Morgunblaðið - 09.09.1990, Blaðsíða 32

i2 C
MORGUNBLAÐIÐ VELVAKAIMDI SÚNNUDAGUR 9. SEPTEMBER 1990
Á FÖRIMUM VEGI
„Sctur ej'nhver- hér? "
*
Ast er...
... að gleyma ekki blóma-
dögunum.
TM Reg. U.S. Pat Off.—all rights reserved
® 1990 Los Angeles Times Syndtca t e
Ég var búinn að segja: Það
verður gert við stigann áður
en einhver meiðir sig...
Með ,,
morgunkarnriu
HÖGNI HREKKVÍSI
Bjarni Þórarinsson við skrifborðið.
Grindavík:
Haftiarvogin miðlar fréttum
Grindavík.
AR SEM útgerð er mikil eins
og í Grindavík fer ekki hjá því
að á hafnarvoginni hittast margir
og þar eru sagðar fréttir af afla-
brögðum og öðru. Það er því oft
líflegt á vigtinni þegar margir eru
samankomnir.
Sverrir Vilbergsson hafnarvörður
var á vakt þegar tíðindamann
Morgunblaðsins bar að garði.
„Hér er oft mikil traffík, sérstak-
lega á morgnana. Menn koma í
kaffi þegar rólegt er og hitta félag-
ana. Menn tala um allt sem kemur
fyrir í þjóðfélaginu. Það er svo að
stundum er hæpið að hér sé vinnu-
friður og mest eru lætin þegar
stjórnmálaumræða er í gangi.“
Hús hafnarvogarinnar er komin
nokkuð til ára sinna en hún hóf
starf í núverandi húsnæði árið 1964
og Sverrir sagði að húsið lægi und-
ir skemmdum.
„Auk þess er galli að sjá ekki
yfir höfnina eins og nú er en við
gerum okkur vonir til að komast í
húsnæði nær höfninni. Við á vigt-
inni eigum að hafa yfirumsjón með
afla sem berst á land og því er
slæmt að hafa ekki yfirsýn yfir
höfnina."
Allur fiskur í gegn
„Hér á allur fiskur að fara í
gegn,“ sagði Bjarni Þórarinsson
hafnarstjóri, „og við vinnum
skyldustarf fyrir sjávarútvegsráðu-
neytið vegna kvótakerfisins. Þó
hefur fiskmarkaðurinn heimild til
að vigta fisk en verða að koma
upplýsingum til okkar.“
Bjarni sagði að. vigtin væri sam-
komustaður fyrir sjómenn og oft
væru sagðar sögur frá fýrri tímum
þegar menn máttu veiða!
Víkverji skrífar
Spegill, spegill, herm þú mér ...
var eitt sinn sagt. Þessi gamal
kunnu orð komu upp í huga
Víkverja þegar hann gluggaði, með
og ásamt þorra þjóðarinnar, í sam-
félagsspegilinn, blöðin, í vikunni.
Hvernig lítum við íslendingar út
í þessum samtímaspegli, fjölmiðlun-
um? Getum við verið stolt af þeirri
samfélagsásýnd sem þar birtist?
Og sýnir spegillinn rétta mynd —
eða skekkir hann myndina?
Hver kannast ekki við fyrirsögn
eins og þessa: Ellefu ára dreng
misþyrmt í Reykjavík? Eða aldraðri
konu veittur áverki á eigin heimili?
Eða aðför að leigubílstjóra/stætó-
stjóra? Eða maður rotaður og rænd-
ur í miðbænum?
Rúmlega fimm hundruð verkefni
voru skráð í dagbók Reykjavíkur-
lögreglunnar um síðastliðna helgi,
flest tengd ölvun.
Svipað háttarlag blasir við utan
höfuðborgarsvæðisins sem innan. A
baksíðu DV í vikunni voru tvær
hegðunar fyrirsagnir: 1) „Skrílslæti
í Olafsvík" og 2) „Keflavík: Upp-
selt í fangaklefa". I síðari fréttinni
sagði:
„Mikil ölvun og ólæti voru í
Keflavík aðfaranótt laugardags.
Lögreglan hafði í nógu að snúast
að hirða menn af götunum og stinga
þeim inn ... "
í stað Ólafsvík/Keflavík hefði
gétað staða nánast hvaða staðar-
nafn sem er. Víkveiji dagsins spyr:
er ekki kominn tími til að sporna
hressilega gegn því að íslenzkt sam-
félag hrapi lengra niður en orðið er?
xxx
Víkveiji man þá tíð, enda ekkert
unglamb, að heimili og skólar
Iögðu metnað sinn í að kenna ung-
um sem eldri það sem þá voru kall-
aðir mannasiðir, það er háttvísi í
orðum og hegðan og samskiptum
við aðra. Þessi háttvísi, sem í háveg-
um var höfð fyrr á tíð, náði til allra
þátta daglegrar breytni, s.s. fram-
komu við náungan, talsmáta, borð-
siða, klæðaburðar, almennrar um-
gegni, raunar alls sem mótar og
sýnir persónuleika einstaklingsins.
Víkveiji sér víðast dæmi þess að
gamalgróin háttvísi, sem er aðal
sæmilega siðaðs fólks, heldur enn
velli hjá þorra manna, yngri sem
eldri, þrátt fyrir afsiðandi uppá-
troðsiu sumra fjölmiðla, þ. á m.
sjónvarpsins.
Sá hópur virðist á hinn bóginn
stækkandi og setja of mikinn svip
á samfélagið, því miður, sem til-
einkar sér háttu og hegðan fólks í
dapurlegustu skuggahverfum er-
lendra stórborga.
Sjónvarpið flytur hin lakari eftir-
dæmin inn á heimilin í vali kvik-
mynda, þótt fleifa komi til. Eiturlyf-
in kóróna síðan ósóman. Mál er að
linni.
Víkverji veltir vöngum yfir því,
þegar hann hugleiðir vaxandi
hrottaskap í samskiptum fólks,
jafnvel bama og unglinga, hvort
heimilin og skólarnir, sem eru ann-
að heimili ungviðisins, hafi brugðizt
í mikilvægu uppeldis- og mótunar-
starfi sínu síðustu ár og áratugi.
Er máske tímabært að háttvísi
eða almennar samskiptareglur —
það sem áður hét mannasiðir —
verði sérstök kennslugrein í grunn-
skólum og jafvel framhaldsskólum
landsins? Að sjálfsögðu leggur þorri
foreldra og kennara áherzlu á þessi
efni — en betur má ef duga skal,
sem dæmin sanna.
Prestar þjóðkirkjunnar, sem
flestir halda uppi margs konar ungl-
ingastarfi, leggja og dijúgan og
hollan skerf til mótunar ungviðis-
ins. Mikilvægt er að styrkja ungl-
ingastarf kirkjunnar og kristinna
trúfélaga með öllum tiltækum ráð-
um. Sama máli gegnir um íjölmörg
samtök, s.s. skáta- og íþróttafélög,
sem hafa kjörorðið, heilbrigð sál í
hraustum líkama, að leiðarljósi.
Engin innistæða í banka framtíð-
arinnar gefur þjóðfélaginu ríkulegri
arð en sú, sem fer til þess að þroska
og mennta börn og unglinga, þ.e.
til að byggja einstaklinginn upp sem
heiðarlegan og dugmikinn þjóðfé-
lagsþegn.
Flest okkar, Víkverji ekki undan-
skilinn, hefðu og gott af því, að
horfa í eigin barm — til að betrum-
bæta eigið háttalag.