Morgunblaðið - 15.02.1992, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 15. PEBRÚAR 1992
Minning:
Vigfús Eiríksson,
Egilsstöðum
Fæddur 20. júlí 1914
Dáinn 8. febrúar 1992
Sumir samferðamenn okkar
verða óneitanlega minnisstæðari
en aðrir. Oft eru það hinir ihyglu
og ákveðnu menn í trúrri staðfestu
sinni, sem með hjóðlátri hógværð
sinni orka á mann svo sterkt að
saman fer sönn hlýja og einlæg
virðing. Einn þessara ágætu
manna hefur nú kvatt okkur og
honum skulu helguð nokkur
kveðjuorð að skilnaði.
Sá sem af einhveijum óútskýr-
anlegum orsökum velst til forystu
í þjóðmálum þarf fyrst og síðast
á góðu jarðsambandi að halda, að
eija akurinn heima, að rækta vin-
áttusambönd sem víðast, að kunna
að hlusta á raddir þeirra sem holl
ráð gefa, þó þeim fylgi gagnrýnin
skoðun eða einmitt þess vegna.
Það var gott að eiga Vigfús Eiríks-
son að, fínna þessa einlægu vin-
semd, fínna þessa heilsteyptu lífs-
skoðun, kreddulausa en ákveðna,
fínna næmi hans á viðbrögð fólks
við því sem var að gerast á vett-
vangi gamfélagsins hveiju sinni.
Við höfðum ekki þekkst lengi
er hann fór að minna mig á sveit-
ina sína, Hróarstunguna, sem
margan sósíalistann hefði fóstrað,
gerði mér glögga grein fyrir
mannlífi og helztu hræringum og
bað mig sjálfan kynna mér af eig-
in raun. í Hróarstungu fór ég fyrst
í fylgd Vigfúsar og fleiri urðu þær
ferðir og allar ánægjulegar, ekki
sízt vegna samfylgdar hans, sakir
þess hve vinátta gamalla granna
stóð greinilega föstum fótum. Það
var mikið lán að mega eiga hann
að förunaut, fá skýra leiðsögn
hans og margháttaðan frÓðleik
um sveitina og söguna, um menn
og málefni.
Ferðirnar með honum Vigfúsi
eru mér einhveijar þær minnis-
stæðustu af hinum fjölmörgu er
famar voru. Það var í raun fylgd
manna eins og hans sem auðgaði
tilveru manns umfram flest annað.
Vigfús var sannur sonur sinnar
sveitar, þó atvikin yllu því að hann
yrði að yfirgefa hana fyrr en
skyldi. Þangað leitaði hugurinn
greinilega, þar voru rætur hins
natna og nostursama bónda, sem
átti sér ágæta búskaparsögu og
hefði viljað una við ræktunarstörf-
in, við búsmalann betur og leng-
ur. Við bundumst ekki sízt böndum
í sameiginlegum áhuga fyrir öllu
því er sveitin býr börnum sínum.
Vigfús Eiríksson var greindur
maður og vel lesinn, kunni skil á
mörgu því sem lærdómsmenn
mættu öfundast af. Hann var
ævinlega tilbúinn til hverra þeirra
verka, er gátu gert hreyfíngunni
gagn, dijúgur áróðursmaður í
hæglátri rökvísi sinni. En umfram
allt var í návist hans notalegt að
una, finna þessa traustu skapgerð,
fínna trúmennsku eljuseminnar,
fínna þessa yljandi hlýju sem um-
vafði mann, fínna að hann átti
maður alltaf að í raun og sann-
leika.
Ég rek ekki lífssögu Vigfúsar,
en fæddur var hann 20. júlí 1914
að Hallfreðarstöðum í Hróarst-
ungu, sonur hjónanna Halldóru
Sigurðardóttur frá Mýrum í
Austur-Skaftafellssýslu og Eiríks
Sæmundarsonar, sem einnig var
austur-skaft-
fellskrar ættar.
Þar elst Vigfús upp og fer svo
að búa þar 1938 og býr þar ásamt
konu sinni Sigríði Jónsdóttur frá
Litla-Steinsvaði allt til ársins
1963, er þau flytja í Egilsstaði.
Þar stundaði Vigfús svo hin
ýmsu störf s.s. heilsa hans frekast
leyfði, iðjumaður ágætur og vel
verki farinn. Kjördóttir þeirra
hjóna er Gyða, sem er skrifstofu-
stjóri Verkalýðsfélags Fljótsdals-
héraðs.
Lífssaga er liðin og ekki annað
nú en að færa alúðarþakkir fyrir
alla vinsemdina og tryggðina, sem
aldrei bar minnsta skugga á.
Þau gerast áleitin orð meistar-
ans frá Nazaret á þessari kveðju-
stund: Sælir eru hógværir, því
þeir munu landið erfa. Hógværð
og festa fóru saman ásamt ein-
lægninni hjá Vigfúsi vini mínum
og víst er þakkarefni ærið að hafa
mátt eiga hann að.
Ég sendi konu hans og dóttur
og öðrum aðstandendum einlægar
samúðarkveðjur.
Ég geymi minninguna um
fylgdarmanninn góða og gjöfula,
sem gaf mér á svo margan veg
vissa hlutdeild í sveitinni sinni. Það
stafar ljósgeislum björtum frá
ljúfri minningu Vigfúsar Eiríks-
sonar.
Helgi Seljan.
Faðir okkar, + GESTUR JÓHANNESSON,
áðurtil heimilis
á Reynivöllum 2, Akureyri,
lést á dvalarheimilinu Hlíð, Akureyri, 13. febrúar.
Börn hins látna.
+
Hjartkær systir mín,
ÁSLAUG ODDSDÓTTIR,
Merkigerði 8,
Akranesi,
andaðist í Sjúkrahúsi Akraness föstudaginn 14. febrúar.
Þórunn Oddsdóttir
og aðrir aðstandendur.
Bróðir minn, faðir okkar, tengdafaðír og afi,
GUÐMUNDUR GUNNARSSON,
Hátúni 10,
Reykjavík,
lést 24. janúar síðastliðinn.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Fyrir hönd aðstandenda,
Lára Gunnarsdóttir,
Olga Guðmundsdóttir,
Gunnvör Ásta Guðmundsdóttir.
+
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi,
BJÖRN JÓNSSON
fyrrverandi lögregluþjónn
frá Haukagili,
lést í Landspítalanum þann 13. febrúar.
Kristín Bjarnadóttir,
Jón Haukur Björnsson, Ágústa Egilsdóttir,
Brynhildur Björnsdóttir, Bergsteinn Vigfússon,
Hjördis Björnsdóttir, Jónas S. Hrólfsson,
Unnur Hlín Guðmundsdóttir,
Bjarni H. Guðmundsson, María Þorgrímsdóttir,
Ögmundur H. Guðmundsson, Kristín Jónsdóttir,
Guðmundur Hlynur Guðmundsson, Álfheiður Guðjónsdóttir
og barnabörn.
+
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
LÁRUS JÓN GUÐMUNDSSON
fyrrum póstmaður í Hafnarfirði,
verður jarðsunginn frá Fríkirkjunni í Hafnarfirði þriðjudaginn
18. febrúar kl. 15.
Ásta G. Lárusdóttir, Eyjólfur Einarsson,
Guðmundur Lárusson, Unnur Einarsdóttir,
Guðrún Lárusdóttir, Jóhannes Jónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Minning:
Sigurður Jónsson
innheimtumaður
Sigurður Jónsson, Hátúni 10B,
Reykjavík, lést þann 7. febrúar
sl., 83 ára að aldri. Hann var
starfsmaður Rafmagnsveitu
Reykjavíkur um margra ára skeið.
Sigurður var fæddur 15. mars
1908 á Seyðisfírði. Foreldrar hans
voru hjónin Jóna Bjarnadóttir
(1879-1962) frá Gesthúsum í Bess-
astaðahreppi og Jón Stefánsson
(1881-1931) frá Reykjavík. Þau
bjuggu á Seyðisfírði allan sinn
búskap. Systir Sigurðar, Hildur
Sigríður Gróa, sem bjó á Akra-
nesi, lést í desember síðastliðinn.
Sigurður fluttist til Reykjavíkur
um 1930 og vann þar æ síðan. í
rúman áratug vann hann hjá Öl-
gerð Egils Skallagrímssonar, en
réðst til starfa hjá Rafmagnsveitu
Reykjavíkur 1943. Þar vann hann
í rúm 30 ár, lengst sem innheimtu-
maður.
Um fermingu kynntist ég fyrst
Sigga frænda, þegar móðir hans,
Jóna afasystir mín, fluttist frá
Seyðisfirði 1938 og bjó þá um skeið
í Skeijafírði. Með henni kom upp-
eldissystir Sigga, Hildur Jóna Ket-
ilsdóttir, sem Jóna hafði tekið í
fóstur ársgamla, eftir að Hildur
missti föður sinn, Ketil Bjamason,
bróður Jónu. Hildur fluttist til
Bandaríkjanna 1944 og hefur átt
þar heima síðan.
Mér finnst líklegt að Jóna hafí
valið heimili sínu stað í Skeijafírði
vegna nágrennis við mágkonu sína
og frænku Stefaníu Stefánsdóttur,
sem var seinni kona Einars Mar-
kússonar ríkisféhirðis og bjó við
Baugsveg.næst Vogi, húsi foreldra
minna.
Foreldrar Sigga voru systkina-
böm. Jóna móðir hans var dóttir
Sigríðar Jónsdóttur konu Bjarna
Steingrímssonar útvegsbónda í
Gestshúsum. En Jón faðir hans var
sonur Bóthildar systur Sigríðar.
Hún var kona Stefáns Sigurðsson-
ar bónda á Brimnesi við Seyðis-
fjörð.
Siggi var einhleypur og hélt
heimili lengst af með móður sinni,
en bjó síðan einn. Þegar heilsu
Jónu móður hans hafði hrakað,
dvaldist hún síðustu æviárin í góðri
umönnun hjá Hildi dóttur sinni á
Akranesi.
Síðustu ár ævinnar bjó hann í
góðri íbúð í húsi Öryrkjaband-
alagsins í Hátúni 10B. Nokkrum
vikum fyrir andlát, hafði heilsu
hans hrakað svo, að hann varð að
flytjast á Öldrunardeild Landspít-
alans í sama húsi, þar sem hann
naut góðrar hjúkrunar.
Siggi líktist mömmu sinni Jónu
í því að vera geðgóður og líflegur
í viðmóti. Hann var ættrækinn og
hélt sérstaklega lifandi minningum
um ættmenn okkar, sem tengdust
Skógarkoti í Þingvallasveit.
Þótt leiðir okkar Sigga lægju
ekki saman fannst fljótt fyrir
vinarþeli og ættartryggð, þegar við
hittumst og gátum rabbað saman
smástund. Um árabil kom hann
sem starfsmaður Rafmagnsveit-
unnar til að lesa á rafmælinn heima
og þáði þá oft kaffísopa og fékk
fréttir af uppvaxandi frændfólki
sínu. Það var honum til mikillar
gleði og sú gleði var kannski enn
meiri og dýpri vegna þess, að hans
kynslóð, sem gat ekki látið æsku-
drauma sína um menntun og störf
rætast í þrengingum kreppuár-
anna, sá þessa sömu drauma ræt-
ast hjá mörgu æskufólki okkar
tíma.
Fyrir mörgum árum magnaði
Sigga upp ættarstolt mitt með því
að færa mér ágæta minningar-
grein um langafa sinn Jón
Kristjánsson hreppstjóra í Skógar-
Fæddur 2. júní 1917
Dáinn 9. febrúar 1992
koti eftir séra Jens Pálsson, sem
var meðal framfarasinnuðustu ís-
lendingum á sinni tíð. Ekki löngu
síðar bað hann mig um að varð-
veita silfurnælu, sem var ættar-
gripur frá Skógarkoti, sem hann
hafði fengið til varðveislu frá móð-
ur sinni. Ég er honum þakklátur
fyrir að hafa með þessum og ýms-
um öðrum hætti styrkt tengslin
við ætt okkar og sveit.
Um leið og ég kveð þennan
frænda minn í hinsta sinn, vil ég
færa sameiginlegum frænda okk-
ar, Páli Þórðarsyni, og konu hans,
Rakel Bjömsdóttur, kærar þakkir
fyrir langa vináttu og ræktarsemi
við Sigga, fram til æviloka.
Við Erla sendum ættingjum og
vinum samúðarkveðjur.
Ólafur Jensson.
Kveðja frá börnum og
barnabörnum
Vors herra Jesú vemdin blíð
veri með oss á hverri tíð.
Guð huggi þá, sem hryggðin slær,
hvort þeir em fjær eða nær,
kristnina efli og auki við,
yfirvöldunum sendi lið,
hann gefi oss öllum himnafrið.
(Sálm. Ól. Jónsson.)
Astarfaðir himinhæða,
heyr þú barna þinna kvak,
enn í dag og alla daga,
í þinn náðarfaðm mig tak.
Anda þinn lát æ mér stjóma,
auðsveipan ger hug
og á þinnar elsku vegum
inn mig leið í himinn þinn.
(Steingr. Thors.)
Hjörleifur Gústafs-
son - Kveðja