Morgunblaðið - 17.02.1991, Side 20

20 C
MORGUNBLAÐIÐ MINIMIIMGARiticnu
Sr. Yngvi Þ. Arna-
son - Kveðjuorð
Fæddur 17. september 1916
Dáinn 4. febrúar 1991
Mig langar að minnast afa okk-
ar, hans Yngva, er dó daginn eftir
óveðrið. Þegar ég kom heim úr skól-
anum tók ég eftir að ég hafði
gleymt húslyklunum, svo ég fór til
nágranna okkar og bað um að fá
að hringja. Fyrst h'ringdi ég í vinn-
una hans pabba, en hann var ekki
við, svo ég hringdi í bflasímann
okkar, og pabbi svaraði „halló“, ég
spurði pabba hvort hann vissi hvar
mamma væri, hann sagði nei, svo
ég spurði hvert ertu að fara, og
hann svaraði dapurri röddu, ég er
að fara upp á Landspítala, pabbi
dó. Mér fannst fyrst að mér hefði
misheyrst, svo ég sagði, er það, og
pabbi svaraði játandi, svo lagði ég á.
Mér varð mjög brugðið og fór
ekki strax að gráta, gat ekki áttað
mig á þessu, enda aldrei upplifað
annað eins. Ég starði út um
gluggann, á bílana þjóta framhjá,
og hugsaði, hvernig geta þeir bara
keyrt framhjá? Afi minn var að
deyja? Það þaut fram og aftur í
huganum, afi er dáinn, hvernig
skyldi pabba líða, eða þá aumingja
ömmu?
Mér fannst ég hafa heimsótt
ömmu og afa allt of sjaldan, bara
ef ég hefði vitað að afí ætti svona
stutt eftir, þá hefði ég heimsótt
hann á hveijum degi, svona er nú
lífíð furðulegt. Ég hugsa um, hve
ungur hann var í anda, hann bók-
staflega vissi allt, meira að segja
það nýjasta.
Þegar við komum í heimsókn
fékk ég alltaf að spila á gamla
orgeiið hans, og hann sagði oft að
ég ætti að fara í tónlistarskóla, og
síðan í jólaboði hjá þeim ömmu og
afa gaf hann mér stóra hljómborðið
sitt. Svona var nú elsku afí.
Já, það er hörmulegt að missa
þann sem maður elskar, og hugsa
ég mikið um hvernig ömmu og
bömunum þeirra líður núna.
Elsku amma mín, þú ert hetja
að standa uppi eftir öll þau áföll
sem þú hefur orðið fyrir, að missa
4 systkini þín á stuttum tíma og
núna afa. Við elskum þig og virðum.
Ég bið þig guð, að passa afa vel
og annast hann og elska um alla
eilífð.
Ægir Þór Eysteinsson, 13 ára,
og bræður mínir, Gísli Jóhann
og Yngví Þórir Eysteinssynir.
Séra Yngvi Þórir Ámason, lengst
af prestur að Prestsbakka við
Hrútafjörð lést á Landspítalanum
hinn 4. febrúar síðastliðinn á 75.
aldursári.
Séra Yngvi kom tíðum í heim-
sókn til foreldra minna á Lynghaga
og hygg ég að hann hafi varla far-
ið svo til Reykjavíkur að hann liti
ekki við hjá bróður sínum. Hann
var ætíð kærkominn gestur sem
sannarlega lífgaði upp tilveruna.
Gestir eru börnum misjafnlega
minnisstæðir og áhrif þeirra á þau
mismikil. Sumir koma og fara með
lítilli eftirtekt, líkt og maðurinn sem
les af rafmagninu. Aðrir skilja eftir
sig spor í hugum hinna ungu og
spinna vef skilnings á fjölskyldu,
frændsemi og vináttu. Þannig var
séra Yngvi. Hann skyldi eftir hlý-
hug og vináttu í huga mínum, enda
var hann þeim hæfíleika gæddur
að tala við böm og unglinga eins
og fullorðið fólk. Hann sýndi skoð-
unum manns og athöfnum áhuga,
sem maður fann að var einlægur.
Sjálfur hafði hann skoðanir á
flestum hlutum og fylgdist af lífí
og sál með öllumm hræringum í
þjóðfélaginu. Mér er minnisstætt
hversu samræður voru líflegar þeg-
ar hann kom í heimsókn. Og ekki
spillti það fyrir fjörinu, að hann
taldi sig ekki alltaf þurfa að vera
sömu skoðunar og gestgjafamir.
Slík kvöld voru betri en nokkur
kennslustund í rökræðum og samfé-
Iagsfræði.
Ég minnist réttlætiskenndar séra
Yngva, óbeitar hans á hræsni og
hvers konar tvískinnungi og yfír-
borðsmennsku. Ég minnist glað-
værðar hans og gamansemi sem
aldrei var djúpt á enda þótt um-
ræðuefnið kynni að vera háalvar-
legt.
Er ég sjálfur komst til vits og
þroska skildi ég, að sem barn og
unglingur hafði ég aðeins kynnst
fáum hliðum föðurbróður míns. Ég
hafði ekki kynnst þrautseigju hans
og dugnaði. Ég hafði ekki kynnst
lífsbaráttu hans og konu hans, Jó-
hönnu Helgadóttur, við prestsskap
og búskap norður við Hrútafjörð
þar sem þau komu 10 börnum til
manns. Ég hafði ekki kynnst þol-
gæði hans við að byggja upp jörð
þar sem allt í senn þurfti að standa
fyrir byggingu kirkju, íbúðarhúss,
útihúsa og jarðrækt.
Foreldrar mínir og við systkinin
kynntumst hins vegar höfðingleg-
um móttökum á heimili þeirra hjóna
og var þá ekki að finna að starfínn
væri ærin, eins og þó hlýtur að
hafa verið.
Eftir því sem ég gerði mér betur
grein fyrir ævistarfi föðurbróður
míns og því sem hann og kona
hans fengu áorkað norður við
Dumbshaf þar sem veður eru ekki
alltaf blíð, því meir jókst virðing
mín fyrir honum.
Mér er söknuður að góðum
frænda og votta ég Jóhönnu og fjöl-
skyldu, mína innilegustu samúð.
Eggert B. Ólafsson.
Sjung om studentens lyckliga dag,
látom os fröjdas i ungdomens vár -
Við þennan hátíðasöng fagna
stúdentar þráðum áfanga á
lífsbrautinni, setja upp sigurtáknið,
hvítu húfuna, og halda út í nótt-
lausu voraldar veröldina, við húrra-
hróp og gleðisöngva. Minningar lið-
inna samvistarára fljúga leifturhratt
um hugann, en ljúfsár tregi læðist
að: Æskuskeiði er lokið, leiðir skilj-
ast, en óvissa þess ókomna veldur
óljósu öryggisleysi. Það eitt er víst,
að við hittumst ekki hér í gamla
skólanum okkar að komandi hausti.
En sigurgleðin ríkir, því að:
Án klappar hjártat med friska slag,
och den ljusnande framtid ár vor.“
Á göngu okkar um borgina hefj-
um við raustina sífellt með lagstúf
Schuberts og ljóðhendingu Sigurðar
Þórarinssonar:
BLOM
SEGJA ALLT
Mikið úrval
blómaskreytinga
fyrir öll tækifæri.
t
Eiginmaður minn og faðir okkar,
GOTTSKÁLK Þ. GÍSLASOIM
húsgagnasmíðameistari,
verður jarðsunginn frá Fríkirkjunni í Reykjavík miðvikudaginn
20. febrúar kl. 13.30.
Þórheiður Sigþórsdóttir,
Bergþóra Gottskálksdóttir,
Júlíana Gottskálksdóttir.
blófnaual
Opið alla daga frá kl. 9-22.
Sími 689070.
t
Eiginkona mín, móðir, tengdamóðir, amma og langamma,
MARSIBILS. BERNHARÐSDÓTTIR,
Bólstaðarhlíð 45,
tUnmastnfh kl. 15.00. Þeim, sem vildu minnast hinnar látnu, er bent á að láta Krabba- meinsfélagið njóta þess.
FriÖfinns Suöuriandsbraut 10 > 108 Reykjavík. Sími 31099 Hjalti Þorsteinsson, Þorsteinn B. Hjaltason, Jónína Arndal, Kristján Óli Hjaltason, Helga Benediktsdóttir, barnabörn og barnabarnabörn.
Opiðöllkvöld til kl. 22,-einnlg um helgar.
+
Skreytlngar víð öll tílefni. Gjafavörur. ÍÍSi J I Eiginkona mín, móðir, tengdamóðir og amma, MARGRÉT STEFÁNSDÓTTIR, írafossi, Grímsnesi,
verður jarðsungin frá Langholtskirkju þriðjudaginn 19. febrúar kl. 13.30. Óli Haukur Sveinsson, Anna Marfa Óladóttir, Gylfi Þorkelsson, Elín Geira Óladóttir, Hafdís Óladóttir, Jóhannes Bjarnason og barnabörn.
17. FEBRÚAR 1991
„Mikið lifandi skelfíngar ósköp er gaman
að vera svolítið hífaður."
Þennan dag, 16. júní 1938, og
hinn næsta, sjálfan þjóðhátíðardag-
inn, eigum við höfuðborgina, við
erum framtíð íslands, full af bjart-
sýni og hugsjónum.
í þessum fagnandi hópi var Yngvi
Þórir Árnason, sem við kveðjum í
dag. Kynni okkar Yngva hófust
1935 og héldust samfellt hvern
skóladag næstu þijá vetur í Mennta-
skólanum í Reykjavík.
Þá skiljast leiðir. Ég held til
kennslustarfa á æskuslóðir Yngva
í Vestmannaeyjum, en hann hverfur
að guðfræðinámi í háskólanum og
vígist að því loknu árið 1944 til
prestsþjónustu að Árnesi á Strönd-
um, flyst Qórum árum síðar að
Pretssbakka í Hrútafírði og þjónar
þar í 38 ár uns hann lætur af störf-
um fyrir aldurssakir árið 1986 og
flytur í Kópavog.
Stúdentsafmæli eða tilviljanir
leiddu leiðir okkar stöku sinnum
saman öll þessi starfsár, en aldrei
varð af gagnkvæmum heimsóknum,
svo mjög mikluðust okkur fjarlægð-
ir eða starfsannir. Margs hefðum
við þó getað minnst frá kvöldstund-
um, er við glímdum saman við tor-
leyst námsefni á menntaskólaárun-
um. Naut ég þess æði oft að skreppa
heim til Yngva Þóris í Þingholtin.
Þar hlúði kjörmóðir hans vel að
honum, augasteininum sínum, og
gestur hans fékk iðulega góða
hressingu með honum áður en heim
var haldið að síðkvöldi. Þeim þægi-
Iegu stundum lauk oft með djúp-
vitru rabbi um lífið og tilveruna, því
að Yngvi var íhugull, rólegur og
rökfastur.
Yngvi Þórir Árnason fæddist í
Reykjavík 17. sept. 1916, yngstur
6 barna hjónanna Rajgnheiðar
Magnúsdóttur og Bjarna Ivarsson-
ar, bókbindara. Bernskuár sín átti
Yngvi svo í Vestmannaeyjum hjá
kjörforeldrum sínum Sigurbjörgu
Sigurðardóttur og manni hennar
Árna Gíslasyni, verslunarmanni,
sem unnu honum mjög, enda reynd-
ist Yngvi Þórir þeim góður sonur
og gleðigjafí.
Arið 1945 kvæntist sr. Yngvi
ungri glæsikonu, Guðrúnu Jóhönnu,
dóttur hjónanna Huldu Matthías-
dóttur hjúkrunarkonu og Helga
Guðmundssonar, læknis í Keflavík.
Ungu hjónunum varð tíu barna auð-
ið, þar á meðal þríbura. Öll komust
þau vel á legg, en einn þríburanna,
Gísli Jóhann stýrimaður, fórst
skyndilega við störf sín vestur í
Alaska fyrir 11 árum, rösklega
þrítugur að aldri. Varð það sam-
rýmdum systkinum og foreldrum
hans eðlilega sár harmur. En þessi
myndarlegi barnahópur frú Jóhönnu
og sr. Yngva kveður nú umhyggju-
saman föður: Árni, flugmaður,
Ragnheiður, ritari, Helgi, flugmaður
og kaupmaður, Sigurbjörg, ritari,
Eysteinn Þórir, framkvæmdastjóri,
Ingibjörg Hulda, jarðeðlisfræðingur,
Guðmundur Bjarni, verktaki, Magn-
ús Þórir, tækniskólanemi og Þórdís
Hulda, laganemi, en hún er ein eft-
ir heima í foreldrahúsum. Tvær
systranna, Ragnheiður og Sigur-
björg búa, í Kaupmannahöfn og
Helgi á heimili sitt í Seattle í Banda-
ríkjunum. Öll ólust þau systkinin
upp í foreldrahúsum, fengu þar sína
fyrstu fræðslu og traustar leiðbein-
ingar, sem hafa enst þeim vel. Afa-
börnin eru 22. Barnalán sr. Yngva
og Jóhönnu varð mikið, enda í
hvívetna svo vel að hópnum búið
og um þau hirt sem foreldrum var
auðið. Mikil og traust tengsl hafa
þar haldist hvert sem leiðir hafa
legið.
Sr. Yngvi var ýmsum störfum
vanur frá sumarleyfum á námsár-
um. Kom það sér vel síðar, því að
mörgu þurfti að sinna jafnhliða
sjálfum prestsstörfum. Alkunna er
hve víða var illa búið að prestssetr-
um, húsakostur vanhirtur og flest í
niðurníðslu. Þessu kynntust þau
ungu prestshjónin rækilega er þau
fluttu að Prestbakka, hvorki raf-
magn né rennandi vatn. Þar beið
því mikill vettvangur, uppbygging
húsa og ræktunarstörf, því að bú-
skap stunduðu þau lengst af, eink-
um sauðfjárrækt. Þá gegndi sr.
Yngvi skólanefndarstörfum í sveit
sinni og prófdómari var hann lengst
af við Reykjaskóla í Hrútafírði. En
fróðleiksfýsn hans var sterk.
1952—53 dvaldi hann ásamt fjöl-
skyldu sinni í Kaupmannahöfn við
framhaldsnám í guðfræði. Ætíð las
hann mikið, innlendan og erlendan
fróðleik svalg hann í sig. Mennta-
þráin var honum í blóð borin: Lang-
afí hans í móðurætt, sr. Jón Bjarna-
son frá Vogi, þjónaði m.a. Prest-
bakka um skeið eftir miðja síðustu
öld. Sonur hans — afí sr. Yngva —
var sr. Magnús Blöndal, prestur í
Vallanesi röska þijá áratugi
(1892—1925). Meðal bræðra hans
voru þeir Bjarni (frá Vogi), rithöf-
undur, háskólakennari og alþingis-
maður, svo og náttúrufræðingurinn
dr. Helgi Jónsson. Vitneskjan um
þessa áa og frændgarð kann að
hafa haft áhrif á starfsval Yngva
Þóris og eigi síst örvað metnað kjör-
foreldranna að veita honum há-
skólamenntun þótt þar væri mörg-
um á brattan að sækja á þessum
árum.
Það var sundurleitur hópur, sem
hóf nám í stærðfræði- og máladeild-
um 4. bekkjar MR árið 1935, en
tengdist brátt æ sterkari vináttu-
böndum á samfylgdinni, þrátt fyrir
ólík lífsviðhorf og skoðanir. Hafa
þau tryggðabönd haldist og eflst
með hveijum nýjum áratug, þótt
búséta og lífsannir hafi torveldað
tíð kynni. Á þessari kveðjustund
með sr. Yngva Þóri Árnasyni þökk-
um við prúðum skólafélaga, hæglát-
um, gamansömum og traustum
samfylgd, sem ekki gleymist þeim,
sem enn sitja eftir úr hópi rösklega
fjörutíu stúdenta frá árinu 1938.
Við kveðjum hann og alla hina föllnu
með sönglínum bekkjarfélaga okk-
ar, Magnúsar Kjartanssonar, frá því
sama vori:
Hugur fyllist af þökk,
og sú kveðja er klökk,
sem er komin úr þakklátu hjarta. -
Við vottum ekkjunni, frú Jóhönnu
Helgadóttur, börnum þeirra og
barnabömum sem öllum öðrum
vandamönnum innilega samúð við
sviplegt fráfall góðs fjölskylduföður
og félaga, sr. Yngva Þóris Árnason-
ar.
Helgi Þorláksson
Það var í byijun febrúar að mér
barst sú sorgarfrétt að afi minn sr.
Yngvi Þórir Ámason væri látinn.
Hann sem var svo hress og kátur
er ég kvaddi hann í byijun janúar
þegar ég var á leið til Banda-
ríkjanna.
Ég minnist afa míns fyrst og
fremst fyrir þær stundir sem við
áttum saman á Prestbakka. Það
voru yndislegar stundir sem maður
átti þar við leik og störf og ógleym-
anlegar eru þær kvöldstundir í stof-
unni norður á Prestbakka þegar
maður sat þar með afa og ömmu
og hlustaði á afa segja frá hinu
daglega lífí og atburðum sem voru
að gerast þá stundina. Þá naut afi
sín vel og frásagnir hans voru bæði
hnitmiðaðar og spaugsamar. Og
stoltur sat ég á kirkjubekknum á
Prestbakka og hlustaði á afa og
þá sá maður og heyrði hversu góð-
ur ræðumaður hann var.
Elsku amma mín, mikil er sorg
þín og leitt þykir mér að geta ekki
kvatt afa hinstu kveðju. En ég veit
að góður guð verndar hann um
ókomna tíð.
Sveinbjörn R. Árnason