Morgunblaðið - 08.07.1992, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 8. JÚLÍ 1992
31
Þegar ég á fyrsta leikskólastjóra-
fundi varpaði fram þeirri spurningu
hver vildi skrifa fundargerð í nýja
bók sagði Erla „Það skal ég gera,
þá er því lokið.“ Þannig kom hún
mér fyrir sjónir, ákveðin í fasi og
einbeitt.
Erla hafði starfað lengi að leik-
skólamálum eins og áður hefur kom-
ið fram og þeir sem hafa starfað
með henni þessi ár hafa lýst henni
sem kátri og skemmtilegri konu.
Hún var góð fóstra og hafði fylgst
með þróun mála í Hafnarfirði í lang-
an tíma. Leikskólastjórar báru til
hennar fyllsta traust og ef éinhver
vafaspurning kom upp heyrðist
gjarnan þessi setning „spurðu Erlu“.
I gegnum árin þegar starfshópar
voru myndaðir til að marka stefnu
leikskólanna var Erla ávallt valin til
starfa.
Þetta segir mikið til um það hvaða
hug starfsfólk á leikskólunum bar
til þessarar konu.
Starfsfólk leikskólanna sendir
þakkir og kveðjur og mun hennar
ætíð verða minnst sem einnar af
frumkvöðlum sem ruddu brautina í
sögu leikskólanna í Hafnarfirði. Það
eru því mörg börnin og margir for-
eldrarnir sem í dag hugsa með hlý-
hug og söknuði til Erlu.
Kynni mín af henni voru stutt en
góð. Nú þegar ég kveð hana má
segja að hún eigi vel við vísan:
Að hryggjast og gleðjast
hér um fáa daga,
að heilsast og kveðjast
það er lífsins saga.
(,PJ. Árdal)
Eiginmanni, börnum, barnabarni
og öldruðum foreldrum eru sendar
samúðarkveðjur. Erlu þökkum við
samfylgdina. Blessuð sé minning
hennar.
F.h. leikskólanna,
Sigurlaug Einarsdóttir.
í dag verður kvödd hinstu kveðju
elskuleg móðir mín, Erla Guðrún
Gestsdóttir. Það er sannarlega erfitt
að sætta sig við að hún mamma sé
ekki lengur á meðal okkar. Þessi
glaðværa og hæfileikaríka kona sem
stóð sig svo vel í öllu sem hún tók
sér fyrir hendur. Nú sé ég hana fyr-
ir mér þar sem hún situr hjá Guði
í stórum vinahóp og spilar á gítarinn
sinn og slær á létta strengi. Engin
kona jafnaðist á við mömmu, þess
vegna situr maður eftir og spyr sjálf-
an sig spurninga sem erfitt er að
fá svör við. Af hveiju var hún tekin
frá okkur, af hveiju hún mamma
sem öllum gerði lífið svo létt og var
alltaf innan seilingar ef eitthvað
bjátaði á. Ég gleymi því aldrei er
ég varð fyrir bíl aðeins 6 ára göm-
ul, þar sem ég lá daginn eftir í sófan-
um heima á Hjallabraut og grét af
vanlíðan. Þá kom mamma, tók í
höndina á mér og sagði. „Mikið vildi
ég óska að þetta hefði verið ég en
ekki þú.“ Lengi á eftir hugsaði ég
um þessi orð og átti ósköp bágt með
að skilja af hveiju mamma vildi
verða fyrir bíl. An þess að bera það
upp við nokkurn, en ég skil það
núna og lýsir það hveiju bijóstgóð
og hlý mamma var. Börn voru henn-
ar líf og yndi og held ég að ekkert
hafi glatt hana eins mikið og þegar
dóttir mín kom í heiminn á jóladag
sl. Þá var hún stödd í Borgarspítal-
anum í Reykjavík mjög lasin en þráði
ekkert heitar en að vera mér og
Ölfu litlu við hlið, þremur dögum
síðar kom hún eins og öll veikindi
væru úr sögunni og var mér styrk
sem klettur fram að hinstu stundu.
Sama hversu lasin hún var hafði hún
alltaf styrk og þrek til að halda á
litla sólargeislanum sínum sem gerði
henni lífið svo létt. Þrátt fyrir mikil
veikindi voru baráttan og viljastyrk-
urinn alltaf efst á blaði en vegir
Guðs eru svo sannarlega órannsak-
anlegir en ég trúi því að mömmu
eigi eftir að líða betur hjá Guði, þar
sem hún á eftir að fylgjast með
fyrsta barnabarninu sínu u2190vaxa
og dafna og jafnframt trúi ég því
að Alfa litla eigi nú tryggan og
traustan verndarengil á himnum.
Þó svo missirinn sé mikill verður
minningin um mömmu alltaf til stað-
ar í hugum okkar allra sem fengum
að kynnast henni og bið ég góðan
Guð að geyma mömmu mína.
Steinunn Eir.
Stefán B. Péturs-
son — Kveðjuorð
Fæddur 11. febrúar 1940
Dáinn 15. júní 1992
Þegar ég fer að bijóta upp í
kafla minnngar úr lífssögu,verður
mér oft hugsað til ársins 1946, en
það ár finnst mér að mörgu leyti
verðskulda að nefna árið mitt. Þá
um vorið kom ég í fyrsta sinn til
Borgarness þeirra ára í atvinnu-
leit. Og hvílík viðbrigði fyrir sextán
ára ungling, alinn upp afskekktum
stað og fáum kunnugur utan systk-
inahóps. Þó var fljótlega tekið að
bergja á þeim lífsnautnabrunnum,
sem lengi var búið að láta sig
dreyma. Kynnast fólki á sama
aldri, hlusta á djassplötur og sögur
frá fjölmenninu, hernámsárunum
í Borgarnesi, reykja sígarettur og
kjafta yfir kaffi eða kók eða jafn-
vel öðrum drykkjum. Og að auki
fylgdi að tala um skyttirí og veiði-
ferðir. Meðal þeirra húsa sem ég
fyrst kom í var litla húsið hennar
Guðveigar Guðmundsdóttur í ofan-
verðum Klettshalla. Guðveig var
Fædd 7. desember 1906
Dáin 29. maí 1992
Hún elsku amma Gugga mín er
dáin. Ég mun aldrei gleyma þessari
góðu konu sem alltaf átti til pönnu-
kökur, piparkökur og kók þegar við
komum til hennar í Fannborgina,
alltaf vildi hún vera að gleðja alla
með einhveiju. Hún var þá búin að
fá berkla og fékk hún þá árið 1957
en komst yfir þá sem betur fór.
Stuttu seinna missti hún manninn
sinn, en hann fékk hjartaáfall árið
1963.
Eftir að hún var búin að búa í
Fannborginni í nokkur ár fluttist
hún í sjúkraskýlið á Þingeyri af
einhveijum veikindum. Ég held hún
hafi helst viljað fara til Þingeyrar
vegna þess að hún var búin að búa
þar mest megnis síðan hún var 14
ára, svo búa 3 böm hennar þar af
fædd 3. apríl 1885 og dó 10. febr-
úar 1950. Þessi heiðurskona bjó í
þessu litla húsi ásamt syni sínum
og dóttursyni og þarna kynntist
ég einnig fyrst dóttur hennar og
tengdasyni, þeim Jórunni Pálsdótt-
ur og Pétri Tómassyni verka-
manni, og svo syni þeirra Stefáni
Borgfjörð. Þetta fólk hefur svo
verið meðal vina okkar allar götur
síðan og enn þær kynslóðir sem
síðan hafa orðið til orðið góðvinir
okkar barna gegnum árin til þessa.
Ég kom svo -oft á heimili þeirra
Jóm og Péturs og með því þróað-
ist vinátta okkar Stebba sem stóð
um árabil. Þetta fólk hvarf svo út
úr tilverunni eitt og eitt og alltaf
hnykkti manni við og var svolítið
bitinn af samvisku um sinn þó um
seinan væri, yfir að hafa ekki rækt
betur þá skyldu að umgangast
meira þá, sem sýnt höfðu manni
vináttu. En á þessum áratugum
hef ég þó notið þess að eiga að
vini Stefán Borgfjörð Pétursson
og við höfum þrátt fyrir allt átt
6. Eftir að hún fluttist þangað hitt-
um við hana svo sjaldan, fómm
ekki nema svona einu sinni til tvisv-
ar á ári til Þingeyrar og vorum í
svona viku í einu. Þegar við komum
til hennar í skýlið var hún alltaf
með box á borðinu hjá sér fullt af
sælgæti og sagði kannski tvisvar
til þrisvar meðan við vorum í heim-
sókn hvem dag. „Fáið þið ykkur
nú úr boxinu", svo endaði heim-
sóknin á því að við gengum smá
spotta.
Enn einn góðan veðurdag varð
hún svo veik að hún var flutt á
sjúkrahúsið á ísafirði, eftir að hún
var búin að liggja þar í tæpar tvær
vikur sofnaði hún og vaknaði ekki
aftur.
Föstudaginn 29. maí fengum við
þau skilaboð að mamma ætti að
hringja í systur sína og var henni
þá sagt að hún amma Gugga mín
margar stundir saman góðar þó
um sinn hafi hlé á orðið. Kannski
má skjóta sér bak við það að ég
er orðinn roskinn og hef þó nokkra
fjölskyldu að umgangast en Stefán
var einhleypur. Þó er vert á kveðju-
stund að minnast margra góðra
stunda og síðast er hann heimsótti
mig fyrir rúmu ári og við höfðum
tækifæri að talast við næturlangt
svipað og oft áður.
Stefán gekk ekki til langskóla-
náms og hann fór heldur ekki til
sjós eins og margir jafnaldrar hans
á þeim árum. Eg held hann hafi
aldrei unnið annars staðar en í
Borgarnesi og múrverk og önnur
byggingavinna voru hans ævistarf
og hin seinni ár lauk hann námi i
trésmíði og vann við það meðan
heilsa leyfði. Hann fór að finna
fyrir hjartabilun fyrir nokkrum
árum og varð það til þess að hann
fór í nokkru hægara starf, en að
öðru leyti breytti hann ekki mikið
um lífsstíl, kaus að halda sitt strik
og hefur vafalaust gert sér ljóst
að hvenær sem væri gæti kallið
komið. Hann dó svo heima hjá sér
að næturlagi og enginn til frásagn-
ar frekar, það held ég hann hafi
einmitt helst kosið fyrst tíminn var
kominn hvort eð var.
Margar voru þær ferðir sem við
fórum til silungsveiða upp um fjöll
og heiðar þegar við vorum yngri.
væri dáin. Ég á eftir að sakna henn-
ar mikið. Guð geymi elsku ömmu
mína, með kveðju frá yngsta bama-
barni hennar.
Rósa Þórísdóttir.
Við fórum oft eftir lok vinnuviku,
á föstudagskvöldi og þá ekki spurt
um veður, vel gallaðir og lágum
úti næturlangt, komum svo
kannski heim undir kvöld að laug-
ardegi og höfðum lítið sofið og
jafnvel stundum lítið aflað en ferð-
in var fyrir öllu, þá vorum við í
besta ástandi og fullhraustir og -
fyrir kom það að við þurftum að
bera miklar byrðar því stundum
var þó aflað vel.
Við fómm í lunda og kofnaleið-
angur út í eyjar við mýrar og það
var löng og stórfengleg vökunótt.
Við fóram margar ferðir, mörg
vor, til eggjatöku meðan mýramar
á ökrum vora enn mýrar. Það voru
stundum þung spor að komast út
úr flóafenjunum til þurrara lands
og stundum með fulla eggjakörfu
í hvorri hendi. Allt þetta tilheyrir
nú liðinni tíð.
Ég veit ekki hvot nokkrir leggja
það á sig núna að labba með nesti
til tveggja daga þriggja klukku-
tíma leið að Vikravatni, sem er í
dalverpi upp af Norðurárdal og
renna fyrir bleikju en þangað fór-
um við margar ferðir, bæði í júní-
mánuði og einnig oft um tíunda
október á haustin. Né heldur veit
ég hvort enn era til þeir vitleysing-
ar að labba upp á múlana af Borg-
arhreppi og leita að einhveijum
tjörnum sem kynnu að innihalda
veiðanlegar silungsbröndur og
spandera í þann leiðangur allri
helginni. Kannski vora þessar ferð-
ir öðram þræði farnar vegna þess
að það freistaði okkar enn meira
að aðrir nenntu þessu alls ekki.
Borgfirðingurinn Guðmundur
Böðvarsson sagði:
Hve skammt nær vor síðbúna þökk
í þögnina inn
sem þulin er líkt og afsökun
horfnum vini.
Hve stöndum vér fjarri þá stund
er í hinsta sinn
hans stirðnuðu hönd vér þrýstum
í kveðjuskyni.
Nú þegar Stefán vinur minn hefur
lagt í sína ferð héðan sem við vit-
um lítið um endalok eða aflaföng,
þá held ég að hans hlutur hljóti
að verða þar ekki síðri en gerist,
geri ég mér ljóst, að kveðja mín
er síðbúin. Þó detta mér til hugar
þessar línur úr kvæði skáldsins.
Við vitum að allra bíða endalokin,
þar verður engu um breytt. En ég
er einn þeirra sem gæti alveg hugs-
að mér lengri dvöl hér og ennþá
ekki til í að nenna í þá ferð.
Helgi Ormsson.
Guðbjörg Símonar-
dóttir - Kveðjuorð
+ Ástkær eiginkona mín og móðir okkar, MARGRÉTS. HALLDÓRSDÓTTIR, Vesturbergi 4, verður jarðsungin frá Fossvogskirkju föstudaginn 10. júlíkl. 13.30. Ólafur Þ. Ólafsson, Þóra H. Ólafsdóttir, Bryndfs Ólafsdóttir, Jakob B. Ólafsson. + Innilegar þakkir fyrir samúö og vináttu við andlót og útför fööur okkar, tengdaföður og afa, OTTÓ S. JÓNASSONAR fv. brunavarðar, Hringbraut 78. Sérstakar þakkir til Brunavarðafélags Reykjavíkur. Ása G. Ottósdóttir, Albert Stefánsson, Elfsabet S. Ottósdóttir, örn Johnson, Helga K. Ottósdóttir og barnabörn.

t Okkar ástkæri faðir, tengdafaðir og afi, ÞÓRHALLUR BJÖRNSSON frá Siglufirði, Bollagörðum 41, Seltjarnarnesi, verður jarðsetturfrá Fossvogskirkju fimmtudaginn 9. júlí kl. 13.30. Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir, en þeim, sem vildu minn- ast hans, er bent á Krabbameinsfélag íslands. Anna Laufey Þórhallsdóttir, Lúðvfk Lúðvíksson, Frfða Sjöfn Lúðvíksdóttir, Hanna Þóra Lúðviksdóttir, Margrét Halla Lúðvíksdóttir.
+ Innilegar þakkir sendum við öllum þeim, sem auðsýndu okkur samúð, hlýhug og vináttu við andlát og útför ástkærs sonar míns, bróður okkar, mágs og móðurbróður, WALTERS ANTONSSONAR hæstaréttarlögmanns, Eskihlfð 8, Reykjavfk. Jónína Kristín Gunnarsdóttir, Elsa Rúna Antonsdóttir, Eyjólfur Björgvinsson, Gunnar H. Antonsson, Anton Eyjólfsson.
+ Þökkum innilega vinarhug og samúöarkveðjur vegna andláts og jarðarfarar ÁGÚSTS FJELDSTED hæstaréttarlögmanns. Eiginkona, börn, barnabörn og tengdabörn. Lokað Vegna útfarar ÞORVARÐAR ÁRNASONAR verður skrifstofa vor lokuð frá hádegi í dag, miðvikudag- inn 8. júlí 1992. Lögmenn, Höfðabakka.