Morgunblaðið - 13.05.1990, Blaðsíða 9

C 9
hana í nokkra mánuði áður en hún
kom fyrst fram. Það út af fyrir sig
var nýjung í íslensku dægurtónlist-
arlífi, að eyða löngum tíma í æfing-
ar áður en lagt var af stað. Hann
flutti með sér nýja siði og kom á
reglulegum æfingum, en fram að
því höfðu venjuleg smábönd ekkert
verið að spekúlera í svona ná-
kvæmnisatriðum heldur hóuðu
menn sig saman og spiluðu það sem
þeir kunnu og höfðu kunnað frá
barnsaldri jafnframt því sem þeir
kipptu inn einu og einu nýju lagi.
En KK rak sextettinn eins og
stífasta fyrirtæki og lagði jafnmikla
áherslu á útlit hljómsveitarinnar og
innihald tónlistarinnar sem hún
flutti. Styrkur Kristjáns lá því
kannski fyrst og fremst í skipulagn-
ingunni og hann vissi nákvæmlega
hvernig þetta átti að vera. Við sótt-
um mikið til hans, allir sem vorum
Jijá honum, og þetta varð okkur
mikill músíkskóli því hann kunni
líka að laða fram hæfileika hvers
og eins og ná því besta út úr mönn-
um sem hægt var. Hann örvaði
mann til dæmis til að skrifa útsetn-
ingar og ég efa að ég væri enn að
útsetja hefði hans áhrifa ekki notið
við á þeim tíma sem maður var
hvað móttækilegastur."
- Einhvern tíma var mér sagt
að eina af skýringunum á því hversu
vandaður KK-sextettinn var á
sírium tíma mætti rékja til þéss að
þú og Jón bassi hefðu verið í stöð-
ugri samkeppni um að koma með
sem bestar útsetningar.
„Þetta er nú áreiðanlega eitthvað
málum blandið. Ég minnist þess
ekki að við Jón höfum nokkurn tíma
verið að keppa hvað þetta snerti
enda unnum við mikið og vel sam-
an. Og það var ótrúlega lítið um
ríg á milli manna í KK-sextettnum.
Hann var hreinlega ekki til þann
tíma sem ég var í hljómsveitinni.
En við Jón útsettum mikið og ég
fékk að valsa svona á milli og taka
það sem mig langaði til, en Jón
aftur á móti var hörkuduglegur við
að útsetja það sem við þurftum
nauðsynlega að vera með og hann
gerði það mjög vel.
Það var unnið skipulega að öllum
hlutum og til dæmis þegar rokkið
kom fram á sjónarsviðið, á miðjum
starfsferli KK sextettins, var tekið
faglega á því máii. Ég minnist þess
að þegar kvikmyndin með rokkar-
anUm Tommy Steele var tekin til
sýninga í Austurbæjarbíói þá höfð-
um við æft upp ellefu lög úr mynd-
inni. Raggi Bjarna átti innangengt
í bíóið og hafði fengið að taka upp
lögin úr myndinni þegar hún var
prufusýnd. Síðan settumst við niður
við að skrifa og æfa og vorum með
allt klárt þegar myndin var frum-
sýnd. Þetta sýnir svolítið hversu
fagmannlega tekið var á málum í
KK. Á þessu tímabili vorum við
annars vegar með þessi rokklög sem
vinsælust voru hveiju sinni og hins
vegar „standarda" og við vomm
með svo mikið af lögum að ég efa
að nokkur íslensk hljómsveit hafí í
annan tíma haft úr eins fjölbreyttu
lagavali að moða. Það var mark-
visst unnið að því að gera þetta
eins vel úr garði og framast var
kostur og þarna var mikið og gott
mannval í gegnum árin.“
Ákvað að snúa við blaðinu
„Það var vissulega spennandi og
skemmtilegt fyrir unga menn að fá
tækifæri til að taka þátt í þessu,
en þetta hafði líka sínar skuggahlið-
ar. Brennivínið var aldrei langt
undan og á þessum árum tíðkaðist
talsvert að hljóðfæraleikarar hefðu
vín um hönd í starfi og margir fóru
illa út úr því. Brennivínið var hins
vegar algjör bannvara í KK sext-
ettnum og stíft tekið á því, en engu
að síður fundu menn ýmsar leiðir
framhjá reglunum og því verður
ekki á móti mælt að ég notaði ansi
mikið brennivín á þessum árum og
svo síðar, í öðrum hljómsveitum sem
ég spilaði með. Það kom líka að
því að maður ofgerði sér og því
fylgdi þunglyndi og svartsýni sem
er eitt af einkennunum. Þá ákvað
ég að snúa við blaðinu.
Það átti ser að vísu nokkurn
aðdraganda. Ég hafði af og til hitt
nokkra kunningja mína á götu,
káta og uppveðraða, nýkomna úr
svokallaðri meðferð á Freeport-
sjúkrahúsinu í Bandaríkjunum. Mér
fannst merkilegt að sjá umskiptin
á þessum mönnum, sem áður höfðu
verið þekktir fyrir óreglu, og ein-
hvern veginn hefur þetta sest í
mig. Svo er það ári síðar, eftir eitt
leiðindatímabilið þegar ég var alveg
búinn að fá nóg, að ég tek upp
símtölið og bið um aðstoð. Þá komu
nokkrir kunningjar að vörmu spori
og það skipti engum togum að ég
var kominn til Bandaríkjanna eftir
tvo daga.
Ég verð nú samt að játa að það
runnu á mig tvær grímur fyrsta
daginn sem ég vaknaði þarna á
spítalanum, við vein og skræki í
einhveijum útlendum körlum. Og
ég fór að hugsa um hvern andskot-
ann ég væri nú búinn að koma mér
í, munstraður á geðveikraspítala í
annarri heimsálfu. Kjarkurinn var
ekki upp á marga fiska á því augna-
bliki, en svo komu tveir íslenskir
strákar inn til mín og róuðu mig
niður þannig að ég fékk kjarkinn
aftur, að svo miklu leyti sem það
er hægt við slíkar aðstæður. Menn
eru nú yfirleitt ekki mjög borubratt-
ir á svona hæli.
En ég ákvað að ganga í gegnum
þetta prógram og taka það eins og
háskólanám. Ég var samviskusam-
ur og lét ekkert framhjá mér fara,
fékk mér stóran doðrant og glósaði
í hann hvert einasta orð. Síðan
ætlaði ég að velja hvort ég vildi
þetta eða ekki. Svo útskrifaðist ég
rétt fyrir jól og kom heim á Þorláks-
messu, alveg óskaplega glaður eins
Svanhildur og
Gaukur frá
tímum Sextetts-
ins á sjöunda ára-
tugnum.
KK-sexteftinn á
árunum 1956-57. Frá
vinstri: Árni Scheving (víbrafónn),
Kristján Magnússon (píanó), Jón
Sigurðsson (bassi, útsetningar),
Kristján Kristjánsson hljómsveitar-
stjóri (saxafónn), Guðmundur
Steingrímsson (trommur), Ólafur
Gaukur (gítar, útsetningar) og
Sigrún Jónsdóttir söngkona.
og gefur að skilja og ég hef verið
það síðan í vaxandi mæli. Þetta var
árið 1977 og ég verð að segja, að
síðan hefur mér fundist lífið verða
skemmtilegra með hveijum einasta
degi sem líður. Ég hef aldrei átt
jafngott líf eins og nú og hvað
brennivínið áhrærir þá hef ég verið
svo heppinn að ég hef aldrei, og
ég segi það satt, ekki eitt augna-
blik, fundið til löngunar að taka
glas síðan.“
Góð blanda
Sextett Ólafs Gauks var stofnað-
ur 1965 og naut talsverðar hylli,
ekki síst vegna sjónvarpsþáttanna
„Hér gala Gaukar“, auk þess sem
hljómsVeitin gaf út nokkrar hljóm-
plötur með lögum sem mörg hver
náðu miklum vinsældum. Gaukur
segir að sextettinn hafi verið eins
konar tilraun til að brúa bilið á
milli poppsins og hinnar hefð-
bundnu danstónlistar. Hann fékk
til liðs við sig yngri menn, sem
vakið höfðu athygli í poppbransan-
um svo sem Rúnar heitinn Gunnars-
son og Pál trommuleikara Vil-
hjálmsson, í bland við skólaða
hljómlistarmenn á borð við Carl
Möller og Andrés heitinn Ingólfs-
son. Söngkona sextettsins var
Svanhildur Jakobsdóttir, eiginkona
Ólafs, og margir fleiri komu við
sögu:
„Þetta var fyrst og fremst dans-
hljómsveit og til að vera gjaldgeng-
ur á markaðinum varð maður auð-
vitað að vera með nýjustu lögin líka.
Ég hafði alltaf gaman af að spila
með þessum strákum og held að
þetta hafi verið ágæt blanda. Við
æfðum mjög reglulega og héldum
þessu vel vakandi, skiptum reglu-
lega um einkennisföt og á hveiju
ári var farið í myndatöku. Auk þess
að spila hér heima, bæði í veitinga-
húsum í Reykjavík og vítt og breitt
um landið, fórum við til útlanda og
spiluðum meðal annars í nokkra
mánuði í Þýskalandi. Á hveiju
sumri, í ein tíu ár að minnsta kosti,
var farið í hringferð um landið með
skemmtidagskrá og við spiluðum
mikið á svokölluðum héraðsmótum.
Auðvitað bar margt við á þessum
ferðum, og væri hægt að segja
margar sögur af því. Eitt sumarið
keyptum við okkur bíl, sem rúmaði
alla hljómsveitina og „draslið“ svo-
nefnda, sem eru hljóðfærin og per-
sónulegur farangur. Við gerðum
þetta auðvitað til að lækka ferða-
kostnaðinn og ég ók bílnum, sem
var hinn ágætasti farkostur af Ford
gerð. Ég held að það hafi verið í
einni af fyrstu ferðunum, að við
vorum á leið frá Hornafirði til
Djúpavogs, langt frá allri manna-
byggð að því er okkur fannst, þeg-
ar við heyrum gríðarlegan hvell
framantil í bílnum. Við vorum Sann-
færð um að nú væri þessu lokið,
bíllinn brotinn og við myndum ekki
skemmta neitt það kvöldið. Við
ákváðum þó að reyna að aka áfram,
í fyrsta gír, og freista þess að kom-
ast til byggða. Við vorum rétt kom-
in yfir næstu hæð, svona um 200
metra, þegar við komum auga á
bóndabæ rétt við veginn, og ókum
lúshægt heim að bænum í þeirri
von að fá þar lánaðan síma til að
aflýsa ballinu um kvöldið og gera
aðrar ráðstafanir. Á hlaðinu tók
bóndinn á móti okkur og við sögðum
farir okkar ekki sléttar. En hann
virtist ekki taka þetta mjög nærri
sér, gekk fram fyrir bílinn og kíkti
undir hann. „Það er farið auga-
blað,“ sagði hann sallarólegur. „Ég
skipti bara um það fyrir ykkur.“
Við ætluðum ekki að trúa okkar
eigin eyrum því að í ljós kom ‘ að
þessi bóndi stundaði vélaviðgerðir
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGIÍR 13. MAl 1990