Morgunblaðið - 29.12.1991, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR SUNNUDAGUR 29. DESEMBER 1991
t
Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
Friðrik Lúðvfk Karlsson
Suðurgötu 15-17,
Keflavik,
andaðist í Sjúkrahúsi Keflavíkur föstudaginn 27. desember.
Lúðvík Karl Friðriksson,
Gunnar Jóhann Friðriksson, Begljót Grímsdóttir,
Oddur Guðni Friðriksson, Vigdfs Karlsdóttir,
og barnabörn.
t
Frændi minn,
VIGGÓ B. BACHMANN,
Hrafnistu, Reykjavík,
lést 23. desember. Jarðsett verður frá Fossvogskapellu fimmtu-
daginn 2. janúar kl. 15.00.
Jóhann Jónatansson.
t
Eiginmaður minn,
KRISTJÁN BJARNI SVEINSSON,
Kópavogsbraut 1a,
verður jarðsettur frá Kópavogskirkju mánudaginn 30. desember
kl. 10.30.
Inga Þórunn Jónsdóttir.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi,
ÞORSTEINN ÖRN ÞORSTEINSSON,
Njálsgötu 43,
andaðist í Borgarspítalanum aðfaranótt 27. desember.
Fyrir hönd aðstandenda,
Margrét Geirsdóttir.
t
Faðir okkar,
JÓN ÞÓRARINSSON
frá Skeggjastöðum,
Ránargötu 29,
Akureyri,
sem andaðist 19. desember, verður jarðsunginn frá Akureyrar-
kirkju mánudaginn 30. desember kl. 13.30. Blóm og kransar af-
beðnir.
Þeim, sem vilja minnast hins látna, er bent á líknarstofnanir.
Halla Jónsdóttir, Þráinn Jónsson,
Herdís Jónsdóttir, Þórey Jónsdóttir,
Guðni Jónsson, Ævar Jónsson,
Sæbjörn Jónsson
og aðrir vandamenn.
t
Ástkær eiginmaður minn og tengdasonur okkar,
MICHAEL R. LEPORE,
kvikmyndasýningastjóri,
New York,
lést 23. desember, jarðarförin hefur farið fram.
Sigríður J. Lepore,
Jón Hjörtur Gunnarsson, Sesselja Steingrímsdóttir.
t
Ástkær faðir minn, tengdafaðir og afi,
KARL ÞÓRÐARSON,
verður jarðsunginn frá Seltjarnarneskirkju mánudaginn 30. des-
ember kl. 1 5.00.
Hafdís Karlsdóttir, Bernt Hellström,
barnabörn og aðrir aðstandendur.
t
Faðir okkar,
SIGURGEIR ÖGMUNDSSON
rafeindameistari,
Stakkholti 3,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Fossvo'gskirkju mánudaginn 30. desember
kl. 10.30.
Ólafur Sigurgeirsson,
Guðrún Sigurgeirsdóttir.
Halldor G. Ragnars
son - Minning
Fæddur 24. maí 1972
Dáinn 18. desember 1991
Þá varð mér orðfall einu sinni í ljóði,
er andlátsfregn þín barst mér, vinur minn:
Rímvana sat ég, harm minn bar í hljóði, -
höfgasta gull í minninganna sjóði
ber fölskvalaus, fagra svipinn þinn.
(Guðm. Guðmundsson.)
Þegar góður vinur hverfur af
sjónarsviðinu, verður sár söknuður
og þakklæti þær tilfinningar sem
fyrst og fremst knýja á huga vina
og vandamanna. Svo varð mér
einnig er ég vissi að kærasti minn
var ekki lengur meðal okkar.
Vegir guðs eru órannsakanlegir.
Nú mun ástvinur minn þræða veg
til æðri þroska á hærri sviðum.
Ég minnist hans hressilega við-
móts og ljúfu lundar, lífsorku,
starfsþreks og starfsgleði.
Hann fékk notið sín bæði í námi,
leik og starfi og á heimili foreldr-
anna.
Við Halldór áttum mikil sam-
skipti og hittumst oft. Fórum í
ferðalög saman með félögum og
kunningjum innanlands og utan.
Ég fór ætíð ríkari af hans fundi
og naut þess einlæglega að blanda
við hann geði.
Heilsteyptur var hann og ein-
lægur.
Minningar mínar um Halldór eru
mér dýrmætar. Svo reyndi ég hann
af öllu góðu. Og svo mikla skuld
á ég honum að gjalda. Það er gott
að hafa átt hann að vini svo ljúfan
og traustan.
Hann var sem hellubjargið er
ekki bifast, vinur, sem í raun reyn-
ist. Fátækleg orð segja að vísu
fátt, en hjartað er fullt af þakklæti.
Ég flyt ástvinum hans, foreld-
rum Ragnari Þorsteinssyni og Þóru
Vignisdóttur, bræðrunum Þor-
steini og Valgeir innilegar samúð-
arkveðjur. Ég blessa minningarnar
,um ástvin minn. Þakka guði fyrir
gjöfina. Hittumst heil.
Þín náðin, Drottinn, nóg mér er,
því nýja veröld gafst mér,
í þinni birtu hún brosir öll,
í bláma sé ég lífsins fjöll.
(E.H. Kvaran.)
Inga Jytte
Það þyrmdi yfir okkur, starfs-
fólk Breiðholtsskóla, þegar Ragn-
ar, félagi okkar og samstarfsmað-
ur, hringdi að morgni miðvikudags
18. desember og tilkynnti lát Hall-
dórs, elsta sonar síns.
í miðjum undirbúningi hátíðar
Ijóss og friðar voru hugsanir okkar
allra hjá Ragnari og fjölskyldu
hans, sorg og samúð. Það er erfitt
að skilja, hvers vegna ungur og
glæsilegur piltur er hrifinn fyrir-
varalaust frá fjölskyldu og vinum.
Það verður fátt um svör og eftir
situr sorg og ófyllt tómarúm. En
þótt sorgin sé þungbær og söknuð-
urinn sár lifir minningin um góðan
dreng, kæran son og bróður.
Sorgarhjör mér sviða gerði,
samt ei vann mér slig,
iífsteinn var í sáru sverði,
sem að græddi mig.
(Steingr. Thorsteinsson)
Elsku Raggi, Þóra, Steini, Valli
og aðrir ástvinir. Við Lára vottum
ykkur djúpa samúð á þessari erfiðu
stund. Guð gefi ykkur styrk.
Jóhannes Atlason
Mig langar með örfáurn orðum
að minnast elskulegs frænda míns,
Halldórs Gunnars Ragnarssonar sem
jarðaður verður 30. desember 1991.
Ein af þeim skýru og góðu minning-
um sem ég á frá menntaskólaárum
mínum er minningin um Halldór
Gunnar sem þá var lítill drengur.
Við nutum bæði þess öryggis á þeim
árum að dvelja á Suðurlandsbraut-
inni hjá ömmu hans Fjólu, föðursyst-
ur minni, og Þorsteini afa hans.
Halldór var ákafur og viljafastur
drengur sem eins og gengur vafði
fullorðna fólkinu um fingur sér.
Hann setti eignarhald sitt á eldhúsá-
höld ömmu sinnar, jafnt potta sem
vélknúin tæki, og geislandi ánægju
hans yfir fijálsræðinu gleymir eng-
inn. Sá sem nýtur þess öryggis að
vaxa úr grasi með heilsteyptum
manneskjum hann er gæfusamur.
Sá sem nýtur þeirrar ástúðar að
borða úr ömmufaðmi hafragraut
með ijóma á morgnana og skyr með
ijóma í hádeginu hann er gæfusam-
ur. Gæfan verður ekki mæld í fjölda
ára. Halldór Gunnar Ragnarsson
hafði hér skamma viðdvöl og kvaddi
þegar ljós sólarinnar hefur hér stysta
viðdvöl. Með hveijum deginum
hækkar nú sól á lofti og Halldór
Gunnar sameinast hinu mikla Ijósi
sem víddir huga okkar fá ekki skil-
ið. Minningin um Halldór Gunnar
tengist birtu sólar sem er og mun
alltaf verða.
Elsku Ragnar, Þóra, Steini og
Valli. Elsku Fjóla mín, Þorsteinn og
aðrir aðstandendur — samúðarkveðj-
ur.
Jóhanna S. Einarsdóttir
Hvað er hægt að segja þegar
dauðinn knýr dyra? Engin orð
megna að tjá þær sáru tilfmningar
eða þá hluttekningu sem bærast
innifyrir. Þetta orðvana hjálpar-
leysi til þess að tjá foreldrum og
bræðrum og öðrum nánum
ættingjum gerir manneskjuna svo
smáa gagnvart dauðanum. Halldór
Gunnar var mikið hjá afa og ömmu
úti á Einarsnesi sem barn. Hann
var afskaplega skýr og yndislegri
dreng var ekki hægt að hugsa sér.
Tímunum saman gátum við leikið
okkur, hann hafði afskaplega auð-
ugt ímyndunarafl og við ferðuð-
umst saman í hugarheimi ævintýr-
anna, eltumst við sjóræningja eða
kynjaverur frá öðrum stjörnum.
Ég átti segulband og oft lékum
við sögumar okkar og ævintýri inn
á það. Og það var unun að finna
hvernig litli afastrákurinn fylgdist
með og tók þátt í leikjunum af lífi
og sál. Ef það lá illa á honum og
afi tók hann í fangið og hvíslaði í
eyra hans litlu ævintýri færðist
yfir hann friður. Bernskuárin liðu
og ég fylgdist með því hvernig litli
afastrákurinn þroskaðist og dafn-
aði í foreldrahúsum. Það er svo
margt að gerast, lífið sýnist bjóða
upp á svo mörg hugðarefni. Alla
tíð hefur Halldór Gunnar verið
tengdur nánum böndum við föður-
afa- og ömmu sína og er missir
þeirra mikill og sár. Guð gaf og
Guð tók. En hvers vegna að gefa
manni yndislegt barn, treysta for-
eldrunum fyrir að vaka yfir því
veiku, styðja það og styrkja, ala
það upp og koma því til mennta,
og þegar lífið virðist blasa við þá
er það á svipstundu tekið frá
manni? Halldór Gunnar Ragnars-
son var áfskaplega vel gefinn
drengur og búinn öllum þeim kost-
um sem prýtt geta ungan mann.
Iiann var hvers manns hugljúfi,
samviskusamur og reglusamur.
Halldór hafði mikinn áhuga á
íþróttum og hafði oft unnið til verð-
l.auna í sínum þyngdarflokki í júdó,
sem hann stundaði af kappi með
skólanáminu. Það er dimmur des-
ember, úti er myrkur og hálka.
Halldór Gunnar var að koma frá
stúlkunni sem átti hug hans og
hjarta. Hann var glaður og ham-
ingjusamur því einkunnirnar voru
góðar og ekki nema ár í stúdentinn
ef Guð lofaði. En Guð ætlaði hon-
um annað hlutverk. Guð sem við
tölum til í bænum ókkar, sem við
biðjum að vernda börnin okkar og
gæta þeirra með okkur, getur
stundum verið svo miskunnarlaus.
Eða það finnst okkur ailtaf þegar
hans vilji fer ekki saman við okkar.
Hvers vegna máttu föreldrarnir,
afarnir og ömmurnar, bræðurnir,
vinirnir og ættingjarnir ekki hafa
hann lengur hjá sér, þennan yndis-
lega dreng? Góður Guð veit einn
svarið og barnatrúin segir okkur
að þann sem Guð elski taki hann
til sín. I dimmunni og hálkunni
rann bíllinn fyrir annan bíl. Guð
hafði tekið drenginn okkar til sín.
Elsku Þóra og Raggi, Steini og
Valli, megi góður Guð gefa ykkur
styrk í sorg ykkar. Elsku Fjóla og
Þorsteinn. Guð gefi ykkur styrk
til þess að skilja hvers vegna hann
vildi fá til sín afa- og ömmudreng-
inn kæra, sem bar nafn drengsins
ykkar ástsæla, sem einnig lést af
slysförum. Góður guð styrki einnig
Ingu og ættingja hennar, sem sjá
á bak ástkærum dreng.
Afi, amma og móðursystkini
Hann Halldór vinur okkar er
látinn. Enn hefur slys í um-
ferðinnni tekið sinn toll. Halldór
var vinnufélagi okkar í Laxeldis-
stöðinni í Kollafirði tvö síðastliðin
sumur. Þegar hann byijaði fyrra
sumarið lét hann h'tið yfir sér og
var hlédrægur. Smám saman þeg-
ar við kynntumst honum sáum við
hvílíkur sómadrengur hann var.
Oft furðuðum við okkur á því
hversu viljugur hann var til verka
og hve vel hann vann það sem
honum var sett fyrir. Fyrr en varði
gekk hann í öll verk í stöðinni.
Enda var auðsótt hjá honum að
sækja um vinnu síðastliðið sumar
og var það og keppikefli okkar
hinna að fá að vinna með honum.
Hann hafði mikið yndi af júdó
sem hann æfði af kappi og ræddum
við félagarnir oft um glímur og
æfingakerfi sem krafist er til að
ná árangri og var greinilegt að
hann stefndi langt.
Við erum mjög þakklát að hafa
notið góðverustunda með Halldóri
meðan hans naut við.
Við sendum ykkur, Þóra, Ragn-
ar, bræður og allir vinir og vanda-
menn Halldórs, innilegar samúðar-
kveðjur.
Megi hann hvíla í friði.
Samstarfsfólk í Laxeldis-
stöð ríkisins í Kollafirði og
á Veiðiinálastofnun.
Um það leyti er nemendur FB
fengu niðurstöður úr haustannar-
prófum lést einn af nemendum
skólans, Halldór G. Ragnarsson, í
hörmulegu bílslysi.
Halldór heitinn hóf nám við FB
haustið 1988 og hafði nýlokið sinni
sjöundu önn í skólanum. Hann var
því langt kominn í námi til stúd-
entsprófs á viðskiptasviði skólans
er hann lést. Þar fór dagfarsprúður
nemandi sem stundaði nám sitt af
alúð og ái-vekni. Hann vakti at-
hygli kennara sinna fyrir hve
ákveðinn hann var án þess að vera
framhleypinn.
Það er ætíð skarð fyrir skildi
er ungir og efnilegir menn hverfa
á braut svo skyndilega, en eftir
lifir minningin um góðan dreng.
Hans verður sárt saknað.
Aðstandendum öllum vottum við
okkar dýpstu samúð.
Kennarar við Fjölbraula-
skólann I Breiðholti.