Morgunblaðið - 08.07.1992, Qupperneq 30

30
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 8. JÚLÍ 1992
Erla Guðrún Gests-
dóttír — Minning
Okkur langar til að minnast Erlu
í örfáum orðum og þakka þau ár sem
við áttum samleið með henni.
Við kynntumst Erlu fyrir átta
árum er Steinunn dóttir hennar
bankaði uppá hjá okkur og bað um
að fá að passa dóttur okkar, nokkr-
um mánuðum síðar fór ég svo að
vinna hjá Erlu á Smáralundi. Fljót-
lega átti fjölskyldan á Þúfubarðinu
hug og hjarta Gyðu Hrundar dóttur
okkar. Hún var ekki há í loftinu
þegar hún trítlaði til þeirra og átti
"fcar fasta heimsóknardaga sem hún
hlakkaði ákaft til og alltaf var tekið
á móti henni eins og prinsessu, snú-
ist í kringum hana og gefið sér tíma
til að spjalla við hana. Og aldrei leið
afmælisdagurinn hennar án þess að
Erla kæmi með pakka og þæði kaffi
og kökur. Og þegar bræðurnir fædd-
ust var nóg pláss í hjarta Erlu fyrir
þá líka.
Það er erfitt fyrir níu ára telpu-
kom að skilja tilveruna og dauðann
og ganga gegnum sáran harm með
stuttu millibili, fyrst fyrir tæpu ári
þegar elsku afi dó og svo núna Erla
sem var henni sem besta amma.
Ég vann með Erlu um nokkurra
ára skeið og það voru góð ár. Hún
var ákaflega lífsglöð og fjölhæf
manneskja, það var sama hvað var
uppi á teningnum alltaf datt okkur
í hug að Erla gæti bjargað málunum
og það gerði hún með sóma.
Elsku Ármann, Deddi og Ásta,
Steinunn og Alfa Karítas, Hemmi,
Gestur og Jóna, megi góður Guð
styrkja ykkur í sorginni. Missirinn
er mikill og söknuðurinn sár, en
minningin um Erlu okkar lifir um
ókomin ár.
Far þú í friði,
* friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljðta skalt.
(V. Briem.)
Didda, Valdi, Gyða Hrund,
Ævar og Siggi Óli.
Þetta ár reyndist öðruvísi en flest
önnur — það voraði aldrei — leið
framhjá. ískaldar vetrartungur
teygðu hramma sína fram yfir Jóns-
messu. Skammdegismyrkrið grúfði
yfir — sumarblómin enn í dvala og
ekki útsjéð hvort þau ná þeirri birtu
-og yl að springa út. í hugum okkar
voraði ekki heldur — þar grúfði djúpt
sálarmyrkur. Vinkona okkar var að
beijast við hinn miskunnarlausa víti-
seld, sem engu þyrmir. í þeirri glímu
er ekki spurt að leiksiokum aðeins
hvenær og hvers vegna. Þetta er svo
sorglega ósanngjarnt. Engar heitar
bænir, auður né mannviska ná að
slökkva þann eld.
Erla var óvenju falleg og vel gerð
kona, full af lífi og söng. Það var
bjartur geislabaugur í kring um hana
sem lýsti upp umhverfíð, hvar sem
hún kom. Það gera aðeins þeir, sem
búa yfír djúpri, einlægri tilfinninga-
gleði og lífshamingju. Og svo sann-
arlega var hún hamingjusöm kona.
Hún var einkadóttir þekktra heiðurs-
hjóna í Hafnarfirði, hlaut í arfleifð
mannkosti þeirra beggja. Og þeir
komu fljótt í ljós. Hún var hrókur
alls fagnaðar hvar sem hún kom.
Hún lærði fóstrunám og vann sig
fljótt upp í forstöðukonustarf. Börn-
in hændust einstaklega að henni,
hún talaði þeirra mál og spilaði og
söng svo beðið var eftir hveijum
degi. Það vakti athygli hve vel henni
hélst á starfsfólki, enginn stjórnun-
arhroki, hún var ein af þeim, en all-
ir báru þó mikinn hlýhug til hennar
og virðingu. í dag er allt þetta, börn-
um hennar mörgu og starfsfólki,
aðeins minning. Við hjónin kynnt-
umst Erlu og Ármanni í JC-hreyfíng-
unni. Við urðum fljótt ekki aðeins
félagar og vinir heldur ævilangir
heimilisvinir. Við fórum út að borða
saman, sennilega á alla þá staði sem
til eru að reyna nýja sælkerarétti,
það átti vel við okkur. Þegar eitt-
hvert okkar kom frá útlöndum þá
keyptum við ávallt eitthvað það góð-
gæti, sem ekki fékkst hér heima og
þá var slegið upp veislu sem stóð
langt frameftir.
Nú aðeins hlýjar minningar.
Á hveijum vetri komum við reglu-
lega saman til að spila kana, ekki
til að spila eingöngu heldur til að
hittast, hlægja og skemmta okkur.
Það voru ljúf vinarkvöld.
Nú aðeins fjarlægar minningar.
Við fórum í ferðalög saman bæði
innanlands og í sumarhús til Dan-
merkur. Slík ferðalög reyna á mann-
kosti og vináttu og styrkja, þegar
hún er sönn. Nú aðeins geymt í
minningunni.
Jólakortin okkar voru mjög sér-
stök. Þar voru engar hefðbundnar
venjur viðhafðar. Báðar fjölskyld-
umar biðu eftir þeirri stundu þegar
þau kort voru Iesin. Þá sást strax á
umslögunum hvaðan þau voru. Það
fór ekkert á milli mála.
Nú aðeins gleðileg, hátíðleg minn-
ing.
Við vorum miklir gárungar og
göntuðumst mikið saman. Oft rifj-
uðum við upp og hlógum að því
þegar þau komu eitt sinn með börn-
um sínum úr sumarhúsi í Hollandi
og ég hringdi til þeirra, breytti rödd-
inni og sagðist vera frá ferðaskrif-
stofunni, sem þau fóru með. Það
væri út af handklæðunum, sem þau
hefðu tekið úr húsinu. Dóttir þeirra
svaraði og kallaði í mömmu sína og
sagði að það væri maður í símanum
út af einhveijum handklæðum, sem
þau hefðu stolið í Hollandi. Þá heyrð-
ist úr eldhúsinu einhveijir þeir mestu
skruðningar og hávaði, sem ég hef
nokkru sinni heyrt. Hún þreif upp
símann og lét mig nú aldeilis heyra
það að þau hefðu engum handklæð-
um stolið né neinu öðru í lífínu og
margt annað, sem þessi ferðaskrif-
stofumaður fékk að heyra. Ég hlust-
aði hjóður á og sagði svo, þegar allt
var garð gengið, með minni silki-
mjúku röddu: Sæl elskan og velkom-
in heim! Eftir dágóða stund sagði
hún: Oh, ert þetta þú helv. þitt! Þetta
samtal entist okkur í mörg ár sem
skemmtiefni og alltaf hlógum við
jafnmikið að því. Við vorum bara
svona.
Nú aðeins minningin um góðan
vin.
Erla söng einstaklega vel, hafði
góða rödd og næmt eyra. Hún söng
í mörgum kórum, sérstaklega söng
hún og starfaði mikið og vel með
kór Víðistaðakirkju. Þar, eins og
annars staðar, eignaðist hún marga
góða vini, sem nú sakna hennar
sárt. Á kórferðalagi fyrir rúmu ári
síðan, er þau fóru til Norðurlanda,
þá hringdi Erla til okkar í Kópavog-
inn og er Rósa tók upp símann, þá
glumdi afmælissöngurinn, marg-
raddaður frá hluta af kirkjukórnum.
Afmælisdögum vina sinna gleymdi
hún ekki.
Óvenjuleg og mjög gleðileg minn-
ing.
Þegar Erla kom til okkar í heim-
sókn þá gaf hún syni okkar, sem
nú er 7 ára, oftast pakka. Hún var
hans besta vinkona eins og hún varð
hjá öllum þeim bömum, sem hún
þekkti. Þegar við sögðum honum frá
því að nú væri Erla vinkona hans
dáin, þá kom í saklaus barnsaugun
djúp þögul sorgar, sem aðeins böm
geta endurspeglað með einlægni
sinni í djúpu barnslegu sakleysi.
Ekkert orð. Minninguna um Erlu
mun hann geyma ævinlega.
Heimilislífinu hjá Erlu og Ár-
manni verður ekki með orðum lýst.
Sú vinátta og hlýja gestrisni, sem
einkenndi þau bæði og umlukti heim-
ili þeirra dró til sín enda áttu þau
óvenju marga góða vini. í dag erum
við öll í sárum.
Gleðilegar minningar munu eyða
sorg okkar.
Fjölskyldulíf þeirra var einnig
mikil fyrirmynd. Ást og einlæg vin-
átta á milli þeirra hjóna einkenndi
þau, hvar sem þau voru. Barnalán
þeirra er mikið. Þau eignuðust þijú
böm: Elstur er Jón Gestur, sem nú
býr með unnustu sinni, Ástu B. Ing-
ólfsdóttur. Næst er Steinunn, sem
gaf mömmu sinni lítið ömmubam,
sem heitir Alfa Karitas og yngsta
barn þeirra er Hermann. Mikil
mannkostaböm, sem hlotið hafa
gott uppeldi og bera foreldrum sín-
um gott vitni.
Minningin, sem þau öll eiga mun
síðar breyta sorg þeirra í hamingju
og gleði.
Litla barnabarnið, Alfa Karitas,
var hennar síðasta gleði í þessu lífí.
Aldrei hef ég séð stoltari ömmu.
Þegar Erla kom til okkar í síðasta
sinn í Kópavoginn, þá var Alfa með.
Erla lá upp í sófa, krosslagði fætur
um bamið, hélt í hendur þess og
saman rem þær og sungu. Það var
undurfögur sjón. Ég vildi að öll böm
ættu slíka ömmmu. Minning sem
mun aldrei gleymast.
Ekki má gleyma öldmðum for-
eldmm, sem tóku af einlægni og von
þátt í dauðastríði einkadóttur þeirra.
Það líf, sem þau fæddu í þennan
heim, ólu upp, komu til vits og ára
og skiluðu til þjóðfélagsins og mann-
lífsins, fjaraði út á vökustundum
þeirra. Sjálf lífsgjöfin. Það er ekki
erfitt að ímynda sér um hvað þessi
heiðurhjón, Jóna Guðmundsdóttir og
Gestur Gamalíasson hugsa um í sín-
um þöglu hvíldarstundum.
Þau eru hetjur.
Um leið og hinir miskunnarlausu
vítiseldar höfðu fullunnið sitt ógæfu-
verk, þá urðu straumhvörf og veðra-
skil. Hinn mikli höfuðsmiður himins
og jarðar svipti heldimmum þoku-
bakka til hliðar, sólin bræddi í burtu
ískaldar vetrartungur og geislar
hennar eyddu skammdegismyrkrinu.
Það birti í lofti og á láði.
Gleðilegar minningar streymdu
fram.
Hver veit nema sumarblómin
springi út, þrátt fyrir allt.
Reynir, Rósa og börnin.
„Þú skalt ekki hryggjast, þegar þú skilur
við vin þinn, því að það sem þér þykir vænst
um í fari hans, getur orðið þér ljósara í fjar-
veru hans, eins og fjallgöngumaðurinn sér
fjallið best af sléttunni."
(Spámaðurinn - Kahlil Gibran).
Þetta er í huga okkar og minning-
amar hrannast upp. í dag þegar við
kveðjum Erlu okkar, sem látin er
svo langt, langt um aldur fram. Það
er svo skrítið að þurfa að halda
áfram starfinu á Smáralundi án
hennar. Þessa síðustu mánuði eftir
að hún veiktist, hefðum við heíst
viljað stoppa tímann, svo höfum við
saknað Érlu og átt erfitt með að
halda áfram án hennar. Við höfum
beðið hennar, „foringjans" okkar.
Erla var ekki bara leikskólastjóri,
hún var eins og sagt er: „alt muligt
mand“, hún var liðtæk í svo mörgu.
Þyrfti að bora í vegg, losa stíflu,
skipta um dekk, það framkvæmdi
hún. Ómissandi var hún við slátur-
gerðina og svona mætti áfram telja.
Oft var glatt á hjalla í Smára-
lundi, ekki síst á stundum eins og á
sumargleðinni og var Erla þar hrók-
ur alls fagnaðar. Það sem henni
ekki datt í hug til skemmtunar. Eitt
sinn kom hún með gömlu „Glaum-
bæjarkjólana" sína og hélt smá
tískusýningu og lét sér í léttu rúmi
liggja þó rennilásamir færu nú ekki
alveg upp í hálsinn að aftan.
Erla hafði að hefð að útbúa jóla-
gjafir fyrir hveija og eina starfs-
stúlku og ekki skorti hana hug-
myndaflugið þar fremur en í öðm.
Alltaf var gott að leita til Erlu, hvort
sem var með einkamál eða annað.
Hún virtist alltaf hafa ráð við öllu.
Með léttleika sínum og kímni var
eins og hún gæti eytt hvers kyns
vanda sem upp kom, eða það að
andrúmsloftið var einhvem veginn
aldrei þvingað þar sem hún fór.
Svona var Erla einfaldlega.
Eitt barnið kom eitt sinn að henni
þar sem hún lá og svaf í hádeginu.
Drengnum verður svo brugðið að
hann hleypur til baka kallandi: „uss,
uss, foringinn sefur, foringinn sef-
ur“. Eftir þetta notaði Erla þá nafn-
gift oft og undirritaði hinar ýmsu
tilkynningar til starfsfólksins, „for-
inginn".
Sl. vor þegar við fómm með leik-
skólabömin í hina hefðbundnu
sveitaferð, höfðu bömin orð á því,
að við gætum eiginlega ekki farið
því Erla væri ekki komin með gítar-
inn. Hver á þá að spila? Hver á að
segja okkur, hvað við eigum að
syngja, voru spumingar sem við
fengum. Eins var þegar við fórum
5. maí sl. í skrúðgöngu niður í bæ
ásamt öðmm leikskólabörnum, til
þess að fagna vorinu, þá dokuðu
börnin við og spurðu hvenær Erla
kæmi, því hún ætti alltaf að vera
með þegar við væmm að syngja ein-
hvers staðar. Svona er Erla í minn-
ingu barnanna, káti og hressi foring-
t
í
Ástkær eiginkona mín og móðir okkar,
JÓHANNA JENSEN
frá EskifirAi,
lést mánudaginn 6. júlí.
Hannes Gamalíelsson,
Sólveig Hannesdóttir,
Jón Þór Hannesson.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
VALGERÐUR HANNESDÓTTIR
frá Efri-Múla,
sem andaðist 2. júlf, verður jarðsungin frá Staðarhólskirkju laugar-
daginn 11. júlí kl. 14.00.
Hanna Kristjánsdóttir,
Halldóra Kristjánsdóttir,
Jarþrúður Kristjánsdóttir,
Ester Kristjánsdóttir,
Elsa Kristjánsdóttir,
Birgir Kristjánsson,
Þór Kristinsson,
Hannes Alfonsson,
Jóhann Sæmundsson,
Guðmundur Jónsson,
Aðalsteinn Guðjónsson,
Friðborg Gísladóttir,
Bjarni Sigurðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
inn, syngjandi og spilandi á gítar.
Þegar Erla hafði kvatt okkur í hinsta
sinn, sögðu börnin að núna væri
Erla engill, sem svifi um hjá Guði.
„Hún er ekki lengur veik, nú líður
henni vel“, sögðu þau.
Elsku Ármann og fjölskylda, Jóna
og Gestur, við sendum ykkur innileg-
ustu samúðarkveðjur.
„Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá hug
þinn, og þú munt sjá að þú grætur vegna
þess, sem var gleði þín.“
(Spámaðurinn, Kahlil Gibran.)
Við samstarfsfólk hennar á leik-
skólanum Smáralundi þökkum Erlu
okkar allar stundir sem við höfum
átt með henni og biðjum henni vel-
farnaðar í hennar nýju heimkynnum.
Samstarfsfólkið Smáralundi.
Að hryggjast og gleðjast
hér um fáa daga
að heilsast og kveðjast
það er lífsins saga.
(Páll J. Árdal)
Þegar við kveðjum góða vinkonu
er margs að minnast. Ekki áttum
við von á að dagarnir yrðu svona
fáir og að kveðjustundin kæmi svona
fljótt, en ekki þýðir að deila við dóm-
arann.
Sumar okkar kynntust Erlu í
barnaskóla, aðrar í Flensborg eða
síðar. Við erum búnar að vera sam-
an í saumaklúbb í 24 ár þó okkur
finnist það ótrúlegt. Tíminn flýgur
svo áfram. Maður mætti oftar
staldra við og njóta stundarinnar
betur meðan hún varir. En svona
er víst lífsins saga „að heilsast og
kveðjast“.
Við minnumst Erlu með gítarinn
syngjandi, að skemmta sjálfri sér
og öðrum, hrókur alls fagnaðar. Hún
var sérstaklega félagslynd og hafði
gaman af samskiptum við annað
fólk. Hún var raunar alltaf að hugsa
um aðra og gleymdi þá kannski
sjálfri sér.
Við minnumst hennar með pijón-
ana, gjarnan að pijóna litla flík á
lítinn vin en þá átti hún ótrúlega
marga og góða, sem og vini af stærri
gerðinni.
Börn voru hennar h'f og yndi og
sennilega aðaláhugamál frá blautu
barnsbeini, enda fór hún í Fóstru-
skólann að loknu gagnfræðaprófi frá
FlenSborg og lauk þaðan prófi sem
fóstra og vann alla tíð við það, síð-
ast sem forstöðukona á Smáralundi.
Erla fæddist í Hafnarfirði 22.
okt. 1948. Hún var einkadóttir hjón-
anna Jónu Guðmundsdóttur og Gests
Gamalíelssonar. Hún ólst upp í
Hafnarfirði og bjó þar alla tið. Vor-
ið 1969 giftist hún Ármanni Eiríks-
syni, þau eignuðust þijú börn, Jón
Gest, unnusta hans er Ásta Birna
Ingólfsdóttir. Steinunni Eir og Her-
mann. Steinunn á litla stúlku sem
heitir Alfa Karítas Stefánsdóttir og
er sex mánaða gömul.
Við kveðjum Erlu með þökk fyrir
þennan alltof stutta tíma sem við
höfðum hana hjá okkur.
Við sendum fjölskyldu hennar og
foreldrum okkar dýpstu samúðar-
kveðjur. Við biðjum þeim guðs bless-
unar.
Sigga, Ella, Magga, Dóra,
Gugga og Árný.
Það var í ágústmánuði sl. sem
undirrituð kom til starfa sem leik-
skólafulltrúi hjá Hafnarfjarðarbæ.
Þar sem ég hafði aldrei áður starfað
hjá leikskólum í Hafnarfirði var eitt
fyrsta verkefnið að fara í heimsókn-
ir út í leikskólana. Sá fyrsti sem var
heimsóttur var Smáralundur, en
leikskólastjóri þar var Erla Gests-
dóttir sem við kveðjum í dag, langt
um aldur fram.
Saga leikskólanna í Hafnarfirði
er ekki löng ef frá eru taldir Hörðu-
vellir sem verkakvennafélagið Fram-
tíðin rekur. Þar hóf Erla sinn starfs-
feril 16 ára gömul. Síðar lá leiðin í
Fóstruskóla Sumargjafar þaðan sem
hún útskrifaðist vorið ’68.
Erla hafði starfað sem fóstra og
leikskólastjóri í rúma tvo áratugi í
Hafnarfírði, síðasta áratuginn í leik-
skólanum Smáralundi, sem leik-
skólastjóri. Hún var því öllum hnút-
um kunnug. Ég leitaði til hennar og
hún gaf mér mörg góð ráð.