Morgunblaðið - 08.02.1992, Blaðsíða 34

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 8. FEBRUAR 1992
Elín Ósk Kristíns-
dóttír - Minning
Fædd 21. ágúst 1983
Dáin 31. janúar 1992
Ég get verið þíðan þín
þegar allt er frosið
því sólin hún er systir mín,
sagði litla brosið.
(Hðf. ók.)
Lítil, ljóshærð stúlka með falleg
brún augu trítlar inn í skólastofuna
með skólatöskuna sína, brosandi og
upplitsdjörf. Hún kom alltaf full
áhuga og eftirvæntingar til þess
að takast á við verkefni dagsins.
Hún lét sitt aldrei eftir liggja, gekk
rösklega til verks, var alltaf fremst
í flokki.
Fyrir rúmlega hálfum mánuði
gekk hún út úr skólastofunni sinni
með pabba, sem var kominn til
þess að sækja hana, af því að hún
var aftur orðin svo þreytt og veik.
Ekki datt okkur kennurum hennar
í hug að þetta yrði okkar síðasti
skóladagur með henni. En hún vildi
ekki gefast upp, ætlaði að mæta
aftur í skólann, eins og- svo oft
áður, þegar hún væri búin að jafna
sig dálítið eftir veikindin. Hún lést
viku síðar.
Nú kveðjum við Elínu Ósk, sólar-
geislann okkar, sem alltaf gat kom-
ið okkur í gott skap með dillandi
hlátri sínum og léttri lund.
Elín Ósk var umvafin ást og
umhyggju foreldra sinna og systk-
ina. Hvemig gat annað verið? Hún
var allra yndi.
Við kennarar og bekkjarfélagar
Elínar Óskar vottum foreldrum,
systkinum og öðrum ættingjum
samúð okkar og vonum að tíminn
mildi sársaukann og söknuðinn.
Álfheiður B. Einarsdóttir,
Jórunn Elídóttir.
Föstudagskvöldið 31. janúar síð-
astliðinn bárust okkur þær sorgar
fréttir að litla vinkona okkar, Elín
Ósk Kristinsdóttir, væri látin. Elín
hafði átt í miklu veikindastríði á
sinni stuttu ævi en ávallt hélt mað-
ur í vonina um að hún myndi yfir-
stíga veikindin og ná heilsu. Síð-
ustu vikumar veiktist þó ætíð sú
von, því sífellt lögðust veikindin
þyngra á Elínu uns þau lögðu hana
að velli og hún sofnaði svefninum
langa að kvöldi 31. janúar.
Elín litla hafði frá fæðingu átt
við veikindi að stríða og oft þurfti
hún að leggjast inn á spítala. Allir
vonuðu þó að hún kæmist yfir veik-
indin og annað kastið rofaði til og
bjartari tíð virtist framundan en
veikindin vom aldrei langt undan
og alltaf varð Elín að leggjast inn
aftur og aftur. Sl. haust gekkst
Elin undir mikla aðgerð sem vonir
voru bundnar við að gæfi henni
bata en svo varð þó ekki. Það fór
smám saman að draga af henni og
eftir síðustu áramót ágerðust veik-
indin mikið.
Elín Ósk var, þrátt fyrir erfið
veikindi, ákaflega glaðlynt barn.
Hún hafði létta lund og hafði gam-
an af að vera innan um fólk og
leika séi'. Oft þegar við vorum á
ferð í Reykjavík heimsóttum við
vinafólk okkar í Steinagerðinu, þar
sem Elín bjó ásamt foreldrum sínum
og systkinum. Það var gaman að
sjá hversu ánægð Elín var að fá
heimsóknir. Hún tók alltaf á móti
okkur ljómandi af gleði og strax
varð hún að fara upp á loft til að
sýna Ástu og Baddý eitthvert dót
sem hún átti.
Við höfum átt margar yndislegar
stundir með Elínu og fjölskyldu
hennar. Elín fæddist í Vestmanna-
eyjum og átti ættir sínar að rekja
þangað. Hún kom því oft á Þjóðhá-
tíð með fjölskyldu sinni og við minn-
umst sérstaklega skemmtilegra
stunda frá Þjóðhátíðum þar sem
hún var svo glöð er hún fór á barna-
ballið og dansaði með stelpunum.
Þannig munum við litlu vinkonu
okkar, glaða og ánægða með sitt
fallega bros, eins hún var yfirleitt,
þrátt fyrir alla erfiðleikana.
Síðast áttum við stundir með
Elínu þar sem hún var í jólaboði
með foreldrum sínum hjá vinafólki
okkar í Vestmannaeyjum um síð-
ustu jól. Þá var greinilega verulega
af henni dregið og þótt hún kvart-
aði ekki voru veikindin farin að
setja verulegt mark á þana.
Við kveðjum Elínu Ósk vinkonu
okkar með söknuði og þökkum allar
yndislegu stundimar sem við áttum
með henni og biðjum góðan guð
að varðveita hana og blessa.
Við sendum ástvinum hennar öll-
um okkar innilegustu samúðar-
kveðjur og biðjum góðan guða að
styrkja Guðfinnu, Kristin, systkini
Elínar, ömmur og aðra ættingja í
þeirra miklu sorg.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
Guð blessi minningu Elínar
Óskar Kristinsdóttur.
Erla, Kiddi, Ásta og Baddý.
Elsku litla frænka okkar, Elín
Ósk, er dáin. Hún var svo mikið
veik en nú finnur hún ekki lengur
til því nú er hún hjá Guði og afa
okkar.
Legg ég nú bæði líf og önd,
Ijúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(H.P.)
Elva Björk, Ari Birgir
og Guðni Agnar.
Hví fóinar jurtin fríða
og fellir blóm svo skjótt?
Hví sveipar bamið blíða
svo brátt hin dimma nótt?
Hví verður von og yndi
svo varpað niður í gröf?
Hví berst svo burt í skyndi
hin besta lífsins gjöf?
(Bjöfn Halldórsson)
Þessara spuminga spurðum við
okkur öll þegar fregnin barst um
að Elín okkar væri dáin. Þó hún
hefði átt við veikindi að stríða að
mestu frá fæðingu þá var vonin um
bata alltaf efst í huga allra. Hún
barðist eins og hetja öll sín átta ár
og var alltaf svo blíð og góð. Tengsl
Elínar við foreldra sína og systkini
vom einstök. Vökunætur og sjúkra-
húsvist og alltaf höfðu þau tíma
fyrir stelpuna sína, óskabarnið. Elín
okkar var yndisleg persóna og'þótti
margt skemmtilegt. Hún sat í eld-
húsinu hjá mömmu sinni eða á leik-
stofu spítalans og dundaði sér við
að teikna, mála, föndra og perla
og eiga margir í fjölskyldunni falleg
listaverk eftir hana. Einnig hafði
hún yndi af öllum veislum og beið
með óþreyju eftir þeim og smitaði
svo alla með sínum einlæga hlátri.
Við í fjölskyldunni þökkum fyrir
að hafa fengið að kynnast Elínu
Ósk. Þó dvöl hennar meðal okkar
hafi verið stutt er ýmislegt sem við
getum lært. Gefumst ekki upp þó
móti blási og þökkum það sem við
eigum og þann tíma sem við fáum.
Söknuður er efst í huga þegar
leiðir skilja og við kvíðum því að
fá ekki oftar að njóta samvista við
hana við hin ýmsu tækifæri. Við
þökkum fyrir allar góðu samveru-
stundirnar og biðjum góðan guð um
styrk til foreldra Elínar Óskar og
systkina. Minning hennar verður
ljós í lífi okkar.
Frændfólkið í Hveragerði.
í dag kveðjum við elsku litlu vin-
konu okkar, hana Elínu. Elín var
aðeins 8 ára þegar hún var kölluð
frá okkur en margar og sælar eru
samverustundirnar sem við áttum
saman. Það eru margar spumingar
sem koma fram í huga manns á
svona stundu en fátt um svör og
erfitt er að skilja tilganginn.
Elín var oft búin að vera mikið
veik og margar voru ferðirnar sem
hún þurfti að fara á sjúkrahús, en
þrátt fyrir mikið mótlæti var hún
alltaf svo gefandi og full af lífs-
krafti. Hún var mikil vinkona barna
okkar og snemma urðu miklar sam-
göngur á milli heimilanna. Var Elin
ekki há í loftinu þegar hún fór að
venja komur sínar til okkar og því
erfítt fyrir hana að ná upp í dyra-
bjölluna og var þá bréfalúgunni
smellt. Hist var daglega þegar
heilsa Elínar leyfði og ýmislegt
haft fyrir stafni, ýmist föndrað inni
eða farið út í leiki og var Elín því
eins og ein úr fjölskyldunni.
Það er sárt að hugsa til þess að
aldrei eigi bréfalúgan eftir að
smella og Elín að ylja okkur með
sínu fallega brosi og góða skapi.
Elín var sannkallaður sólargeisli hjá
okkur og viljum við því fá að þakka
allar góðu stundirnar sem við áttum
saman og munu minningarnar um
hana ylja okkur um hjartarætur um
ókomna tíð.
Ó, þú brostir svo blítt,
og ég brosti með þér.
Eitthvað himneskt og hlýtt
kom við hjartað í mér.
(Stefán frá Hvítadal)
Kæru vinir, Guðfinna, Kristinn,
Guðni og Jóna Guðrúri, við sendum
ykkur okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Megi Guð styrkja ykkur á
þessari sorgarstundu.
Fjölskyldan Steinagerði 8.
Kveðja frá ömmu í Birkihlíð
Orð eins og hendur sig helja,
bænir til guðs úr brjósti manns.
Stíga upp í stjömuhimin
og snerta þar andlit hans.
Og nóttin fyllist af friði.
Úr heimi sem ekki er okkar
æðra ljós skín
en auga mitt sér.
Það læknandi höndum
um lótusinn hvíta fer.
Úr lindunum djúpu leitar
ást guðs til þín yfir öll höf.
Hún feijar þig yfir fljótið
og færir þér lífið að gjöf.
Og söngnum sem eyrað ei nemur
þér andar í bijóst.
Dreymi þig rótt,
lótusinn hvíti,
sem opnast á ný í nótt.
(Gunnar Dal)
Við viljum minnast elsku Elínai'
litlu sem gaf okkur svo mikið og
kenndi okkur svo margt. Við erum
þakklátar að hafa fengið að kynn-
ast henni.
Við kveðjum hana með fyrstu
bæninni sem móðir okkar kenndi
okkur.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
Elsku Guffa, Krilli, Guðni, Silla,
Jóna og aðrir aðstandendur, megi
guð styrkja ykkur í þessari miklu
sorg.
Matthildur og Nanna Björk.
Okkur langar í örfáum orðum
að minnast lítillar vinkonu sem
jarðsungin verður í dag frá Landa-
kirkju í Vestmannaeyjum.
Elín Ósk var aðeins 8 ára gömul
er hún lést. En þrátt fyrir sinn
unga aldur hafði hún fengið að
kynnast erfiðleikum lífsins. Lengi
var hún búin að beijast hetjulegri
baráttu við erfiðan sjúkdóm sem
að lokum leiddi hana til dauða.
Þó langt sé á milli fjölskyldna
okkar og ekki oft sem við sáumst,
var alltaf jafn gaman að hittast.
Iðulega kom Eiín Ósk og settist hjá
manni. Alltaf jafn opin, hlý og
skemmtileg og svo barnslega ein-
læg með sín stóru tindrandi augu
að hún hreinlega bræddi hjarta
manns. _
Elín Ósk var yndisleg lítil stúlka
og nú er hún farin frá okkur. En
vissan um að afar hennar bíða
hennar hinum megin og leiða hana
þar á milli sín í nýjum heimkynnum
þar sem sjúkdómar og sorgir fyrir-
fínnast ekki er huggun harmi gegn.
Elsku Guffa, Krilli, Guðni og
Jóna Guðrún. Ég og fjölskylda mín
vottum ykkur okkar dýpstu samúð.
Guð styrki ykkur og varðveiti í sorg
ykkar. Minningin um Elínu Ósk
mun lifa með okkur.
Nanna, Hörður og dætur.
Ðóttir, í dýrðar hendi
Drottins, mín, sofðu vært,
hann, sem þér huggun sendi,
hann elskar þig svo kært.
Þú lifðir góðum Guði,
í Guði sofnaðir þú,
í eilífum andarfriði
ætíð sæl lifðu nú.
(Hallgr. Pétursson)
Guð blessi elsku stúlkuna okkar
sem gaf okkur svo mikið. Minning-
arnar sem við eigum eru yndislegar
og þær munum við ætíð geyma.
Pabbi, mamma, Guðni
Agnar og Jóna Guðrún.
Lítið ljós er slokknað.
Hún varð ekki gömul okkar elsk-
ulega litla Elín Ósk. Náði aðeins 8
ára aldri.
Elín Ósk var dóttir vina okkar
Guðfínnu Eggertsdóttur og Kristins
Hermansen. Þegar hún var korna-
bam varð ljóst að hún gekk ekki
heil til skógar.
Á sinni stuttu ævi varð hún að
dvelja alloft á sjúkrahúsum. Sjúk-
dómur hennar varð til þess að for-
eldrar hennar fluttu frá Eyjum til
Reykjavíkur, þar sem hún var sí-
fellt undir læknishöndum.
Þessi litli sólargeisli sem alltaf
gat séð björtu hliðarnar á lífinu gaf
svo mikið af sér að undrun sætti.
Þótt hún væri sárþjáð, kvartaði
hún ekki og sagði: Mér batnar bráð-
um. Hún var svo lífsglöð og félags-
lynd að þótt hún lægi fársjúk vildi
hún horfa á mömmu og pabba perla
fyrir sig svo eitthvað væri að ske
í kringum hana og hún gæti gleymt
sér um stund.
Bróðir hennar, Guðni Agnar, sem
var 6 árum eldri og á að fermast
í vor, var henni mikil hjálp þegar
á þurfti að halda. Fyrir ári eignað-
ist hún litla systur, Jónu Guðrúnu,
sem henni þótti líka afskaplega
vænt um.
Nú þegar hún hefur lagt augun
aftur syrgja hana allir sem henni
kynntust og þakka Guði fyrir þessi
ár sem hún fékk að lifa og þakka
einnig fyrir að hún þarf ekki að
þjást lengur.
Elsku Guðfinna, Kristinn, Guðni
og aðstandendur. Drottinn gaf og
Drottinn tók. Guð gefi ykkur styrk
á þessum erfiðu tímamótum.
Sigrún og Ársæll.
Nú skortir mig orð. Mig langar
til að segja svo margt en það er
einhvern veginn svo erfitt að festa
nokkuð niður á blað.
Elín Ósk var dóttir hjónanna
Guðfinnu Eddu Eggertsdóttur og
Kristins Hermansen, auk Elínar
eiga þau tvö börn, Guðna Agnar,
14 ára, og Jónu Guðrúnu, sem er
1 árs.
Elín fæddist í Vestmannaeyjum.
Fljótt fór að bera á veikindum hjá
henni og flutti þá fjölskyldan til
Reykjavíkur. í Reykjavík er öll sér-
fræðiþjónusta og nálægt henni var
Elínu best borgið, en velferð hennar
var alltaf efst á blaði hjá foreldrun-
um.
Ævi Elínar var stutt en hún skil-
ur mikið eftir af yndislega fallegum
minningum, minningum sem eiga
eftir að ylja okkur um hjartarætur
svo lengi sem við lifum. Elín var
alltaf svo einlæg og góð, hún talaði
beint frá hjartanu. Hún hafði ekki
þau höft sem við fullorðna fólkið
höfum. Það er alveg ótrúlega margt
sem við gætum lært af eins einlægu
barni og Elin Ósk var.
Ég þekkti Elínu vel þó svo að
ég búi í Vestmannaeyjum og hún
í Reykjavík. Ég skrapp oft til
Reykjavíkur og Elín kom oft út í
Eyjar. Þegar ég er í Reykjavík gisti
ég alltaf á heimili Elínar. Það var
mjög notalegt að vita af Guðfinnu
og Elínu á flugvellinum að taka á
móti mér, en það gerðu þær alltaf
ef þær mögulega gátu. Móttökurnar
gátu ekki verið betri. Elín beið mjög
spennt og það er ógleymanlegt
hvernig hún þaut í fangið, óháð
öllu fólkinu í kringum okkur svo
glöð og ein'.æg. Oft var hún búin
að útbúa eitthvað handa mér, teikna
mynd eða var með dularfullt umslag
fullt af einhveiju merkilegu. Hún
beið spennt eftir viðbrögðum mín-
um og báðar vorum við jafn ánægð-
ar. Henni fannst svo gaman að gefa.
Við Elín brösuðum ýmislegt sam-
an og þá var gleðin ávallt í fyrir-
rúmi. Élín kom manni alltaf í gott
skap, hún hreinlega leyfði ekki ann-
að og dillandi hláturinn lét engan
ósnortinn. Oft þegar við vorum
kannski í miðjum klíðum að gera
eitthvað leit hún á mig með sínum
stóru fallegu augum. og sagði, ég
elska þig eða, mér þykir vænt um
þig. Það er ekki hægt að hugsa sér
neitt fallegra. Þannig var Elín.
Vegir Drottins eru órannsakan-
legir og stundum torskildir. Okkur
finnst skrítið þegar svona ung böm
eru kölluð frá okkur, en það hlýtur
að vera einhver tilgangur með þessu
öllu saman. Ég trúi að Elín fái góð-
ar móttökur, því þær fær enginn
ef ekki hún. Hún er vel geymd í
faðmi Drottins, laus við þær þján-
ingar sem hinn jarðneski líkami
bauð henni. Síðan hefur Elín Ósk
tvo afa hjá sér sem gæta hennar
örugglega vel.
Elsku Guðfinna, Kristinn, Guðni
og Jóna Guðrún. Þið sem kennduð
Elínu alla hennar fallegu eiginleika.
Ég veit að sorg ykkar er mikil og
söknuðurinn sár. Ég bið þess að
Guð gefi ykkur styrk til að yfír-
vinna sorgina og muna gleðina og
elskuna sem Elín Ósk gaf ykkur.
Minning Elínar er ljós í lífi okkar
sem þekktum hana.
Silla.
„Eitt eilifðar smáblóm með titrandi tár
sem tilbiður guð sinn og deyr.“
Þessar línur komu upp í hugann
þegar fréttin barst um lát Elínar
Óskar. Þessi litla stúlka, rétt um
átta ára gömul, var gengin á fund
skapara síns eftir langa og erfiða
lífsbaráttu. En þrátt fyrir mikil
veikindi var lífsgleðin mikil og and-
legur kraftur í veikum líkama ótrú-
legur, allt fram á síðustu stund var
hún að raða saman perlum í gjafir
handa sínum nánustu. Elín Ósk var
hamingjurík að því leyti, að hún
átti góða og ástríka ijjölskyldu sem
veitti henni mikinn styrk í veikind-
unum.
Þessari litlu stúlku var greinilega
ætlað annað hlutverk á öðru tilveru-
stigi, á meðal afa sinna sem fyrir
skömmu héldu þessa sömu leið.
Það er mikill styrkur að vita af
henni í góðum höndum þeirra.
Við þökkum góðar samveru-
stundir með Elínu Ósk og biðjum
góðan guð að styrkja fjölskyldu
hennar í þeirri miklu sorg sem á
þau er lögð og veita þeim öllum
blessun sína.
Snorri og Jónína.