Morgunblaðið - 22.08.1992, Blaðsíða 28

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUB .22,- AGUSX 1992
Halla P. Kristjáns-
dóttír, Bolungarvík
Þú starfaðir jafnan með umhyggju og ást,
elju og þreki, er sjaldan brást
þér nýttist jafnvel nóttin.
Þú vannst fyrir besta vininn þinn,
þú vinnur nú með honum annað sinn
með efldan og yngdan þróttinn.
(G.Bjömsson, „Til móður rninnar".)
Elskuleg tengdamóðir mín, Halla
Pálína Kristjánsdóttir, andaðist í
Landspítalanum 16. ágúst sl.
Það sárasta við missi einhvers
nákomins er ef til vill að skynja hve
mikið maður hefur um leið misst
af sjálfum sér. Halla var stoð og
stytta okkar allra í fjölskyldunni.
Hún var hin trausta eik sem allt
stóð af sér, því verður skarð hennar
vandfyllt. Það er erfitt á þessari
stundu að hugsa sér lífið án henn-
ar. Minningarnar hlaðast upp, allar
góðar og ljúfar.
Ég var aðeins 17 ára fyrsta sum-
arið sem ég flutti inn á heimili þeirra
Höilu og Jónatans, með Einari syni
þeirra. Þar áttum við síðan athvarf
í fimm sumur og í öllum skólafríum
meðan við vorum í námi, síðustu
þrjú árin með son okkar Jónatan
með okkur. Allt frá þeim tíma hef
ég notið hlýju og velvildar tengda-
foreldra minna.
Halla var mikii húsmóðir. Hún
vann öll störf sín af mikilli ná-
kvæmni og samviskusemi og bjó
fjölskyldu sinni hiýlegt og fallegt
heimili. Ég skynja það enn betur
nú, hve mikið ég á tengdamóður
minni að þakka og hvað það hefur
verið mér mikils virði að hafa búið
á þessu mæta heimili, þar sem ég
lærði svo ótal margt sem ég mun
ávallt búa að.
Halla reyndist mér sem besta
móðir. Hún var greind kona og
skilningsrík. Það kom ekki síst í
ljós þegar ég fyrir 10 árum missti
móður mína úr sama sjúkdómi,
krabbameini, og nú hefur lagt hana
að velli. Ég mun alltaf minnast
hennar með virðingu og þakklæti.
Umhyggja Höllu og samhyggð náði
ekki einungis til fjölskyldu hennar,
heldur allra er nærri henni stóðu
og því er missirinn ekki einungis
okkar. Þeir eru margir sem reynt
hafa trygglyndi hennar og ræktar-
semi í gegnum tíðina. Fórnarlund
hennar var einstök og umhugsunin
um aðra var ofar hennar eigin þörf-
um. Þegar á bóti blés komu þessir
eiginleikar ekki síst í ljós. Veikind-
um sínum tók hún með miklu æðru-
leysi, svo aðdáunarvert var að fylgj-
ast með. Þar hjálpaði trúin henni
mikið og gaf henni styrk. Fram að
hinstu stundu hugsaði hún meira
um hag ástvina sinna en eigin
heilsu. Einstök var umhyggja henn-
ar fyrir bamabömunum, sem áttu
alltaf athvarf á Völusteinsstrætinu,
eins og reyndar Qölskyldan öll.
Halla kvaddi þennan heim með
þá við hlið sér sem henni þótti
vænst um. Á þeirri stundu skynjaði
ég hversu vel tengdaforeldrum mín-
um hafði auðnast að koma því til
skila til bama sinna hversu mikils
virði það er að standa saman. Hún
naut stuðnings allrar fjölskyldunnar
í þeirri hörðu baráttu er hún háði
vð illvígan sjúkdóm í rúmt ár. Sér-
staklega var lærdómsríkt að sjá
hvað Jónatan mat konu sína mikils
og gerði allt sem í hans valdi stóð
til að henni liði sem best.
Halla skildi við þetta líf með
reisn. Þrátt fyrir veikindi var síð-
asta árið sem hún lifði afar við-
burðaríkt. Hún var þakklát fyrir
allt sem lífíð gaf henni.
Elsku Jónatan, þinn missir er
mikill. Ég veit að ykkar líf saman
var auðugt og hamingjsamt. Minn-
ingamar eru margar og ljúfar. Ég
er sannfærð um að þær eiga eftir
að auðvelda þér að takast á við
þann erfiða tíma sem framundan
er. Öll hefðum við viljað hafa Höllu
lengur hjá okkur. Efst í huga okkar
allra er þó þakklæti. Þakklæti fyrir
að hafa notið samvista við hana
þessi ár.
Tengdamóðir mín var mikil
manneskja. Hana kveð ég og við
öll og biðjum henni Guðs blessunar.
Blessuð sé minning hennar.
Af alhuga færum þér ástarþökk
-á auða sætið þitt horfum klökk.
Heilsaðu fóður og frændum.
Að sjá þig aftur í annað sinn
enn að komast í faðminn þinn,
við eipm eftir í vændum.
(G. Bjömsson)
Guðrún B. Magnúsdóttir
Hinn 16. ágúst 1992 lést í Land-
spítalanum Halla Pálína Kristjáns-
dóttir og verður útför hennar gerð
frá Hólskirkju Bolungarvík í dag.
Halla fæddist á ísafirði 17. mars
1930, dóttir hjónanna Rannveigar
Salóme Sveinbjömsdóttur og Krist-
jáns Hannesar Magnússonar.
Halla giftist eftirlifandi eigin-
manni sínum, Jónatani Einarssyni
forstjóra, syni Einars Guðfinnsson-
ar og Élísarbetar Hjaltadóttur í
Bolungarvík, hinn 1. júlí 1953 og
áttu þau heima í Bolungarvík alla
sína hjúskapartíð.
Halla og Jónatan eignuðust fímm
börn, en þau em: Einar Jónatans-
son, viðskiptafræðingur, forstjóri
hjá Einari Guðfínsnsyni hf., kvænt-
ur Guðrúnu B. Magnúsdóttur,
skólastjóra Tónlistarskólans í Bol-
ungarvík og eiga þau þrjá drengi.
Ester Jónatansdóttir, viðskipta-
fræðingur, starfar hjá Pósti og
síma, gift Guðmundi Ólafssyni,
íþróttakennara og eiga þau þijár
stúlkur. Kristján Jónatansson,
framkvæmdastjóri hjá verslun Ein-
ars Guðfínnssonar hf., kvæntur
Þorbjörgu Magnúsdóttur, ljósmóður
og eiga þau dreng og stúlku. Elías
Jónatansson, iðnaðarverkfræðing-
ur, starfar há Einari Guðfinsnsyni
hf., kvæntur Kristínu G. Gunnars-
dóttur, skrifstofumanni og eiga þau
dreng og stúlku. Heimir Salvar
Jónatansson, framkvæmdastjóri hjá
Kringlu bóni, kvæntur Ósk. I. Ebe-
nesersdóttur, starfsmanni hjá Delta
í Hafnarfírði. Bamabörnin em
þannig orðin tíu.
Ég kynntist Höllu fyrir 26 ámm.
Það var um haustið 1966, sem ég
kom fyrst á heimili Höllu og Jónat-
ans í Bolungarvík og var það í fyrsta
skiptið sem ég kom til Bolungarvík-
'ur. Veðrið var gott, víkin var lygn
og sól í heiði. Heimili þeirra hjóna
þótti mér sérstaklega smekklegt,
þar sem augljóst var að þau hjónin
höfðu bæði lagt sitt fram til að
gera heimilið þannig sem það var
og er. Mér em enn í fersku minni
móttökumar og hlýjan sem
streymdi frá þeim góðu hjónum og
hve fjölskyldan var öll samhent. Það
er gæfa að hafa kynnst þeim. Síðan
hefur fjölskyldan stækkað af
tengdabömum og bamabömum, en
sami andi ríkir.
Halla var einkar Ijúf manneskja
og það var gott að vera í návist
hennar. Á heimilinu gegndi hún
húsmóðurhlutverkinu með reisn og
það var notaleg verkaskipting á
heimili þeirra hjóna, áreiðanlega
ekki skipulögð, heldur var þetta á
einhvern hátt svo sjálfsagt án orða.
Það var eins og Halla hefði ekkert
fyrir því að taka rausnarlega á
móti gestum sínum og var auðfund-
ið hve móttökumar vom sannar.
Fyrir rúmu ári kenndi Halla fyrst
þess sjúkdóms er varð henni að ald-
urtila. Sjúkdómurinn kom hastar-
lega fram í fyrstu, en svo rénaði
hann og það komu vonir um að
hættan væri liðin hjá. Lífíð fór í
sinn fyrri farveg. Um miðjan júlí-
mánuð síðstliðinn fóm Halla og
Jónatan með góðum vinum sínum
til Kanada. Ferðin gekk veí í fyrstu,
en síðasta vikan var Höllu erfíð.
Sjúkdómurinn hafði tekið sig upp
aftur og nú af meiri krafti en áð-
ur. Halla fór í Landspítalann daginn
eftir heimkomuna hinn 5. ágúst og
lést þar 16. þessa mánaðar.
Ég fékk tækifæri á að sitja hjá
Höllu smá tíma við sjúkrabeð henn-
ar í Landspítalanum í síðastliðinni
viku. Halla sagði mér að þó að hún
væri svona mikið veik þá sæi hún
ekki eftir að hafa farið til Kanada,
það hefði verið mjög skemmtileg
ferð. Hún sagðist vera búin að fá
albúm fyrir myndimar, sem þau
tóku í ferðinni og ætlaði hún að
biðja Ester að hjálpa sér að raða
myndunum í rétta röð.
Þegar ég kvaddi Höllu minnti hún
mig á að kvitta fyrir komuna, það
var friður yfir henni.
Megi minningin um góða konu
vera huggun vini mínum Jónatani
Einarssyni og fjölskyldu hans.
Hafsteinn Hafsteinsson.
Birta og gleði ríktu í Einarshúsi
þegar Halla P. Kristjánsdóttir gift-
ist Jónatan Einarssyni og tengdist
þannig fjölskyldu okkar. Bros henn-
ar var þá eins og jafnan milt og
hlýtt. Öll framkoma Höllu bar vott
um greind og gott veganesti úr
foreldrahúsum. Hún var yfírveguð
í orðum og siðfáguð, en samt skoð-
anaföst og fylgin hugðarefnum sín-
um.
Þau Jónatan byggðu sér fljótlega
hús við Völusteinsstræti. Þar blasti
við fegurð og góður smekkur hús-
ráðenda úti og inni strax og heimil-
ið tók að mótast. Það voru vissulega
húsbændumir sem sköpuðu heimil-
isbraginn og settu reglurnar en
„það nema böm sem á bæ er títt“.
Fjölskyldan öll varð líka vinnusöm,
glaðlynd og einkar samheldin.
Hljómlist og söngur vom jafnan í
hávegum höfð.
Heimilið var Höllu afar mikils
virði. Þar naut'hún sín sem hin
ábyrga húsmóðir og veituli gest-
gjafí. Bömin urðu fímm og fíöl-
skyldan stór og því mikið annríki
heima við. Þrátt fyrir það tókst
henni að sýna ættingjum, tengda-
fólki og vinum einstaka umhyggju
og miðlaði alla tíð gæsku af örlátu
hjarta.
. Tengslin vom ekki aðeins fjöl-
skyldubönd, heldur sterk vinátta
sem allir í hinni stóm fjölskyldu
okkar minnast og þakka. Öldmðum
tengdaforeldmm sínum reyndist
hún sem besta dóttir meðan þeim
entist aldur.
Tími Höllu er nú liðinn, brosið
hennar milda og hlýja aðeins til í
minningunni. Þegar að lokum kom
varð reisn hennar mest, í tign og ró.
Halla Kristjánsdóttir hefur kvatt
hinstu kveðju en minningamar um
hana munu hins vegar merla hjá
okkur þann tíma sem við höfum enn
til ráðstöfunar.
Blessuð sé minningin um mæta
og góða vinkonu.
Halldóra Einarsdóttir,
Haraldur Ásgeirsson.
Halla frænka í Bolungarvík er
dáin. Ég á aldrei eftir að heim-
sækja hana aftur út í Bolungarvík
og eiga með henni góðar stundir.
Það var oft sem ég fór með Helgu
ömmu að heimsækja Höllu og ekki
var ég há í loftinu þegar ég fékk
að fara með þegar þær tóku slátur,
og það var sama hversu mikið ég
þvældist fyrir alltaf var Halla þolin-
móð og reiddist aldrei. Alltaf var
jafn notalegt að fá að gista í Höllu-
húsi þegar vegurinn á milli Isafjarð-
ar og Bolungarvíkur varð ófær.
Það er svo margt sem kemur upp
í huga minn núna, allar góðu minn-
ingamar um Höllu. Hún var svo
einstök og góð manneskja sem
hugsaði fyrst og fremst um aðra
áður en hún hugsaði um sig.
Alltaf mundi hún eftir því að
senda kveðju frá sér á afmælum
þó svo að hún væri erlendis. Og
þegar ég dvaldist erlendis í eitt ár
fékk ég frá henni margar kveðjur
og sendingar.
Ég vil þakka fyrir allar samveru-
stundimar sem ég hef átt með
Höllu frænku.
Helga Bryndís.
Góð kona, elskuleg mágkona og
svilkona, er látin fyrir aldur fram.
Dagpersprúð og vönd var hún að
virðingu sinni. Hún bar snemma
af ungum stúlkum í glæsileik og
mannkostum, vel gerð og vel gefín.
Eðliskostimir fylgdu henni í lífi
og störfum, í móðurhlutverkinu,
umsvifamiklum húsfreyjustörfum
og félagsstörfunum. Hún var og
mikil og góð amma.
Heilsteypt, einstaklega trygg-
lynd, ræktarleg og afar frændræk-
in. Lét hún sér jafnan mjög annt
um skyldmenni sín og nánustu sam-
ferðamenn.
Halla Pálína fæddist á ísafírði
17. marz 1930. Foreldrar hennar
dóttir og Kristján Hannes Magnús-
son. Þau eignuðust sjö efnileg böm,
og var Halla yngst þeirra. Efni
munu hafa verið lítil á heimilinu,
en þeim mun meira af ástúð og
umhyggju.
Foreldrar hennar dvöldu á heim-
ili þeirra Jónatans á elliámnum.
Faðir hennar lézt 1961, en móðir
hennar 1968. Hún var væn kona,
og var þeim og bömunum mikill
styrkur.
Halla gekk í bamaskóla á ísafírði
og gagnfræðaskólann. Starfaði síð-
ar í Landsbankaútibúinu. Fór í hús-
mæðraskólann, eins og títt var um
ungar stúlkur á þeim tíma. Ung
gekk hún til liðs við skátahreyfíng-
una, sem var og er góður skóli
æskufólki. Hún var þeirrar gerðar
að vilja rétta fram líknar- og hjálp-
arhönd til þeirra, er með þurftu.
Leið hennar lá til Bolungarvíkur,
þar sem elskhuginn Jónatan Einars-
son, bróðir og mágur okkar, beið
hennar í varpa.
Þau vora vígð til hjúskapar á
afmælisdegi Jónatans 1. júlí 1953
af prófastinum, sr. Þorsteini Jó-
hannessyni í Vatnsfirði. Þau reistu
bú sitt hér í Víkinni, hlýlegt og
fallegt heimili. Með þeim hjónum
tókust góðar ástir, og hefur sambúð
þeirra verið einlæg og góð.
Þeim varð sex bama auðið.
Stúlkubam fæddist þeim andvana.
Bömin sem upp komust era ein-
staklega mannvænleg og vel gerð.
Einar, framkvæmdastjóri í Bolung-
arvík, viðskiptafræðingur að mennt,
kvæntur Guðrúnu Magnúsdóttur,
skólastjóra tónlistarskólans. Þau
eiga þijú böm. Ester, viðskipta-
fræðingur, vinnur hjá Pósti og síma,
Reykjavík, gift Guðmundi Ólafssyni
íþróttakennara. Eiga þau þijú böm.
Kristján, framkvæmdastjóri í Bol-
ungarvík, kvæntur Þorbjörgu
Magnúsdóttur ljósmóður. Þeirra
böm era tvö. Elías, verkfræðingur
og framleiðslustjóri í Bolungarvík,
kvæntur Kristínu Gunnarsdóttur
skrifstofumanni. Þeirra böm era
tvö. Heimir Salvar, rekur bónstöð
í Reykjavík, kvæntur Ósk Ebenez-
erdóttur, sem vinnur hjá lyfjafyrir-
tæki í Hafnarfirði.
Við þessi vegamót koma margar
ljúfar minningar og myndir í huga
okkar frá 36 ára nánu sambýli, en
á yndisfögram hásumardögum árið
1956 fluttum við í nýbyggð hús
okkar. Börnin okkar vora á líku
aldursskeiði. Mikill samgangur var
því á milli heimilanna, og urðu þau
leikfélagar og vinir í þessum unaðs-
reit, og áttu oft og tíðum athvarf
á heimilinu, ef við fóram af bæ.
Þegar við lítum til baka til þess-
ara ára, fínnst okkur þau hafa ver-
ið undurfljót að líða, en bjart er
yfír þeim í minningunni.
Oft var annasamt hjá Höllu.
Fjöldi gesta koma jafnan á heimili
þeirra sökum mikilla umsvifa Jónat-
ans í störfum og meðfæddrar gest-
risni hans. Hún tók gestum þeirra
opnum örmum og veitti þeim af
rausn og myndarskap á'vel búnu
heimili þeirra.
Halla var góðum gáfum gædd,
langminnug á liðna atburði, og var
gott til hennar að Ieita, þegar upp-
lýsingar skorti. Að eðlisfari var
Halla hlédræg, tranaði sér ekki
fram, en átti þó hægt með að blanda
geði við aðra. Hún var skyldurækin
og samvizkusöm, snyrtimenni hið
mesta.
Við komuna til Bolungarvíkur
hélt hún áfram að styðja við bakið
á skátafélögunum í Gagnheijum,
og gerðist einnig fljótlega virkur
félagi í kvenfélaginu Brautin, sem
starfað hefur hér óslitið í 80 ár.
í kirkjunefnd félagsins starfaði
Halla af mikilli alúð. Hún var trúuð
og ræktaði Guðstrú sína, og skildi
vel mikilvægi starfs kirkjunnar.
Mikil gæfa er það okkur að hafa
eignazt svo góða vini og granna,
og verður það ekki fullþakkað.
Þegar komið var saman á heim-
ili Höllu og Jónatans var oftast tek-
ið lagið með píanóundirleik einhvers
úr fjölskyldunni, að ógleymdum öll-
um kræsingum húsmóðurinnar.
Þessara glaðværu og sameinandi
stunda minnumst við nú með inni-
legri þökk. Við eigum líka góðar
minningar frá útileguferðum hér í
okkar fögra byggð og ferðalögum
innanlands sem utan.
Fyrir rúmu ári gerði illkynjaður
sjúkdómur vart við sig hjá Höllu. (
Þrátt fyrir veikindin hefur þetta ár
fært þeim hjónum og flölskyldunni
margar bjartar stundir. Hún naut ,|
þekkingar færastu lækna og góðrar
umhyggju eiginmanns*síns og fyöl-
skyldunnar. I nýafstaðinni Kanada- |
ferð, sem lengi hafði staðið til að
fara með okkur, nutu þau þess að
hitta ættingja og vini.
Baráttunni við þennan mæði-
sama sjúkdóm lauk í Landspítalan-
um síðla sunnudagsins 16. ágúst,
og hélt Halla óskertum sálarkröft-
um og andlegri reisn til hinztu
stundar.
Að henni er mikill söknuður, og
rúm stendur nú autt, sem enginn
fær fyllt. Erfíðleikar hafa steðjað
að í hinu ytra lífi, en hér féll þyngsta
og sárasta höggið.
Megi minningarnar um líf hennar
og mannkosti, og alla þá hamingju,
sem frá henni stafaði, verða til að .
létta dapra hugi nánustu ástvina, i
sem þyngst er um hjarta þessa
dagana. Henni fylgja bænir okkar
um vemd og blessun Guðs á nýrri 1!
vegferð.
Hildur Einarsdóttir, „
Benedikt Bjarnason. "
Okkur langar í fáeinum orðum
að minnast móðursystur okkar,
Höllu Pálínu Kristjánsdóttur, en út-
för hennar fer fram í dag frá Hóls-
kirkju í Bolungarvík.
Halla fæddist á ísafírði 17. mars
1930 og ólst þar upp. Hún var dótt-
ir hjónanna Rannveigar Salóme
Sveinbjörnsdóttur og Kristjáns
Hannesar Magnússonar. Var hún
yngst af sjö börnum þeirra hjóna.
Halla stundaði nám við Gagn-
fræðaskólann á ísafírði og Húsmæð-
raskólann Ósk. Þá starfaði hún á
ísafirði í nokkur ár, m.a. hjá Lands-
banka íslands, uns hún giftist Jónat- |
an Einarssyni frá Bolungarvík árið
1953.
Halla og Jónatan stofnuðu heimili á
í Bolungarvík og fljótlega reistu þau *
sér af miklum stórhug hús við Völu-
steinsstræti. á
Samheldni þeirra hjóna var ein-
stök og bar heimili þeirra þess glöggt
vitni hvað snyrtimennsku, glaðværð
og höfðingsskap snerti. Eignuðust
þau sex börn, en eitt fæddist and-
vana. Börn þeirra bera þess glöggt
vitni úr hversu góðum jarðvegi þau
era sprottin.
Starfsvettvangur Höllu var að
mestu innan veggja heimilisins, en
vegna starfs og umsvifa Jónatans
var oft mjög gestkvæmt á heimilinu.
Halla hafði mikinn áhuga á fé-
lagsmálum og tók hún virkan þátt
í starfsemi kvenfélaga í Bolungarvík
auk skátahreyfíngarinnar.
Þó svo að oft hafí verið erilsamt
hjá henni þá hafði hún alltaf tíma |
fýrir vini og vandamenn. Var hún
óþreytandi að fylgjast með öllu
frændfólki sínu, styðja það og (
styrkja hvar sem það var statt í
heiminum og senda því kveðjur á
afmælum og við önnur slík tækifæri. (
Halla var hreinskiptin manneskja
með ríka réttlætiskennd og trúði
ekki neinu slæmu upp á nokkum
mann. Hún var gædd miklum vilja-
styrk, glaðvær var hún og söngelsk,
enda kunni hún ótrúlega mikið af
lögum og textum.
Samskipti okkar við Höllu og fjöl-
skyldu hafa verið mjög náin, enda
vora systumar, þ.e. móðir okkar og
Halla, sérstaklega samrýndar. Okk-
ur era sérstaklega minnisstæðar all-
ar þær samverustundir sem við átt-
um með fjölskyldu hennar á Völu-
steinsstrætinu.
Þegar við nú kveðjum Höllu og
lítum til baka, þá verður okkur efst
í huga, hve mikið er að þakka og i
hve margs að sakna. Verður erfitt
að hugsa sér Bolungarvík án Höllu
en minninguna um hana geymum i
við í hjörtum okkar.
Elsku Jónatan og fjölskylda, miss-
ir ykkar er mikill. Við biðjum góðan i
guð að gefa ykkur styrk í ykkar
miklu sbrg.
Kristján Rafn, Jónína
og Albert.