Morgunblaðið - 09.09.1990, Blaðsíða 34

H
34 C
MORGUNBLAÐIÐ SAMSAFIMIÐ SUNNUDAGUR 9. SEPTEMBER 1990
ÆSKUMYNDIN...
ER AF ÞORGRJMIÞRÁINSSYNIFYRIRLIÐA VALS OG
RITSTJÓRA ÍÞRÓTTABLAÐSINS -----
Léksérmeð
tindátaog
eldspýtustokka
„HANN var afskaplega rólegur sem ungur dreng-
ur og varð mjög sár í þau fáu skipti sem hann
var ávítaður. Þá settist hann gjarnan út í horn
og var þar lengi vel. Hann var og er systkinum
sínum mjög góður og vildi allt fyrir alla gera,“
segir Þorgerður Þráinsdóttir um bróður sinn og
Vals-fyrirliðann Þorgrím, sem ásamt félögum
sínum í Val varð bikarmeistari í knattspyrnu eftir
harða baráttu við Vesturbæjarliðið KR á dögunum.
Þorgrímur fæddist í Reykjavík þann 8. janúar
árið 1959 og er því 32 ára að aldri. Hann er
þriðji í röð fimm systkina þeirra Þráins Þorvaldsson-
ar og Soffíu Margrétar Þorgrímsdóttur. Þorgrímur
bjó í Reykjavík og Kópavogi fyrstu ellefu ár ævi
sinnar. Síðan lá leiðin til Ólafsvíkur
þar sem hann var til 18 ára aldurs.
Hann gekk til liðs við Val fljótlega
eftir að hann kom aftur suður og
lauk stúdentsprófi frá MR árið
1980.
Þorgrímur Þráinsson
Sagan segir að Valsaramir hafi
uppnefnt hann „sveitó" á sínum
fyrstu árum með Val. Nú heiti hann
Toggi meðal vina og Valsara, en
Þoggi meðal systkina.
Þegar móður hans fannst tíma-
bært fyrir piltinn að leggja snuðið
á hilluna, setti hann það orðalaust
undir koddann sinn og fór ekki að
sofa svo mánuðum skipti nema að
ganga úr skugga um að snuðið
/æri á sínum stað. Uppáhaldsleik-
föngin voru tindátar og eldspýtu-
stokkar sem afi hans og nafni, sr.
Porgrímur V. Sigurðsson á Staða-
stað, safnaði handa honum. Einu
sinni byggði hann risastóran kast-
ala úr stokkunum sem ekki mátti
hreyfa við og þar af leiðandi mátti
akki ryksuga svo dögum skipti.
Sérkennilegur vani var hjá honum
að borða aldrei skyr með skeið,
heldur með guðsgöfflunum einum
saman. Ungur hóf hann píanónám,
en gafst fljótlega upp á því þar sem
hann vildi heldur vera í glímu og
KFUM. Ýmsar íþróttir stundaði
hann á unglingsárunum svo sem
sund, hlaup, spjótkast og fótbolta.
Safnari var hann mikill og alltaf
voru vasar hans fullir af alls konar
dóti. Þegar dansleikir höfðu verið
haldnir í Ólafsvík vaknaði hann
gjarnan eldsnemma morguninn eft-
ir til að leita að flöskum fyrir utan
félagsheimilið og jafnvel peningum,
sem fólk kynni að hafa týnt. Oftar
en ekki kom hann með þó nokkrar
upphæðir.
Guðmundur Þorgrímsson, móð-
urbróðir Þorgríms, sá um búskapinn
á Staðastað og þar var Þorgrímur
snúningastrákur nánast öll sumur
fram á unglingsár. Nokkrar rollur
voru á Staðastað, en aðallega var
Rólegur
Vildi heldur
vera í glímu og KFUM
en að læra á píanó.
um kúabúskap að ræða auk veiði,
dúntekju og rekaviðs. „Þannig að
lífið í sveitinni var töluvert fjöl-
breytt á þessum árum. Þorgrímur
var dálítið einstakur krakki. Hann
var óhemju duglegur, fljótur til
verka og skildi allt vel. Það þurfti
ekki að margtyggja í hann hlutina.
Stundum áttaði ég mig ekki á því
fyrr en um seinan að hann var
búinn að vinna eitthvert verk, sem
barn á hans aldri ætti ekki að gera.
Til dæmis mokaði hann í heyblás-
ara hjá mér einu sinni heilan dag
þegar hann var aðeins sjö ára án
þess að ég áttaði mig þá á því
hversu ungur hann í rauninni var.
Hann kvartaði aldrei heldur gekk í
öll verk möglunarlaust og var
snöggur til,“ segir Guðmundur.
ÚR MYND AS AFNINU
ÓLAFUR K. MAGNÚSSON
Bruni í brunagaddi
að var norðan rok um 9 vind-
stig og 10 stiga frost í
Reykjavík mánudagsmorguninn 12.
mars 1951. En við
Ægisgarð við Reykja-
víkurhöfn var yl að
finna. Bryggjan var að
brenna.
V erksmiðj uskipið
Hæringur, sem eitt sinn
hafði verið skær vonar-
stjama íslendinga í ný-
sköpun atvinnulífsins var þar við
bryggju og þennan dag lágu utan
á honum þijú skip, strandferðaskip-
ið Súðin, norskur hvalveiðibátur og
togarinn Helgafell frá Vestmanna-
eyjum.
Um kl. 8. árdegis þegar vatnsaf-
greiðslumaður hafnarinnar ætlaði
að afgreiða vatn á Hæring, varð
hann var við að frosið hafði í kran-
anum. Þessi starfsmaður vafði olíu-
bleyttum tvisti kringum kranann
og bar síðan eld að. Tveimur mínút-
um síðar varð hann þess var að
eldurinn úr tvistinum hafði læst sig
í bryggjuna. Slökkviliðinu var sam-
stundis gert aðvart en „eldurinn
náði undraverðri útbreiðslu og var
allur undir bryggju-
plönkunum,“ sagði
Morgunblaðið daginn
eftir, 13 mars.
Málning flagnaði af
Hæringi og eldur komst
í einn klefa á bátaþil-
fari en hann var skjót-
lega slökktur. Erfiðlega
gekk að slökkva eldinn því nær
ógjörlegt var að vinna á honum
ofan frá. Landfestar Hærings voru
skomar í sundur með logsuðutækj-
um. Um tíuleytið orðið það lág-
sjávað að bátar gátu komist inn
undir bryggjuna og gekk nú greiðar
að vinna á eldinum. Slökkviliðs-
stjóri taldi að um kl. 13 hafi hann
verið endalega kæfður.
í þetta sinn fór betur en á horfð-
ist. Fyrstu athuganir bentu til þess
að burðargrind biyggjunnar væri
lítið skemmd.
Reykinn leggnr yfir bæinn. Myndin er tekin við Ingólfsgarð þar sem
varðskip Landhelgisgæslunnar liggja nú við bryggju.
SMÁVINUR VIKUNNAR
GAMMAYGLA/(AUTOGRAPHA GAMMA)
HINGAÐ til lands berst Qöldi
útlendra slæðinga. Flestir
þeirra berast hingað með varn-
ingi af ýmsu tagi, en sumir
koma af sjálfsdáðum, fljúgandi
á éigin vængjum yfir hafið.
Sumar tegundanna koma hing-
að reglulega á hverju ári. Ein
þeirra er gammayglan.
*
Islandsferð verður að teljast mikið
afrek hjá þessum smáu kvikind-
um. Til þess að ná hingað þurfa
þau vissulega góðan meðbyr.
'Stundum slæðist hingað verulegur
fjöldi af gammayglum, einkum á
haustin. Þær fara að sjást um miðj-
an september, en langflestar berast
hingað í október. Þær geta einnig
borist hingað á vorin og eiga það
þá til að verpa hér og gefa af sér
nýja kynslóð að hausti. Lirfumar
eru mjög fjölhæfar í fæðuvali og
eiga því auðvelt uppdráttar.
Gammaygla á hins vegar enga
möguleika á að lifa af íslenskan
vetur, en aðalheimkynni hennar í
Evrópu eru í Miðjarðarhafslöndum.
Gammaygla ef meðalstór ygla
ÞETTA SÖGDU
ÞAU ÞÁ...
‘B'JARNI TRA ^VOGI
Bjami Jónsson frá Vogi í amræíum
um tóbaksvarnir. 7. ágúst 1913 á
Alþingi.
Ef eg ætti yfir unglingi að
ráða, vildi eg ráða því
sjálfur, hvernig eg æli hann
upp, hvort eg sendi hann í búð
fyrir mig eftir vindlingum. Vil
eg að löggjafarvaldið láti það
hlutlaust.
með um 4 sm vænghat. 1 ramvæng-
ir hennar eru flikróttir, brúnir og
grábrúnir, en á þeim miðjum er
lítill hvítur flekkur af mjög einkenn-
andi lögun. Hann er sláandi líkur
gríska bókstafnum gamma og af
því er íslenskt heiti tegundarinnar
dregið.
BÓKIN
Á NÁTTBORÐINU
PLATAN
ÁFÓNINUM
MYNDIN
ÍTÆKINU
Hulda
Waage fram-
kvæmdastjóri
*
Eg er að lesa æviminningar séra
Árelíusar Níelssonar __ sem
komu út fyrir síðustu jól. Árelíus
skrifar þær sjálfur og ferst það vel
úr hendi. Ég les mikið, einna helst
þjóðsögur og ævisögur, enda komin
á þann aldur að ég hafi gaman af
slíkum bókum. Skáldsögur lít ég
einnig í en hef ekki eins gaman af.
j Ragnars-
B| ' móðir
Það er stutt síðan ég lauk við
„Vindmyllur guðanna" eftir
Sidney Sheldon. Hann er mjög góð-
ur höfundur, ég hef lesið allar bæk-
urnar eftir hann. Þegar tími gefst
til, reyni ég að grípa í bækur en
það er þó ekki nógu oft.
Síðast hlustaði ég á „Bandalög
2“ og svo „Eitt lag enn“ með
Stjóminni. Ég hlusta frekar oft á
plötur, til dæmis safnplötur.
*
Eg er alæta á myndbönd og leigi
mér töluvert oft myndir. Eg
sá nýlega spennumyndina „The
Abyss“ sem var mjög góð og svo
K-9000, en þótti hún ekkert sér-
stök.
*
Eg set annað slagið plötur á fón-
inn og þá oft einhveija góða
nýbylgju eins og til dæmis R.E.M.
En sú plata sem ég hef oftast hlust-
að á að undanförnu er nýjasta plat-
an hans Lenny Kravitz. Hún er
mjög góð.
*
Eg leigi mér nær aldrei mynd-
bönd, en horfi töluvert á stutt
tónlistarmyndbönd. Þau sem ég sá
síðast voru með Silinni hans Jóns
míns og Síðan skein sól.