Morgunblaðið - 03.08.1990, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. ÁGÚST 1990
31
Þórunn Elías-
dóttír — Minning
Fædd 1. desember 1916
Dáin 29. júlí 1990
Tengdamóðir mín Þórunn Elías-
dóttir lést á Vífilsstöðum 29. júlí
sl. eftir löng og erfið veikindi. Þór-
unn fæddist 1. desember 1916 í
Reykjavík. Foreldrar hennar voru
Kristín Mensaldersdóttir og Elías
Nikulásson. Fyrstu árin bjó hún
með foreldrum sinum í Reykjavík
en flutti síðan með þeim og systkin-
um sínum í Þykkvabæinn. Árið
1937 giftist hún eftirlifandi manni
sínum Baldvini Skæringssyni. Þau
eignuðust 9 börn sem öll eru á lífi.
Þau eru Kristín gift, Herði Runólfs-
syni, Elías, kvæntur Höllu Guð-
mundsdóttur, Baldur Þór, kvæntur
Arndísi Steinþórsdóttur, Kristinn
Skæringur, kvæntur Sigríði Mínevu
Jensdóttur, Ragnar Þór, kvæntur
undirritaðri, Hrefna, gift Snorra
Rútssyni, Baldvin Gústaf, kvæntur
Önnu Gunnlaugsdóttur og Hörður
kvæntur, Bjarney Magnúsdóttur.
Fyrir tæpum 30 árum kynntist
ég Þórunni. Þá voru öll börnin
heima nema þau tvö elstu. Þetta
var mannmargt og líflegt heimili.
Eins og gefur að skilja hefur oft
verið langur vinnudagur hjá Þór-
unni ekki síst þegar Baldvin stund-
aði sjósókn. Þórunn var góð kona
þó að hún væri stundum köld í fram-
komu þá var hlýtt hjarta sem inni-
fyrir sló. Það sást best á því hvað
hún var natin og þolinmóð við litlu
barnabörnin þegar þau komu í
heimsókn og síðan langömmubörn-
in. Ég minntist sérstaklega jólaboð-
anna á Illó á jóladag þegar allir
komu saman. Síðasta jólaboðið var
í Gefjun 1972 rétt fyrir gos. Það
Fædd 1. desember 1898
Dáin 28. júlí 1990
Því hvað er ástar og hróðrardís
og hvað er engill úr Paradís
hjá góðri og göfugri móður?
Þannig spyr Matthías Jochums-
son, þegar hann minnist móður
sinnar. Þannig spyijum við systkin-
in, þegar kemur að stund þakkar
og kveðju. í hugum okkar er djúpur
söknuður, sem er blandaður barns-
legri eigingirni. Þessi eftirvænting-
arfullu vistaskipti voru svo kær-
komin og tímabær fyrir mömmu.
Hún beið óþreyjufull eftir þessum
tímamótum með mikilli tilhlökkun,
samfara fullri reisn og tillitssemi
gagnvart okkur börnunum. Fram
til síðasta dags og síðustu stundar
var hún vakandi á öllum sviðum
yfir velferð og velgengni okkar og
annarra, hún hafði skapstyrk til að
láta viðmælendur gleyma þverrandi
líkamsþreki hennar, það tók enginn
eftir því vegna þess að annar æðri
styrkur kom jafnan fram og
skyggði á dvínandi líkamsþrek. Við
vitum að hjálparstoðirnar tvær, sem
hún hafði í höndum síðustu vikum-
ar, voru henni ekki að skapi, enda
vissi hún oft og tíðum ekki hvar
hún lagði þær frá sér. Það hefur
verið henni eðlilegra að sveifla orf-
inu eða hrista úr heyflekknum,
snara heysátunum á klakkinn eða
sveiflast á bak gæðingnum, renna
pijónavélinni sinni fram og aftur
eða láta saumavélina fylgja eftir
markvissum handtökum hennar.
Sem dæmi um atorku hennar, fyrir-
hyggju og stjórn skal dregin upp
mynd, sem skýrir þessar hugrenn-
ingar. Þegar mest var annríkið í
heyskapnum var hún öllum stund-
um hin afkastamesta. Við fundum
til þreytu og svengdar og biðum
með óþreyju að hún færi heim að
var stór hópurinn sem var þá sam-
ankominn og unir glaður við söng
-og leiki. Þegar ég lít til baka rifjast
upp minningar frá samverustund-
um um áramót þegar íjölskyldan
kom saman á mínu heimili. Á vetr-
um hittumst við oft og tókum í
spil það var engin lognmolla yfír
þeim stundum. Á þorranum keypt-
um við okkur þorramat og borðuð-
um heima. Þetta var fastur liður á
meðan Þórunn og Baldvin bjuggu
í Eyjum. Eftir gos fluttust þau ekki
aftur til Eyja. Baldvin byggði ein-
býlishús á Arnartanga 4 í Mosfells-
sveit. Þar var heimili Þórunnar allt
til enda. Hún var mikið veik síðustu
ár. Baldvin hefur hugsað um hana
af sérstakri alúð, einnig hefur Birg-
ir verið henni einstaklega góður og
umhyggjusamur allt til endaloka.
Þegar við heimsóttum Þórunni fyrir
tveimur mánuðum þá var hún
heima, en sárþjáð. Þegar hún vissi
að við ætluðum í sumarbústað í
ágúst fór hugur hennar á flug og
talaði hún um að kannski gæti hún
heimsótt okkur í bústaðinn eins og
oft áður. Með þessum fátæklegu
orðum kveð ég tengdamóður mína
og þakkS henni samfylgdina í gegn-
um árin, Elsku Baldvin ég bið góð-
an Guð um að vera með þér og
styrkja þig í sorg þinni.
Anna Jóhannsdóttir
Amma Þórunn var lítil og fíngerð
kona en ákveðin og sterk persóna
sem lét sér ekkert fyrir bijósti
brenna. Hún var atorkusöm og iðin
en hafði þó ávalit tíma aflögu til
að sinna okkur barnabörnunum og
öllum sem til hennar komu.
taka til matinn. Það var oft skamm-
ur tími liðinn frá því að hún fór
úr heyvinnunni og við komum vel
matlystug heim og þá var allt til
reiðu á matborðinu.
Fyrirhyggja hennar og hyggindi
voru okkur ekki Ijóslifandi í þá
daga. Ekki er nema eðlilegt og sjálf-
sagt að þakka fyrir matinn sinn.
Einnig er það eðlislæg tilfínning
að gleðjast þegar séð er fyrir öðrum
nauðþurftum, þegar saumuð eru föt
og prjónuð og nýsaumaðir skinn-
skór. Þessir hlutir í lífi okkar barn-
anna voru eðlilegir. Hún hélt uppi
farkennslunni þann tíma sem far-
kennarinn var að kenna á öðrum
bæjum. Hún hafði mikið þrek, bæði
líkamlegt og andlegt, meira en í
meðallagi, en hún hafði skapstyrk,
mannkosti og móðurást nokkru
meiri. Þessara kosta hennar fengum
við systkinin að njóta. Á þessa kosti
hennar reyndi mest, þegar hún stóð
frammi fyrir þeim öriögum að faðir
okkar systkinanna fimm féll frá og
hún stóð ein eftir með okkur
tveggja, þriggja, fjögurra, fímm og
sex ára. Hin almenna skylda sveit-
arfélagsins var þá að leysa upp
heimilið og koma börnunum fyrir á
öðrum bæjum. Hamingjusól hennar
var ekki gengin að fullu til viðar.
Hamingjusól hennar fór að rísa
í annað sinn. En jafnframt gæfusól
okkar systkinanna. Þau Tómas og
hún fundu sameiginlegan farveg
fyrir hamingjustrauma sína. Þau
veittu okkur þá ómetanlegu gæfu
að eiga heimili, móður og föður.
Þau náðu því óvenjulega gæfu-
markmiði að við systkinin sjö erum
enn í dag eins og bestu alsystkini
væru.
Eins og fæðingin er gleðileg og
full eftirvæntingar, þá munu þessi
tímamót hennar og vistaskipti vera
og verða henni jafn eðlileg og gleði-
Bjartsýni og jákvæð viðhorf létu
engan ósnortinn og á sinn sérstaka
hátt uppörvaði hún okkur ætíð og
gladdi.
Ömmu verður sárt saknað en
minningarnar góðu eigum við og
geymum í hjörtum okkar um ókmna
tíð.
Elsku afa og fjölskyldunni allri
sendum við smaúðarkveðjur.
Elíasar Björn
Okkur setur hljóða á mildum og
sólríkum Sunnudegi, þegar fregn
um andlát kemur, þó að hún komi
alls ekki á óvart og segja má að
allir hafi verið í viðbragðsstöðu.
Tilfinningar eru blendnar, feginleiki
í aðra röndina en söknuður í hina.
Mig langar að minnast tengda-
móður minnar, Þórunnar Eiíasdótt-
ur, í fáum orðum. Minningarnar
streyma fram. Fyrir sex árum kom
leg. Hún var búin að fullvissa okk-
ur um þessa tilhlökkun sína og að
hennar mati síðbúna atburð. Þetta
þroskaða viðhorf hennar til eðli
lífsins og tilverunnar auðveldar
okkur að umbera djúpan söknuð
við brottför hennar. Við samgleðj-
umst henni. Við getum aldrei þakk-
að henni eins og vert ér. Hún gaf
okkur svo mikið úr sjóði sínum. Þar
voru engin takmörk. Hún hefur
einnig gefið svo mörgum öðrum
vinum sínum og vandalausum. Það
er enginn endir eða þurrð á gjafa-
uppsprettu hennar. Við systkinin
erum alltaf að hitta fólk sem lætur
okkur njóta mannkosta og gjafmildi
hennar og beggja eiginmanna henn-
ar, Þórarins og Tómasar. Margar
góðar kveðjur gefur að Ifta í gesta-
bókunum á Reykhólum. Alúðin og
þjónustan við gestina skín alls stað-
ar í gegn. Hinn 20. júlí sl. ritar
síðasti gesturinn þessi orð: „Þakka
húsráðanda fyrir að sýna mér kirkj-
una og segja vel frá.“ Vigdís Finn-
bogadóttir.
Innilegar þakkir fyrir alla alúð
og aðhlynningu færum við starfs-
fólkinu á ■ dvalarheimilinu
Barmahlíð, hjúkrunarkonu, lækn-
um og öllum öðrum sem veittu
ég fyrst í heimsókn til Þórunnar.
Ég hafði kynnst syni hennar, Birgi
Þór, vestur í Kanada, þar sem við
vorum bæði við nám. Um sumarið
fór ég heim til íslands, en sonur
hennar hélt kyrru fyrir í Kanada.
Ég var kvíðin og var búin að teikna
hana oft í huganum, hvernig hún
liti út og hvernig viðmót hennar
væri, og ég varð ekki fyrir vonbrigð-
urryneð viðtökurnar. Þessi fíngerða
kona, sem var blíð og ákveðin í
senn, tók vel á móti mér. Ég heim-
sótti Þórunni oft þetta sumar, og
það var notalegt að koma til henn-
ar þreytt úr vinnunni. Þá beið mín
jafnvel smurt brauð og heitt á könn-
unni, og ég sagði henni frá lífinu
vestur í Kanada. Hún kunni svo vel
að hlusta og spurði góðra spurn-
inga.
Æ síðan hafa samskiptin verið
mikil og náin. Fólk kynnist oft ekki
almennilega fyrr en reynir á sam-
skiptin, þegar búið er undir sama
þaki. í þeim tilfellum komumst við
ekki hjá því að sýna litróf persónu
okkar; hættan á árekstrum er meiri
en samskiptin þeim mun dýpri og
hreinni. Við Þórunn sýndum okkar
litróf. Ég vona, að ég hafi lært að
taka hana mér til fyrirmyndar því
fas hennar var eftirbreytni vert um
margt, sterkt og áhrifamikið en þó
lítillátt og hógvært í senn.
Heilsu Þórunnar hrakaði ár frá
ári, en alltaf hélt hún sinni reisn
og sínum sálarstyrk, og þannig mun
minningin um hana varðveitast í
hugum okkar, og þannig held ég
að hún vilji að við minnumst henn-
ar. Hún var manneskja, sem fylgdi
ákveðnum lifsreglum fast eftir með
breytni sinni; oftast án orða. í ára-
langri baráttu, sem sífellt tók sinn
toll af þreki hennar, var hún sjálfri
sér samkvæm. Þrátt fyrir allt gaf
hún baráttunni gildi með trú sinni
á lífið, og í þetta sinn varð hún að
orða það fyrir mig, sem þreklítill
líkami megnaði vart að tjá: „Á
meðan ég á einn og einn góðan
dag, finnst mér baráttan þess virði“.
Halldóra Björnsdóttir
mömmu beinan og óbeinan stuðning
fram til síðasta dags.
Þótt þessi grein sé rituð fyrir
hönd okkar systkinanna, þá veit ég
að tengdabörnin, barnabörnin og
barnabarpabörnin taka heilshugar
undir það sem hér hefur verið greint
frá.
Til glöggvunar skulu helstu þætt-
ir lífshlaupsins raktir. Foreldrar
Steinunnar voru Kristín Þorsteins-
dóttir og Hjálmar Þoriáksson er
bjuggu á Þorljótssöðum í Vesturdal
í Skagafirði. Þegar þau slitu sam-
vistir 1908 fluttist hún að Vind-
heimum og ólst þar upp hjá Moniku
Indriðadóttur og Sigmundi Andrés-
syni. Árið 1920 flyst hún vestur
að Reykhólum sem ráðskona á búi
og hinni nýkeyptu jörð Eggerts
Jónssonar frá Nautabúi. Þau jarða-
kaup gengu til baka árið eftir. Vor-
ið 1921 giftist hún Þórarni Árna-
syni og tóku þau Reykhóla á leigu
og bjuggu þar í tvö ár. Næstu þijú
árin voru þau á Hólum í Hjaltadal.
Þar var Þórarinn ráðsmaður á
skólabúinu. Árið 1926 flytjast þau
aftur vestur og fá ábúð á Miðhús-
um. Hinn 4. júlí 1929 andaðist Þór-
arinn. Steinunn hélt áfram búi á
Miðhúsum. í árslok 1930 giftist hún
Tómasi Sigurgeirssyni. Þau bjuggu
á Miðhúsum fram til ársins 1939,
þá fluttust þau að Reykhólum. Þar
stóð heimili þeirra og hennar fram
til þessa dags. Tómas lést 17. febr-
úar 1987.
Börn hennar og Þórarins eru:
Kristín Lilja á Grund í Reykhóla-
sveit, gift Ólafi Sveinssyni; Þor-
steinn í Reykjavík giftur Hallfríði
Guðmundsdóttur; Sigurlaug Hrefna
í Kópavogi, gift Henrik Rasmus;
Anna í Kópavogi, gift Hauki
Steingrímssyni; Hjörtur á Selfossi,
giftur Ólöfu Sigurðardóttur.
Börn hennar og Tómasar eru
Kristín Ingibjörg í Kópavogi, gift
Mána Siguijónssyni og Sigurgeir á
Mávavatni, Reykhólum, var giftur
Dísu Ragnheiði Magnúsdóttur, en
hún er látin.
Blessuð sé farsæl minning góðrar
móður.
Hjörtur Þórarinsson
Steinunn Hjálmnrs-
dóttir — Minning
Elsku amma, Þórunn, hefur nú
kvatt þennan heim og haldið á vit
Guðs síns. Endurminningarnar eru
margar. Þegar ég man fyrst eftir
ömmu og afa bjuggu þau í Vest-
mannaeyjum. Það var alltaf jafn.
gaman að heimsækja þau í húsið
þeirra „Gefjun“, alltaf fullt hús af
fólki og alltaf átti amma kleinu í
pokahorninu. Þegar gaus í Vest-
mannaeyjum 1973 fluttu amma og
afi í Mosfellssveit. Þar settust þau
að og hafa búið þar síðan. Alltaf
var fastur liður að fá að vera hjá
ömmu og afa í mósó nokkra daga
í senn á sumrin, og þá var nú gam-
an. Við amma fórum saman inn í
Reykjavík í búðarráp, og svo fékk
maður alltaf að hjálpa til við kleinu-
baksturinn. Ávallt var fullt hús af
fólki hjá ömmu og afa í mosó, enda
eru afkomendur þeirra pú orðnir
fimmtíu og sjö talsins. Árið 1984
fluttist ég úr Éyjum til að hefja nám
í Reykjavík. Fékk ég þá að búa hjá
þeim. Alltaf var nóg pláss fyrir
mann hjá ömmu í Mosfellssveitinni.
Þann tíma sem ég bjó hjá ömmu
og afa í mosó fékk ég tækifæri til
að kynnast ömmu nánar. Og amma
mín hugsaði alltaf svo vel um sína
nánustu, þeir voru henni allt.
Megi Guð taka vel á móti ömmu
minni, hún var með hjarta úr gulli.
Elsku afi, megi Guð styrkja þig
í þínum mikla missi.
Hlíf Ragnarsdóttir
Elsku amma í Mosó er dáin.
Ég gleymi aldrei þeim ánægju-
stundum sem ég átti með henni og
afa í Mosó. Það var alltaf jafn gott
að skríða upp í ömmu-holu þegar
ég var hjá þeim, enginn átti eins
góða sæng og amma.
Aðeins minningarnar um elsku
ömmu eru eftir. Eg kveð hana með
söknuði og bið góðan Guð um að
styrkja afa um ókomna tíð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
ha'fðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Þórunn Ragnarsdóttir,
Vestmannaeyjum
í dag kveðjum við ástkæra ömmu
og hugur okkar er þrunginn trega
og sorg þrátt fyrir að vissulega sé
það léttir að nú sé erfiðu veikinda-
stríði hennar lokið.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Virnimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Barnabörnin
Family '.
Pack .
Bragðgott
og brakandi
SÍMI: 91 -24000
O. Johnson RKoobor hf