Morgunblaðið - 01.05.1991, Side 56

t
Ástkær eiginmaður minn og faðir okkar,
JÓHANN M. KJARTANSSON
verslunarmaður,
Hólmgarði15,
lést í Borgarspítalanum 29. apríl sl.
Soffía Bjarnadóttir og börn.
t
Eiginmaður minn,
ADOLF THEÓDÓRSSON
málari,
Vitastíg 18,
lést 23. apríl í Landspítalanum.
Jarðarförin ferfram frá Fossvogskirkju föstudaginn 3. maí kl. 15.00
Guðný Elínborg Guðjónsdóttir.
t
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
ÞURÍÐUR KRISTJÁNSDÓTTIR,
Strandaseli 9,
lést á heimili sínu 28. apríl. Jarðarförin auglýst síðar.
Kristinn Jónsson,
Bragi Gunnarsson, Sveinn Þröstur Gunnarsson,
Hjörtur Þ. Gunnarsson, Kristján I. Gunnarsson,
Jóhann V. Gunnarsson, Svanhildur H. Gunnarsdóttir,
Hrafnhildur Gunnarsdóttir, Gunnar Þ. Gunnarsson,
tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.
t
Maðurinn minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
GÍSLI BJÖRNSSON
lögreglufulltriii,
Framnesvegi 61,
lést 27. apríl.
Elín Björg Magnúsdóttir,
Laufey Gfsladóttir,
Björn Gíslason, Vilborg Hannesdóttir,
Elínbjörg Björnsdóttir, Hafdís Björg Kristjánsdóttir.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
FRIÐRIK H. GUÐJÓNSSON
f.v. útgerðarmaður,
Siglufirði,
lést í Landspítalanum 28. apríl.
Ástríður Guðmundsdóttir,
Bragi Friðriksson, Katrfn Eyjólfsdóttir,
Kristín Ásta Friðriksdóttir, Hafsteinn Sígurðsson,
Gréta Friðriksdóttir, Sigmar Ólason,
Steinunn Friðriksdóttir, Jón Árnason,
Gunnur Friðriksdóttir,
Fjóla Friðriksdóttir, Haraldur Jóhannsson
og barnabörn.
t
Móðir mín, tengdamóðir og amma,
MARGRÉT SIGURÐARDÓTTIR
frá Torfgarði,
til heimilis i'O Lönguhlíð 3 Reykjavik,
andaðist að kvöldi sunnudagsins 28. apríl á Lyflækningadeild St.
Jósefsspítala í Hafnarfirði.
Útför hennar verður tilkynnt síðar.
Fyrir hönd vandamanna.
Sigurður Helgi Björnsson, Auður Theodórs,
Egill Birkir, Theodór Skúli.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
HÖRÐUR SIGURÐUR JÓNSSON
frá Hafnarnesi,
Suðurvangi 19a,
Hafnarfirði,
verður jarðsunginn frá Víðistaðakirkju
föstudaginn 3. maí kl. 13.30.
Blóm vinsamlegast afþökkuð.
Elín Traustadóttir,
Jón Trausti Harðarson,
Jóhanna Harðardóttir,
Dagbjartur Harðarson,
Guðlaugur Harðarson,
Erlingur Harðarson,
Björk Harðardóttir,
Fjóla Kristjánsdóttir,
Birgir Þór Jósafatsson,
Anna Bergsdóttir,
Hafdis Erla Bogadóttir,
Elsa Ester Sigurfinnsdóttir,
Renos Demedriou
og barnabörn.
Kristólína Guðmunds-
dóttír - Minning
Fædd 26. ágúst 1924
Dáin 21. apríl 1991
Það er komið að kveðjustund því
hún Didda amma er dáin, farin svo
alltof fljótt. Hún kvaddi þennan
heim á síðustu dögum vetrar, rétt
áður en sumarið gekk í garð með
birtu sinni og hlýju. Þetta er sá tími
árs sem henni þótti allra vænst um
og alltaf var sumrinu fagnað með
pönnukökum og sumargjöfum hjá
henni ömmu minni.
Þegar vora tók kom óróleiki yfir
ömmu sem ekki linnti fyrr en hún
var komin frá Reykjavík og á æsku-
slóðimar. Á hveiju sumri hélt hún
því í Hjallinn sinn (síðar í Lág) í
Eyrarsveit á Snæfellsnesi. Þar
dvaldi hún sumarlangt, alltaf með
eitt eða fleiri barnabarnanna hjá
sér.
Þær eru ófáar minningarnar frá
sumri í sveit með ömmu. Henni
fannst fátt skemmtilegra en góður
kveðskapur og í Hjallinum lærði ég
ógrynnin öll af vísum, kvæðum og
þulum. Svo söng hún amma fyrir
okkur krakkana daglangt þar til
við vorum farin að kunna lögin og
gátum sungið með. Amma kenndi
okkur að virða náttúmna. Við söfn-
uðum steinum úr fjörunni, dáðunjst
að blómunum og fylgdumst með
fuglunum. Hún hafði auga fyrir
hinu allra smæsta og mátti ekkert
aumt sjá.
Þegar ég fluttist til Reykjavíkur
og byrjaði í menntaskóla átti ég
alltaf hauk í homi þar sem hún
amma mín var. Hún skipti sér ekki
mikið af mér en lét mig vita að hún
væri til staðar og reiðubúin að
hjálpa til ef eitthvað kæmi uppá.
Smám saman fór komum mínum
á Baldursgötuna að fjölga enda
hafði hún amma mín frá mörgu að
segja og margt að gefa. Það var
alltaf stutt í glensið hjá henni. Hún
var líka vön að segja að ef maður
gæti ekki hlegið að hlutunum þá
væri maður illa staddur. Hún var
ætíð fyrsta manneskjan til að sjá
spaugilegu hliðarnar á hlutunum
og hafði unun af því að segja frá
skemmtilegum atvikum sem gerst
höfðu. En það voru ekki bara
spaugsögur sem fuku. Amma sagði
listavel frá og hafði gott minni.
Mér eru sérstaklega minnisstæðar
lifandi frásagnir hennar af stríðsár-
unum í Reykjavík sem hún lifði sem
unglingur og hinum ýmsu ferðalög-
um um landið sem hún tókst á hend-
ur.
Samband okkar ömmu var miklu
meira en venjulegt samband milli
bamabarns og ömmu. Við vorum
vinkonur. Og nú er hún amma mín
dáin og þau eru svo fátækleg þessi
kveðjuorð. Ég og Þórhildur systir
mín kveðjum ömmu og þökkum
henni fyrir allt sem hún hefur veitt
okkur. Amma mun alltaf eiga stað
í hjörtum okkar og við vitum að
hún heldur áfram verndarhendi yfir
okkur.
Brynhildur
Sunnudaginn 21. apríl lést Krist-
ólína Guðmundsdóttir eða Didda
eins og hún var kölluð af vinum
og vandamönnum.
Eftir stutta en stranga sjúkdóms-
legu, lagði hún í sína hinstu ferð,
ferðina til ljóssins, sem hafði lýst
leið hennar í gegnum lífið.
Didda var fædd og alin upp í
Nýjubúð í Eyrarsveit, en fluttist ung
að árum til Reykjavíkur, þar sem
hún bjó til dauðadags. En ræturnar
lágu djúpt, alltaf átti hún sitt annað
heimili fyrir vestan, þar dvaldi hún
flest sumur og þangað fer hún nú
til hinstu hvfldar.
Okkur sem auðnaðist að vera
samferða henni einhvern spöl eigum
margs að minnast og þakka.
Hún var ekki mikið fyrir að ber-
ast á, en bjó fjölskyldu sinni fallegt
og hlýlegt heimili þar sem kærleik-
ur og skilningur sat í fyrirrúmi. Þar
fundu börnin og blómin frið og
umhyggju til að dafna og vaxa.
Enda var það oftast mannmargt
og næturgestir oftar en ekki.
Hún var kona sem lét fólk sitja
í fyrirrúmi, og hún hafði alltaf
nægan tíma til að hlusta og hjálpa,
skilja og leiðbeina og skilur hún
eftir sig mikið tóm í heimi tíma-
skorts og lífsgæðakapphlaups.
Þegar ég kom fyrst á heimili
hennar, sautján áragömul, unnusta
AuðurH. Oskars-
dóttír - Minning
í dag kveðjum við uppáhalds
frænku okkar, hana Eddý eins og
við kölluðum hana. Hún var stór
þáttur í lífi okkar, svo miklu meira
en bara föðursystir. Hún átti það
til á góðum stundum að kynna okk-
ur sem börnin sín og skemmti sér
manna mest þegar það bragð
heppnaðist.
Eddý hafði lengi átt við alvarleg
veikindi að stríða. Þrátt fyrir það
bar hún sig vel, og lét ekki bugast.
Hún reyndi að taka þátt í lífi okkar
þrátt fyrir langvarandi sjúkrahús-
legu. Hugulsemi hennar var ein-
stök, aldrei gleymdi hún afmælis-
degi né öðrum merkisatburði í lífi
okkar, og lét sig ekki vanta þegar
eitthvað stóð til.
Á heimili hennar voru allir ávallt
innilega velkomnir og fóru ekki
tómhentir þaðan, enda örlæti og
greiðvikni mjög einkennandi fyrir
hana. Hún hafði mjög gaman af
því að taka á móti gestum og gerði
sér oft dagamun af litlu tilefni, sem
kryddaði tilveruna. Hún hafði sér-
staklega gaman af öllu tilstandi og
gerði hlutina með glæsibrag.
Eddý var mikil félagsvera, skap-
góð með góða kímnigáfu. Hún hafði
gaman af öllu fallegu, sannkallaður
fagurkeri og naut þess að vera vel
til höfð, enda stórglæsileg.
Aldrei fann maður annað en að
■HBnBÉMrMMMNMMacMSMMttl
Eddý liti á okkur sem jafningja sína
þó töluverðum aldursmun væri til
að dreifa. Alltaf var hún tilbúin að
taka þátt í vandamálum okkar
krakkanna, þó að nú, þegar litið
er til baka, virðast þau vera smá-
vægileg. Hún var jákvæð og bjart-
sýn og einkar lagin við að setja sig
í spor annarra, og oft tók hún ann-
arra málstað og gerði að sínum.
Nú getum við ekki leitað til Eddý
lengur og eigum eftir að sakna
hennar mikið. En fyrir okkur lifir
hún í góðum og skemmtilegum
minningum.
Gunni, Súsý, Kallý, Guddý,
Ósk, Steini og Ásta.
Hún Auður var einstök kona. Ég
dáði hana sérstaklega fyrir hæfi-
leikann að tala við aðra. Fólki leið
svo vel í návist hennar að það var
farið að segja henni allt um sín
hjartans mál áður en það vissi af.
Hún fann alltaf hvemig manni
leið. Þótt hún ætti sjálf við sjúkdóm
að stríða og hefði áhyggjur, var hún
fljót að koma með uppörvandi tillög-
ur og ráð, ef eitthvað amaði að hjá
okkur hinum.
Það var skemmtilegur tími þegar
ég vann á auglýsingadeild sjón-
varpsins 1980-’81. Ég kynntist
sonar hennar, þá tók hún mér strax
sem einni af fjölskyldunni, og
reyndist hún mér sem besta móðir
alla tíð, þrátt fyrir að tengdirnar
slitnuðu. Heimili hennar stóð alltaf
opið fyrir mér og börnunum og átt-
um við þar ætíð öruggt skjól og
stuðning vísan.
Hennar Iífshlaup var markað því
að gefa og gleðja, og henni fannst
mikilvægat að allir væru ánægðir,
en oftast gleymdi hún sjálfri sér.
Margir voru þeir sem nutu fórn-
fýsi hennar og ekki síst barnabörn-
in. Hún hafði sérstakt samband við
hvert og eitt þeirra og veganestið
sem hún gaf þeim er dýi-mætara
en gull.
í starfi hennar sem húsmóðir á
mannmörgu heimili stóð eftirlifandi
eiginmaður hennar, Pétur Karlsson,
sem klettur að baki hennar og
studdi hana í öllum hennar verkum.
Þau eignuðust fjögur börn, Guð-
laugu sem búsett er í Grundarfirði,
tvíburana Öldu og Báru, og Sævar
en þau eru öll búsett í Reykjavík.
Ég votta öllum aðstandendum
mína dýpstu samúð og kveð mæta
konu að sinni, í trausti þess að leið-
ir liggi saman á ný.
Guð blessi minningu hennar.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Skáld-Rósa)
Hanna Magga
þeim vel, Auði og Doris Þormar,
sem höfðu unnið þar tvær saman í
mörg ár. Þær gjörþekktust og and-
inn var mjög persónulegur, léttur
og góður. Þótt ég væri 30 árum
yngri en þær, urðum við fljótt ágæt-
is vinkonur. Mér fínnst svo stutt
síðan og þær voru svo ungar í anda.
Þess vegna er erfitt að sætta sig
við að þær séu báðar horfnar, en
Doris lést skyndilega fyrir rúmu ári.
Ég vil þakka fyrir gjöful kynni
sem ég get glaðst yfir í minning-
unni. Aðstandendum votta ég sam-
úð mína.
Guðrún R. Jónsdóttir