Morgunblaðið - 29.12.1991, Blaðsíða 25

MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR SUNNUDAGUR 29. DESEMBER 1991
25
SigurgeirJ. Ogmund-
arson - Minning
ur starfsfólk Iðnskólans í Hafnar-
firði börnum hans og aðstandendum
alúðar samúðarkveðjur.
Fyrir hönd starfsmanna Iðn-
skólans í Hafnarfirði,
Steinar Steinsson
Fæddur 30. júní 1939
Dáinn 16. desember 1991
Mig langar að minnast Sigur-
geirs bróður míns, með nokkrum
orðum. Hann varð bráðkvaddur að
kvöldi 16. desember, en verður jarð-
sunginn á morgun frá Fossvogs-
kirkju.
Sigurgeir, sem var á yngri árum
yfirleitt kallaður Geiri, fæddist
ásamt tvíburabróður, sem lést í
fæðingu, 30. júní 1939, á Tungu á
Vatnsnesi í Vestur-Húnavatns-
sýslu. Foreldrar hans voru hjónin
Anna Gunnlaugsdóttir, sem lifir son
sinn og Ögmundur Kristinn Sigur-
geirsson sem lést 11. apríl 1969.
Haustið 1946 flyst fjölskyldan til
Ilvammstanga. Þar ólst Geiri upp
ásamt tveimur systrum. Ástu sem
var okkar eldri systir og Bergþóru
sem þetta ritar, og var tveimur
árum yngri en hann. Á æskuárun-
um lékum við okkur mikið saman
og minnist ég þess nú, hversu góð-
ur bróðir hann var mér. Þá keyrði
hann mig á skíðasleða eða byggði
handa okkur stórt snjóhús og sam-
an fórum við á skíði. Einnig gátum
við spilað eða teflt tímunum saman,
en hann varð snemma miklu betri
skákmaður en ég hef nokkurn tíma
orðið. Þegar við vorum um fermingu
bauð hann mér stundum með sér
út á fjörð að veiða, en þá var mik-
ill fiskur í Húnaflóa og við veiddum
vel. Saman fórum við einnig í ferða-
lög á hjólum og þá var oft glatt á
hjalia, því hann var glaðlyndur,
gamansamur og oftast með spaugs-
yrði á vörum.
Haustið 1955 förum við bæði til
náms á Reykjaskóla í Hrútafirði.
Þar lauk hann námi eftir tvo vetur.
Síðan var hann einn vetur i kenna-
raskólanum í Reykjavík, en kenndi
veturinn 1959-1960 við barnaskól-
ann á Hvammstanga, og um tíma
vann hann við iyfsölu sjúkrahússins
þar. Árið 1962 er aftur haldið til
náms í Reykjavík, en nú í útvarps-
og sjónvarpsvirkjun eins og það hét
þá. Hann lærði hjá Sigursteini í
Hljómi og lauk þaðan prófi. Síðan
liggur leiðin aftur norður á
Hvammstanga. Þar setti hann upp
radíóverkstæði og vann að iðn sinni
ásamt kennslu við grunnskólann á
vetrum. Nokkrum árum seinna
flutti hann alfarinn til Reykjavíkur,
þá kominn með konu og börn. Sig-
urgeir kvæntist Steinþórunni Karól-
ínu Steinþórsdóttur og eignuðust
þau tvö börn, Ólaf Fáfni, fæddan
2. apríl 1972, og Guðrúnu Heiðu,
fædda 25. september 1973, þau eru
bæði í námi. Sigurgeir og Steinþór-
unn slitu síðar samvistir. En þrátt
fyrir það hafði hann alltaf mikið
og gott samband við börnin sín,
þótti mjög vænt um þau og vildi
veg þeirra sem mestan. Ég veit að
þau sakna sárt föður síns, en sem
huggun harmi gegn finnst mér eft-
irfarandi línur eiga vel við.
Þó ég sé látinn harmið mig ekki með tárum.
Hugsið ekki um dauðann með harmi og
ótta. Ég er svo nærri að hvert ykkar tár
snertir mig og kvelur þótt látinn mig hald-
ið. En þegar þið hlæið og syngið með glöð-
um hug sál mín lyftist upp í mót til ljóss-
ins. Verið glöð og þakklát fyrir allt sem líf-
ið gefur og ég þótt látinn sé, tek þátt í gleði
ykkar yfir lífinu.
(Khalil Gibran)
Sigurgeir var í skóla á Englandi
árið 1978 í viðbótar- og endur-
menntun í rafeindafræði. Um það
bil í 10 ár vann hann hjá Vatns-
veitu Reykjavíkur og þar næst um
tíma hjá Gunnari Ásgeirssyni. í
haust réðst hann sem kennari við
Iðnskólann í Hafnarfirði og ætlaði
þar af leiðandi að flytja til Hafnar-
fjarðar, var búinn að fá sér íbúð
þar, og átti að nota jólafríið til flutn-
inga, en sagt er að mennirnir áætli
en Guð ráði, svo þetta fór á annan
veg.
Ekki ætla ég að rekja ættir Sig-
urgeirs hér, því lílill var áhugi hans
í þeim efnum, en oft gerði hann
óspart grín að mér fyrir ættfræði-
áhugann, þegar hann kom að heim-
sækja mig í Blesugrófina. Hans
áhugamál voru aftur á móti ferða-
lög og var oft farið erlendis í sum-
arfríum, oftast til Ítalíu eða Spán-
ar, en einnig til margra annarra
landa Vestur-Evrópu.
Elsku Óli og Sissa mín, við Ingv-
ar sendum ykkur og öðrum að-
standendum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Guð blessi minningu bróður míns.
Begga
Sigurgeir Jóhannes Ögmundar-
son rafeindavirkjameistari verður
jarðsunginn 30., desember. Kynni
okkar af Sigurgeiri voru stutt en,
fyrir fáum dögum var hann í starfi
fullur áhuga og athafnasemi. Því
kom harmafregnin um lát hans
okkur samstarfsmönnum hans á
óvart.
Sigurgeir hóf störf við Iðnskól-
ann í Hafnarfirði í september sl.
Starf hans fólst í að leiðbeina ungu
fólki sem er að leita sér þekkingar
í rafeindatækni. Sigurgeir sýndi
mikla hæfileika í þessu starfi enda
hafði liann langa starfsreynslu í
iðngreininni og hafði alla tíð fylgst
óvenju vel með allri þróun og nýj-
ungum á sviðum rafeindatækninn-
ar. í starfi hans sem Ieiðbeinanda
komu mannlegir kostir Sigurgeirs
fljótlega í ljós. Hann hafði óþijót-
andi vilja til að aðstoða nemendur
sína og skipti klukkan þá ekki
máli. Hann lagði mikinn metnað í
að vera vel undirbúinn fyrir hverja
kennslustund og var oft við störf í
skólanum lengi dags og um helgar
við að skipuleggja kennslustundirn-
ar og búa út verkefni til að auð-
velda nemendum sínum skilning á
flóknum viðfangsefnum. Það var
sérlega gott að umgangast Sigur-
geir hann var prúður, hjálplegur
og vandvirkur og átti auðvelt með
að tjá sig. Sigurgeir hafði áhuga á
að starfa með sínum ungu nemend-
um, hann hafði búið í haginn fyrir
varanleg stöf við skólann m.a. var
hann fluttur í Fjörðinn í húsnæði
nálægt skólanum. Skólinn batt
miklar vonir og væntingar við störf
Sigurgeirs, sem var óvenjulega fjöl-
hæfur á sínu fagsviði en viðkynn-
ingin varð því miður stutt, allt óf
stutt að mati okkar er kynntumst
þessum Ijúfa vel menntaða manni,
sem nú er saknað. Um leið og góð-
ur samstarfsmaður er kvaddur flyt-
Fædd 20. janúar 1912
Dáin 16. desember 1991
Á aðventunni þegar allir voru á
kafi í jólaundirbúningnum þá lagði
elskuleg föðursystir mín aftur aug-
un og hvarf á vit æðri máttar, eft-
ir löng og erfið veikindi. Það var
hennar ósk, að fá að fara heim af
sjúkrahúsinu fyrir jólin eða að kom-
ast í ný heimkynni. Allt fram á síð-
ustu daga var hún með fulla meðvit-
und og skýra hugsun þó hún væri
helsjúk. Hugur hennar var allur í
jólaundirbúningnum og að öll
barnabörnin og langömmubörnin
skyldu fá jólagjafir frá henni. Þann-
ig var hún Stína frænka mín, en
það kallaði ég hana alltaf. Hún var
alltaf að hugsa um aðra, mátti ekk-
ert aumt sjá, síðustu orðin sem
dóttir hennar skildi af vörum henn-
ar voru mamma og jólagjafir og
lýsir þetta henni vel.
Stína frænka var yngst barna
ömmu minnar og afa, Maríu Guð-
mundsdóttur og Daníels Jónssonar
í Hvallátrum á Breiðafirði. Elstur
barna þeirra var Guðmundur, fædd-
ur 1903, en hann drukknaði á
Breiðafirði árið 1915 ásamt föður
sínum. Næstur var Jón, fæddur
Haustið 1946 var í mér mikil til-
hlökkun, því að þá frétti ég, að í
næsta hús við okkur væri að flytj-
ast nýtt fólk. Gunnar frá Harastöð-
um og Steinunn kona lians voru flutt
burt en í húsið þeirra var að flytj-
ast fjölskylda utan af Vatnsnesi.
Það fylgdi sögunni, að þar væru
þrjú börn, þar á meðal strákur á
mínu reki. Til þess hlakkaði ég, því
að ekki var ónýtt að eignast nýjan
leikfélaga. Þetta voru þau
Ögmundur Sigurgeirsson, sem búið
hafði á Geitafelli þá síðustu árin og
kona hans, Anna Gunnlaugsdóttir,
og börn þeirra þrjú. Er mér minnis-
stætt er þau fluttúst í Bjarmaland.
Við strákarnir vorum forvitnir að
fylgjast með og vildum fá að bera
eitthvað af dótinu inn í húsið. „Þú
ert að flytja í borgina," sagði kona
af Vatnsnesi, sem gekk þar hjá, við
Ögmund. „Já, það held ég nú,“
svarði hann og vai' gleðihreimur í
málrómnum.
Þarna kom að Anna, kona Ög-
mundar, hún kom utan úr Verts-
liúsi frá Ámunda og Ástu, þar sem
allir Vatnsnesingar virtust eiga at-
hvarf. Hún leiddi tvö yngri börn
þeirra hjóna, Sigurgeir og Berg-
þóru, hvort við sína hönd og gengu
þau síðan til að líta á hið nýja heim-
kynni þeirra. Ástu, elstu dóttur
þeirra, sá ég ekki fyrr en nokkrum
dögum síðar. Hún rak kýrnar þeirra
utan frá Geitafelli ásamt Hanna í
Vík og tók það einhverja daga. En
hérna hafði ég fyrst séð það fólk,
sem átti eftir að verða næstu ná-
grannar okkar í mörg ár og ég batt
mikilli tryggð við. Má segja, að
heima hjá þeim í Bjarmalandi væri
síðan annað athvarf mitt, þegar ég
var ekki heima eða úti að leika
mér. Við Geiri, en Sigurgeir var
oftast nefndur svo, urðum brátt
miklir vinir og samrýndir, lékum
okkur saman öllum studum í æsku
og vorum þau ófá kvöldin, sem ég
var þar úti hjá honum eða hann
heima hjá mér. Margar góðgerðirn-
ar fékk ég hjá þeim Önnu og
Ögmundi og mikla vináttu sýndi
þetta fólk allt mínu fólki, enda vel
gert, traust og trygglynt.
Ögmundur var fæddur á Falland-
astöðum í Hrútafirði, en ólst mest
upp í Katadal. Hann var síðan alla
tíð á Vatnsnesi og bjó í Tungu og
á Geitafelli. Eftir að hann fluttist
til Hvammstanga stundaði hann alla
algenga verkamannavinnu og en
1904, dáinn 1988, Ólafur, fæddur
1905, dáinn 1980, Steinunn, fædd
1906, dáin 1907, Sveinbjörn, fædd-
ur 1907, dáinn 1986, Theodór,
fæddur 1909, dáinn 1984 og loks
hún frænka mín sem allir bræðurn-
ir báru svo mikla umhyggju fyrir,
viðkvæðið hjá þeim þó fullorðnir
væru var oft „hún Stína (litla) syst-
ir mín“. Það kemur eflaust til af
því að móður sína misstu þau svo
ung, en hún lést er Stína var aðeins
á öðru ári, og föður sinn misstu þau
aðeins tveimur árum síðar, eins og
fyrr greinir. Það var einmitt þá sem
þau Ölafur Bergsveinsson og Ólína
Jónsdóttir tóku fjögur af þeim
systkinum í fóstur, en Ólína var
föðursystir þeirra, og ólu upp sem
sín eigin börn, þetta þótti mjög sér-
stakt á þessum tímum fátæktar og
þröngra húsakynna.
Erfiðleikarnir byijuðu snemma
hjá frænku minni og rná segja að
þeir hafi markað hana ævilangt, en
þrátt fyrir það var mjög bjart yfir
henni, þó þú gætir lesið ýmislegt
úr augum reyndrar konu. Hún var
mjög falleg kona, meðal manneskja
á hæð og samsvaraði sér mjög vel.
Það var því ekki skrítið að ungur
maður úr Gufudalssveit felldi
Kristín Daníels-
dóttír - Minning
hafði auk þess nokkrar skepnur, kýr
og fáeinar kindur. Endurbyggði
hann Davíðsbæinn sem hlöðu og
smiðjunni hans Gunnars breytti
hann í fjárhús. Enda máttu menn
þá liafa sig alla við að sjá fjölskyldu
sinni farborða og því var smábú-
skapur til búdrýginda hjá mörgum.
Anna var fædd á Stóru-Borg í Víðid-
al en alin upp á Þorgrímsstöðum á
Vatnsnesi, þau hjón voru því Vatns-
nesingar að uppeldi og áttu því
heimili þar alla tíð og í því nágrenni.
Húsið þeirra á Hvammstanga,
Bjarmaland, var ekki stórt, steinhús
sem Guðmundur, bróðir Ögmundar,
liafði reist fyrr á árum. Þar var ein
stofa sem jafnframt var svefnher-
bergi uppi og smáherbergi annað, 'í
kjallara eldhús og geymsla og fjós
áföst við húsið. Víða voru liúsa-
kynni ekki stærri en hér og var
ekki um fengist.
Ögmundur varð ekki gamall mað-
ur, varð bráðkvaddur í apríl 1969.
Þótti mér, er ég frétti lát hans, sem
einn úr minni fjölskyldu væri horf-
inn. Hann var ævinlega léttur í lund,
kátur og glaðvær, vinnusamur mað-
ur og ötull, vinsæll og gestrisinn
eins og þaú hjón bæði. Anna, ekkja
hans, er enn á lífi, rúmlega níræð
að aldri og dvelst á elliheimilinu á
Hvammstanga, lúin að heilsu eftir
langan vinnudag.
Geiri var lítið eitt yngri en ég,
fæddur 30. júní 1939 í Tungu á
Vatnsnesi, þar sem foreldar hans
bjuggu þá. Strax er við kynntumst
urðum við miklir mátar og leikfélag-
ar, svo að nánast leið aldrei svo
dagur, að við værum ekki saman
flestum stundum. Leitaði hvor hinn
uppi og fann ég ætíð mikla hlýju í
minn gárð hjá þessu fólki, sem enn
yljar um hjartarætur, þótt nú sé
langt um liðið og dagleg kynni löngu
snemma hug til hennar. En það var
16. júlí 1932 sem þau Arnfinnur
Þórðarson, fæddur 6. febrúar 1903,
gengu í hjónaband og hófu búskap
í Hlíð í Þorskafirði. Þar fæddust
þeim börnin fimm en þau eru: Daní-
el, fæddur 1933, vaktmaður,
kvæntur Unni Óladóttur, Guðmund-
ur, fæddur 1936, ritari, Ingibjörg,
fædd 1939, búsett í Noregi, gift
Kjell Frydenlund, María, fædd
1942, húsfreyja í Holti Fellum, gift
Braga Hallgrímssyni og Þóra, fædd
1943, hjúkrunarfræðingur. Barna-
börnin eru fimmtán og langömmu-
börnin níu. Hjónaband þeirra Stínu
og Finns var mjög farsælt og ein-
kenndi Finn ekki síður en Stínu
liðin. j
Geiri var drengur góður, viðfelld-
inn, gamansamur og hlýr og gædd-
ur góðufn eðliseiginleikum. Var vin-
átta okkar heilsteypt, þó með stríðn-
isköstum og smáertingum á milli.
En þau styrktu aðeins vináttuna,
yfir greri á dagstund og vináttan
var tekin upp á ný.
Eftir að ég fluttist að norðan og
var hér syðra á vetrum héldum við
stöðugt samskiptum, skrifuðumst
oft á og ævinlega þegar ég kom
norður að vori var þráðurinn tekinn
upp á ný. Síðan unnum við svo sam-
an í nokkur sumur í brúarvinnu og
eftir að hafa verið um hríð í Kenna-
raskólanum kenndi hann við barna-
skólann og síðar við unglingaskól-
ann á Hvammstanga nokkra vetur
og lét það honum vel og var hann
vinsæll kennari. Hann lærði út-
varpsvirkjun og síðar rafeindavirkj-
un hér syðra, rak um hríð fyrirtæk-
ið Húnaradíó á Hvammstanga, en
fluttist síðan suður aftur til Reykja-
víkur og var lengst af starfsmaður
Vatnsveitu Reykjavíkur og síðar var
hann á radíóverkstæði Gunnars
Ásgeirssonar. Nú í vetur kenndi
hann starfsgrein sína við Iðnskóla
Hafnarfjarðar.
Sigurgeir kvæntist 1972 Stein-
þórunni Steinþórsdóttur og eignuð-
ustu þau tvö börn, ólaf Fáfni og
Guðrúnu Heiðu. Þau Steinþórunn
slitu samvistir og eftir það bjó hann
einn.
Eftir að við Geiri héldum hvor inn
í sitt lífssvið slitnuðu samskipti okk-
ar og einhvern veginn urðu þau
ekki tekin upp á ný. Hvor hafði
fallið inn í starfssvið og fór svo, að
ég vissi nánast ekki mikið af honum
síðari árin. Ég vissi þó, að lífið var
honum á ýmsan hátt óvægið. Hann
var ekki heilsuhraustur, sýktist af
berklum um hríð og einnig mun
hann hafa þurft að takast á við
ýmsa þá erfiðleika aðra, sem svo
oft berja að dyrum á lífsleið manna.
Fyrir nokkrum árum gekkst Geiri
undir hjartaaðgerð í Lundúnum og
fékk hann góða heilsu á ný, en lík-
legast fór hann nokkuð óvægilega
með sjálfan sig á stundum. Vinnu
stundaði hann þó alla tíð af sam-
viskusemi og var vinsæll af öllum,
er hann þekktu.
Nú er þessi bernskuvinur minn
allur og einn lífsþráður slitinn. Hann
varð bráðkvaddur síðdegis mánu-
daginn 16. desember langt um aldur
fram, aðeins 52 ára að aldri. Hann
verður jarðsunginn frá Fossvogs-
kirkju mánudaginn 30. desember.
Endurminningin lifir um góðan
dreng og varpar birtu á æviferil
okkar hinna, sem enn eigum eitt-
hvað ógengið að endadægrum.
Þór Magnússon
samheldni, gjafmildi og hugsunin
um aðra. Þau hjón bjuggu í Hlíð
til ársins 1959 en þá brugðu þau
búi og fluttust til Reykjavíkur og
bjuggu lengst af og nú síðast í
Hlégerði 29 í Kópavogi.
Fyrir mér er eins og fasti punkt-
urinn í tilverunni hafi hninið við lát
frænku minnar. Hún var mér ekki
bara föðursystir, hún gegndi svo
mörgum hlutverkum, ekki síst í
æsku. Hún var amman í huga mín-
um, sem tók mann í fangið og sagði
sögur. Sú sem kenndi mér að
pijóna, elda kjötsúpu, steikja læri
og margt fleira. Stína var sú sem
aldrei brást á erfiðum stundum, ef
hún gat ekki verið viðstödd þá var
hugurinn hjá manni, hún vakti yfir
og bað fyrir manni. Stína var heill
hafsjór af fróðleik og hafði mjög
skemmtilega frásagnargáfu.
Nú er Stína lá banaleguna, mátti
glöggt sjá hversu gott veganesti
þau hjón hafa gefið bömum sínum,
en þau viku vart frá sjúkrabeð
móður sinnar, slík var umhyggjan
og kærleikurinn til hennar.
Elsku Dani, Unna, Mundi, Inga,
Kjell, Mæja, Bragi og Þóra, minn-
ingin um góða konu verður ekkl
tekin frá okkur, konu sem var lítil-
lát og gladdist yfir litlu. Ég veit
hún brosir til okkar þar sem hún
er nú, eins og hún gerði alltaf.
Henni verður vel tekið í nýjum
heimkynnum. Megi góður Guð
styrkja ykkur öll, blessuð sé minn-
ing elsku Stínu frænku. Hvíli hún
í friði.
Lára María Theodórsdóttir