Morgunblaðið - 25.10.1991, Blaðsíða 34

■ MQRGUNBLAÐIÐ FÖSTUÐAGUR 25. OKTÓBER 1991
* *
Ami V. Arnason
Keflavík — Minning
Fæddur 19. janúar 1942
Dáinn 16. október 1991
Deyr fé,
deyja frændr,
deyr sjálfr it sama
en orðstírr
deyr aldregi
hveim er sér góðan getr.
(Úr Hávamálum.)
í dag, föstudaginn 25. október
1991, verður Árni Vigfús Árnason,
verkstjóri í Keflavík, jarðsettur frá
Keflavíkurkirkju.
Árni Vigfús var elsti sonur hjón-
anna Árni B. Árnasonar smiðs og
Þuríðar Halldórsdóttur. Árni Bjarn-
mundur var einn margra systkina
frá Veghúsum í Keflavík þar sem
ættfaðirinn, Árni Vigfús Magnús-
son, stundaði bátasmíðar og sonur-
inn Árni að honum gengnum.
Við Árni Vigfús kynntumst fljót-
lega eftir að ég flutti unglingur í
foreldrahúsum til Keflavíkur. Við
vorum á líku reki, áttum lík áhuga-
mál og áttum því nokkra samleið.
Ámi Vigfús fetaði í fótspor föður
síns og nam húsasmíðar að loknu
_ aimennu gagnfræðaskólanámi. Iðn
sína stundaði hann síðan í Keflavík
og síðar á Keflavíkurflugvelli. Þar
réðst hann í þjónustu varnarliðsins
til viðgerða á húsum og öðrum
mannvirkjum, síðar vann hann við
stjórn og eftirlit með slíkum við-
gerðum og síðast um árabil sem
verkstjóri við viðgerðabirgðahús
varnarliðsins. Árni Vigfús stundaði
störf sín af árvekni og dugnaði og
vakti athygli fyrir kunnáttu á sínu
sviði þar sem unnið er við afar fjöl-
breytt vöruval ætlað mjög fjöl-
breyttum verkefnum. Hann fylgdist
vel með fjölbreytni byggingarvar-
anna sem notaðar voru, kynnti sér
gæði og endingartíma og hagaði
birgðahaldi eftir vitneskju sinni svo
fremi sem hann hafði áhrif. Ég sá
gjörla til starfa Árna Vigfúsar á
þessu sviði sem næsti yfírmaður
hans um árabil. Þar fór maður sem
lagði sig fram um að kunna allt sem
Iaut að hans verki og að stunda það
svo að þeir sem til hans eða starfs-
manna hans þurftu að leita gengju
ekki bónleiðir til búðar. Þar verður
skarð fyrir skildi.
Árni Vigfús vildi gjarna hafa
áhrif til þess að bæta umhverfí sitt
í dag, föstudaginn 25. október,
verður til moldar borinn í Stokk-
hólmi Per Olof Forshell, sendiherra
Svía á íslandi. Minningarathöfn um
hann verður í Dómkirkjunni í
Reykjavík föstudaginn 1. nóvember
kl. 13.30.
Sú harmafregn að Per Olof
Forshell sendiherra væri látinn
-^snerti okkur öll djúpt. Með einlæg-
um söknuði og djúpri hryggð minn-
ast hans vinir víða um heim. Bless-
uð sé minning hans.
Þau fjögur ár sem Per Olof og
Helena, elskuleg eiginkona hans,
voru sendiherrahjón á íslandi unnu
þau gagnmerkt starf, ekki síst með
því að eiga frumkvæði á fjölmörg-
um sviðum að frjósömum menning-
arsamskiptum íslands og Svíþjóðar.
Vegna gáfna sinna, gestrisni og
persónutöfra urðu þau fljótt lykil-
menn í þessum menningarsam-
_skiptum. Þau voru einstaklega eftir-
"minnileg sendiherrahjón og sannir
lýðræðissinnar í því Norðurlanda,
sem hefur elstu þinghefð heimsins.
Þau létu skrá sig undir fornöfnum
í Símaskrána að íslenskum sið.
Meðal íslendinga eignuðust þau
ótal vini í öllum stéttum.
Kona mín, Rakel Sigurðardóttir,
og ég viljum votta fj'ölskyldu Per
Olofs einlæga samúð okkar.
og samfélag. Því tók hann virkan
þátt í ýmsum félagssamtökum hér
í bæ. Hann starfaði innan þess
stjórnmálaflokks sem hann studdi
að málum, var þátttakandi í starfi
björgunarsveitarinnar Stakks, var
lengi í stjórn deildar Rauða kross
Suðurnesja og mjög áhugasamur í
starfi skátafélagsins Heiðarbúa.
Hann tók virkan þátt í kirkjustarfi,
sat um árabil í sóknarnefnd og
hafði nýlega tekið við formennsku
í henni.
Við nafni áttum samleið í frímúr-
arastúkunni Sindra í Keflavík og
um árabil náið samstarf í stjórn
hennar. Þar kynntumst við á ný
orðnir fulltíða menn og fundum
aftur að þrátt fyrir ólíkar stjórnmál-
askoðanir um margt og þrátt fyrir
þátttöku í ólíkum öðrum félagasam-
tökum þá áttum við fleira sameigin-
legt í skoðunum á málum lands og
þjóðar. Við áttum auðvelt um sam-
starf og höfðum báðir ánægju af.
Hans mun víða verða sárt sakn-
að, en um síðir kemur maður í
manns stað.
Síðdegis miðvikudaginn 16. októ-
ber sl. átti ég leið suður Reykjanes-
braut og kom þar að sem lögregla
og sjúkraflutningamenn voru að
sinna slysi sem orðið hafði, en
umferðinni var beint um eldri veg-
arslóða framhjá slysstað. Um kvöld-
ið bárust mér þær fréttir, að nafni
minn, vinur og samstarfsmaður,
Árni Vigfús Árnason, mundi allur,
hann hefði þar slasast svo að ekki
varð forðað frá bana. Ég átti brott-
för úr landi árla að morgni, henni
varð ekki breytt, en undir dökkum
skugga var hún farin.
Eg vil _að leiðarlokum þakka Árna
Vigfúsi Árnasyni samfylgd og sam-
starf, sem var á stundum náið og
alltaf gott og í trúnaði. Ég bið hinn
hæsta höfuðsmið himins og jarðar
að veita honum góðar mótttökur í
ríki Ijóss og kærleika og að blessa
og hugga þá sem eftir sitja í djúpum
söknuði og sorg.
Elskulegri eiginkonu hans, Matt-
hildi Óskarsdóttur, bið ég huggunar
við þungum harmi. Hennar missir
er mestur svo og barnanna fjögurra
og fjölskyldna þeirra og aldraðrar
móður sem horfír á eftir góðum
syni í blóma lífsíns. Megi kærleiks-
ríkur Guð gefa þeim öllum styrk.
Árni Ragnar Árnason
Sjálfur vel ég Per Olof Forsheil
fegurstu eftirmæli sem nokkur
norrænn maður getur valið - orð
Hávamála:
Deyr fé
deyja frændur,
deyr sjálfur hið sama;
en orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
Esbjörn Rosenblad
í dag, 25. október, er Árni Vig-
fús Árnason kvaddur hinstu kveðju.
Já! Hann er „farinn heim” eins og
skátum er svo tamt að segja.
Kallið kom svo óvænt og alltof
fljótt. Hann var félagslyndur,
traustur og góður maður, sem mörg
félög kusu til forystu. Hann starf-
aði mikið fyrir Skátafélagið Heið-
arbúa og var fyrsti skátinn sem
Heiðarbúar heiðruðu með Borgara-
liljunni árið 1984.
Borgaraliljan er veitt eldri skát-
um fyrir mikið og óeigingjarnt starf
í þágu skáta. Hann var virkur þátt-
takandi og starfsmaður á skátamót-
um og. skátaþingum. Ennig var
hann formaður skátasambands
Kjalarnesþings í nokkur ár og gild-
ismeistari St. Georgs gildisins í
Keflavík undanfarin ár og til dauða-
dags.
Alltaf mætti hann til vinnu við
fermingarskeytin.
Árni var „ávallt viðbúinn” eins
og sönnum skáta ber, og alltaf
hafði hann tíma til að liðsinna og
gerði það af heilum hug. Fyrir allt
starf hans erum við skátarnir í
Heiðarbúum þakklátir. Það er dýr-
mætt að eiga slíkan félaga.
Eiginkona Árna var Matthildur
Óskarsdóttir og eignuðust þau 4
myndarlegar og góðar dætur. Þær
eru Anna Pálína, gift Karli Óskars-
syni, Þuríður, gift Rúnari Helga-
syni, Kolbrún, unnusti hennar er
Jóhann Bjarki Ragnarsson, Árný
Hildur er yngst og dvelst í heima-
húsum. Litlu barnabörnin voru aug-
asteinar afa síns. Fjölskyldan var
mjög samhent en nú kemur stórt
skarð í hópinn.
Minningarnar um góðan eigin-
mann, föður og afa munu ylja ykk-
ur um ókomin ár. Við biðjum góðan
guð að gefa ykkur styrk í sorginni.
Við kveðjum kæran vin hinstu
kveðju með þökk fyrir það vega-
nesti sem hann veitti okkur.
Það skilur enginn augnablikið, fyrr en það
er farið. Það skilur enginn nýja sköpun,
fyrr en henni er lokið og enginn þekkir stund
hamingjunnar, fyrr en hún er liðin.
(Gunnar Dal)
F.h. Skátafélagsins Heiðar-
búa, Eydís Eyjólfsdóttir.
Það skipast fljótt veður í lofti í
okkar lífi og enn einu sinni breytist
gleði í sorg í okkar fjölskyldu þegar
okkur barst sú frétt að banaslys
hefði orðið á Reykjanesbraut og
mágur minn Árni V. Árnason hefði
látið lífíð.
Árna kynntist ég þegar hánn og
systir mín Matthildur Ingibjörg
Óskarsdóttir feldu hugi saman og
giftu sig 23. ágúst 1963. Þegar ég
kom sem unglingur til Keflavíkur
tii að vinna var mér tekið opnun
örmum á heimili þeirra og var oft
glatt á hjalla. Þessi vinátta hélst
alla tíð og voru ófáar ferðirnar farn-
ar á milli Keflavíkur og Þorláks-
hafnar eftir að ég fluttist þangað.
Börnum mínum reyndist Árni
sem besti frændi eins og þau köll-
uðu hann og alltaf þegar hann hitti
þau gaf hann sér tíma til að glett-
ast við þau og kitla pínulítið enda
sakna þau hans sárt.
Ég ætla ekki að rekja ættir né
störf Árna, það munu aðrir gera.
Ég þakka elsku Árna fyrir allt sem
hann var mér og fjölskyldu minni,
guð blessi hann að eilífu.
Elsku Matta, Þuríður, dætur og
aðrir ættingjar. Ég, Kári og börnin
vottum ykkur okkar dýpstu samúð
ogmegi minningin um góðan dreng
styrkja ykkur í þessari þungu sorg.
Jóhanna H. Óskarsdóttir
Þann 16. október barst mér sú
harmafregn að ástkær tengdafaðir
minn, Árni V. Árnason, hefði látist
í umferðarslysi. Ég var staddur á
Reyðarfirði og þar sem ég var einn
og langt frá ættingjum mtnum þá
flaug margt í gegnum huga minn.
Ég kynntist Árna fyrst er ég kynnt-
ist dóttur hans sem síðar varð eigin-
kona min. Þegar ég bað um hönd
hennar sagði Árni, drengur þú veist
að ég tek ekki við notuðu; þetta
finnst mér lýsa best kímni hans.
Árni varð fljótt mikill vinur, oft
sátum við og ræddum málin og var
gaman að hlusta á hann því að
hann hafði svo ákveðnar skoðanir
á hlutunum, einnig var gaman hvað
hann setti sig inn í störf mín og
var ötull við að spyija, því ekkert
var honum óviðkomandi er varðaði
afkomu hans nánustu.
Árni var trúmaður mikill, hann
var iðinn við að koma trúmálum inn
í umræðuna og oft tengdi hann þau
skemmtilega við efnið. Hann var
alltaf boðinn og búinn að rétta
hjálparhönd er einhveijar fram-
kvæmdir voru í gangi og vann þá
ætíð manna mest.
Það er erfitt að sætta sig við
þegar menn eins og Árni eru hrifn-
ir burt svo snögglega.
Ég vil þakka honum fyrir þær
ánægjustundir sem hann veitti mér
og mínum. Guð varðveiti þenna
góða dreng.
Karl Einar Óskarsson
Okkur bárust þau hörmulegu tíð-
indi miðvikudaginn 16. október, að
mikill og góður vinur og faðir vin-
konu okkar, hefði látist í bílslysi.
Með þessum fátæklegu orðum vilj-
um við kveðja þennan indæla mann,
sem ávallt studdi við bakið á okkur
stelpunum þegar á fótboltavöllinn
var komið.
Alltaf var Árni mættur á áhorf-
endapallana til að hvetja okkur,
hvernig sem viðraði og hvar sem
var á Iandinu.
Árni starfaði mikið að líknarmál-
um og alltaf voru íþróttirnar
skammt undan. Við minnumst þess
sérstaklega þegar hann aðstoðaði
okkur við fjáröflun fyrir keppnisferð
til Danmerkur.
Ávallt var tekið vel á móti okkur
á Faxabrautinni hjá Árna og Möttu
og við vitum að svo verður einnig
í framtíðinni.
Góði Guð, við biðjum þig að
styrkja Árnýju Hildi vinkonu okkar
og fjölskylduna alla í þessari miklu
sorg.
Blessuð sé minning Árna V. Árn-
asonar.
Lóa, Olga, Björg, Anna
María Sv. og Anna María Sig.
Mig setti hljóðan þegar ég frétti
yfir Atlantsála lát vinar rníns og
samstarfsmanns, Árna V. Árnason-
ar formanns sóknarnefndar Kefla-
víkur. Reykjanesbrautin hefur kraf-
ist mikilla fórna á umliðnum árum
og löngu kominn tími til þess að
huga að því að bæta akstursskilyrði
með því að tvöfalda brautina, ekki
síst vegna þess hve miklir þunga-
flutningar fara um hana og verða
æ meiri ef svo heldur sem horfir.
íslenskt samfélag þarf að leggja sig
fram um að gæta sem best sér-
hvers einstaklings, því við megum
erigan mann missa.
Það er mikil eftirsjá af Árna V.
Árnasyni. Hann var góður félagi
og vinur, hreinskiptinn og vissi hvar
hann stóð. Hann var alltaf boðinn
og búinn að bæta það sem betur
mátti fara og brá skjótt við. Til
hans fór enginn bónleiður til búðar.
Skátahugsjónin var samofin lífi
hans og starfi og hann lagði sig
fram um að tengja starf skátahreyf-
ingarinnar við kirkjulegt starf í
Keflavík. Hann vildi gera sitt til að
hlúa sem best að fijálsu leikmanna-
Per Olof Forshell
sendiherra - Minning
starfi sem hefði mannbætandi áhrif.
Árni tók oft að sér störf fyrir skát-
ana og var allt í öllu á þeim vett-
vangi.
Hann gaf kost á sér til starfa í
sóknarnefnd og hafði nýverið verið
kjörinn formaður. Við væntum mik-
ils af honum, vitandi hve driftugur
hann var og verkfús.
Hugur minn leitar nú til ástvina
Árna, eiginkonu og barna, með fyr-
irbæn. Missir þeirra er sárastur.
Mér verður einnig hugsað til bíl-
stjórans sem lenti í slysinu og á um
sárt að binda.
Það rifjast upp fyrir mér þegar
ég söng messu í Keflavíkurkirkju
þann 1. september sl., áður en ég
hélt utan til náms í New York, að
þá þakkaði ég sóknarnefnd Kefla-
víkur, undir foi-ystu Árna V. Árna-
sonar, góðan skilning og greiðvikni
í minn garð og sagði að málefni
sóknarinnar væru í góðum höndum.
Nú væri markvisst stefnt að því að
bæta starfsaðstöðuna með bygg-
ingu nýs safnaðarheimilis, sem ég
væri sannfærður um að myndi rísa
fyrir 90 ára afmæli kirkjunnar
1995. Árni stóð í fylkingarbijósti
fyrir þeirri hugsjón og merkið
stendur þótt maðurinn falli:
En ég minntist þess einnig þenn-
an sama dag að þó við verðum fyr-
ir þyngstu áföllum í lífinu þá er
Guð með okkur þar. Ef við lendum
í myrkri á lífsleiðinni, þá hefur Guð
verið þar áður og vill leiða okkur
inn í ljósið og birtuna á ný.
Þegar við gerum okkur grein
fyrir því, að við látum sérhvern sig-
ur lífs okkar fyrr eða síðar af hendi,
þá finnum við til fátæktar, en sú
fátækt leiðir okkur að auðlegð
Krists, sem er upprisan og lífið.
Sigur hans er sigur okkar.
Þetta er innsta eðli kristinnar
trúar að snúa öllum ósigrum lífsins
í sigur. Guð er í rauninni alltaf að
mæla sitt máttarorð, verði h'f, verði
Ijós, þrátt fyrir þungbær áföll. Ég
bið þess að kraftar hans verði okk-
ur styrkur, nú þegar við felum hon-
um mætan vin og starfsbróður.
New York,
Olafur Oddur Jónsson
í dag er Árni Vigfús Árnason
borinn til hinstu hvílu frá Keflavík-
urkirkju. Árni var fæddur 19. jan-
úar 1942 í Keflavík. Faðir hans var
Árni Bjarnmundur Árnason, sjó-
maður í Keflavík, f. 4. maí 1919,
d. 11. janúar 1972, sonur Árna
Vigfúsar Magnússonar, bátasmiðs
í Veghúsum, Keflavík, sem fæddur
var á Minna-Knarrarnesi á Vatns-
leysuströnd 27. júlí 1884, d. 7. maí
1959, og konu hans Bjarnhildar
Helgu Halldórsdóttur, f. 25. ágúst
1885 á Vatnsnesi við Keflavík, d.
29. mars 1950.
Móðir Árna var Þuríður Halldórs-
dóttir, f. 29. maí 1920 á Hallsstöð-
um á Fellsströnd í Dalasýslu, nú
til heimilis að Vesturgötu 14, Kefla-
vík. Faðir hennar var Halldór Guð-
brandsson á Hallstöðum, f. 18. maí
1889, d. 9. júní 1939, sonur Guð-
brands Jónssonar,'ff. 3. nóvember
1852, d. 9. október 1931 og konu
hans Kristínar Sigríðar Halldórs-
dóttur frá Níp. Árni var elstur fimm
systkina sem eru auk hans Sigríð-
ur, Magnús, Birgir og Bjarnhildur.
Árni varð gagnfræðingur frá
Gagnfræðaskólanum í Keflavík og
stundaði síðan nám í húsasmíði við
Iðnskólann. Hann hóf störf hjá
varnarliðinu á Keflavíkurflugvelli
árið 1962 og starfaði þar óslitið
síðan. Síðustu árin starfaði hann
sem verkstjóri á efnislager varnar-
liðsins.
Árni Vigfús kvæntist 23. ágúst
1963 eftirlifandi eiginkonu sinni,
Matthildi Ingibjörgu Óskarsdóttur
frá Hvammstanga, f. 24. september
1943. Þau eignuðust fjórar dætur
sem eru Anna Pálína, sjúkraliði,
gift Karli Einari Óskarssyni, stýri-
manni, Þuríður, húsmóðir, gift Rún-
ari Helgasyni, slökkviliðsmanni,
Kolbrún, verslunarmaður, í sambúð
með Jóhanni Bjarka Ragnarssyni,
pípulagningarmanni og Árný Hild-
ur, nemi í Fjölbrautaskóla Suður-
nesja, sem er í foreldrahúsum.
Barnabörnin eru orðin 4.
Árni var mjög fjölhæfur maður
og bera fjölbreytt áhugamál hans
því glöggt vitni. Hann tók þátt í