Morgunblaðið - 08.02.1992, Page 29

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 8. FEBRÚAR 1992
29
Sigurður Þór Guðjónsson
„Eg veit að mörgum
greinarhöfundum líkar
þetta illa þó þeir hafi
ekki kvartað opinber-
lega, enda er þá viðbúið
að þeir verði stimpalðir
nöldrarar.“
blöð komi út í Reykjavík, Morgun-
blaðið og DV.
Morgunblaðið vill eflaust af heil-
um hug verða helsti umræðuvett-
vangur í landinu og bæta þjón-
ustuna við greinarhöfunda með
skjótri birtingu.
Forsendan fyrir því að það verði
að veruleika er ekki eingöngu sú
að höfundarnir stytti greinar sínar.
Hún er einnig sú að þeir sitji við
sama borð.
Jafnrétti er besta þjónustan.
Höfundur cr rithöfundur.
Jass
með hækk-
andi sól
Jass
Guðjón Guðmundsson
Rúrek-jasshátíðin í fyrra þótti
takast ákaflega vel. Nú er allt út-
lit fyrir að Rúrek verði árviss at-
burður hér eftir. Jazzdeild FÍH og
Ríkisútvarpið stóðu sameiginlega
að framtakinu rneð styrk frá
Reykjavíkurborg. Nú hafa sömu
aðilar á ptjónunum áð blása til
nýrrar hátíðar með hækkandi sól
og hefur RÚV lýst eftir hugmynd-
um með styrkveitingar í huga.
Vonast er til að heildarfjármagn
til að standa undir hátíðinni verði
ekki minna en í fyrra, eða 2,5 millj-
ónir kr. auk þess sem reynt verður
að fá kostendur inn í dæmið. í
ráði er að bjóða hingað íslendingum
starfandi í Bandaríkjunum, hugs-
anlega Jóni Páli Bjarnasyni og
Árna Egilssyni og vonandi Skúla
Sverrissyni og fleirum. Þá er ætlun-
in að bjóða erlendum þungavigtar-
manni á hátíðina og um tíma beind-
ust sjónir að bandaríska píanistan-
um Keith Jarrett. Hann mun hins
vegar hafa verið, upptekinn, og er
helst útlit fyrir að söngvari verði
fenginn hingað til lands, enda þema
hátfðarinnar ,jass og söngur".
Hátíðin stendur að líkindum styttra
yfir en áður - í þijá daga er ráð-
gert að djamma um allan bæinn
en einkum þó í Súlnasal Hótel
Sögu.
Abbey Lincoln lék móður tromp-
etleikarans í Mo’ better blues, kvik-
mynd Spike Lee. Hún sparar Lee
ekki orðin. „Spike laug. Myndin

Abbey Lincoln.
átti að ijalla um John Coltrane.
Það var það sem ég skrifaði undir
- Love Supreme.“ Myndin hafi alls
ekki fjallað um ævi hins stórkost-
lega tónlistarmanns og þess vegna
hafi hún aldrei séð hana. Á síðasta
ári kom út You gotta pay the band
sem fékk fína dóma og í febrúar
verður sýnd heimildarmynd um
Lincoln í bandarískum sjónvarps-
stöðvum, en í þeim mánuði verður
sögu blakkra minnst um gjörvöll
Bandaríkin.
Nk. sunnudag, 9. febrúar, heldur
hins vegar ung söngkona, Margrét
Kristín Sigurðardóttir, sína fyrstu
tónleika hérlendis í Púlsinum.
Margrét lagði stund á jasssöng í
einkatímum lvjá norsku söngkon-
unni Elin 0degárd og sl. haust
sótti hún söngtíma hjá Evginíu
Ratti, sem hefur sungið með Maríu
Callas á Scala. Þá hefur hún unnið
við gerð auglýsingatónlistar og eig-
in tónsmíða í jassi og blús. Með
Margréti leika Kjartan Valdimars-
son, píanó, Úlfar Haraldsson, bassi,
Ómar Einarsson, gítar, og Jón
Björgvinsson, trommur.
Bústaðakirkja:
Fyrsta
vísitasían
SR. JÓN Dalbú Hróbjartsson,
prófastur Reykjavíkurprófasts-
dæmis vestra, mun heimsækja
Bústaðasókn sunnudaginn 9.
febrúar. Þetta er í fyrsta skipti
sem Bústaðakirkja er vísiteruð
af prófasti, en aðalskýring þess
er sú að lengst af var herra Ólaf-
ur Skúlason, biskup Islands,
dómprófastur í Reykjavík og
þjónaði Bústaðakirkju.
Heimsókn prófasts hefst á fundi
með sóknarnefnd og starfsfólki en
kl. 14.00 verður messa, þar sem
prófastur prédikar en sóknarprest-
urinn, sr. Pálmi Matthíasson, þjónar
fyrir altari. Eftir messu verður
kirkjugestum boðið upp á kaffi í
safnaðarheimili.
Jafnrétti er
besta þjónustan
eftir Sigurð Þór
Guðjónsson
Þann 12. nóvember sl. afhenti
ég dálitla grein á ritstjórn Morgun-
blaðsins. Hún var aðeins 30 dálk-
sentimetrar þegar hún kom í blað-
inu, en það var ekki fyrr en 7. des-
ember. Þó var greinin sprottin beint
upp úr umræðu sem var „heit“ þeg-
ar hún var skrifuð, en var lokið
þegar hún birtist.
Dagana 20. nóvember til 6. des-
ember taldi ég aftur á móti í Morg-
unblaðinu 15 greinar sem allar voni
lengri en mín grein og sú lengsta
var 101 dálksentimetri. Og allar
vísuðu þær í texta sínum til atburða
er gerðust eftir 12. nóvember. En
þá áttu höfundarnir eftir að skrifa
greinar sínar og koma þeim gegn-
um ritvinnslu blaðsins. Einn þing-
maður Sjálfstæðisflokksins var
m.a.s. með tvær greinar á þessum
tíma er báðar voru yngri en mín
grein og líka miklu lengri. Hér eru
þó ekki meðtaldar beinar svargrein-
ar við öðrum greinaskrifum né til-
fallandi kynningargreinar, svo sem
um bindindisdag fjölskyldunnar.
Og þetta er ekkert einsdæmi.
Eg set aldrei 'svo grein í Morgun-
blaðið núorðið að ég horfí ekki upp
á það að lengri greinar, sem eru
þó seinna afhentar blaðinu, birtist
á undan, jafnvel svo tugum skipti.
Og getur þannig gengið í margar
vikur. Síðasta sumar til að mynda
beið smá pistill eftir mig birtingar
í hálfan annan mánuð. En lengri
°g yngri greinar sem á undan komu
í blaðinu taldi ég einar tuttugu.
Morgunblaðið segir þann 11. og
14. janúar í orðsendingu til greina-
höfunda: „Morgunblaðið leggur
áherzlu á að verða við óskum höf-
unda um birtingu greina. Blaðið er
orðið helzti vettvangur slíkra um-
ræðna í þjóðfélaginu og vill vera
það ... Morgunblaðið vill bæta þjón-
ustu sína við þá sem skrifa í blaðið
með skjótari birtingu, en forsenda
þess er að höfundar stytti mál sitt.“
Af framasögðu er fullljóst að
þessi ráðlegging Morgunblaðsins á
ekki við um alla. Sumir fljúga inn
í blaðið á fáum dögum með jafnvel
langar greinar. Aðrir verða að bíða
og bíða með smámuni.
Nú er auðvitað engin ástæða til
að sýna mér ósanngirni öðrum
mönnum fremur. En ég játa það
hins vegar fúslega að greinar mínar
um hitt og þetta í Morgunblaðinu
og annars staðar séu svo grunnt
hugsaðar, illa skrifaðar og fjalli um
svo lágfleyg viðfangsefni, ég tala
nú ekki um þegar ég tek upp hansk-
ann fyrir geðsjúklinga, dópista og
fanga, að þær eigi ekkert betra
skilið en mæta afgangi.
En það verður ekki sagt um þá
mörgu sem eru með mér á sama
báti.
Engum getur nefnilega dulist,
sem les Morgunblaðið að staðaldri,
að höfundar sem senda því greinar
sitja þar ekki við sama borð. Þarf
svo sem ekki mitt dæmi til vitnis.
Mannamunurinn leynir sér ekki.
Hann ofbýður jafnréttisanda nútím-
ans og gengur þvert á þær vænting-
ar sem menn gera til fjölmiðla. Eg
veit að mörgum greinarhöfundum
líkar þetta illa þó þeir hafi ekki
kvartað opinberlega, enda er þá
viðbúið að þeir verði stimpalðir
nöldrarar.
Öll sanngirni mælir með því að
dagblöðin birti aðsendar greinar í
sem næst réttri komuröð á blaðinu,
líkt og fólk sem fremst er í biðröð
kemst að á undan þeim sem aftar
standa. Auðvitað mætti út af því
bregða í hófi við sérstakar aðstæð-
ur. En þetta myndi tryggja að allir
greinarhöfundar væru nokkurn
veginn jafnir til lengdar, því frávik
frá meginreglunni væru stopular
undantekningar.
Nú stefnir í það að einungis tvö