að hugsa að hann
skyldi kveðja okkur í þessum mán-
uði því þó desember sé flestum kær
hef ég fáa þekkt sem héldu eins
mikið upp á þennan mánuð og
Maggi. Það voru ófá aðfangadags-
kvöldin sem við eyddum saman. Það
var ætíð vani að ég færi til Magga,
skoðaði gjafir hans, þægi heitt
súkkulaði og smákökur, á eftir héld-
um við til mín og gerðum slíkt hið
sama.
Þegar líða tók að áramótum
myndaðist ákveðinn spenningur þar
sem prakkarastrik og önnur
strákapör fylgdu í kjölfar. Síðan
kom gamlárskvöld í allri sinni dýrð
og þá átti ég alltaf víst sæti, fram
eftir öllum aldri, við borðhald hjá
fjölskyldu hans, og borðið var ætíð
hlaðið dýrindis kræsingum eins og
Eddu móður hans einni er lagið.
Þegar skotið var upp flugeldun-
um var afi hans, Magnús Blöndal
heitinn, hrókur alls fagnaðar meðan
hann lifði og kvaddi gamla árið
með stórfenglegum flugeldum sem
hann iðulega kveikti á með vindli
sínum.
Grunnskólaár okkar liðu í Hlíða-
skóla og fljótlega kom fram brenn-
andi áhugi Magga á félagsstörfum,
hann stofnaði m.a. gönguklúbb og
stundaði handbolta hjá knatt-
spymufélaginu Val. Hann lagði
mikið að mér að ganga í félagið
og varð svo úr að ég hóf æfingar
hjá Val. Á ég honum mikið að þakka
allt það sem mér hefur áunnist í
gegnum félagið.
Eftir grunnskólann fór Maggi í
Menntaskólann við Hamrahlíð og
lauk þaðan stúdentsprófi.
Má segja að leiðir okkar skildu
að hluta til á þeim ámm, þó við
hittumst alltaf reglulega um jól,
kringum íþróttimir og fréttum hvor
af öðrum gegnum fjölskyldur okkar.
Ég stofnaði fjölskyldu og fór út
á vinnumarkaðinn, en Maggi varði
tíma sínum í námið og ferðalög.
Hann ferðaðist til ýmissa landa
og sem lýsandi dæmi um persónu-
leika hans eignaðist hann nána og
góða vini í flestum heimshornum.
Eftir stúdentspróf fór hann að
þreifa fyrir sér í háskólanum ásamt
því að þjálfa yngri flokka Vals í
handbolta og held ég að það sé
ekki orðum aukið að hann hafi
unnið stórkostlegt starf í þágu fé-
lagsins. Var hann líklega einn besti
yngri flokka þjálfari sem félagið
hefur átt.
í háskólanum má segja að Maggi
hafi aldrei fundið sjálfan sig, eða
þá að örlögin hafi þá strax farið
að grípa fast í taumana, því hann
ákvað að lokum að fara í Kennara-
háskólann þar sem hann kynntist
Margréti unnustu sinni, en samvera
þeirra hófst einungis fáum mánuð-
um áður en veikindi hans komu
fram.
Við hjónin kynntumst þessari
dásamlegu stúlku þegar við fórum
að hittast oftar öll saman og sáum
við strax að þar var á ferðinni ein-
stök persóna, hlýleg og glaðleg.
Þegar Maggi veiktist og sjúk-
dómsgreining varð ljós varð okkur
öllum hverft við, en allir í kring um
hann trúðu því og treystu að hann
myndi vinna bug á sjúkdómnum
sökum hreysti og andlegs styrks,
svo ekki sé minnst á styrk og trú
unnustu hans sem stóð.fast við hlið
hans allan tímann. En svo ... hug-
ur manns og líkami fyllast af ör-
vætningu, söknuði, spurningum, við
leitum að réttum orðum, skýringum
en allt virðist kafna. Hvaða réttlæti
er hægt að sjá í því að aðeins 24
ára gamall maður hverfi frá okkur
svo skyndilega?
Við áttum eftir að segja svo
margt, gera svo margt.
Engu að síður standa þeir í þakk-
arskuld við Magga sem hafa orðið
þess heiðurs aðnjótandi að fá að
fylgja honum gegnum tíðina, því
það er nær ótrúleg hvað hann hefur
víða komið við og afrekað á stuttri
ævi.
Elsku Edda, Siddi, Margrét,
Magga, Þór og Sigurbjörn litli,
megi Guð og gæfan fylgja ykkur
og styrkja um ókomna framtíð. Við
vitum að Maggi mun styrkja sál
okkar og hugsun eins og honum
einum er lagið, því þó að við sjáum
hann ekki mun hann fylgja okkur
öllum um alla tíð.
Elli og Kitty
Enginn veit hvað átt hefur, fyrr
en misst hefur. Að kveðja vin okkar
Magnús Blöndal er ekki létt verk.
Við, fjölskyldan í Efstasundinu,
höfum átt erfitt með að sætta okk-
ur við þau örlög, sem Magnúsi voru
ætluð.
Maggi er dáinn, það er erfitt að
þakka og kveðja góðan vin, þakka
honum fyrir allar ánægjustundirn-
ar, sem við fengum að njóta með
honum.
Magnús hefur hlotið frábært
uppeldi í foreldrahúsum, það fund-
um við foreldrarnir, þegar^synir
okkar, Lárus og Dagur, fóru ’ungir
á handboltaæfingar hjá Val. Þessi
ungi geðþekki og brosmildi þjálfari
drengjanna, sem hafði alla þessa
fórnfýsi, ótakmarkaða hjartahlýju,
góðan aga, en samt stutt í léttan
og skemmtilegan húmor, allt þetta
ber vott um góð uppvaxtarár í
æsku.
Maggi hefur svo sannarlega sett
mark sitt á handknattleikinn hjá
Val, þess bera yngri flokkar félags-
ins glöggt vitni, ekki höfum við
tölu yfír þá tugi meistaratitla, sem
Maggi og félagar færðu Val með
áhuga og dugnaði. Ánægjustundir
geta breyst í sorg — sorg getur
breyst í ánægjustundir. Hann
Maggi var rétt að að byija lífíð, en
samt var hann búinn að gera svo
mikið, sérstaklega fyrir aðra, fyrir
æskuna í Val.
Við kynntumst honum öll mjög
vel þegar hann undirbjó og hrinti í
framkvæmd keppnisferð til Teramo
á Ítalíu 1986. Sá neisti og kraftur
sem fylgdi þeim undirbúningi og
sú ferð öll var í anda Magga. Þeg-
ar við komum til Teramo að sækja
Lárus og Dag í lok móts, hittum
við þjálfara og fararstjóra hópsins,
sem fór með káta stráka í keppnis-
ferð, þessi hópur allur var ábyggi-
legur og skemmtilegur og foringinn
í þessari ferð var Maggi. Þessi ferð
gleymist þessum strákum aldrei og
fyrir það eru þeir þakklátir. Við
foreldrarnir getum þakkað Magga
svo margt. Hann kenndi þessum
strákum að hafa alltaf nóg fyrir
stafni og lifa heilbrigðu lífi, hann
var þeirra fyrirmynd, þess vegna
setur okkur hljóð þegar Maggi er
tekinn frá okkur. Allt sem við kom
Val var Magga kært. Maggi var
svo traustur og heilsteyptur í öllum
þeim félags- og þjálfarastörfum
sem hann vann fyrir sitt félag.
Lárus og Dagur hafa misst frábær-
an leiðtoga, félaga sem tók þeim
svo vel og hjálpaði okkur með upp-
eldið á þeim. Þeir fóru ekki svo
sjaldan heim til Magga, heimili hans
stóð þeim alltaf opið.
Yngsti fjölskyldumeðlimurinn
Bjarki fékk líka að kynnast Magga
með okkur og sérstaklega sumarið
1988 þegar allt lék í lyndi og Maggi
stýrði ásamt fleirum Sumarbúðum
í Borg. Maggi var strax í miklu
uppáhaldi hjá Bjarka. Þau eru ekki
svo fá ungmennin sem hann Maggi
er^búinn að leið'oeina og hjálpa.
Vonandi tekst þessum ungu krökk-
um í Val að starfa í anda Magga
áfram og halda hans merki hátt og
lengi á lofti.
Björt minning er styrkur og
blessun.
Við viljum að lokum votta fjöl-
skyldu Magga samúð og biðjum
Guð að gefa þeim styrk.
Góður Guð blessi minningu vinar
okkar. Hvíli hann í friði.
Ragnheiður, Bjarki,
Dagur, Lárus og Siggi.
Af hveiju vildi Guð fá Magga,
spurði 5 ára sonur minn er honum
var sagt að Maggi frændi væri
dáinn, hann svaraði þessari spurn-
ingu sjálfur og sagði, „kannski vildi
Guð að hann þjálfaði litlu strákana
hjá sér“.
Fyrir rúmum 9 árum lágu leiðir
okkar Magnúsar saman er • ég
kynntist eiginkonu minni, Magn-
hildi Sigurbjörnsdóttur, systur
Magnúsar. Fljótlega varð ég heima-
gangur á heimili foreldra hans,
þeirra Fanneyjar Ernu Magnús-
dóttur og Sigurbjörns Kristinsson-
ar, þarna fór samhent fjölskylda
er ætíð var gott að koma til.
Allt sitt líf var Magnús tengdur
íþróttum, eiginlega man ég ekki
eftir honum öðruvísi en með íþrótta-
töskuna sína á herðunum. Æfði
hann handbolta hjá Val, en gerðist
síðan þjálfari yngri flokka þessa
sama félags. Stárf hans þar geta
félagar hans vitnað betur um en
ég, en ég þykist þess fullviss og
veit að þar gerði hann góða hluti,
er félagið mun búa að um ókomin
ár.
Minningar mínar um hann
Magga, eins og hann var ætíð kall-
aður af vinum sínum, tengjast einn-
ig því hversu barngóður hann var
og hversu auðvelt hann átti með
að umgangast börn enda er það
ekki ofsögum sagt að börnin löðuð-
ust að honum. Allt það sem tengd-
ist börnum og unglingum átti hug
hans allan. Ofá voru þau skiptin
er maður kom í Stigahlíðina þar sem
hann bjó í foreldrahúsum, að hús-
fyllir var af strákum er hann þjálf-
aði, þar sem lagt var á ráðin um
næsta leik á milli þess að magar
voru fylltir af pizzum eða haldin
voru sérstök grillkvöld. Ánægju-
svipurinn á strákunum leyndi sér
ekki. Alltaf í stórum hóp eru ein-
staklingar er fer minna fyrir en
öðrum, hafa ekki kjark eða þor til
að láta í sér heyra, þessi einstakl-
ingar vilja oft gleymast, en ekki
hjá Magga, honum var ætíð um-
hugað um að allir fengju að njóta
sín og lagði sérstaklega rækt við
þá er minna máttu sín, hann
gleymdi aldrei sínum minnsta bróð-
ur.
Það var sama hvað hann tók sér
fyrir hendur, allt leysti hann af
hendi með stakri prýði, hvort sem
það var skólanám eða vinna við
félagsstörf. Hafði ég oft gaman af
er móðir hans hafði orðið áhyggjur
af lítilli yfirsetu hans við skólabæk-
urnar og prófin nálguðust í Mennta-
skólanum við Hamrahlíð en þar
stundaði hann nám í 4 ár, 1981-
1985. Hvað hann kom foreldrum
sínum alltaf á óvart með ágætis
einkunnum. Eins og oft vill vera
með unga menn var hann óráðinn
hvaða lífsstarf hann ætti að velja
sér. Á þessum árum var hann orð-
inn allt í öllu í unglingastarfi Vals,
var það meira en full vinna að
byggja það upp, svo lítið fór fyrir
áframhaldandi námi að sinni.
Ákveðinn var hann í því að nema
sig í einhveiju er tengdist börnum
og unglingum. En það varð að bíða
betri tíma. Ég man aljtaf hvað hann
sagði og lifði eftir: „Ég ætla að lifa
lífinu meðan ég er ungur.“ Og það
gerði hann svo .sannarlega með
starfi sínu, í að efla áhuga ungs
fólks á heilbrigðu líferni. Þeir eru
ófáir ungu strákarnir er Maggi
hjálpaði til betri vegar, bæði hér
heima og erlendis.
Trúr köllun sinni að starfa með
börnum hóf hann nám við Kennara-
háskóla Islands haustið 1988. Naut
hann sín vel þar, einkum er hann
starfaði við æfíngakennslu í skólum
borgarinnar. í mars 1989 dró ský
fyrir sólu, uppgötvaðist þá að harrn
var haldinn sjaldgæfri tegund
krabbameins. Hálfum mánuði áður
hafði hann kynnst stúlku, Margréti
Tómasdóttur, er átti eftir að reyn-
ast honum og fjölskyldu hans ómet-
anleg stoð í veikindum hans. Allan
þennan erfiða tíma, allt til þess að
Magnús lést í Landakotsspítalan-
um, stóð hún við hlið hans sem
Fædd 21. desember 1898
Dáin 19. desember 1988
Mig langar að minnast með fá-
einum orðum móðursystur minnar,
sem dó á Öldrunardeiíd Landspítal-
ans í Hátúni 10B þann 19. desem-
ber 1988. Átti hún þá tvo daga í
nírætt. María fæddist að Syðri-
Löngumýri í Blöndudal 21. desem-
ber 1898, önnur í röðinni af sjö
systkinum. Hún var dóttir hjónanna
Guðrúnar Arnljótsdóttur og Magn-
úsar Björnssonar bónda.
Föður sinn missti hún aðeins 11
ára gömul, áður hafði hún misst
tvær systur sínar, tveggja og
þriggja ára, úr kíghósta og síðar
önnur tvö, 22ja og 28 ára, úr berkl-
um. En María átti gott heimili, sem
veitti henni styrk í mótlætinu.
Það var ekki hennar eiginleiki
að láta bugast, hún hafði sterka trú
á Guð og líf eftir dauðann og vissi
að sá tími mundi koma, þegar hún
hitti ástvini sína aftur.
Þó svo María nyti ekki langrar
skólagöngu, naut hún góðrar til-
sagnar móður sinnar, sem var henni
mikils virði. Hun kunni vel til allra
óbifandi klettur. Trúlofuðu þau sig
á Þingvöllum í sumar á þeim stað
er Maggi unni mest, þar sem hann
gegnum árin hafði átt margar góð-
ar stundir með fjölskyldu sinni. Ég
mun aldrei gleyma þeim sterka
karakter er Maggi hafði að geyma,
aldrei heyrðist frá honum kvörtun
eða ósk um vorkunnsemi, frá upp-
hafi og til enda stappaði hann stál-
inu í okkur er hjá stóðum, „verið
sterk“ sagði hann ætíð, „látið ekki
bugast". V
Með þessum fátæklegu orðum
mínum kveð ég Magga minn, í huga
mínum geymi ég minningu um góð-
an dreng, minning hans mun lifa í
huga þeirra er hann þekktu, minn-
ing er yljar í umróti dagsins.
Margrét, sorg þín er mikil, meg-
ir þú ætíð ganga á guðs vegum,
foreldrar Magnúsar og systir, Guð
gefí ykkur styrk í ykkar miklu sorg.
Læknum og öðru starfsfólki
Landakotsspítala sendi ég fyrir
hönd ijölskyldunnar hugheilar
kveðjur og þakkir fyrir allt það er
þið gerðuð. Guð blessi ykkur öll og
ykkar starf.
Þór, mágur
Við félagarnir kynntumst Magn-
úsi Blöndal síðla árs 1981. Við vor-
um þá 12 ára að byija að æfa hand-
knattleik og var Magnús þjálfari
okkar. Það kom síðan á daginn að
Maggi eins og við kölluðum hann
átti eftir að reynast okkur meira
,en þjálfari. Hann var okkur einnig
mjög góður vinur og var ótrúlegt
hvernig hann gat sett sig í okkar
spor ef eitthvað bjátaði á, þrátt
fyrir aldursmun. Okkur eru sérstak-
lega minnisstæð skemmtikvöldin,
sem Maggi hélt heima hjá sér fyrir
okkur strákana, sem hann þjálfaði.
Þá ekki síður öll þau ferðalög sem
við fórum saman, þar sem hann var
ávallt hrókur alls fagnaðar.
Það var með ólíkindum hve
Maggi áorkaði miklu í þjálfunar-
starfi í yngri flokkum handknatt-
leiksdeildar Vals. Margir ungir og
efnilegir drengir í Val eiga Magga
margt að þakka, og eitt er víst að
það stóra skarð sem hann skilur
eftir sig er engan veginn hægt að
fylla. Maggi mótaði ekki aðeins
okkur strákana sem handknatt-
leiksmenn heldur líka sem persónur.
Minningu Magnúsar munum við
ávallt bera með okkur og viljum við
þakka Magga fyrir þau frábæru ár
sem við áttum með honum.
Unnustu Magnúsar og fjölskyldu
vottum við okkar dýpstu samúð og
megi Guð styrkja þau á þessum
sorgartímum.
Böðvar Bergsson og
Jón Halldórsson.
heimilisstarfa, hvort sem það var
matreiðsla eða húshald.
Þessi kunnátta átti eftir að reyn-
ast henni vel því eftir að hún flutti
suður tií Reykjavíkur 1944 vann
hún við heimilisstörf á tveimur stór-
um_ heimilum.
Árið 1947 bauðst Maríu starf hjá
Fyrirtæki Hans Pedersen og vann
þangað til hún tók við heimili bróð-
ur síns og annaðist það sem sitt
eigið væri þar til bróðursynir henn-
ar voru orðnir fullorðnir og komnir
með flölskyldur.
María hafði hlýja lund, hún var
glaðsinna og það var sama hvað
hún tók sér fyrir hendur, allt fór
henni vel úr hendi. Alltaf mundi
hún eftir öðrum og góðar og nyt-
samar voru þær gjafirnar frá henni
frænku minni.
í mars 1979 varð María fyrir’
slysi, sem leiddi til þess að hún var
rúmföst það sem hún átti eftir ólif-
að. Hún tapaði málinu og varð löm-
uð hægra megin. Ekki missti hún
þó sína léttu lund við þetta áfall
og mikla þolinmæði hafði hún. Aldr-
ei kom maður svo til hennar að
maður fékk ekki að sjá hlýlega bros-
ið hennar.
María Magnús-
dóttir — Minning