Morgunblaðið - 15.02.1992, Blaðsíða 32

I
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 15. FEBRÚAR 1992
32
Minning:
Baldur Snorrason,
Vestara-Landi
Fæddur 9. júlí 1930
Dáinn 7. febrúar 1992
Það er erfitt á stundu sem þess-
ari, þegar einhver svo kærkominn
manni er látinn, að takast á við
staðreyndirnar og sætta sig við
gang lífsins. Það er furðulegt til
.þess að hugsa að nú sé hann Bald-
ur í sveitinni farinn frá okkur og
að við eigum ekki aftur að sjá eða
njóta samvista við hann í bráð.
Því, að komast í sveitina á vor-
in, fylgdi alltaf mikil tilhlökkun
og er mér það minnisstætt að þeg-
ar rennt var í hlaðið á Vestara-
Landi var Baldur iðulega fyrsti
maður sem maður sá, standandi
glaðlegur að vanda í dyragættinni
og tók manni opnum örmum. Ég
kynntist Baldri fyrst almennilega
þegar ég dvaldist sumarlangt hjá
dóttur hans og hennar fjölskyldu
á Birkilandi. Þá fór ég strax að
kunna mjög vel við hann og með
. _okkur tókst mikill vinskapur. í
fimm sumur var ég þess aðnjót-
andi að geta hlaupið yfir til Gunnu
o g Baldurs í heimsókn hvenær sem
ég vildi og hefði ég svo sannarlega
viljað að sá tími hefði getað orðið
lengri.
Síðastliðin tvö vor hef ég svo
dvalist yfir sauðburð hjá Gunnu
og Baldri. Á þeim tíma var Baldur
mér einstaklega góður eins og
hann hefur alltaf verið. Til hans
gat maður alltaf leitað sér ráða
->við þeim vandamálum sem upp
kunnu að koma og alltaf hafði
hann svörin á reiðum höndum.
Mér fannst Baldur ávallt í léttu
og skemmtilegu skapi og vorum
við iðin við að gera grín og stríða
hvort öðru. Góðlátleg stríðni hans
kom mér alltaf til að hlæja og það
var sama hveiju maður skaut að
honum, allt féll það í góðan farveg
og fékk ég að heyra það að sama
skapi, óspart til baka. Ég á eftir
að sakna þessa góða og hjarta-
hlýja vinar míns mikið og minning-
una um Baldur og þær skemmti-
legu samverustundir sem við átt-
um saman mun ég ávallt varð-
^veita.
Elsku Gunna mín, Freyja, Lalli,
Guðrún Elva, Baldur og Hermann,
ég sendi ykkur mínar innilegustu
samúðarkveðjur og bið góðan Guð
að styrkja ykkur í sorginni.
Anna Halldórsdóttir.
Fæddur 9. ágúst 1914
Dáinn 3. febrúar 1992
Gísli mágur okkar og svili burt-
kallaðist 3. febrúar næstliðinn á
Vífilsstöðum, eftir langa og stranga
baráttu við manninn með Ijáinn,
sem sigrar alla að lokum.
Okkur langar að skrifa nokkur
fátækleg kveðjuorð að skilnaði. Það
er ekki meiningin að rekja hér lífs-
hlaup hans í smáatriðum og verður
því stiklað á stóru.
Hann fæddist í þennan heim á
Kóngsbakka í Helgafellssveit, næst
yngstur af fimm systkinum. For-
eldrar hans voru hjónin Guðný
- Gísladóttir og Þorsteinn Líndal. Nú
er aðeins ein systir á lífi af bama-
hópnum, en það er Ingibjörg.
Gísli ólst upp í Stykkishólmi
ásamt systrum sínum. Hann byijaði
að vinna strax á barnsaldri, enda
mun ekki hafa veitt af, því að ekki
var auður í búi foreldranna. Ekki
vitum við hvenær hann fluttist til
""•fiteykjavíkur, en eftir það mun hann
oftast hafa stundað sjómennsku og
þá að mestu við fiskveiðar. Hann
Föstudaginn 7. febrúar sl. lést
á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akur-
eyri Baldur Snorrason bóndi að
Vestara-Landi, Öxarfírði.
Baldur var fæddur og uppalinn
að Vestara-Landi. Foreldrar hans
voru þau Karólína Karlsdóttir og
Snorri Jónsson. Böm þeirra auk
Baldurs vom Hermann Snorrason
bóndi að Vestara-Landi og Guðrún
Snorradóttir búsett á Akureyri.
Þau hjónin ólu einnig upp fóstur-
dóttur, Soffíu Gunnarsdóttur, sem
búsett er á Bakkafirði.
Þeir bræður Baldur og Her-
mann tóku við búi af foreldrum
sínum um 1950 og hafa síðan þá
rekið félagsbú að Vestara-Landi.
Eftirlifandi eiginkona Baldurs
er Guðrún Sigurðardóttir frá Ól-
afsfirði sem á unglingsaldri kom
að Vestara-Landi sem kaupakona
til þeirra Karólínu og Snorra. Guð-
rún og Baldur giftu sig 1956 og
eignuðust eina dóttur, Freygerði
Önnu, sem gift er Lárusi Hinriks-
syni, og eiga þau tvö börn sem
fengið hafa nöfn ömmu sinnar og
afa, heita Guðrún Elva og Baldur.
Nú þegar Baldur vinur minn
hefur kvatt þennan heim reikar
hugurinn til baka. Til allra sumr-
anna í sveitinni, hjá þeim Baldri
og Gunnu. í sex sumur tóku þau
hjónin á móti mér strax er sauð-
burður hófst í byijun maí og stóð
dvölin allt þar til göngur voru yfir-
staðnar í september.
Það var ómetanlegt veganesti
fyrir kaupstaðarbarnið að fá að
kynnast lífinu í sveitinni, taka
þátt í útiverkunum með þeim
bræðrum Baldri og Hermanni þó
ég í seinni tíð sjái alltaf betur og
betur hversu lítið var í raun hægt
að hafa gagn af okkur Freyju
þegar við vorum báðar til staðar.
Baldur var mjög geðgóður og
hlýr maður, hann átti sérstaklega
auðvelt með að hæna börn að sér.
Þetta voru eiginleikar sem við
börnin í sveitinni kunnum vel að
meta, t.d. þegar heimþrá eða aðr-
ir erfiðleikar skutu upp kollinum.
Eftir að sumardvölum mínum
að Vestara-Landi lauk fyrir rúm-
um 20 árum hafa þau Baldur og
Gunna ásamt Freyju tekið á móti
mér og mínum á sauðburðar- og
göngutímum ef þess hefur verið
óskað. Á þann hátt hefur samband
okkar haldist öll þessi ár, og mín
tók vélstjórapróf og mun eftir það
hafa verið vélstjóri á bátum og skip-
um. Því má segja að sjómennska
hafi verið hans aðalstarf.
Hann kvæntist heitmey sinni
Margréti Sigurðardóttur frá Hjalla-
nesi þann 21. apríl 1943. Bjó hún
manni sínum og sonum friðsælt og
notalegt heimili. Þau eiga þijá syni
og sjö bamabörn, sem nú sjá á eft-
ir afa sínum. Því jafnframt því að
vera góður heimilisfaðir og góður
uppalandi, var hann frábær afí.
Hann stundaði útgerð um árabil
og fórst það vel úr hendi, eins og
annað, sem hann tók sér fyrir hend-
ur. Þá hélt hann áfram vélstjóra-
störfum í eigin útgerð. Útgerð hætti
hann, þegar heilsan brast, langt um
aldur fram.
Þar sem við vitum að Gísli kærði
sig ekkert um lofræður um sjálfan
sig, þá munum við virða það, þótt
af nógu sé að taka. Við viljum að-
eins þakka ljúf kynni sem staðið
hafa um áratugaskeið, en samgöng-
ur milli fjölskyldna okkar hafa ver-
ið mjög miklar og allir samfundir
ánægjulegir. Að lokum árnum við
börn einnig fengið að njóta þess
að koma að Vestara-Landi og
kynnast þar mönnum og dýrum.
Nú í byijun janúar kvöddumst
við Baldur, hann þá mikið veikur
en þrátt fyrir það sjálfum sér lík-
ur. Hann talaði um barnabörnin
sín sem voru honum svo kær og
um búskapinn í sveitinni sem var
hans líf og yndi.
Sveitungar Baldurs sjá nú á
eftir góðum félaga, sem allt sitt
líf hefur haldið mikilli tryggð við
sína heimabyggð. Fjölskylda Bald-
urs er ekki stór, en samstaða
þeirra í gegnum árin hefur verið
góð. Við fráfall hans missa þau
nú tryggan vin og félaga sem þau
áttu í Baldri.
Fjölskyldu Baldurs votta ég
mína innilegustu samúð. Mér þyk-
ir miður að geta ekki vegna fjar-
lægðar fylgt Baldri vini mínum til
grafar, en sendi þess í stað hlýjar
kveðjur með þökk fyrir allt gott.
Guðrún Frímannsdóttir.
Góður vinur minn er dáinn, vin-
ur sem í marga staði reyndist mér
sem faðir. Það var sumarið 1978
sem ég dvaldi í fyrsta sinn án for-
eldra minna á Vestara-Landi hjá
Baldri og Gunnu. Þar var svo
skemmtilegt og lærdómsríkt að
vera að á hveiju einasta vori fram
til 18 ára aldurs beið ég spenntur
eftir að komast norður í sveitina
til að dvelja þar fram á haust og
stundum fram yfir göngur. Eftir
að ég fór að vinna í Reykjavík var
ég ómögulegur maður nema kom-
ast í sauðburð, heyskap og göngur.
Það má segja að Baldur hafi
alið þessa áráttu upp í mér og ég
er honum þakklátur fyrir. Ég
hringdi oft í þau Gunnu og Baldur
til að fylgjast með og alltaf gat
Baldur sagt mér eitthvað
skemmtilegt sem lífgaði upp á til-
veruna á mölinni.
Baldur kenndi mér að vinna.
Til að byija með var ég bara í
snúningum en eftir því sem árin
liðu urðu verkefnin stærri og
ábyrgðarmeiri. Fyrsta verkið sem
ég bar ábyrgð á var að sjá um
að heimalningarnir fengju mjólk-
ina sína. Það verk skilaði þó aldr-
ei góðum árangri eins og kunnug-
ir vita. Seinna kenndi hann mér
að bólusetja og marka lömbin. Ég
lærði að vinna öll þau störf sem
tengjast búskap. Þegar Baldur
kenndi mér nýtt verk þá sagði
hann „reyndu að vinna þér þetta
létt, Jón minn“ og með því meinti
harin að rétt líkamsstaða og
verklagni skipti mestu máli.
Dvölin á Landi var síður en svo
bara vinna. Baldur hafði mikið
dálæti á hestum og ég var ekki
honum fararheilla á ný mið. Megi
hann sigla þar sléttan sjó.
Og hvað er að hætta að draga andann,
annað en að frelsa hann frá friðlausum öld-
um lífsins, svo að hann geti risið upp í
mætti sínum og óptraðui' leitað á fund
guðs síns. (Spám. Kahlil Gibran.)
Bestu kveðjur og þakklæti fyrir
samfylgdina frá börnum okkar,
Inga og Sigrúnu.
Sigga og Benni.
hár í loftinu þegar hann setti mig
fyrst á bak. Éins og oft gerist hjá
byijendum réð ég lítið við hestinn
og datt af baki og þá varð ég
svolítið hræddur við að reyna aft-
ur. En Baldur var ákveðinn og
vissi hvað hann var að gera. Eftir
að hafa hugað að meiðslum sem
auðvitað voru engin, vippaði hann
mér aftur á bak, hló og sagði: „Þú
verður aldrei hestamaður, Jón
minn, nema þú sýnir hestinum
hver ræður.“
Mig langar að segja frá einni
af mörgum minnisstæðum ferðum
sem ég fór með Baldri því hún
lýsir vel dálæti því og þeirri þekk-
ingu sem hann hafði á landinu.
Þetta var fyrsta ferðin mín upp á
Hólsfjöll og var hún farin í júlí
fyrir nokkuð mörgum árum. Fljót-
lega eftir að ekið var úr hlaði hellt-
ust yfir mig nöfnin á svo til hverri
einustu þúfu að mér fannst. Það
var ekki til sú hæð eða dokk fyrir
ofan Vestara-Land sem hann hafði
ekki nafn á og gat jafnframt tengt
við einhvern atburð. Ég gat
ómögulega munað þau.öll en ég
dáist enn að þekkingu hans. Bald-
ur þekkti landið vel og fyrir utan
öll þau kennileiti sem hann kenndi
mér naut ég góðs af því hve kunn-
ugur hann var bestu veiðistöðun-
um í ánni. Þegar ég fór niður að
á labbaði ég beint á ákveðna staði
eftir fyrirmælum hans og oftar en
ekki reyndist ég aflahæstur strák-
anna. /
Það var alveg sama hvert Bald-
ur var að fara eða hvað hann var
að gera alltaf máttum við krakk-
arnir fara með honum. Hann gaf
sér tíma til að sinna okkur, leið-
beina og skemmta. Með þessum
orðum þakka ég Baldri samveru-
stundirnar og bið Guð að geyma
hann og veita ástvinum hans
huggun.
Jón Gestur.
í dag verður jarðsunginn frá
Skinnastað mágur minn Baldur
Snorrason. Það er sama þótt dauð-
inn komi eftir langa og erfiða
baráttu við sjúkdóm, það er alltaf
erfitt að takast á við hann fyrir
þá sem eftir lifa. Baldur fæddist
9. júlí 1930 á Vestara-Landi í
Öxarfirði og ólst þar upp hjá for-
eldrum sínum þeim Snorra Jóns-
syni og Karólínu Karlsdóttur
ásamt systkinum sínum þeim Her-
manni, Guðrúnu og fóstursystur-
inni Soffíu. Þeir bræður tóku síðan
við búinu og bjuggu saman alla
tíð síðan. Eiginkona Baldurs er
Guðrún Á. Sigurðardóttir, fædd á
Ólafsfirði, og eignuðust þau eina
dóttur, Freygerði Onnu. Hún er
gift Lárusi Hinrikssyni og eiga þau
tvö börn þau Baldur og Guðrúnu
Elvu.
Ég man hvað ég öfundaði Gerðu
systur mína sem fékk að fara í
sveitina 7 ára gömul og vera þar
í 5 sumur. Lýsingarnar sem ég
fékk þegar hún kom heim á haust-
in voru þannig að mig fysti að
kynnast þessari paradís þar sem
alltaf var mikið um að vera og
gaman bæði við leik og störf.
Stundum þótti mér hún ýkja þegar
Minning:
Gísli Þorsteinsson
hún lýsti skóginum, annarri
náttúrufegurð sem þar er. Oft er
það svo að þegar búið er að dá-
sama einhvern stað mikið verða
væntingarnar svo miklar að stað-
urinn stenst þær ekki og við verð-
um fyrir vonbrigðum. Það fór ekki
þannig fyrir mér er ég kom í Öxar-
fjörð enda hafði ég góðan leiðsögu-
mann þar sem Baldur var annars
vegar. í þessu fagra umhverfi bjó
Baldur í nánum tengslum við
náttúruna og dýrin en hvort
tveggja umgekkst hann af mikilli
nærfæmi.
Minningarnar streyma fram í
hugann ein af annarri og allar
mirina þær mann á þá ást sem
Baldur hafði á náttúrunni, dýrun-
um og fólkinu sem var samvistum
við hann. Ég man vel eftir reiðtúr
sem við fórum upp í Bjarnastaði
á haustdögum þegar ég var ungl-
ingur. Ég hafði lært að sitja hest
sumarið áður og það hafði nú
gengið svona og svona. Við lögð-
um af stað í björtu en þegar við
fórum heim var komið svarta
myrkur og jörð var auð. Við erum
ekki nema rétt komin af stað þeg-
ar hesturinn minn tekur á stökk
og ég ræð ekki við neitt. Mér leist
ekki á blikuna að verða viðskila
við Baldur því ég sá ekki glóru í
myrkrinu. Þá heyrði ég kallað
„gefðu honum tauminn, treystu
honum, hann ratar heim“. Þetta
reyndust orð að sönnu, skilaboð
gefin af öryggi þess sem þekkti
hestinn en gat jafnframt bent
unglingnum á að treysta dýrinu.
Oft minntist Baldur þessarar ferð-
ar og alltaf fékk ég hrós fyrir.
Það var einstaklega gaman að
skoða náttúruna með Baldri, hann
vissi um fyölda staða sem ekki eru
í alfaraleið. Má þar nefna Gloppu,
Lambahvamm og björgin á landar-
eigninni. Hann var Iíka ólatur að
keyra lengra og sýna Vestur- og
Austurdal, Foi’vöðin, Ásbyrgi og
fleiri staði og það var ekki sæm-
andi annað en vita nöfnin á fellun-
um sem blöstu við augum er ekið
var um Öxarfjörð og Kelduhverfi.
Brúðkaupsferð okkar hjóna var
farin í Öxarfjörð og á hveiju sumri
í a.m.k. 15 ár fórum við þangað.
Alltaf var reynt að vera þar yfir
heyskapartímann en veðurguðirnir
sáu stundum til þess að það stóðst
ekki. Baldur og Gunna byijuðu
raunar að ala Jón Gest son okkar
upp þegar hann var 4ra mánaða
gamall og frá því hann var 6 ára
hefur hann verið þar á hveiju
sumri fram til 18 ára aldurs. Frá
fyrstu tíð sýndi Baldur honum ein-
staka nærgætni og seinna þegar
Freyja systir hans fór að vera hjá
Baldri eftir að hann veiktist áttu
þau systkinin marga ánægjulega
daga á Landi hjá Gunnu og Baldri.
Baldur var glettinn og átti til
að stríða. Ég veit að Gunna man
þegar við Oli komum heim með
hann eftir að sprakk á jeppanum.
Sá hló nú þegar hann sá svipinn
á henni og sá að leikurinn hafði
heppnast. (Þetta skilur enginn
nema Gunna.) Þó Baldur væri
mikill sjúklingur undanfarin ár
stýrði hann búinu með Hermanni
og fylgdist vel með á öllum víg-
stöðvum hvort sem það var sauð-
burður, heyskapur eða göngur og
réttir. Þeir bræður nutu líka dyggi-
Iegrar aðstoðar ýmissa er áður
höfðu dvalið á Vestara-Landi
lengri eða skemmri tíma svo og
nágranna að ógleymdri aðstoð
Freyju, Lalla, barnabarnanna og
Önnu frænku.
Allir þeir sem kynntust Baldri
vissu að hann var mikill söngmað-
ur. Hann hafði góða tenórrödd og
söng bæði í blönduðum kór og
karlakór. Hann hafði yndi af að
syngja og hlusta á söng og hér
áður fyrr tókum við oft lagið. Með
þessum orðum vil ég fyrir hönd
fjölskyldu minnar, systkina minna,
maka þeirra og barna þakka
Baldri samfylgdina.
Elsku Gunna, Freyja, Lalli,
Baldur, Guðrún Elva og Hermann,
við biðjum Guð að gefa ykkur
styrk í sorginni.
Margrét F. Sigurðardóttir.