Morgunblaðið - 23.12.1989, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 23. DESEMBER 1989
*
Gunnar Olafiir Gunn-
arsson - Mmning
Fæddur 8. júlí 1946
Dáinn 6. desember 1989
Þau sviplegu tíðindi bárust mér
í gær að vinur minn, Gunnar Ólafur
Gunnarsson, hefði orðið bráðkvadd-
ur á heimili móður sinnar í
Hamrahlíð 23 þann 6. desember
síðastliðinn. Hann fæddist í
Reykjavík 8. júlí 1946 og var því
liðlega 43 ára er hann lést. Hann
var sonur hjónanna Gunnars II.
Ólafssonar arkitekts og starfs-
manns borgarverkfræðings og Þor-
bjargar S. Sigurbergsdóttur sjúkra-
liða. Auk Gunnars eignuðust þau 2
dætur, þær Þórunni og Ingibjörgu,
sem báðar eru búsettar í Reykjavík.
Gunnar var aðeins 12 ára gamall
þegar faðir hans féll frá, og hlýtur
það að hafa verið þungt áfall ungum
dreng sem og fjölskyldunni allri.
Það *hlýtur að teljast kaldhæðni
örlaganna að þeir feðgar skuli báð-
ir falla frá á sama aldursári en fað-
ir Gunnars var einnig 43 ára er
hann lést. Það varð hlutskipti móð-
ur þeirra að standa ein uppi með 3
börn sem vart voru af barnsaldri,
og hefur það ekki verið auðvelt hlut-
skipti. Þorbjörg móðir hans lifir son
■•fceinn og er nú 73 ára að aldri.
Gunnar ákvað snemma að feta í
fðtspor föður síns og læra arkitekt-
úr. Hann gekk í Menntaskólann í
Reykjavík, og að því námi loknu
hélt hann til náms í arkitektúr við
Tækniháskólann í Þrándheimi. Ekki
auðnaðist honum að ljúka því ætl-
unarverki og varð að hætta námi
eftir 1 ár vegna veikinda, sem
fylgdu honum æ síðan.
Gunnar dvaldist síðustu mánuði
ævi sinnar aðallega á Vistheimilinu
Asi í Hveragerði, þar sem hann
hafði eínnig dvalið um tíma áður.
Hann var lengst af búsettur hjá
móður sinni í Hamrahlíð 23 og þar
beið hans ávallt tilbúið herbergi.
Tveim dögum fyrir andlát sitt kom
hann þangað með allt sitt hafurtask
og vildi þar með helja nýtt líf. Ekki
auðnaðist honum það en honum
auðnaðist þó að ljúka lífi sínu á
þeim stað, sem hann leit alltaf á
sem heimili sitt.
Það er september árið 1969. Við
erum 6 ungir íslendingar að hefja
nám fjarri heimaslóðum í Norges
Tekniske Högskole í Þrándheimi.
Við höldum hópinn frá upphafi og
einhvern fyrstu dagana er farið
saman að skoða Þrándheimsdóm-
kirkju. A leiðinni heim slæst ég í
för með einum félaga minna og við
berum saman bækur okkar, hús-
næðismál, áform og vonir. Þetta
verður upphafið að varanlegri vin-
áttu, sem átti eftir að endast alla
ævi. Og þessi félagi minn var Gunn-
ar Ólafur Gunnarsson sem nú er
látinn langt fyrir aldur fram.
Fyrir ungan mann, nýskriðinn
úr menntaskóla, er ekkeit auðvelt
að hefja langan námsferil langt frá
ættlandi og fjölskyldu, og því reynd-
ust kynni okkar Gunnars mikið lán
fyrir mig, og gerði mér auðveldara
að þreyja langan vetur. Við urðum
nánir vinir og eyddum flestum okk-
ar frístundum saman. Báðir vorum
við með „hýbel“ úti í bæ, eins og
það var kallað, og bjuggum skammt
hvor frá öðrum. Þegar lestri lauk
t
Útför eiginmanns míns,
ÞORLÁKS GUÐMUNDSSONAR,
Sólheimum 25,
' ferfram frá Fossvogskapellu fimmtudaginn 28. desember kl. 15.00.
Ingibjörg Guðmundsson.
t
Maðurinn minn,
STEFÁN A. PÁLSSON,
Stigahlíð 4,
Reykjavík,
lést í Landspítalanum fimmtudaginn 21. desember.
Hildur E. Pálsson.
t
Bróðir okkar,
ÓSKAR JÓNSSON,
Rauðarárstíg 38,
lést á heimili sínu 21. desember.
Ragnar Jónsson,
Þórdís Todda Jónsdóttir,
Egill Jónsson.
t
Ástkær eiginmaður, faðir, tengdafaðir og afi,
KRISTJÁN S. GUÐJÓNSSON,
Dvalarheimilinu Hlif,
Isafirði,
andaðist á Landakotsspítala 22. desember.
Jarðarförin auglýst síðar.
Jóhanna Jakobsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
Innilegar þakkir til þeirra sem auðsýndu okkur samúð og hlýhug
við andlát og útför föður míns, tengdaföður og afa,
JÓNS SIGURGEIRS VIGFÚSSONAR.
Vigfús Þór Jónsson, Ólöf Karlsdóttir,
Árný Vigfúsdóttir,
Jón Þór Vigfússon.
á kvöldin var því oft skotist á milli
og drukkið saman ketilkaffi sem
við lærðum báðir að meta.
Þessi fyrsti vetur var einstaklega
harður og fór frost niður í 17 stig,
og var því oft kalt hjá mér í gömlu,
illa einangruðu timburhúsi. En hjá
Gunnari félaga mínum var alltaf
funhiti, því þar var koksofn sem
kynntur var óspart kvölds og
morgna. Það var því oft freistandi
að sitja þar við fram eftir kvöldi,
þangað til ég varð að taka í mig
kjark og halda út í kuldann. Mér
dettur í hug að þetta lýsi vel mann-
inum, Gunnari, hann vildi hafa heitt
í kringum sig bæði í eiginlegri og
óeiginlegri merkingu. Hann var ör
í skapi, kröfuharður á umhverfi sitt,
og kærði sig ekki um neina hálf-
velgju. Hann var lífsþyrstur, vildi
reyna allt og meðalhóf var ekki í
hans eðli. Og það varð honum
stundum til tjóns, því stundum varð
áfergjan svo mikil, óþolinmæðin svo
sterk að hann gat ekki beðið og
tækifærin fóru framhjá.
Þessi skapgerðareinkenni komu
skýrt fram í vinnu. Hann sagðist
hafa unnið mikið i steypuvinnu á
sumrin heima og það átti greinilega
vel við hann. Þetta er átakavinna
þar sem unnið er meðan stætt er
ef þess gerist þörf. Það er verkefn-
ið sem ákvarðar tímann, ekki tíma-
lengdin sem ákvarðar stærð verk-
efnis. Eins var hann í starfi sínu
við úrlausn verkefna. Nám í arki-
tektúr gerir miklar kröfur til nem-
enda um öguð og sjálfstæð vinnu-
brögð. Námið byggist strax á fyrsta
ári mikið til á úrlausnum sjálf-
stæðra verkefna, eða verkefna unn-
um af hópi nemenda. í náminu var
Gunnar skorpumaður eins og í öðru,
og vann að verkefnum sínum inest
heima og þá gjarnan langt fram
eftir nóttu. Undraðist ég oft hveiju
hann hafði afkastað á einu kvöldi,
og að svo miklu leyti sem ég var
dómbær á það sem ég sá, fannst
mér það bera vott um mikið hug-
myndaflug og færni í teikningu.
Enda voru aðeins þeir bestu sem
fengu inngöngu í arkitektadeildiria
eftir að hafa þreytt sérstakt inn-
tökupróf vorið áður.
Þennan vetur í Þrándheimi gerð-
um við ýmislegt til skemmtunar
milli þess sem við stunduðum nám-
ið. Flesta sunnudagsmorgna var
Gunnar mættur heima hjá mér eld-
snemma, því hann var morgunhani
en ég aftur á móti morgunsvæfur.
En það var engin miskunn og hann
hló bara að kveinstöfum mínum
yfir að þurfa að drattast fram úr
rúminu. Sunnudögunum eyddum
við svo í hinar og þessar skoðunar-
ferðir um Þrándheim og nágrenni,
því af nógu var að taka í svo sögu-
frægum bæ. Við fórum meira að
segja eina helgina til Röros en þar
er smábær sem hefur staðið nánast
óbreyttur frá því á síðustu öld og
er einstakur minnisvarði um bygg-
ingastíl þess tíma. Og mér finnst
trúlegj; að það hafi verið Gunnar
sem dró mig þangað tregan, en
hugfanginn af staðnum eftir á.
Kvikmyndahúsin voru stunduð
af kappi, því það var eitt af því sem
„blankir“ stúdentar gátu veitt sér.
Og eins og gengur og gerist var
kneyfaður bjór þegar tilefni gafst
og auraráð leyfðu, annaðhvort við
tveir eða í hópi annarra íslendinga
á staðnum, sem voru fjölmargir.
Gunnar hafði ríkt skopskyn og var
fundvís á það skoplega í fari sam-
ferðamanna sinna og reyndar einn-
ig hjá sjálfum sér. Og ógleymanleg-
ur er hrossahlátur hans við slík
tækifæri, sem gat hrifið alla með
sér.
Það var því mikið skarð fyrir
skildi í félagahópnum þegar Gunnar
hætti óvænt námi eftir að hafa lok-
ið 1. ári með góðum árangri. En
þá fór að bera á þeim veikindum
sem urðu hans förunautur upp frá
því. Vinskapur okkar hélt þó áfram
þrátt fyrir að við værum hvor í sínu
landinu. Eftir heimkomu héldum
við uppteknum hætti og létum aldr-
■ ei langan tíma líða milli samfunda,
þótt veraldarvafstur síðari ára hafi
gert þá sífellt strjálli.
í öllum sínum veikindum barðist
Gunnar hetjulegri baráttu og hann
varðveitti alla tíð óbreyttan sinn
innri mann. Það var aldrei mjög
djúpt á því hjá honum, að sjá hið
skoplega við tilveruna bæði hjá
sjálfum sér og öðrum. Einnig hélt
hann óskertri hugsun og minni og
viðhélt áhuga á þjóðmálum og öðm
því sem gerðist í kringum hann.
Gunnar kvæntist aldrei og eignaðist
engin börn en tók í þess stað ást-
fóstri við systurbörn sín. Hin síðari
ár fór hann að fá áhuga á trúmálum
og held ég að það hafi gefið honum
styrk í erfiðleikum hans.
Eg minnist Gunnars sem trausts
vinar; sem fordómalauss og fróð-
leiksfúss manns; sem manns með
sterkar langanir og lífskraft, sem
'ekki fékk að njóta sín. Ég votta
móður hans og systrum mína inni-
legustu samúð á þessum erfiðu dög-
um.
Réði sá er ræður
rökum alda,
ástríkur faðir,
alls vitandi.
Því skal traustri trú
trega binda,
frænda sviptur
framar þreyta. (Jónas Hallgrímsson)
Egill Þór Einarsson
Nú héðan á burt í friði ég fer
6, faðir, að vilja þínum,
í huga er mér rótt og hjartað er
af harminum læknað sínum.
(Luther, Sb. 1589, H.Hálfd.)
Oli frændi er dáinn.
Þessi ljúfi og góði maður sem
öllum vildi vel. Hann varð aðeins
43 ára, það er ekki löng ævi, en
hann var búinn að vera veikur frá
því að hann var ungur maður.
Nú eru þau veikindi að baki og
hann er kominn til pabba síns, sem
lést líka þegar hann var 43 ára og
ég er þess fullviss að þeir eru sam-
an núna og þeim líður báðum vel
hjá Guði.
Gunnar Ólafur var sonur hjón-
anna Gunnars H. Ólafssonar arki-
tekts, sem lést árið 1959, og Þor-
bjargar S. Sigurbergsdþttur sem
enn er á lífi. Gunnar Ólafur átti
tvær eldri systur, Ingibjörgu og
Þórunni, móður mína. Óli frændi
var hæfileikaríkur maður og hann
var sannur listamaður í höndunum.
Hann hefði getað orðið góður arki-
tekt, en vegna veikinda sinna gat
hann ekki lokið því námi. Óli frændi
var óvenju greindur maður og það
var leitt að hann gat ekki notað
þessa hæfileika sína.
Ég á margar góðar minningar
urn ðla frá því ég var barn. Óli var
tíður gestur heima hjá foreldrum
mínum og hann passaði mig og
bróður minn þegar foreldrar mínir
voru að heiman.
Óli kom oft til okkar í hádegis-
mat á sunnudögum, en hann hafði
mikið dálæti á matnum hjá mömmu
og kallaðf hann „sunday special“.
Mamma og Óli voru mjög náin
systkini alla tíð og í bernsku voru
þau bestu vinir. Seinustu árin dvaldi
hann að Ási í Hveragerði, en átti
þó alltaf heimili hjá móður sinni.
Ég man eftir okkar síðustu fund-
um í sumar, þegar hann heimsótti
okkur í sumarbústað að Snæfoks-
stöðum, þar sein öll flölskyldan var
samankomin og mun ég geyma þá
minningu í hjarta mínu.
Guð blessi Gunnar Ólaf Gunnars-
son og Guð blessi móður hans, sem
er í mikilli sorg.
Elsku amma, mundu að hann er
kominn til pabba síns og ég veit
að honum líður vel núna.
Guð blessi alla aðstandendur
hans.
Sigrún Hrafhsdóttir
Alþýðuflokksfélag
Kópavogs 40 ára
Alþýðuflokksfélag Kópavogs
verður 40 ára þann 27. desem-
ber nk.
Þegar Alþýðuflokksfélagið var
stofnað 1949 var Kópavogur orð-
inn sjálfstætt hreppsfélag, en
hafði áður verið hluti af Seltjarnar-
neshreppi. Fyrsti formaður var
Pétur Guðmundsson. Félagið hef-
ur boðið fram í hreppsnefndar- og
bæjarstjórnarkosningum alla tíð
síðan. Fyrsti fulltrúi í hreppsnefnd
var Þórður Þorsteinsson, hrepp-
stjóri á Sæbóli.
t
Innilegar þakkir til allra er sýndu hlýhug og samúð við fráfall og
útför
KRISTÍNAR S. STEINSDÓTTUR,
Hvassaleiti 23.
Steina Haraldsdóttir Williams,
Pálma Steinsdóttir,
Ingibjörg Karlsdóttir,
Kristin Hjörvar,
Pálfna Karlsdóttir.
Lengst af hefur Alþýðuflokks-
félagið annast útgáfu á Alþýðu-
blaði Kópavogs eða frá því 1954.
Félagið á og rekur í samvinnu
við nokkra félagsmenn félags-
heimili í Hamraborg 14a.
Við síðustu bæjarstjórnarkosn-
ingar hlaut flokkurinn 3 bæjarfull-
trúa (af 11) kjörna í bæjarstjórn
Kópavogs, þau Guðmund Oddsson,
Rannveigu Guðmundsdóttur og
Huldu Finnbogadóttur. I bæjar-
stjórn hafa þau Kristinn Ó. Magn-
ússon og Sigríður Einarsdóttir
komið í stað Rannveigar Guð-
mundsdóttur, sem hefur tekið
sæti á Alþingi, og Huldu Finn-
bogadóttur, sem dvelur erlendis.
Stjórn félagsins skipa nú: Gunn-
ar Magnússon formaður, Ólafur
Guðmundsson varaformaður,
Bjarni Pálsson gjaldkeri, Helga
Jónsdóttir ritari og meðstjórnend-
ur Gerður Guðmundsdóttir, Kristín
Jónsdóttir og Arnþór Sigurðsson.
í tilefni afmælisins hefur Al-
þýðuflokksfélag Kópavogs opið
hús milli kl. 17.00 og 19.00 í Fé-
lagsheimili Kópavogs, 1. hæð,
þann 27. desember. Allir eru vel-
komnir.
(Fréttatilkynning)