Morgunblaðið - 29.12.1991, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGÁR
GMMWM ' i« kj'- i'
SUNNUDAGUR 29. DESEMBER 1991
Guðrún Valgerður
Oddsdóttír - Minning
Fædd 9. desember 1916
Dáin 20. desember 1991
Móðursystir mín, Guðrún Odds-
dóttir, lést óvænt á heimili sínu að
kvöldi föstudagsins 20. desember
sl. Nokkru áður hafði hún hress og
kát staðið fyrir fagnaði á 75 ára
afmælisdegi sínum þar sem ástvinir
og ættingjar samfögnuðu henni í
tilefni dagsins.
Guðrún Valgerður Oddsdóttir
fæddist 9. desember 1916 á Suður-
eyri við Súgandafjörð, dóttir hjón-
ana Guðbjargar Bjarnadóttur og
Odds Hallbjömssonar, skipstjóra.
Guðrún giftist 5. nóvember 1938
Bjarna Kristóferssyni, sjómanni,
síðast starfsmanni Rafveitu Akra-
ness. Börn þeirra eru: Guðbjörg,
gift Sigurði Páli Gunnarssyni, hann
er látinn. Þau eiga 2 böm; Kristó-
fer, kvæntur Sigurlínu Guðmunds-
dóttur. Þau eiga 4 börn; Júlíana,
gift Jóni Trausta Hervarssyni. Þau
eiga 3 börn; Haraldur, sambýlis-
kona Sigrún M. Vilhjálmsdóttir.
Þau eiga 2 börn. Auk þeirra á Sig-
rún dóttur.
Þau Guðrún og Bjarni bjuggu
fyrstu búskaparárin með 3 elstu
bömin á efstu hæðinni að Arnar-
stað. Langafi var þá í kjallaranum,
afi og amma á miðhæðinni ásamt
yngstu börnum sínum, móður minni
og mér þannig að fjórir ættliðir lifðu
þarna og hrærðust í góðri sátt og
oft við glens og gaman.
Meðfram því að Bjami stundaði
sjóinn stóðu þau svo að myndar-
legri húsbyggingu á Vesturgötu
123 og þar fæddist yngsti sonurinn.
Hafa þau átt heimili sitt þar síðan.
Sakna ég þess nú að geta ekki átt
von á að hitta hana og þiggja kaffi-
sopa og spjalla við þau hjónin.
Fyrir nokkrum ámm varð Bjarni
fyrir því vegna sjúkdóms að taka
jvarð af báða fætur hans við hné.
Það voru erfiðir tímar, en við öll
sem þekkjum til dáumst mjög að
dugnaði hans og æðruleysi. Og þá
var Gunna betri en enginn. Hún var
stoðð hans og stytta og saman tók-
ust þau á við erfiðleikana og höfðu
sigur.
Eg bið Guð að styrkja Bjarna
minn og fjölskyldu hans á stundum
sorgar og saknaðar.
Að leiðarlokum vil ég og fjöl-
skylda mín þakka Gunnu samfylgd-
ina og góðvild hennar alla tíð í
okkar garð.
Guðbjörg Róbertsdóttir
Það er undarlegt að minnast lát-
innar manneskju sem stendur okkur
enn svcx ljóslifandi fyrir hugskots-
sjónum. Það er eins og amma sé
enn á ferðalagi með okkur um tím-
ann og því ekki þörf fyrir sérstaka
grein, byggða á minningum um lið-
in augnablik. Sennilega varð hún
aðeins að bregða sér frá í stutta
stund, en svo stendur hún allt í einu
Suðuriandsbraut 10
108 Reykjavík. Sími 31099
Opið öilkvöld
til kl. 22,- einnig um helgar.
Skreytingar við öll tilefni.
Gjafavörur.
við eldhúsvaskinn og horfir niður
Vesturgötuna, hún situr inni í stofu,
pijónar og hlustar á útvarpið. Svona
getur raunveruleikinn oft verið
harla óraunverulegur.
Minningin um Guðrúnu Odds-
dóttur er minning um dugmikla
konu, harða af sér og styrka í anda.
Við kölluðum hana „ömmu Gunnu“
og fyrir kom að hún hét „amma á
Vesturgötunni". Hún var bakhjarl
í lífi okkar allra; lifandi tákn þess
öryggis og þeirrar staðfestu sem
við öll leitum að í lífinu. Alltaf hafði
hún tíma fyrir okkur, ekki einungis
á efri árum, heldur líka í þá daga
er hún gekk til vinnu sinnar utan
heimilis. Henni fannst gaman að
vinna í fiski, það sagði hún oft.
Amma hafði nefnilega ekki aðeins
gaman af vinnunni, heldur líka af
fólkinu sem hún starfaði með. En
vinnusemin og dugnaðurinn komu
ekki fyrst í ljós utan heimilisins að
Vesturgötu 123. Amma var hús-
móðir á sínu heimili og sá til þess
að þar skorti ekki á nokkurn hlut.
Aldrei varð hún vellauðug í efnis-
legum skilningi, en bauð þó alltaf
upp á allt það besta sem hún gat
veitt. Hún bakaði reglulega, passaði
upp á að alltaf væri heitt á könn-
unni, vildi ekki að nokkur maður
færi svangur úr hennar húsi. Sí-
fellt prjónaði hún vettlinga, sokka
og húfur, jafnvel á heilu fjölskyld-
urnar. Og flaug sú frétt að von
væri á crfingja innan ættarinnar,
þá greip amma umsvifalaust pijón-
ana og galdraði fram peysur og
hvers kyns skjólfatnað: Eljan var
henni í blóð borin og vinnan merki
þess að maður lifði á þessari jörð.
Væri til.
Þó minnumst við ömmu okkar
miklu fremur fyrir þann hlýja hug
og þá stöðugu umhyggju sem hún
veitti okkur barnabörnunum og
börnum okkar. Hún hafði vakandi
auga með öllu þessu fólki og fylgd-
ist vel með því hvað hver var að
bauka, hvort heldur var í starfi eða
i leik. Hún var dálítill prakkari í
sér og hafði ríka kímnigáfu sem
naut sín alltof sjaldan. Amma var
föst á skoðunum sínum og gat orð-
ið hvassyrt, t.a.m. ef stjórnmál bar
á góma. „Mogginn lýgur aldrei,“
sagði hún ... brosti síðan tvíræðu
brosi, enda voru hvers kyns dægur-
mál ekki til þess að stjórna hug-
myndum ömmu um mannlífið og
manneskjur sem henni voru að
skapi. Á hinn bóginn fylgdist hún
mjög vel með allri þjóðfélagsum-
ræðu, hlustaði til jafns á báðar rás-
ir Ríkisútvarpsins og var ætíð reiðu-
búin að ræða um allt milli himins
og jarðar. Þannig sór hún sig í ætt
við aðra Vestfirðinga: Sterk þegar
á reyndi og hörð af sér, en jafnan
opin fyrir fjölbreytileika veraldar-
innar.
Á seinni árum var hún vön að
leggja sig í litlu herbergi inn af
ganginum. Þar las.hún blöðin, en
neitaði því staðfastlega _ að hún
blundaði nokkurn tíma. Á vegg í
herberginu hangir gulnuð og máð
mynd í ramma.~Á myndinni eru
nemendur í Húsmæðraskólanum á
ísafirði, veturinn 1934-1935; hópur
ungra stúlkna og amma þar á með-
al. Hún brosir feimnislegu brosi á
þessari mynd. Sjálfsagt hefur hana
ekki rennt grun í hvernig lífshlaup
hennar myndi líta út, ekki fremur
en gerist með fólk. Að hún ætti
eftir að giftast ungum sjómanni og
standa við hlið hans þegar þungar
öldur lífsins brutu á, að hún eignað-
ist íjögur börn, 12 barnabörn, yrði
langamma fimm drengja og einnar
stúlku. Það gerist margt á langri
ævi.
Nú, þegar myrkrið blæs í seglin
og okkur ber óðfluga út á tímans
haf, horfum við um öxl og þá birt-
ist hún okkur, þessi unga stúlka frá
Suðureyri við Súgandafjörð, sem
hélt út í hin smáu og stóru stríð
tilverunnar, og sigraði þar til yfir
lauk.
Barnabörn
Við fráfall ástvinar vilja minning-
arbrotin renna í óskipulagðri röð
gegnum hugann, blandin söknuði
og eftirsjá. Þannig var um okkur
við skyndilegt fráfall tengdamóður
okkar, hennar sem varla varð mis-
dægurt á langri ævi. En ef til vill
eru minningar frá fyrstu komum
okkar á hennar myndarlega heimili
okkur hvað skýrastar, þegar hún
tók á móti okkur á sinn hljóðláta
hátt, og þegar hún sá að alvara
fylgdi urðum við sem hennar börn
upp frá því.
Hún hét Guðrún Valgerður. For-
eldrar hennar voru Oddur Hall-
björnsson Oddsson frá Bakka í
Tálknafirði og kona hans, Guðbjörg
Bjarnadóttir frá Botni í Súganda-
firði. Þau bjuggu þá á Suðureyri
við Súgandafjörð, og þar fæddist
Anna Jónasdóttír frá
Álfsnesi - Minning
&
Fædd 1. desember 1905
Dáin 19. desember 1991
Okkur hjónin langar að minnast
með örfáum orðum Onnu Jónsdótt-
ur sem lést í Borgarspítalanum 19.
desember sh eftir þráláta vanheilsu
sem hún átti við að stríða að und-
anförnu. Anna fæddist í Stykkis-
hólmi 1. desember 1905. Hún gift-
ist Þorláki Kristjánssyni bónda í
Álfsnesi. Þorlákur, sem lést 6. júní
1966, var traustur maður og vel
gerður. Ilið yfirvegaða og látlausa
fas Þorláks varð öllum minnisstætt
sem kynntust honum. Það var mik-
ið áfall fyrir Önnu þegar Þorlákur
féll frá enda hafði hjónaband þeirra
ávallt verið eins og best verður á
kosið. Anna naut eftir það hlýju og
umhyggju dætra sinna og fjöl-
skyldna þeirra.
Kynni okkar hjónanna af Önnu
voru löng og ánægjuleg. Akirei bar
skugga á þá vináttu sem hún sýndi
okkur. Þegar hún kom í heimsókn
var það alltaf ánægjuefni og ekki
síst fyrir börnin sem voru mjög
hænd að henni. Ef til vill hefur hún
að einhveiju leyti gegnt hlutverki
ömmunnar í fjölskyldunni enda voru
mæður okkar hjónanna báðar látn-
ar þegar börn okkar uxu úr grasi.
Þá var einnig minnisstætt við þessa
heimsóknir hvað umgengni við hana
var þægileg og hve ánægjulegt það
var að ræða við hana um þau mál
sem efst voru á baugi. Anna hafði
ákveðnar og fastmótaðar skoðanir
án þess að hún væri að troða þeim
upp á aðra óumbeðin. Vinsamleg
og réttlát sjónarmið hennar eru
okkur minnisstæð. Anna var harð-
dugleg kona og féll henni sjaldan
verk úr hendi; Hún vildi alltaf hjálpa
til þegar hún leit inn og ef hún
fékk það ekki þá var tekið til við
að pijónana. Anna stjórnaði slátur-
gerðirmi hjá okkur í mörg ár á sinn
röggsama hátt. Þá var hún sérstak-
lega gjöful sem fram kom í því að
varla brást að hún viki ekki ein-
hveiju áð börnunum þegar hún kom
í heimsókn.
Sumarið 1980 fór fjölskyldan
orlofsferð til Danmerkur. Á þeim
tíma bjó Sigríður, dóttir Önnu, í
Svíþjóð og ákvað Anna að heim-
sækja hana en það var eina utan-
landsferðin sem Anna tók sér fyrir
hendur á ævinni. Ilún spurðist fyr-
ir hvort hún mætti verða okkur
samferða og dveljast með okkur
áður en hún færi yfir til Svíþjóðar
og eftir að hún kæmí þaðan. Að
sjálfsögðu var okkur ljúft að bjóða
hana velkomna í hópinn. Ferðin
gekk vel og Anna sannaði það einu
sinni enn hvílíkum kostum hún var
búin og átti hún sinn þátt í að gera
ferðalagið hið skemmtilegasta. Við
erum þakklát fyrir að hafa fengið
Guðrún, önnur í röð níu systkina.
Fjögur þeirra eru á lífi, þau Hall-
björn, Aðalheiður, Jón og Valdimar.
Áður eru látin Guðbjörn Valdimar,
Bjarni, Ólafur og Þorgerður. Víst
er að snemma hefur Guðrún farið
að hjálpa móður sinni með yngri
systkinin þar sem faðir hennar var
skipstjóri. Alla tíð bar hún um-
hyggju fyrir þeim og þeirra afkom-
endum.
Árið 1929 fluttist hún til Akra-
ness með foreldrum sínum, en
þangað flutti faðir hennar útgerð
sína. Bjölskyldan flutti í húsið núm-
er 59 við Vesturgötu, það hús sem
kallað er Arnarstaður. Þar bjuggu
foreldrar hennar í yfir ijörutíu ár
og þar bjó hún lengi sjálf.
Skólagangan varð ekki lengri en
barnaskólanámið, utan eins vetrar
í húsmæðraskólanum á ísafirði. En
sú kennsla sem bauðst var notuð
svo vel að áratugum síðar gat hún
sagt sínum börnum og barnabörn-
um til við heimanámið. Hún kunni
alla þá sálma sem hún hafði lært
í skóla og fermingarundirbúningi
og allt sem hún lagði á minnið var
vel geymt.
5. nóvember 1938 giftist hún
eftirlifandi eiginmanni sínum
Bjarna Kristóferssyni sjómanni á
Akranesi. Þau hófu búskap á Arnar-
stað á efri hæðinni hjá foreidrum
hennar. Þar bjuggu þau í sextán
ár og þar fæddust þijú af börnum
þeirra. 1954 fluttu þau í nýtt mynd-
arlegt hús sem þau höfðu reist á
föðurleifð Bjarna á Vesturgötu 23j
við hliðina á heimili móður hans. I
nýja húsinu fæddist þeim yngsta
barnið.
að vera samvistum með henni þenn-
an tíma og erum reyndar mikið upp
með okkur af því að Anna skyldi
treysta okkur fyrir samfylgdinni.
Þegar nánir ættingjar og vinir
hverfa sjónum okkar yfir móðuna
miklu finnur maður fyrir sárum
tómleika og söknuði. Þessar tilfinn-
ingar eru ríkjandi í okkar fjölskyldu
en jafnframt erum við þakklát fyrir
það sem Anna gaf • okkur. Hún
auðgaði líf okkar með vináttu sinni
og einlægri framkomu. Minningin
um hana mun ekki gleymast. Við
færum dætrum Önnu og fjölskyld-
um þeirra okkar innilegust samúð-
arkveðjur. Blessuð sé minning Önnu
Jónasdóttur.
Ragnheiður Þorgeirsdóttir
Bjarni stundaði sjó allt fram til
1967 og öll þekkjum við hlutskipti
sjómannskonunnar við þær aðstæð-
ur. Því hlutskipti sinnti hún af
dugnaði og alúð. Hjónaband þeirra
í fimmtíu og þijú ár var farsælt og
gott. Samstaða, trygglyndi og ást
réðu þar ríkjum. Myndarlegt heim-
ili bjó hún manni sínum og börnum
og velferð Ijölskyldunnar sat ávallt
í fyrirrúmi. Minnisstæð er um-
hyggja hennar fyrir manni sínum í
erfiðum veikindum hans og er hann
kom heim af sjúkrahúsi fatlaður,
umönnun, hjálpsemi og uppörvun
hennar. Og eins og í öllu öðru, án
þess að hafa um það sérstök orð.
Missir hans er mikill og söknuður
sár. Algóður Guð veiti honum styrk
á erfiðum stundum.
Börn Guðrúnar og Bjarna eru:
Guðbjörg f. 1940. Hennar maður
var Sigurður Páll Gunnarsson.
Hann lést 1985. Þau eignuðust tvö
börn; Kristófer f. 1944, hans kona
er Sigurlína Guðmundsdóttir. Þau
eiga fjögur börn; Júlíana f. 1946,
hennar maður er Jón Trausti Her-
varsson, þau eiga þijú börn; Harald-
ur f. 1955, hans kona er Sigrún
Vilhjálmsdóttir, þau eiga þijú börn.
Barnabarnabörnin eru orðin sex.
Umhyggja hennar fyrir okkur öllum
var takmarkalaus.
Guðrún tengdanióðir okkar var
sterkur persónuleiki. Vinnusemi var
henni í blóð borin og afkastamikil
var hún í hveiju verki sem hún tók
sér fyrir hendur. Hún var dul og
bar ekki tilfinningar sínar eða
áhyggjur á torg, en inni fyrir bjó
hlýja og góðvild sem aldrei gleym-
ist. Hún var hreinskilin, sagði sína
skoðun ,umbúðalaust væri hún
spurð en var ekkert að troða þeim
uppá aðra. Hún var gamansöm í
sínum hópi og höfðingi heim að
sækja. Hennar mestu gleðistundir
voru þegar hún hafði sem ílesta
ættingja og vini í kringum sig.
Skemmst er að minnast 75 ára af-
mælis hennar 9. desember síðastlið-
inn. Það hélt hún uppá af myndar-
og rausnarskap, umkringd skyldul-
iði og vinum, og lét ekki aldurinn
aftra sér frá að sjá um það sjálf.
Við söknum hennar sárt en minn-
ingin um góða konu mun lifa.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Tengdabörn
Núna er hún amma okkar farin.
Hún skilur eftir sig stórt skarð og
söknuður okkar er mikill, en við
vitum að henni líður betur nú en
síðustu dagana á meðal okkar.
Við viljum minnast hennar eins
og hún var sem amma. í huga okk-
ar allra var hún fyrirmyndar amma
og um leið ættarhöfðingi sem við
bárum virðingu fyrir. Hún var mjög
góður vinur sem tók okkur alltaf
opnum örmum og var okkur öllum
jafn kærkomin. Við minnumst henn-
ar ömmu sem mikillar dugnað-
arkonu sem aldrei sat auðum hönd-
um og eru þeir ófáir ullarsokkarnir
og vettlingarnir sem hún hefur
pijónað á okkur í gegnum tíðina.
Ekki vorum við há í loftinu þegar
hún amma kenndi okkur að spila
Svarta-Pétur og bauð okkur upp á
kræsingar eins og kaffi og kringlur,
því það fengum við sko hvergi ann-
ars staðar.
Hún var mjög hreinskilin og
ákveðin kona enda vorum við ekki
alltaf sammála henni. Hún hafði
ótrúlegan viljastyrk og þrátt fyrir
veikindi sín undanfarin ár kvartaði
hún aldrei. Hún var mjög umhyggju-
söm og lýsandi dæmi um það, var
að henni var það kappsmál að öll
fengjum við jólagjafir frá henni
þessi jól.
Jólin eru tími friðar og gleði, við
finnum fyrir friði en jólin nú eru
öðruvísi en nokkur önnur jól, það
vantar hana ömmu okkar. Ilún er
ekki þar sem hún var vön að vera,
en í huga okkar og hjarta mun hún
alltaf verða til staðar.
Megi hún hvíla í friði.
Barnabörn