Morgunblaðið - 30.09.1990, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ SAMSAFIMIÐ SUNNUDAGUR 30. SEPTEMBER 1990
C 35
Há knattsend-
ing barst að
norska mark-
inu á 29. mín.
í fyrri hálf-
leik. Þórður
og Pétur
fylgdu fast
eftir og Þórð-
ur skoraði
sigurmark Is-
lands.
Sigurliðið í tíunda landsleik íslendinga í júlí 1954. Aftari röð frá vinstri: Einar Halldórsson, Gunnar
Gunnarsson, Dagbjartur Hannesson, Rikharður Jónsson, Þórður Þórðarson og Sveinn Teitsson. Fremri
röð frá vinstri: Guðjón Finnbogason, Pétur Georgsson, Magnús Jónsson, Karl Guðmundsson og Halldór
Sigurbjörnsson.
SÍMTALIÐ...
ER VIÐ KARLÁGÚST ÚLFSSON, LEIKARA
Aðalatriðið að
létta fólki lund
11936
Já, halló.
— Góðan dag, er Karl Ágúst
við?
Já, bíddu augnablik ... Kalli!
— Kar! Ágúst Úlfsson?
Já, þetta er hann.
— Sæll. Kristján Þorvaldsson
heiti ég, blaðamaður á Morgun-
blaðinu. Þið Spaugstofumenn
ásamt fleirum sýnið nú undir
merki Þjóðleikhússins gleðileikinn
„Örfá sæti !aus“. Eruð þið endan-
lega búnir að leggja niður
fréttastofuna?
Nei, nei. Við höfum aldrei gert
áætlanir mjög langt fram í tím-
ann, en það getur vel hugsast að
við byrjum aftur með fréttaþætti
eftir áramót.
— Sýningin Örfá sæti laus hef-
ur fengið nokkuð misjafna dóma.
Einn gagnrýnandi segir að gaman
megi hafa af ýmsum uppákomum
í sýningunni en í heild sé hún
ósamstæð og
sundurslitin,
miklu fremur
skemmtidag-
skrá, en heils
kvölds sýning ...
Misskilningur
þess sem þetta
skrifar er sá, að
hann heldur að
þetta hafi ekki
átt að vera
svona. Stundum
rekur maður sig
á, að eitthvað er
rakið sem óskap-
legur ókostur og
tómur klaufa-
skapur þeirra
sem unnu verkið,
en var bara óvart
þannig meint.
Þetta getur
stundum verið hvimleitt.
— Finnst þér leikdómarnir
ósanngjarnir?
Nei. Örugglega er þetta mjög
sanngjarnt, en það er hægt að
líta á svona sýningu frá fleiri en-'
einni hiið. Mér finnst það hafa
heppnast mjög vel sem við ætluð-
um að gera. Ef fólk er að biðja
um einhverja allt aðra sýningu en
við vorum að setja upp, þá er
náttúrulega ekki von að það verði
ánægt. Ég er mjög ánægður og
hef ekki heyrt annað á fólki sem
komið hefur að sjá sýninguna í
Islensku óperunni.
— Heldurðu að neikvæðir leik-
dómar fæli fólk frá leikhúsinu?
Nei, það held ég ekki. Fólk tek-
ur miklu frekar mark hvað á
öðru. Þetta er sýning sem á eftir
að spyrjast út. Ef fólk kemur
ánægt af sýningunni, þá lætur
það kunningja sína vita af því.
Ánægjuraddirnar gera því miklu
meira gagn, heldur
en gagnrýnanda
tekst að gera ógagn.
I sumum tilfellum
tekst að kæfa sýn-
ingu í fæðingu, en
þessi sýning fer af
stað með feykilegum
krafti. Þannig að ég
sé ekki að þetta eigi
eftir að hafa nokkur
áhrif.
— Það streymir þá
t kassa Þjóðleikhúss-
ins þessa dagana?
Það skiptir auðvit-
að máli, en aðalatrið-
ið er að létta fólki
lund. Ekki veitir af.
— Ég þakka þér
fyrir spjallið Karl og
vertu blessaður.
Þakka þér, sömu-
leiðis.
Karl Ágúst Úlfsson
-.♦k

SAMEINING Þýskalands er
heimsögulegur viðburður. ís-
lenskir blaðalesendur fengu Iitl-
ar fréttir og síðbúnar af stofnun
hins þýska keisaradæmis 1871.
Hinir þýzku prinzar buðu Vil-
hjálmi Prússakonungi keis-
aratitil yfrr Þýzkalandi, og tók
hann þann titil hinn 18. Janúar í
Versailles með mikilli viðhöfn.“
Svo segir í fréttablaðinu Þjóðólfi
hinn 28. mars 1871. Blaðið hafði
fengið frá London, útlendar frétt-
ir „frá fréttaritara vorum hr.
kand. Jóni A. Hjaltalín“. (Síðar
skólastjóra við Möðruvallarskóla.
Innsk. blm.) Fréttabréf Jóns var
dagsett 8. mars s.m. Fréttaritar-
inn segir vel og ítarlega frá styij-
öld sem þá var háð millum Frakka
annarsvegar og Prússa og banda-
manna þeirra hins vegar og sýnd-
ist Jóni aðfarir Prússa og annarra
Þjóðveija harkalegar: „Sögðu
Frakkar, að sprengikúlur Þjóð-
veija hefði hitt spítala og gjört
þar mikinn skaða, en Moltke svar-
aði líkt og ætla mætti, að Haraldr
Sigurðarson hefði svarað í sömu
sporum: „Er vér komum nær
borginni, skulum vér beina betr
kúlum vorum“.“
Það var mitt í ófriði þessum
að Vilhjálmi I Prússakonungi var
svarinn hollusta í speglasalnum í
Versölum. Frásögnin af útnefn-
ingu keisarans er örstutt og týn-
ist næstum því innan um stríðs-
fréttirnar.
— Þess má geta að Prússakon-
ungi hafði áður staðið til boða
keisaratign yfir Þýskalandi. Árið
Königs-
berg C
Danzig
BERLIN
• Bonn
Strassborg
Miinchen
FRÉTTALJÓS
ÚR
FORTÍD
Útséð um
Danmörku
Sameinað
Þýskaland 1871
1849 hafði fulltrúaþing í Frank-
furt am Main boðið fyrirrennara
Vilhjálms, Friðriki Vilhjálmi IV.,
keisaratign sem var ekki undir
það búinn að láta „fullvalda þýska
þjóð teyma sig eins og liund í
bandi", og afþakkaði „kórónu úr
göturæsinu".
Sambandsríki
Þótt frétt Þjóðólfs væri takmörkuð
var lesendum þó gefið í skyn að sam-
Vilhjálmur I. Þýskalandskeisari hylltur í Ver-
sölum.
einað Þýskaland yrði sambandsríki
margra landa („Lander"): „Blöð
Þjóðveija segja, að þessi titill gefi
Vilhjálmi ekkert meira vald í raun-
inni en konungstitilinn, en að hann
eigi betr við, af því hvernig sérstak-
lega stendr á fyrir Þýzkalandi; kon-
ungr er sá, segja þeir, er ræðr yfir
einn óskiptu landi, en keisari er sá,
er ræðr yfir mörgum löndum, er
hvert hefr sína sérstaklegu stjóm-
endr.“ )
Þjóðólfur var ekki einn um hituna
í íslenskri fjölmiðlun; á Akureyri var
gefið út blaðið Norðanfari sem einn-
ig hafði tíðindamenn eriendis. 18.
apríl birtist fréttabréf frá London
eftir Eirík Magnússon (síðar bóka-
vörður í Cambridge, innsk. blm.).
Fréttabréfið var dagsett 6. mars.
Eiríkur sagði líkt og Jón Hjaltalín
ítarlega frá stríðsátökunum en frá-
sögn hans af sameiningunni er
nokkuð frábrugðin: „Hinn 18. jan-
úar varð sú mikla breyting, að
Vilhjálmur Prússakonungur tók
upp hið forna keisara nafn sam-
kvæmt ósk ríkja-stjóra og þinga
og fijálsra borga á Þýzkalandi.
Nú er þá keisardæmið endurstofn-
að er legið hefir niðri í sextíu ár
og spá menn ýmsu hversu hagsæl
breytingin muni verða fyrir frelsi
Þjóðveija á ókominni öld. En dagur
hinna smærri nábúa ríkja munu
taldir nú, einkum Danmerkur, og
heyrist það opt er Þjóðveijar ræða
um stjórnarmál sín að Holland og
Danmörk hljóti að síga upp að
skauti hinnar miklu þjóðar með
tímanum og það fyrr en varir, ef
til vill. Öllum heimi stendur stugg-
ur af herfrægð og valdi Þjóðverja
nú og hvert einasta land hjer syðra
er að vígbúast til þess að verða
viðlátið ef á þurfi að halda, en lík-
legast þykir að Þjóðveijar muni
ekki verða allmjúkir viðskiptum
sínum við nábúa eður hvert annað
ríki sem hlut á í máli ... Um Dan-
mörku er nú útsjeð; hún á engrar
uppreistar von framar, og það því
síður sem Þjóðveijar muna vel að
fyrir sex mánuðum láu tíu þúsund
danskra hermanna viðbúnir að ráð-
ast á Þjóðveija með Frökkum ef
allt hefði farið eins og við var
búizt er Frakkar fóru að heiman.
En hvað um það, friður er fenginn
að nýju og má hvert hjarta fórna
einlægnum bænum til himins um
að hann megi haldazt vel og lengi.“