Morgunblaðið - 16.12.1990, Blaðsíða 17

ál
MBtimmiatim.mmmmW'&Ggmmiim
LOKS í LEHI
Götumynd frá Bagdad.
„Svei mér þá ef ég botna í þér“. Hinn nafntogaði A1 Jadoni við mynd af foringjanum.
Hamed Sa’eed vin minn. „Þú ert
að koma frá Saleh þingforseta,"
sagði hann formálalaust og ég gat
ekki betur skilið á orðum hans í
þessu samtali sem að öðru leyti
verður ekki rakið að sinni en hann
hefði prívat og persónulega haft
samband við að útvega mér samtal-
ið enda er það eina skynsamlega
skýringin á því hversu greiðlega
gekk að fá að hitta Saleh.
Þegar ég kom aftur til þingfor-
setans morguninn eftir var hann
heyrilega búinn að viða að sér að-
skiljanlegum upplýsingum og bað
mig _um svör við ýmsum til viðbót-
ar. Eg sagði honum að vegabréfs-
áritunin mín væri að renna út eftir
nokkra daga og mig langaði mjög
til að við Gísli gætum orðið sam-
ferða út úr landinu næstkomandi
sunnudag. „Ég veit ekki hvort það
tekst en ég reikna með að það yrði
þá ekki síðar en á mánudag."
Gísli hafði sagt mér að Saleh
þirigforseti þætti maður hreinn og
beinn og gæfi afdráttarlausari yfir-
iýsingar en ýmsir aðrir háttsettir
menn í írak. Þar af leiðandi setti
ég miðann minn í staðfestingu á
sunnudagsvélinni, hét á Kolbrá
dóttur mína að allt færi vel og það
stóð heima að á laugardagskvöldið
hringdi herra Jadoni. „íslendingur-
inn fær að fara á morgun. Það var
gengið frá pappírunum hans síðdeg-
is,“ sagði hann og hann virtist
bæði glaður og dálítið upp með sér.
Morguninn eftir þegar ég kom í
sendiráðið hafði Gísli fengið réttan
stimpil, allt var klappað og klárt
og langri og erfiðri bið hans var
því að ljúka. Nú þegar ijölskyldan
er sameinuð á ný hafa þau bæði
sagt Birna og Gísli að þau vonist
til að lífið fari að taka á sig eðli-
legri mynd. Gísli sagði að það hefði
haldið móralnum uppi -hjá sér að
Stefanía Khalifeh, ræðismaður okk-
af í Jórdaníu, hefði nánast hringt
í hann daglega. Einnig hefði Finn-
bogi Rútur Arnarson í utanríkis-
ráðuneytinu verið óþreytandi að
teija í hann kjark. Sömuleiðis hafa
þau lofað mjög elskulegar móttökur
íslensku sendiherrahjónarina í Lori-
don sem buðu okkur að búa þar
þegar tií London var komið og svo
rausri Flugleiða í þeirra garð.
Eftir að ég kom heim og fór að
lesa um málið hefur mér fundist
gæta nokkurs misskilnings á þá
leið að utanríkisráðuneytið hafi
beitt áhrifum sínum á æðstu stöðum
fyrir Gísla. Saieh þingforseti kann-
aðist ekki við að neitt bréf sem
snerti mál íslendingsins hefði borist
til Aziz, hann myndi vita um það.
Þegar sendiherra Jórdaníu kom
hingað 5. désember var honum af-
hent bréf frá ráðuneytinu og annað
ritað af forseta íslands til Husseins
Jórdanfukonungs. Þá var orðið ljóst
Á leið heim, loksins. Gísli og Birna á Heathrow-flugvelli,
Saadi Mehti Saleh þingforseti.
Kvöldverðarboð hjá Stefanlu eftir komuna til Amman, víð borðsenda
Stefanía og Mohammed Khalifeh og t.v. Birna Hassan, Magnús
Hallgrímsson starfsm. Rauða krossins, Guðríður Baara (horfir ekki
í myndavélina): Mohammed á vinstri hönd er Sami Issah, maður
Kristínar Kjartánsdóttur, og loks Gísli Sigurðsson.
og hafði komið fram í Morgunblað-
inu að það væri aðeins dagaspurn-
ing hvenær Gísli Sigurðsson fengi
fararleyfi.
Það skal ekki dregið í efa af
minni hálfu að ráðuneytið, einkum
Finnbogi Rútur Arnarson, hafi unn-
ið vel og dyggilega. En það var
aldrei haft beint samband við íraska
aðila í Bagdad. Þó var löngu Íjóst
að bréfaskriftir eða sendinefndir til
ákveðinna valdamanna í Bagdad
voru líklegri til árangurs eða eins
og þingforseti sagði að þeir vildu
að talað væri við þá milliliðalaust.
Meginmálið er nú að Gísli Sigurðs-
son hefur fengið frelsi og er kominn
til fjölskyldu sinnar. En rétt á að
vera rétt og þyí er vikið að þessu
hér.