Morgunblaðið - 23.08.1990, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 23. ÁGÚST 1990
47
Þjónar gnðsríkis snúi
sér að Himnaríkissjóði
Til Velvakanda.
Þó mun önnur þyngri raun
þjaka vora bræður
allir heimta hærri laun
heldur færri ræður.
Þannig kemst Davíð frá Fagra-
skógi að orði í seinustu ljóðabók
sinni um héraðsmót klerka og enn
er söngurinn sami og við hljótum
að skilja að það er hart að þjónar
kirkjunnar þurfi að ganga kröfu-
göngur sér og kirkjunni til brýnustu
þarfa. Menn sjá að auralaus kirkja
og blankir boðberar hennar eiga
fullt í fangi með að boða fagnaðar-
erindið, um krók og kima lands
vors. Og ekki er blessaður ríkissjóð-
urinn útausandi, ef hann ætlar
prestum og próföstum aðeins 280
milljónir á ári til þeirra þarfa og
biskupsskrifstofunni aðeins 34
milljónir. Um aukaverk ætla ég
ekki að ræða, enda eru þau smott-
erí. Og það er hreinasta kraftaverk
að skuli fást þjónar í öll prestaköll
hér á landi og einkennilegt hvað
margir sækjast eftir þessu. Og
meðan svona horfir við á hinum
andlega akri, fara þeir konungarnir
Mammon og Bakkus eins og hvítur
stormsveipur um landið, hönd í
hönd spúandi eitri og ólyfjan í allar
áttir. Þurfa hvorki að hringja til
tíða, né bjóða upp á kaffi og annað
eftir messu, því kirkja þeirra er
troðfull og margir á biðlista eins
og hjá ferðaskrifstofunum. Þetta
verður þjóðfélagið að átta sig á.
Hið andlega ástand í voru landi
er eftir þessu. Þvi miður alvarlegt
ástand. Öllum hugsandi mönnum
hlýtur að vera þetta umhugsunar-
efni og mér líka, og hefi ég mjög
velt þessu auma ástandi fyrir mér,
því eitthvað verður að gera. Mér
datt í hug málshátturinn: Margur
leitar langt að því sem liggur hendi
nærri. Og í biblíunni minni standa
orð sem mér hafa orðið til blessun-
ar, þessi: Leitið fyrst guðsríkis og
hans réttlætis og þá mun allt annað
veitast yður að auki. Er þetta ekki
stórkostlegt? Vissulega. Það liggur
því í augum uppi að þjónar guðsrík-
is hér á landi voru, eiga bókstaflega
að hætta að slíta sínum hnúum við
að berja á dyr ríkissjóðs, en snúa
sér í þess stað að Himnaríkissjóði
sem er svo auðugur og hefir nægi-
legt ijármagn sem dugar um aldur
og æfi og inn fyrir gröf og dauða.
Má vera að þetta sé erfitt, en hvað
fæst án fyrirhafnar? Þá fæst kraft-
ur til að boða landslýðnum hreint
og ómengað guðsorð sem bæði var-
ar við hættum hins daglega lífs og
fyllir sálirnar þeirri gleði sem eng-
inn peningur getur veitt. Þetta er
kannski erfitt, _ en mikið skal til
mikils vinna. Áfram að markinu.
Með baráttukveðju.
Arni Helgason.
Víkveiji skrifar
Franskur kunningi Víkveija hef-
ur undanfamar vikur ferðast
um landið á reiðhjóli. Þegar hann
kom til Reykjavíkur aftur sagði
hann sínar farir ekki sléttar. Hann
kvaðst hafa orðið var við það, áður
en ferð hans hófst, að mörgum ís-
lendingnum fannst hún óðs manns
æði og að hann hlyti að vera meira
en lítið skrítinn að ætla sér að hjóla
á holóttum þjóðvegunum. „Ég átti
þess vegna von á því að vegirnir
yrðu helsti farartálminn, en svo
reyndist alls ekki vera. Vegirnir
voru þolanlegir, en það voru öku-
mennirnir alls ekki. Það var sem
þeir tryðu ekki eigin augum, þegar
þeir sáu mig á veginum og kysu
að láta sem ég væri þar alls ekki!
Oftar en einu sinni mátti ég hafa
mig allan við að halda hjólinu á
veginum, þegar ökumenn hröktu
mig út í kant. Ég lenti meira segja
> því, að á þröngum vegum drógu
menn ekkert úr hraða þó að þeir
væru að mætast og ég væri við
hlið þeirra,“ sagði Frakkinn, sem
taldi sig greinilega lánsaman að
hafa sloppið lifandi úr þessari
hættuför til íslands.
Víkveiji gat ekki dregið orð
mannsins í efa, en reyndi þó að
malda í móinn og benda á'að Islend-
ingar væru ekki vanir því að þurfa
að taka tillit til hjólreiðamanna á
vegum úti, en þessi afsökun var
auðvitað heldur vandræðaleg. Ekki
var þó hægt að taka undir það að
íslendingar væru allir óalandi og
ófeijandi. „Nei, það er heldur alls
ekki skoðun mín,“ sagði Frakkinn.
„Það furðulega var, að þegar ég
áði á leiðinni, til dæmis í veitinga-
búðum, þá voru allir mjög elskuleg-
ir og vildu allt fyrir mig gera. Svo
settist þetta sama fólk undir stýri
og jós yfir mig mölinni þegar
bensíngjöfin var stigin í botn. Það
er eins og íslendingar umturnist
undir stýri."
Víkveiji verður að taka undir
það, að margir aka mjög óvarlega.
Það er þó illt til þess að vita að
hjólreiðamenn séu í h'fshættu, þegar
þeir vilja skoða landið.
xxx
Fyrir nokkru var frá því skýrt í
dagblöðum, að hesthús, sem
Landsvirkjun reisti fyrir starfsmenn
Búrfellsvirkjunar, sæist frá Hjálp-
arfossi og væru lýti að því í annars
ósnortinni náttúrunni. Náttúru-
vemdarráð gerði athugasemdir
vegna þessa og var gripið til þess
ráðs að ryðja upp moldarhólum, til
að fela hesthúsið. Af fréttum að
dæma virtust menn ánægðir með
þessi málalok og kölluðu moldarhól-
ana Hjálparfell. Víkveija finnst
þessi málalok dálítið skondin. Getur
rétta lausnin virkilega verið sú að
breyta landslaginu, þó í smáu sé,
svo ekki sjáist lítillega í byggingar?
Hefði húsið ekki fremur átt að
víkja, fyrst það þótti til lýta?
xxx
Víkveiji fór fyrir skömmu niður
að Tjörn með lítinn frænda,
sem hefur yndi af því að gefa fugl-
um Tjamarinnar brauð. Það er auð-
vitað ekki í fraáögur færandi, enda
voru fjölmargir þar sömu erinda.
Það kom hins vegar illilega við
Víkveija þegar hann sá, að foreldr-
ar létu það átölulaust þegar börnin
köstuðu plastumbúðum brauðanna
út f Tjörnina, eða létu þær Iiggja
eftir á Tjarnarbakkanum. Slíkur
sóðaskapur er til lítillar fyrirmyndar
og dregur mjög úr ánægjunni við
Tjarnarferðir.
i#'
Annarykkar tueggjci' verður r&esti
SÖUistjórinn, minn."
Hve lengi ertu búinn að vera Veit ekki. — Kann bara á
á flótta undan vandanum? litla og stóra vísinn.
x.
HÖGNI HREKKVÍSI